Longing for the day someone will understand these bruises
Gedurende drie dagen nam ik elke dag 3 uur dansles 's avonds. De cursus heette Partnerwerk acrobatie en hedendaagse dans: dragen en gedragen worden. Het was drie dagen keihard werken. Letterlijk. De lesgever noemde het zelf hardcore workout en training. Maar als ik dat zeg is het echt niet overdreven. Na deze drie dagen kom ik thuis met een vreselijke spierpijn die ik in elke cel van mijn lijf voel, blauwe plekken, brandwonden, kneuzingen, ... en ik kan stiekem alleen maar een beetje huilen omdat ik hoopte dat er iemand zou zijn die de pijn zou begrijpen.
Iemand die weet hoeveel moeite het me lichamelijk en psychologisch kost om eindelijk een handenstand te doen, grenzen te verleggen, ... Gewoon, iemand die het zou begrijpen.
Ik had afgesproken met A. in het station. Ik herkende hem van ver, hij keek de andere kant op. Hij was kleiner dan ik me voorstelde en iets 'blokkiger' dan ik me voorstelde, ook. Let op! Ik heb niets tegen mensen met een maatje meer, integendeel, maar als mensen echt 'zwaar' zijn, maak ik me vooral zorgen om hun gezondheid, zeker als je weet dat er al hartproblematieken en diabetes in de familiale antecedenten zijn.
Hij weet me te zeggen dat hij een levensgenieter is, graag iets gaat eten en drinken en niet van plan is om zich voor iemand te veranderen. Ik heb het gevoel dat ik vooral het gesprek moet gaande houden en maar vragen moet blijven stellen. Hij vraagt amper iets terug. Zo vermoeiend voor mij, ondanks het feit dat hij op zich wel een sympathieke kerel lijkt.
Opeens begint hij over het feit dat hij voor zijn 30ste kinderen wil, hij is nu 27 en vraagt me of ik hem dat zou kunnen geven. Ik vloek binnensmonds en verander het onderwerp. Hoewel ik me net een kip voelde uit zo'n legbatterij.
Via de gemeenschappelijke vriendin had ik gehoord dat de barman het leuk vond me vorige week te hebben gezien en had kennelijk gezegd dat hij het ook leuk zou vinden mocht ik wat vaker gaan.
Aangezien ik haast geen respons krijg van hem op berichtjes of eender wat besloot ik vandaag nogmaals een poging te wagen, in de hoop dat hij daar zou zijn en misschien zelfs even tijd zou hebben voor een babbeltje. De gemeenschappelijke vriendin had gezegd dat zijn laatste relatie hartverscheurend voor hem was geweest en dat hij daardoor zeer voorzichtig is geworden.
Zijn we niet allemaal heartbroken?
Maar goed, ik ging langs. Het laatste vrije tafeltje was voor mij. Het zwembad stond buiten. Later op de avond zou er een zwembadfeestje zijn. De ober (niet hem) kwam langs en ik bestelde mezelf een alcoholvrije mojito. Intussen begon ik te schrijven. Even later kwam de ober zeggen dat mijn drankje er zo zou aankomen. Ik bedankte vriendelijk.
Tegen de tijd dat mijn mojito voor mijn neus belandde had ik al redelijk was dorst dus ik tuitte mijn lippen om de beide rietjes die in het glas zaten en zoog er hard aan. Ik slikte onmiddellijk door en op ongeveer hetzelfde moment voel ik de prikkeling in mijn keel en verslik ik me. Deze mojito was niet alcoholvrij. Ik probeerde me stilletjes uit mijn hoestbui te werken en daarna vroeg ik me af wat ik daar nu moest mee doen. Zeggen dat er alcohol inzat terwijl ik zonder had besteld zou ik nooit doen. Dat was reeds uitgesloten. In eerste instantie dacht ik hem uit te drinken, maar aangezien ik nooit alcohol drink, amper had gegeten en het zo warm was leek me dat geen goed idee.
