Lander werd op 12 november 3 jaar! Eerst werd er de donderdag gefeest op school. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt ! Lander stond de hele dag in de belangstelling en er werd met confetti,slingers,ballonnen en zeepbellen gespeeld. Ik had op voorhand gevraagd of ik een 'snoepje' mocht meegeven om te 'trakteren' voor zijn verjaardag. Dat mocht maar bij nader inzien besefte ik dat zowel Lander als zijn meeste klasgenootjes moeilijk kunnen kauwen. Vandaar dat ik dan op het idee kwam om zelf chocomousse te maken! We hebben die in plastic glaasjes gedaan met een 'giraf/coctailstok' erin en een plakkertje met Landers foto en '3 jaar' op. We vonden dat zelf heel leuk dus was het geen moeite he. Ook de juffen hebben ervan genoten maar dat mocht ook want ze hebben ons ventje een leuke dag bezorgd!
De dag erna was het dan bij ons thuis feest. Eerst hebben we 'smurfentaart' gegeten met 3 kaarsjes op. Lander genoot wederom van alle aandacht van de meme's en pepe's.Na de cadeautjes uitpakken heeft hij nog wat met iedereen geknuffeld en wat gespeeld met het nieuwe speelgoed.'s Avonds met een gelukzalige glimlach in zijn bedje en wij hebben dan nog wat verder gevierd met een etentje thuis.
Ondertussen is ons huis nog steeds niet verkocht,we begrijpen het niet want het is wel een mooi huis. Mensen willen bijna een nieuw huis hebben voor geen geld....Dat is dus nog eventjes stress.
MAAR we hebben nog een melding te doen: Lander krijgt een broer of een zus!!Deze keer de 'kritieke' periode helemaal afgewacht om het aan de wereld te verkondigen. Momenteel ben ik 12 weken en 3 dagen ver en alles ziet er prima uit. Hopelijk blijft dat zo want op mijn gemak zal ik niet echt kunnen zijn vrees ik. Er kan elke dag iets zijn maar we willen niet teveel doemdenken...Maar toch...Ik wou dat het al 20 mei was,dat zal normaalgezien de dag van de geboorte zijn(keizersnede).Maar eigenlijk ben je je hele leven onzeker,er kan elke dag iets gebeuren...Dus ik ga dat toch moeten leren van mij afzetten...met tijd...
Verder blijft Landerke echt wel vooruitgaan! De logopediste heeft een aantal testjes afgenomen qua 'begrijpen' en kwam tot mooie resultaten. Lander zou namelijk op het niveau van 29 maanden zitten,wat echt wel niet ver is van zijn huidige leeftijd(36maand)!!!We waren supercontent. Natuurlijk gaat dit wel enkel over begrijpen,taal blijft een beetje hangen zolang hij geen woorden zegt en motoriek gaat tergend traag maar ook wel beter vinden we. Zo probeert hij al kleinere dingen te pakken en het lukt hem soms ook. Met 2 vingers grijpen is nog te moeilijk maar met 3 lukt soms. Ik heb hem ook geleerd om zijn eigen lichaamsdelen aan te duiden. Als ik vraag:'doe eens met je handje aan je buikje/haartjes/neusje' dan zie je hem naar zijn hand kijken,concentreren en beweegt hij die naar het gevraagde lichaamsdeel. Supergoed,vooral omdat hij dit op een dag geleerd heeft! Het is echt wel een slim manneke! We letten nu dus ook op met praten over de Sint,zodat we het toch niet voor hem verbrodden omdat we misschien denken dat hij het niet begrijpt. Dat zou jammer zijn. Ik ben ook bij de kinderarts van de school geweest,ter kennismaking. Zij vindt het cognitieve bij lander ook wel heel goed. Ze zei ook dat we tot zijn 6 jaar moeten afwachten om te weten wat hij echt niet/wel zal kunnen...Nu moeten we hem zoveel mogelijk stimuleren,maar dat wisten we al. Ze zei dat we alles wat hij in school leert thuis kunnen toepassen. We staan daarvoor te springen maar soms vind ik dat onze honger naar 'weetjes over lander' niet gestild is. De therapeuten doen daar heel goed hun best,we zijn er heel tevreden over maar wij zijn wel het type ouders dat wil meedenken en meedoen. Niet hele dagen ons kind vermoeien met vanalles,maar wel dingen toepassen in het dagelijkse leven zoals woordjes leren,dingen sorteren,enz... Ik heb dat nog eens schriftelijk duidelijk gemaakt.We gaan zien. Dus onze vent is nog steeds superlief en content en doet heel goed zijn best
paar weken later: Dit moet ik toch even neerschrijven,want ik wordt er zo boos van. Al 3 jaar probeer ik bepaalde familieleden uit te leggen wat Lander heeft en dat het geen ziekte ofzo is die moet genezen ofzo. Er is iets fundamenteels kapot en we kunnen enkel oefenen en hopen dat zijn maximumcapaciteit (wat die ook is) behaald wordt. Maar dat lijken(of willen) ze,na al die tijd van uitleggen ,nog steeds niet te geloven. Dus was het weer van dat:" en wat zegt de dokter?Kan dat nog goedkomen? Zal hij kunnen lopen of praten?" Als ik dan nog eens uitleg dat het nog steeds kan maar dat hij wel nooit even vlot zal lopen of praten als wij krijg je dan meteen een 'begrafenisgezicht' met nog net geen tranen bij. Dan zie je ze denken:" Ocharme dat ventje,die zal nooit geen goed leven hebben". Daar krijg ik het dus echt van op mijn heupen he! Dan probeer ik hem te verdedigen met stellingen als dat hij toch al wat langer kan zitten of dat zijn fijne motoriek al beter is,maar dan krijg je daar nauwelijks reactie op,alsof ik met spectaculairdere dingen moet afkomen dan dat om over een 'kwalitatief' leven te praten! Als er nu 1 gouden regel is waarmee buitenstaanders ouders zoals wij kunnen verderhelpen is het wel:"Aanvaard het zoals ook wij het moeten aanvaarden en er het beste van maken." Met al dat zielig gedoe haal je Landers zelfbeeld ook naar beneden,terwijl hij zoveel dingen wel kan! Wij willen het positief bekijken en we zijn er van overtuigd dat dat ook de beste manier is om Landers eigenwaarde hoog te houden. Als hij ouder is zal hij het natuurlijk moeilijk hebben en wij samen met hem, maar als je dan al je hele leven zegt hoe triestig het wel is help je hem geen meter vooruit. In het begin denk je ook van:" ach die zien hem minder en hebben meer tijd en info nodig om dat te plaatsen", maar na een paar jaar mag het besef dat een kaarsje branden niet zal helpen, wel komen vind ik. Misschien zullen sommige mensen daar nooit in veranderen, vooral omdat ze te perfectionistisch ingesteld zijn en dus geen gebreken kunnen/willen aanvaarden, maar dan heb ik liever dat ze mij niks vragen....
toepasselijk liedje: "he ain't heavy,he's my brother" (=son voor mij)
The road is long With many a winding turn That leads us to who knows where Who knows when But I'm strong Strong enough to carry him He ain't heavy, he's my brother
So on we go His welfare is of my concern No burden is he to bear We'll get there For I know He would not encumber me He ain't heavy, he's my brother
If I'm laden at all I'm laden with sadness That everyone's heart Isn't filled with the gladness Of love for one another
It's a long, long road From which there is no return While we're on the way to there Why not share And the load Doesn't weigh me down at all He ain't heavy, he's my brother
He's my brother He ain't heavy, he's my brother...
