Lander heeft er weer een spetterend,leuk maar wat lastig verjaardagsweekend opzitten!

Het thema was circus en dat was een succes. Maar liefst 5 van de 8 klasgenootjes waren met 1of 2 ouders aanwezig, en dan nog Stafke en Ella, zijn vrienden van buiten de klas. In totaal waren we met 9 kinderen( Lars ook) en 10 volwassenen (wij en broer Aeron en vriendin Louelle nog niet meegeteld).

In de Action haalde ik allerlei attributen voor de show. We deden en clownsact met bellen blazen, zot doen enzo., ik goochelde een reuzekonijn(van de onze) uit een doos, danste met hondje Molly(met truitje aan ), Anthony deed het filmpje van Swedisch schrimp chef van de Muppets na (kloppen op allerlei keukenmateriaal dat aan een draad hangt) , dansen met een hoepel, dan dansen met alle kinderen samen.. Het was ambiance.

Enkele kinderen waren wel wat ang van de clowns, het is niet simpel om iets te doen voor kinderen met beperkingen, chapeau voor de Akabe scouts, die er toch altijd iets leuks van maken.

Na de show was er taart, wat toch iets vlotter ging  dan de (warme) pannekoeken van vorig jaar voor zoveel volk...

We babbelden nog gezellig na met enkele ouders en Lander glunderde! Dat maakte alle inspanningen en opruimwerk meteen goed he

Twee dagen later vierden we dan nog eens met de grootouders, dus het was druk genoeg.

Verschillende ouders zeiden ze dat ze ook wel een feestje voor hun kind wilden doen, ik ben benieuwd of Lander ergens terug mag gaan...

Op school namen ze een soort cognitieve test af van Lander om beter zijn mentale leeftijd te bepalen zodat ze weten wat ze kunnen verwachten van hem.

Omdat de test met de psychologe alleen niet goed lukte vroegen ze een ouder erbij. Anthony zat er bij (die as toevallig heel de week thuis) en stelde een aantal vragen opnieuw maar dan op een gekke, motiverende manier, wat Lander toch verder hielp.

Hij deed het heel goed en kon redelijk veel van wat ze vroeg zoals :kleuren aanduiden, lichaamsdelen, zelfs zijn naam herkennen...

Alleen iets zoeken als je het verstopt en iets kort nadat ze het toonde weer aanduiden ging niet, maar dat ligt volgens mij ook aan het feit dat hij de opdracht niet goed begreep.

Dus dat zag er positief uit, ik dacht dat ze hem rond de 4 a 5 jaar gingen schatten, omdat hij toch wat achterstand heeft door het motorische. En nu komt het verslag dat hij rond de 2 jaar en 6 maanden zit, dus eigenlijk ongeveer Lars zijn leeftijd.

Ergens kan ik dat volgen want Lars weet ook al veel maar waarom nemen ze dan geen vragen voor een oudere leeftijd?

We moeten nog op gesprek met alle therapeuten dus dat zal ik toch eens navragen...

Enkele testjes die daar niet lukten vb. wat dient er om te snijden, een mes of een lepel, deed hij hier wel meteen correct, dus ja.

Hij is wel snel afgeleid, wat niet echt helpt.

Nu ja, als hij bijleert is het het belangrijkste. Maar ik zou graag hebben dat hij naar later toe kan lezen, om dan toch te communiceren en een sociaal leven te hebben via een computer.

We zien wel zeker, ik hoorde vandaag dat Fran,een meisje met terugkerende hersentumor gestorven is. We waren nog bij die mensen in Villa Rozerood in september...

Bij hen is het allemaal afgelopen, dan kijk je wel weer meer in het 'nu'...

Verder is hij ondertussen al een eerste keer ziek geweest, gelukkig was het net een verlengd weekend en konden we zelf voor opvang instaan.

