Deze namiddag heb ik mijn echo. Sinds deze ochtend speelt het al in mijn hoofd en het maakt me letterlijk kotsmisselijk als er aan denk. Ik mag straks met mijn benen open op een tafeltje in een donkere kamer gaan liggen waar een norse dokter van ver wat gel op mijn benen laat vallen om daarna de gevraagde beelden te maken. Bah.
Sinds ik vorige week naar de fysio ben gegaan heb ik alleen maar nachtmerries over de blessure. De worst-case scenario's zijn: -Een liesbreuk die moet geopereerd worden, klassiek of laparoscopisch, waarna ik op intensieve beland vanwege de te lage bloeddruk -Een botbreuk in mijn bekken waarmee ik 6 weken lang moet stilliggen in een ziekenhuisbed -En uiteraard 6 weken NIETS doen van dans/acrobatie/...
Eigenlijk wou ik schrijven dat het fijn zou zijn mocht er iemand meegaan, gewoon om me het gevoel te geven dat ik het niet alleen hoef te doen en dat het wel goed komt. Maar dat is niet zo, dus moet ik er niet over zeuren.
