Morgen ga ik naar de sporthal waar ik een tweetal weken geleden de knappe bediende heb ontmoet. Voor het eerst zal ik trainen op 8m, en volgende week op 12 m. Stiekem ben ik heel benieuwd of hij er opnieuw zal zijn! :)
Doortast is misschien wel de beste omschrijving over hoe ik me voel als ik bij Q ben. Technisch gezien ken ik Q helemaal nog niet zo lang en toch lijkt hij soms dwars door me heen te kijken.
Q is een leuke man van in de 30 met aparte hobby's, maar het klikt ergens wel. Na een paar weken dacht ik dat ik verliefd zou worden op hem, ondanks het feit dat ik dat eigenlijk niet wil. Maar nu weet ik heel goed dat dat zeer verkeerd zou zijn. Want in mijn opzicht passen ze helemaal niet bij elkaar. Onze meningen lopen geheel uit elkaar. Ik moet me zelfs vaak inhouden om geen ellelange discussies met hem te houden - in zijn opzicht heeft hij altijd gelijk. Zeker als het over politieke, culturele en/of maatschappelijke problemen gaat. Ik vind dat de 'menselijkheid' daar bij hem verloren gaat. Maar toch, op een bepaalde manier blijven we elkaar zien. Hij weet helemaal niet veel van mij; ondanks het feit dat ik een serieuze bagage heb sta ik meestal niet te popelen om die te vertellen. Het is mezelf dan zowat letterlijk blootgeven, daar voel ik me soms in een relatie nog niet goed genoeg voor.
Vreemd genoeg kijkt hij soms dwars door me heen en dat vind ik bizar en soms een beetje creepy. In mijn omgeving zijn wel meer mensen bezig met astrologie en sterrenbeelden enzo, maar telkens als hij wat zegt zit hij er helemaal op! Ik bevestig niet altijd alles, maar ik sta er wel vaak versteld van. Ergens vind ik het geruststellend ook dat Q begrijpt hoe complex ik in elkaar zit, zonder er veel van te weten. Soms vind ik het griezelig en soms vraag ik me ook af waarom hij toch niet een beetje anders is waardoor ik toch eens mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen leggen als ik voel dat ik daar nood aan heb.
Maar, misschien is hij gewoon niet de ware voor mij.
After all dans ik dus nog steeds Argentijnse Tango. Het was lang geleden dat we tijdens de les nog eens moesten doorschuiven en dus wisselen van partners, maar afgelopen weekend was dat weer wel het geval. Ik heb er altijd wat schrik voor en voel me zeer onwennig in de handen van een andere man. Zo ook deze keer. Het ging al mis van de eerste drie stappen. De heer wou me in een kruispas zetten maar ik voelde het helemaal niet. Ik kreeg onmiddellijk een uitleg over hoe mijn houding moest zijn en mijn vormspanning. Ik knikte en probeerde opnieuw. Hoe hard ik ook mijn best deed en hoe zeer ik oplette, ik voelde zijn kruispas niet. Maar omdat wat hij deed nogal eentonig was en telkens opnieuw hetzelfde, wist ik al snel welke pas zou volgen op de vorige en deed ik hem zelf.
De man stopte regelmatig om me 'feedback' te geven over... ALLES. Toen het tijd was om naar mijn eigen partner terug te keren gaf deze heer me nog mee dat ik aan mijn partner moest vragen om meer afwisseling te gebruiken zodat ik niet kon raden wat zou komen. Stiekem moest ik een beetje lachen, maar knikte en bedankte de man.
Ik kwam bij mijn partner aan en gaf hem het advies van de vorige heer. Mijn partner keek wat vreemd, wat ook logisch is, want als iemand net wel de hele tijd passen wisselt, is hij het wel. We lachen een keer naar elkaar en beginnen opnieuw te dansen. Zoals gewoonlijk dansen we snel en zeer gevarieerd. We halen verschillende koppels in en als ik plots opkijk zie ik de priemende ogen van de man met wie ik had gedanst tijdens de wissel. Hij bleef me/ons aanstaren met een zeer vreemde blik. Ik vermoed dat hij onder de indruk was van mijn voetenwerk.
