Dit wordt een blog vol trots Onze lieve Lander maakt mentaal elke dag vooruitgang! Hij onthoudt meer en meer en we moeten het echt niet teveel herhalen ofzo. Enkele voorbeelden; ik vraag waar de tafel,stoel,plant is enzo en daar kijkt hij meteen naar. Maar hij begrijpt evengoed als ik hem bijv. laat kiezen tussen een tandenborstel en een kam en dan vraag ik: waarmee poetsen we de tandjes? En dan kijkt hij duidelijk naar de tandenborstel. Ook als we zeggen : we gaan spelen met andere kindjes begint hij al te lachen omdat hij weet wat er gaat komen.. We doen de laatste tijd veel van die 'testjes' en merken dat hij echt al veel meer begrijpt. Bij ieder ding dat hij weet zijn we natuurlijk ook superblij. Iets nieuws aanleren(fysiek) lukt ook heel rap .Zo duid ik bijv. een plastic ring aan en zeg: doe deze nu op die buis.Ik wijs aan en leg dus uit wat hij moet doen en ook dat begrijpt hij snel. Vorige week zijn we op weekend geweest en ook in dat nieuwe huisje herkende hij meteen zijn favoriete huishoudtoestel:de microgolfoven! Hij wil ook steeds meer proberen zoals drinken uit een beker(maar die heft hij nog niet hoog genoeg om echt te drinken),alleen eten(raakt soms met lepel aan zijn mond),bij het tekenen maakt hij zelfs cirkelvormige bewegingen(!),hij steekt zijn hand ook meer in zijn mond als hij zit(wat wil zeggen dat hij meer en meer 'de midden' vindt wat belangrijk kan zijn ivm. evenwicht tijdens het zitten),.... Maw. zowel op mentaal als op fijnmotorisch vlak is er mooie voortuitgang!!!
Verder zijn we ook naar de Zonnebloem geweest om afspraken en info te geven rond Lander,want in augustus start hij daar. We hadden een heel verslag gemaakt ivm. zijn gewoontes,wat hij graag eet en doet enz.. Ze hadden dat blijkbaar nog nooit gehad en al hun vragen waren al bijna beantwoord. Anthony heeft zich ook bij 'de Vriendenkring' aangesloten. Dat is een groepje vrijwilligers die samen truffelverkoop of een barbecue organiseert om extra geld in het laatje te brengen om bijv. de snoezelruimte of het speelpleintje te vernieuwen. Ikzelf ben bij het oudercomité gegaan om mijn eigen mening op tijd te verkondigen . Ze waren zeer enthousiast en 'stoeften' wel een beetje dat Lander wel al veel dingen begrijpt en goed alleen kan spelen enzo. Wat mij wel opviel in het klasje is dat alle kindjes wel andere aandoeningen hebben. Maar ze hebben 1 algemeen probleem:een slechte motoriek. Ik denk wel dat onze spruit snel de harten van de juffen zal veroveren met zijn koddig kopje en lieve lach. We hopen dat hij zich daar zal amuseren maar hebben er alvast een goed gevoel bij.
Aja nog iets: mijn wederhelft die zegt dat hij niet echt handig is heeft toch wel een bakje met wieltjes gemaakt om onder de Tumble Form te zetten. Zo kunnen andere kindjes Lander duwen en wordt hij dus meer in de groep betrokken!Zie foto in bijlage
En ja,ik wil nog iets toevoegen!!!Lander kan bijna alleen uit een beker met oortjes aan drinken!Hij heft hem nog niet hoog genoeg maar dat komt ook omdat ik er niet zoveel drinken in doe.Als er redelijk wat water zou inzitten kan hij het helemaal alleen op voorwaarde dat we eerst zijn handjes mooi de oortjes laten vastnemen!Hij geniet natuurlijk van het applaus en wil het steeds opnieuw doen!Superman!
eind juni
Lander zou al eens een koek in zijn mond steken!Ik geef hem een 'lange vinger' (soort langwerpige koek)en zeg: 'steek maar de koek in je mondje' en dat doet hij!Het is nog wel wat mikken om hem er juist in te doen passen maar het lukt toch en hij begrijpt het.En zo komen er steeds kleine dingen bij. Gisteren ben ik alleen met hem naar het shoppingcenter geweest en hij heeft daar op een autootje(je weet wel,voor 1 euro een beetje wiebelen) gezeten en dat vond hij heel tof. We gaan altijd naar hetzelfde autootje omdat het een lange rugleuning heeft en hij er dus redelijk vast kan inzitten. Daarna hebben we een ijsje gedeeld terwijl we naar een aquarium met vissen keken. Plots passeerde daar een ouder koppel met hun(ik schat 14 jarige)zoon in een rolstoel en die man keek veelbetekenend naar mij en lachte. Zonder woorden begrijpen we elkaar,alleen door onze kinderen te zien,dat heeft ook een soort magie hoe raar dat ook klinkt. Het lijkt bijna alsof je reeds een band hebt met die mensen en je hebt er nog nooit tegen gepraat. Heel bizar maar verrijkend vind ik zelf.
begin juli
Ja ik zal nog iets toevoegen! We deden samen met de thuisbegeleidster een spelletje met allerlei prentjes van een beer,bal,appel,kam,tandenborstel,boom die hij moest herkennen. En jawel,hij herkende ze allemaal door ernaar te kijken,soms door er op te slaan!Ook de thuisbegeleidster was aangenaam verrast.En ik weer apetrots! Hoe langer Lander bij ons is,hoe meer ik besef dat ik door hem een soort wijsheid verworven heb die veel mensen op het einde van hun leven nog niet hebben. Het klinkt stoeferig maar ik bedoel het niet zo.Hij heeft me gewoon al veel dingen geleerd over de waarden in het leven en wat belangrijk is. Maar toch blijft het soms moeilijk,vooral als mensen de ontwikkeling heel luchtig zien of zich druk maken om het minste. Misschien had ik ook wel zo geweest als we niet die problemen met Lander hadden gehad. Dat is ook weer het bewijs van de lessen die we door hem leren en reeds geleerd hebben. Vandaag was er ook iemand die gebabysit had op een bepaald ('normaal') kind en dat niet meer zag zitten. Toen men vroeg of het misschien een vervelend kind was geweest zei ze dat het juist een superrustig kind was dat daar zat en niks deed of zei en dat ze dat maar niks vond. Zoals Lander dus was mijn eerste gedacht. Wel verdorie,dan heb ik liever zo'n lief en rustig mannetje als Lander dan een druk kind dat ongemanierd is of altijd overal opspringt en omver gooit. Maar toch snijdt het weer eens,dat ons kind niet kan meeravotten met de andere. Dan is er altijd een van ons 2 die met hem bij de kindjes gaat zitten,of voetbalt door hem tegen de bal te 'zwieren' enz...Enkel op die manier heb ik er een beetje vrede mee omdat zijn behoefte om mee te doen dan toch een klein beetje vervuld wordt. Hij geeft het ook genoeg aan op zijn manier dat hij wil meedoen. Alleen,nu is dat nog te doen maar wat als hij te zwaar en te groot wordt en we hem niet meer overal kunnen naartoe sleuren...? Ik wil er niet aan denken,de boodschap is: dag per dag leven en genieten van wat hij kan en wat er extra bijkomt.
Juni 2011
