Nog een goeie 3 weken te gaan en dan beval ik van ons 2e zoontje. De datum werd ondertussen vastgelegd op 16 mei,net voor het verlengd weekend wat ons wel leuk leek. Volgens de gyneacologe zou ik als eerste geopereerd worden en dus tegen 8 u 's ochtends bevallen zijn. Laat ons hopen want iedere minuut te lang wachten zal er een teveel zijn denk ik. De gyn begrijpt dat ook maar als er een spoedoperatie tussenkomt natuurlijk...Aan de ene kant ben ik blij dat we alweer zo ver geraakt zijn en alles goed is, onze spruit weegt al 2,7 kg wat behoorlijk groot is volgens de dokter. Best dat het dan een keizersnede is zeker? Nu ja, Lander was ook behoorlijk groot maar niet echt dik dus ik relativeer dat gewicht wel een beetje. We beginnen natuurlijk al serieus op eieren te lopen en het zal er niet op verbeteren. Anthony vindt ook dat ik teveel nestdrang heb. Tja wat wil je, als ik bevallen ben zal er een paar maanden geen tijd en goesting meer zijn voor klusjes in huis dus zou ik graag hebben dat er zoveel mogelijk in orde is voor de bevalling. Het lijkt me ook maar normaal dat er niemand vlak aan het wiegje moet beginnen gaten boren of plinten zetten of gelijk wat. Het meest vervelende is dat ik zelf niet echt kan helpen omdat de werken ofwel te zwaar zijn ofwel te giftig(vb. schilderen). Dus moet ik wel 'delegeren' als ik toch gemoedsrust wil hebben. Die machteloosheid vind ik ook wel lastig, net alsof alles me toch nog te traag gaat terwijl Anthony echt wel zijn best doen om zoveel mogelijk "wensen in te willigen" Ik heb wel een hekel aan de ongetwijfeld goedbedoelde raad van iedereen die zegt dat ik Lander toch beter niet meer teveel ophef of met hem rondloop enzo. Iedereen heeft er zijn zegje over maar niemand die eens zegt van: het zijn lastige dagen voor jullie, breng hem eens een namiddagje. Nee want het is ook niet altijd simpel om voor hem te zorgen blijkbaar en ik kan mij daar wel over opjagen. Wij zorgen er hele dagen voor he. Nu ja,i verwacht niet dat iedereen heem constant wil overnemen ofzo maar ik heb dan ook geen commentaar nodig over wat ik wel of niet doe tijdens mijn zwangerschap. Ik kan gewoon niet verder dan het doen...Veel mensen zouden nog eerder begrijpen dat ik niet meer kan gaan werken dan dat ik last heb van Lander te dragen ofzo, terwijl ik op mijn werk meer rust heb dan thuis. Gelukkig neemt Anthony nog zoveel mogelijk uit mijn handen maar hij kan ook niet alles doen he. En dat is dus soms frustrerend. Ik merk dat ik me wel makkelijk aan vanalles erger, dat zal ook wel een fase zijn zeker? Ik kan er bijvoorbeeld ook niet tegen als er mensen zijn die Lander als een baby behandelen. In zijn hoofd is hij wel 3 jaar en heeft hij geen behoefte om een uur stil op schoot te zitten als er aan de andere kant van de kamer kinderen aan het spelen zijn. Dan wil hij daarbij zijn. Het is niet omdat hij niet kan lopen en eerder nog wat verzorgd moet worden als een baby dat hij zo behandeld moet worden. Ik wil dat men hem behandelt als een kleuter: volledige zinnen tegen hem zeggen, niet meer van 'koetchie-koetchie-koe" gedoe, hem passief op schoot zetten. Het is lastig om hem bij kinderspelletjes te betrekken want dan moet je hem overal ronddragen of rondrijden, maar dat moeten wij ook doen en dat maakt ook dat zijn mentale ontwikkeling nu min of meer op leeftijd verloopt. Och ja, we zullen wel heel ons leven dergelijke frustraties hebben maar hier schrijf ik dat graag eens van mij af... Ik wil wel eindigen met een positieve noot: Lander heeft nu een op maat gemaakt loopapparaat dat veel soepeler rijdt dan de demo-versie. Hij liep er het hele huis mee rond met een vlotte pas. Ik hielp hem wel in het draaien natuurlijk, dat wordt een kwestie van oefenen. We denken er dus ook aan om hem zo goed als elke dag eens rond te laten lopen om zijn spieren wat meer te ontwikkelen. HIj was ook echt gemotiveerd om alles te ontdekken en genoot van de vrijheid. Het deed echt deugd om hem zo te zien ' ontdekken'. Buiten was de grond wel te oneffen om goed te kunnen stappen maar misschien als hij op termijn meer kracht heeft....?Wie weet?