De vriendin op de chat raadt me aan het toch te zeggen of hem HEEL zachtjes uit te drinken zonder rietje. Ik stuur een sms naar mijn moeder die rond die tijd in de buurt zou voorbijkomen. Of zij hem niet wou komen uitdrinken. Ze was al thuis helaas. Maar ondertussen stond die mojito nog steeds voor mijn neus. Ik probeerde er een ijsblokje uit te halen om op te zuigen, maar het was te glibberig, dus dat ging ook al niet. Ik zette mijn lippen aan het glas, maar de smaak wist me echt niet te bekoren.
Na een poosje heb ik al mijn moed bijeen geraapt, naar binnen gestapt om 7 euro te betalen voor de mojito en bij het naar de auto stappen nog eens achterom te kijken naar het volle glas mojito dat eenzaam op het tafeltje was achtergebleven waar ik een paar minuten eerder was weggegaan.
Nu durf ik daar ten eerste mijn kop al niet meer tonen. Ten tweede... Ik ben het zo ontzettend beu om achter iemand te moeten aanhollen! Echt, ik heb het gehad. Ik ben ook heartbroken. Ik heb ook mijn verhaal, zoals iedereen. Maar is dat nu de goede reden? In september vorig jaar ging ik voor het eerst op zijn terras een koffie drinken. Een jaar en zovele pogingen later is er nog steeds geen respons gekomen. Misschien is het wel eens tijd om ermee te stoppen dan.
A uit A had donderdag 2 juli opgegeven als datum voor onze date. Hij vroeg me naar hem toe te gaan. Eigenlijk is dat al tegen mijn principes, want ik moet de hele afstand doen, terwijl hij gewoon 5 minuten moet stappen. Dat is niet eerlijk en kost mij meer tijd en moeite. (Na zoveel dates heb je het op een keer wel gehad!) Hij stuurt me elke dag berichten. Meerdere. Zowel via Facebook als gewone sms'en.
Soms lijkt het of we beiden op een andere planeet zitten. Hij wist bijvoorbeeld dat ik naar de bioscoop zou gaan. Ik zou dan vragen: 'Hoe was de film, heb je ervan genoten?'. Maar hij doet dat helemaal niet. Daardoor bedenk ik me soms dat hij veel meer met zichzelf bezig is dan met een andere. Hij stuurt wel elke dag hoeveel keer het nog slapen is vooraleer we onze date hebben, hoe hard hij er naar uit kijkt mij te ontmoeten, wat een supervrouw ik ben, ...
Om eerlijk te zijn is het me allemaal iets te cheesy en niet in balans. Ik heb alleen een beetje schrik dat deze man reeds tot over zijn oren is verliefd en afwijzen weer 'a hell of a job' zal zijn. Langs de andere kant heb ik ook ZEER weinig verwachtingen van deze date, wat misschien wel goed is, dan kan de teleurstelling achteraf vast niet zo groot zijn! ;) Misschien valt het gewoon reuzegoed mee. We zullen het zien.
Het is zonnig en nog niet eens zo laat. Iets na 21 uur. Ik draag geen decolté, wel een short met een hoge taille, bretellen, en de broekspijpjes komen tot halverwege mijn dijen. Onder de short draag ik pumps met een klein hakje van 7 cm. In mijn hand draag ik mijn pic-nicmandje aka handtas. Mijn auto staat helemaal niet zo ver geparkeerd en toch lijkt het een eeuw te duren voor ik er aankom. Ik was lang niet de enige op straat en dat heb ik mogen merken.