Dat zal in de toekomst wel meer het geval zijn vrees ik. Hoe  groter hij wordt, hoe moeilijker het is om opvang te hebben. We hebben niet genoeg verlof om alle vakanties op te vangen, laat staan de zieke dagen. Mijn schoonouders zijn in pensioen maar het wordt ook onhandiger voor hen om hem te dragen enzo. 

We gaan nu eens via VZW Zorg kijken om opvang te hebben in de schoolvakanties, blijkbaar zijn dat daar wel mensen met ervaring die dan komen babysitten, voor een schappelijke prijs, want als je meer dan 50 euro per dag moet betalen kan je beter zelf thuisblijven...

Maar voor ziekte komen ze niet, dus dat zou dan verlof zijn ofzo.

Volgend jaar neem ik een maand ouderschapsverlof op waardoor ik de dagen van mijn groot verlof kan spreiden voor de andere vakanties. Zo kunnen we dan wel onze plan trekken.

Zo zal het wel meer zijn als Lander ouder wordt, onze ouders zullen het (fysiek) te lastig hebben, wij soms ook (Anthony heeft nu al een hernia) en daarom gaan we een poging doen om PAB aan te vragen.

Ook al in onze familie er wel om ons te steunen enzo, wij leven nog altijd in ons huis en moeten het alleen doen. Dan komt er nog bij dat we door de verbouwingen aan ons huis ook met veel werken zitten die blijven liggen omdat Lander zoveel tijd pakt. Hij kan ook niet uren toekijken naar schilderwerken ofzo he.

Dus moet er altijd iemand met hem bezig zijn of kunnen er geen leuke dingen gedaan worden in de schaarse tijd die we hebben in het weekend, wat ook niet ideaal is.

Anthony loopt er ook wat vies van, overal waar je kijkt is er werk aan ons huis, als we weg gaan neemt Lander veel energie om op een speelplein te klauteren enzo, en in de week moeten we al ons best doen om ons huis op orde te krijgen en eten te maken.

Het is niet meer zo druk als toen Lars baby was, maar nu ook nog geen zee van tijd...

Gisteren gingen we nog eens samen iets eten en dan hebben we gebowld en gepoold. We hebben veel plezier gehad met ons 2. We proberen dat om de paar weken te doen, een paar uurtjes met een babysit. Ook niet goedkoop allemaal maar wel nodig. Want als koppel zou je op den duur alleen maar zagen over werken in huis en de opvoeding van de kinderen... Dat is bij veel koppels zo maar bij ons toch nog iets zwaarder denk ik. We zijn het type niet om te klagen en trekken onze plan, maar dat neemt niet weg dat je je soms toch heel alleen voelt. Iedereens leven gaat verder, het onze ook en we zijn best wel gelukkig, maar we verbruiken  veel meer energie...Ik hoop dat we dat kunnen blijven volhouden want je hoort toch vanalles...En ja, het is zo, de eerste shock is voor iedereen al lang voorbij en nu moet je maar gewoon verder doen. Je hoort dat soms bij mensen van wie de partner gestorven is, iedereen leeft mee in de weken nadien, en na een jaar mag je nu toch wel eens stoppen met klagen en wenen...

Zo voelt het toch wel bij mij ergens, ondanks dat  we een goed contact hebben met onze familie, is er niemand die eens een maand echt in onze schoenen staat... Enkel die mensen weten het echt, vandaar ook dat het deugd doet om te praten met de ouders van Ella en Staf, maar we kunnen mekaar ook niet echt helpen he, aangezien we zelf zoveel werk hebben.

En ja, we hebben veel huisdieren en daar is ook wel wat werk aan, maar een hobby is ook nodig, ze leiden ons eens af van de routine...

Het is een feit dat je niet alles perfect kan doen, wij kiezen vooral voor onze tijd te investeren in onze kinderen en we kregen daar van de psychologe van de school een mooi compliment voor nl. dat we goed bezig zijn met Lander want dat het zeker niet evident is om er elke dag voor te zorgen.  Ik heb geantwoord dat zijn lach en knuffels veel goedmaken )