Ik heb weer iets gelezen op het internet dat mij weer wakker geschud heeft nl. over de conductieve opvoedingsmanier van Dr.Petö.Die bestaat uit de gedachte dat ieder kind ook zijn grenzen kan verleggen en zo veel verder kan geraken dan gedacht.Maw.je niet zomaar neerleggen bij het feit dat de dokters de toekomst niet goed in zien en dus maar verder doen met rolstoelen en speciale scholen omdat ze wel gelijk zullen hebben.Er zijn al genoeg voorbeelden die bewijzen dat ook de innerlijke wilskracht de hersenfuncties kan beïnvloeden. Natuurlijk zijn wij niet zo dromerig om niet te zien dat er een probleem is.En de aangepaste stoeltjes enzo zullen we ook gebruiken. Maar we moeten gewoon wat harder zijn met Lander en niet altijd zeggen van 'hij kan dat niet,ik zal het wel doen'. Dus ben ik in gang geschoten. Het is verlofperiode en die extra tijd gebruiken we nu om hem 'mee te laten eten'. In plaats van dat ik gewoon een lepel in zijn mond steek,geef ik ook een in zijn hand en doe ik met zijn hand/arm de beweging van het eten mee.Zo wil ik de hersenen die beweging aanleren. We doen nu ook zoveel mogelijk zijn 2 handjes rond zijn drinkbeker en duwen die dan omhoog. Weer een beweging om aan te leren.Mijn man gaf een goed voorbeeld van hoe het ook bij gewone mensen geleerd wordt:vroeger in het voetbal kon hij niet goed dribbelen.Maar na uren oefenen deden zijn voeten en benen het bijna vanzelf. Die beweging was dus ingeprent. Voor Lander moeten we vooral praktische bewegingen proberen in te prenten. Dat zou hem weer wat zelfstandiger maken.... We zijn er vorige week eens met ons tweetjes tussenuit geweest. Een romantisch weekendje in Phantasialand en in een chique hotel.Het heeft ons als koppel deugd gedaan,hoewel we dikwijls proberen tijd voor elkaar te maken. Toch is een pretpark ook een beetje confronterend. Ik heb me enkele keren afgevraagd of Lander ooit zelf in een roetsjbaan zal kunnen zitten. Dat zou echt iets voor hem zijn(binnen enkele jaren),hoe sneller en hoger hij gaat,hoe luider hij kraait van plezier! Maar ik heb er niet te lang bij stilgestaan,anders voel je je nooit goed. De afgelopen verlofdagen waren al heel leuk met Lander. Hij is zo lief en lacht veel. We merken dat hij ook mentaal weer wat verouderd is. Hij begrijpt ons al iets meer,al zegt hij niks.Hij knikt ook niet maar toch zien we dat hij een aantal dingen begrijpt. We hebben geluk dat het zo'n lief en koddig kereltje is,we zien hem heel graag en hij ons ook. Op zich zijn we dus best een gelukkig gezinnetje en maken we er het beste van. Ergens ben ik steeds meer bezig met het gegeven dat dieren een goeie therapie zijn voor mensen met een handicap. Soms denk ik dat dit allemaal gebeurd is om ons nog meer over de streep te trekken andere kinderen vooruit te helpen op deze manier. Maar daarvoor moet je al de lotto gewonnen hebben vrees ik. Moesten we veel geld hebben dan kopen we een boerderij en een hoop brave dieren en doen we dat speciaal voor kinderen die net dat beetje 'anders 'zijn. Maar dat zal dus bij dromen blijven. Er bestaat zo'n hoeve niet ver van ons die we binnenkort gaan bezoeken. Ik zou natuurlijk daar kunnen helpen maar dat ligt dan moeilijker met Lander ,ons werk,onze dieren,ons huis waar ook veel tijd in kruipt. Tja wie weet ooit....
Ik heb weer iets gelezen op het internet dat mij weer wakker geschud heeft nl. over de conductieve opvoedingsmanier van Dr.Petö.Die bestaat uit de gedachte dat ieder kind ook zijn grenzen kan verleggen en zo veel verder kan geraken dan gedacht.Maw.je niet zomaar neerleggen bij het feit dat de dokters de toekomst niet goed in zien en dus maar verder doen met rolstoelen en speciale scholen omdat ze wel gelijk zullen hebben.Er zijn al genoeg voorbeelden die bewijzen dat ook de innerlijke wilskracht de hersenfuncties kan beïnvloeden. Natuurlijk zijn wij niet zo dromerig om niet te zien dat er een probleem is.En de aangepaste stoeltjes enzo zullen we ook gebruiken. Maar we moeten gewoon wat harder zijn met Lander en niet altijd zeggen van 'hij kan dat niet,ik zal het wel doen'. Dus ben ik in gang geschoten. Het is verlofperiode en die extra tijd gebruiken we nu om hem 'mee te laten eten'. In plaats van dat ik gewoon een lepel in zijn mond steek,geef ik ook een in zijn hand en doe ik met zijn hand/arm de beweging van het eten mee.Zo wil ik de hersenen die beweging aanleren. We doen nu ook zoveel mogelijk zijn 2 handjes rond zijn drinkbeker en duwen die dan omhoog. Weer een beweging om aan te leren.Mijn man gaf een goed voorbeeld van hoe het ook bij gewone mensen geleerd wordt:vroeger in het voetbal kon hij niet goed dribbelen.Maar na uren oefenen deden zijn voeten en benen het bijna vanzelf. Die beweging was dus ingeprent. Voor Lander moeten we vooral praktische bewegingen proberen in te prenten. Dat zou hem weer wat zelfstandiger maken....