Later: we zijn het zwembad van Waregem eens gaan proberen dit verlengd weekend. De eerste keer kregen we geen duidelijke uitleg ivm kinderen met een handicap en omkleedmogelijkheden maar deze keer wel. Blijkbaar komt er daar ook een vereniging zwemmen en hebben ze aparte kleedkamers met een veldbed in om je kind op te leggen. De rolstoel/buggy mag ook mee en mag eventueel zelfs mee tot aan het water! Dat was voor ons grote luxe want als onze 2e spruit straks geboren is zou Anthony af en toe alleen gaan zwemmen met Lander maar dat leek ons bijna ondoenbaar in het gewone systeem. Het was dus echt een verademing dat er hier zoveel aangepast was! Natuurlijk zijn Anthony en Lander weer op de familieglijbaan geweest, dat vindt hij super!Hij herkende wel degelijk het zwembad en was de hele tijd heel enthousiast. Vanaf nu (met enkele weken rond de geboorte niet) gaan we proberen om toch elke week eens te gaan zwemmen. Hij heeft er veel deugd van en het hectische zal dan (hopelijk) wat achter de rug zijn...
1 week voor de bevalling: Dit is een laatste update voor de bevalling,ik hoop dus dat ik in mijn volgende blog gewoon positief nieuws kan melden Gisteren nog eens aan de monitor gaan liggen als extra check-up en alles was in orde. We zijn bijna aan de eindstreep maar ik durf er gewoonweg niet gerust in zijn. Ik ben nu thuis en de rust doet wel deugd moet ik zeggen, hoewel er van 'rusten' nog niet veel in huis kwam. Ik werk nog wat verder aan doopsuiker, de was en de plas, ik heb zelfs nog een paar ramen met een primer gedaan..nestdrang!! Gisteren liep Lander nog eens in zijn loopapparaat en ik liet hem even buiten piepen aan de voordeur. Hij zette er meteen de pas in en na een 5-tal meter buiten wilde ik hem omdraaien om weer binnen te gaan maar daar wou hij niks van weten. Ik ben hem dan maar gevolgd en liet hem verder op de stoep lopen. Hij ging al vlot vooruit en heeft wel een half uur in een doodlopende straat gelopen. Wat opviel is dat hij veel interesse had in wat voor ons vanzelfsprekend of maar een detail is vb. het rioolputje,een pakje sigaretten op de grond,planten,kippen,andere huizen enz. Met dat apparaat gaat de wereld echt voor hem open. Ik vrees dat we, als hij na een tijdje nog beter en langer kan stappen, dat ding overal zullen moeten meesleuren zodat hij kan stappen Mijn moeder zag Lander de laatste tijd eerder vluchtig een keer of ' s avonds voor het slapengaan dus ze had hem al een hele tijd niet meer bezig gezien. Toen ze ermee speelde merkte ze op dat hij toch weer een heel stuk steviger geworden is. Dat zijn kleine stapjes maar het kan hem maar enkel vooruit helpen he. Hopelijk reageert hij volgende week niet te raar op zijn kleine broertje, voorlopig ziet hij alles wel zitten denken we maar jaloezie zal ook wel eens de bovenhand nemen zeker? We gaan zien...
Nog een goeie 3 weken te gaan en dan beval ik van ons 2e zoontje. De datum werd ondertussen vastgelegd op 16 mei,net voor het verlengd weekend wat ons wel leuk leek. Volgens de gyneacologe zou ik als eerste geopereerd worden en dus tegen 8 u 's ochtends bevallen zijn. Laat ons hopen want iedere minuut te lang wachten zal er een teveel zijn denk ik. De gyn begrijpt dat ook maar als er een spoedoperatie tussenkomt natuurlijk...Aan de ene kant ben ik blij dat we alweer zo ver geraakt zijn en alles goed is, onze spruit weegt al 2,7 kg wat behoorlijk groot is volgens de dokter. Best dat het dan een keizersnede is zeker? Nu ja, Lander was ook behoorlijk groot maar niet echt dik dus ik relativeer dat gewicht wel een beetje. We beginnen natuurlijk al serieus op eieren te lopen en het zal er niet op verbeteren. Anthony vindt ook dat ik teveel nestdrang heb. Tja wat wil je, als ik bevallen ben zal er een paar maanden geen tijd en goesting meer zijn voor klusjes in huis dus zou ik graag hebben dat er zoveel mogelijk in orde is voor de bevalling. Het lijkt me ook maar normaal dat er niemand vlak aan het wiegje moet beginnen gaten boren of plinten zetten of gelijk wat. Het meest vervelende is dat ik zelf niet echt kan helpen omdat de werken ofwel te zwaar zijn ofwel te giftig(vb. schilderen). Dus moet ik wel 'delegeren' als ik toch gemoedsrust wil hebben. Die machteloosheid vind ik ook wel lastig, net alsof alles me toch nog te traag gaat terwijl Anthony echt wel zijn best doen om zoveel mogelijk "wensen in te willigen" 
