De blessure in de spier aan mijn binnenbovenbeen rechts sleept nu al maanden aan. Elke gênante sessie bij de fysiotherapeut is er één te veel. Vandaag stond er weer eentje gepland. Het was mijn dag niet geweest en ik was innerlijk zeer onrustig. Zin in naalden was nog veel verder te zoeken.
De fysiotherapeut onderzoekt, masseert en prikt naalden in de betreffende spieren. Ze doen pijn. Ik moet de tranen wegslikken, want toegeven dat het pijn doet, wil ik natuurlijk niet. Hij stopt met prikken en haalt er zijn cursus bij. Heel serieus heeft hij het over een liesbreuk. Ik schrik en merk pas later op dat daardoor tranen over mijn wangen lopen. Ik hoor woorden als echo, intern onderzoek, laparascopie, verdoving, ... Het lijkt allemaal luid te worden in mijn hoofd. Mijn fysiotherapeut probeert me gerust te stellen terwijl hij ziet en opmerkt hoeveel moeite ik doe om mijn tranen weg te slikken en te onderdrukken.
Morgenochtend moet ik naar de huisarts bellen om te vragen of zij dit kan diagnosticeren, anders moet ik via spoedopname. De fysiotherapeut kleeft nog een tape omdat die pijnverlichtend werkt en laat me buiten. Als ik 'Goedenavond' zeg durf ik mijn gezicht niet meer draaien omdat ik de tranen niet meer kon inslikken. Eens ik in de auto zit vloeien ze massaal over mijn wangen. Onmacht en angst zijn de meest overheersende gevoelens die ik nu heb met mijn laatste abdominale ingreep in het achterhoofd.
Ik weet nog hoeveel pijn ik had toen ik wakker werd, hoe ik moest overgeven van de narcose met juist doorspiesde buikspieren, hoe mijn bloeddruk plots daalde tot een kritiek punt, hoe ik alle ongeruste hoofden van verpleegkundigen, anesthesisten en artsen boven mij zag, hoe een eenvoudige dagopname een verblijf werd, hoe pijnlijk en moeizaam de revalidatie ging, hoe moeilijk ik het had met de littekens, de herinneringen die het terug naar boven bracht, de angst om niet meer goed genoeg te zijn, beperkingen tegen te komen, niet meer te kunnen dansen als voorheen, ...
Ik droog mijn tranen, slik de krop in mijn keel door. Gooi wat water in mijn gezicht en verman mezelf. Ik had gehoopt dat ik dit niet meer alleen zou moeten doen...
|
