Lander is gestart in de (aangepaste) school!! De eerste schooldag duurde maar een paar uren,ik wilde hem (en ook mezelf)laten wennen aan alles en dat is moeilijker als je dan halsoverkop naar je werk moet vertrekken. Een echt 'eerste-schooldag-gevoel' dus.... De opvoedsters ontvingen hem wel met open armen en aan de deur hing een versierd blad met 'Welkom Lander'op. Ik werd er een beetje emotioneel en warm van vanbinnen. Hier mag hij echt bij de groep horen! Natuurlijk ging zoals verwacht na een paar minuten het lipje naar beneden en kwamen de traantjes naar boven. Dan maar vlug afscheid genomen en gehoopt dat hij niet te lang ging wenen. Het was wel een dubbel gevoel,aan de ene kant is dit de plaats waar Lander het meest tot zijn recht komt,aan de andere kant zitten er allerlei kindjes met verschillende problematieken die ook dikwijls uiterlijk verschillende tekenen daarvan vertonen. Heel even had ik het gevoel dat ik een gezond gewoon kindje tussen allemaal 'gehandicapten'had afgezet,maar kort daarop realiseerde ik mij dat Lander ook serieuze problemen heeft. Alleen zie je dat niet zo bij je eigen kind en waarschijnlijk denken de ouders van die andere kindjes net hetzelfde. Iedereen denkt dat zijn kind dan toch wel iets beter is of meer kan dan sommige andere. Ik veronderstel dat dit dus een normale reactie was. De eerste voormiddag is dan toch goed meegevallen. Het was wel een beetje overdonderend want iedereen wilde het nieuwe kindje eens zien,maar voor Lander zijn dat teveel nieuwe dingen bij elkaar en dus had hij het wel een beetje moeilijk af en toe. Ze werken daar ook met een heen-en-weer schriftje en elke dag staat er in wat ze hebben gedaan en of hij goed gegeten heeft enzo. Dat is echt wel handig. De controlefreak in mij moet weer nog wat vertrouwen krijgen in de situatie en ik probeer ieder euvel dan ook zo snel mogelijk bij te sturen. Zo eet hij daar nog niet zo veel als thuis en ik heb meteen een reeks tips in het schriftje geschreven. Ik hoop dat ze het niet lastig vinden van mij maar ik wil nu eenmaal dat er optimaal voor hem kan gezorgd worden. Ik zie dat wel goed komen ,hij begint zich meer en meer te amuseren. Zo hebben ze vorige week al lichttherapie,muziek,snoezelen en volksdans gedaan en dat vond hij super! Ze stoefen ook al met hem dat het zo'n koddig,braaf,lief en dankbaar baasje is. Leuk om te horen. Wat ook aangenaam is ,is dat je een goed gevoel krijgt ivm. alles wat hij daar doet. Zo staat er bijvoorbeeld in dat hij een stukje koek goed heeft gekauwd en ingeslikt en dan 'super goed!'erbij. Daar schatten ze elke vooruitgang naar waarde! We zijn er dus van overtuigd dat we de juiste keuze gemaakt hebben,ook al is het in het begin wel confronterend geweest. Zo is mijn schoonvader ook eens meegeweest en die was danig onder de indruk van de erg aangedane kinderen die daar zaten(in andere afdelingen) en van al de stoelen en apparaten in de gang. Wij zijn al een beetje gewoon aan al die dingen,hij een stuk minder. Verder ben ik weer op het idee gekomen om toch een manier te vinden waarop Lander zich zelf kan voortbewegen nl. een mini electrische rolstoel(Wizzybug) die eruit ziet als een klein autootje. Hij gaat ookn vooruit met een joystick. Lander kan daar op dit moment nog niet mee werken maar hij leert de laatste tijd snel bij dus waarom niet. Anthony is daar niet voor te vinden en zegt dat hij dat niet kan. Ik ben daardoor wel wat gepikeerd want als ouders moet je er altijd in geloven ook al lijkt het moeilijk. Anthony gaat daar normaal gezien meestal in mee,maar nu dus niet. Daar ben ik wel wat ontgoocheld door,ik wil alles geprobeerd hebben,ik leg me er niet zomaar bij neer. Na een telefoon met de kine van de thuisbegeleiding zegt ook zij dat Lander daar nog niet klaar voor is.Zijn bewegingen zijn nog te grof om iets gevoeligs als een joystick te besturen. Momenteel kent ze nog geen middel waarmee Lander zich op zijn leeftijd zelf zou mee kunnen verplaatsen. Soms denk ik dat als ik de lotto zou gewonnen hebben,ik zelf een bedrijf begin met al van die dingen waarvan ik vind dat ze moeten bestaan. Het is soms wel frustrerend om Lander,ondanks zijn goede vooruitgang,niks te kunnen geven waardoor hij wat onafhankelijker wordt. Nu moeten ofwel wij de hele tijd met hem achter de andere kindjes aanlopen,ofwel moet hij blijven waar hij zit. Als je hem dan ziet lonken naar de andere kindjes,moet je wel meegaan met hem anders breekt je hart. Dat zijn de momenten waarop ik nog het meest last heb,als hij niet mee kan doen met anderen. Hij wil het en het gaat niet. Toch is het ook die frustratie die hem misschien wel eens verder zal brengen dan men soms denkt. Maar toch... Ik heb de filmpjes(ivm. beter zitten,drinken,woorden onthouden) van de laatste paar maanden eens getoond aan de thuisbegeleidster en ze vond het toch ook een mooie vooruitgang. Hij heeft ook helemaal alleen zijn favoriete chocomelk uit een beker met handvaten aan gedronken. Ik heb hem in de 'drinkpositie' gezet en hij zat gretig te drinken. Dan heb ik de beker los gelaten en hij bleef de beker zo houden en dronk alleen!!! De beker was wel redelijk vol wat makkelijker was voor hem omdat hij nog niet zo ver kan kantelen,maar toch super goed!! Zo eindigen we toch weer positief !
Eind augustus 2011