Ik kreeg heel wat opmerkingen op dat korte stukje: 'Look at that booty', 'Ik wil wel door het gras rollen met jou', 'Gefluit', ... En dat op zo'n kort stukje. Ik kan er bijna nog steeds niet van over. Ik deed geen extra moeite om op te vallen en vond het best beangstigend om me op deze manier een weg te moeten banen naar mijn auto. Eigenlijk had ik totaal geen idee wat ik wel of niet moest doen. Ergens wou ik plots naar mijn auto lopen, maar dat komt dan ook zo paniekerig over dat ik besloot rustig te blijven verder wandelen, maar ik vond en vind het nog steeds geen fijn idee dat ik niet zomaar over straat kan wandelen zonder al die rotopmerkingen te krijgen.
Naar de cinema gaan vind ik stiekem altijd heel leuk! Helaas heb ik meestal niet het geluk dat ik samen met iemand kan gaan. Als er een leuke film is zeg ik dan meestal ook 1000 keer dat ik hem ga kijken, maar tegen dat ik ooit wil gaan spelen ze hem al lang niet meer.
Heel toevallig zag ik ergens een trailer van 'The Age of Adaline' passeren. Het verhaal sprak me meteen aan en ik besloot dat ik daar deze zomer naar wou gaan kijken. Gisteravond was dat het geval! Ik ging alleen, ook al koste me dat een beetje moeite. A uit A wou zichzelf last-minute nog uitnodigen om me te vergezellen en hoopte dat ik naar de bioscoop vlakbij hem zou gaan. Dat gebeurde dus niet.
Ik heb zitten huilen tijdens de film... Er waren zoveel gelijkenissen tussen Adaline en mij... Het altijd weglopen en vluchten, het leven met een geheim, een hond moeten laten inslapen, bang zijn om de waarheid aan iemand te moeten vertellen... In het naar huis rijden rolden de tranen nog steeds over mijn wangen.
De volgende films die ik ga kijken zijn iets luchtiger gelukkig! (Minions en Magic Mike). Hoewel het ook zou kunnen dat de tranen dan over mijn wangen rollen, als kan ik me voorstellen dat dat eerder van het lachen zal zijn! :)
A uit A hoor ik nog steeds na onze eerste berichten via de datesite. Hij voegde me toe op Facebook en intussen hebben we ook elkaars gsm nummer én 'on top of the bill' een date op donderdag.
Soms vind ik onze gesprekken wat raar. Hij vraagt amper iets aan mij en zegt dat hij me vooral leert kennen door de dingen die ik zeg. Hij schrijft dat hij zich nog nooit zo goed heeft gevoeld bij iemand en dat ik een top vrouw ben en lief en dat hij nu al zeker weet dat hij zich slecht gaat voelen na de date omdat ik weer wegga. Ik vind het zeer vreemd dat iemand dat kan zeggen na wat 'berichten'. Maar goed, een gevoel is een gevoel, dus wie ben ik om zijn gevoel te betwisten. Ik hoop alleen dat hij niet teveel zijn zinnen op mij heeft gezet. Ik wil me niet 'gevangen' voelen voor ik nog aan een relatie moet beginnen.
Out of the blue kreeg ik ineens een bericht van hem dat het misschien wel taboe is, maar dat hij wou weten hoe belangrijk seks voor mij is in een relatie. Ik stond perplex. WAT in godsnaam moest ik antwoorden. Ik zei dat ik graag even wou nadenken voor ik hierop wou antwoorden en ging virtueel aankloppen bij mijn hartsvriendin. Bloedeerlijk en recht voor de raap.
Ze schreef me dat ik moest vragen hoeveel keer hij masturbeert per dag als hij geen vriendin heeft. Ik moest zo hard lachen. Maar kon dat niet sturen, zo direct ben ik niet! :D Dus stuurde ik haar tweede advies: "Wel, ik vind seks belangrijk genoeg om me daar nu nog niet helemaal over uit te laten maar ik praat er wel graag over als we elkaar wat beter kennen!"
Ik ben al zeer benieuwd waarover we het zullen hebben tijdens de date en hoop stiekem nog steeds dat ik mijn vriendin met een mini-speaker in mijn oor kan meenemen!
