Wij zijnvoor de 3e keer naar de ABR therapie geweest. Ze hebben fotos van allerlei posities van hem genomen om verbeteringen in lichaamsbouw te kunnen vergelijken met een aantal maanden geleden.Hij is volgens hen ook op een aantal punten sterker geworden.Mijn duidelijkste voorbeelden zijn hierbij dat hij zijn hoofdje alleen opnieuw recht kan trekken als het op zijn schouder rust (dat wil zeggen dat hij meer kracht heeft) en dat hij luidere geluiden maakt.Ook het rollen begint weer een beetje te lukken.Hopelijk bouwen we nu weer op totdat hij sterk genoeg is om te kunnen zitten.
Ik vraag me natuurlijk wel nog af of dat vanzelf is gekomen of door de therapie.
We hebben weer nieuwe oefeningen om te doen en in juni krijgen we dan een soort rapport met zijn vooruitgang op. Dan zullen we beslissen of de therapie voor hem genoeg helpt(in verhouding met de kostprijs en de tijd) of niet.Hij grijpt steeds beter en brabbelt ook veel,alleen geen woorden of lettergrepen.Verder wordt het wel duidelijk dat hij altijd problemen zal hebben,maar hoe groot die zullen zijn?Ik hoop nu gewoon dat hij gelukkig is in zijn leven.De mensen gebruiken nog al te vaak de uitdrukking 'een ongelukkig kind' voor .Dat vind ik heel slecht gekozen want het is niet omdat je een beperking hebt,je per definitie ongelukkig bent?Lander groeit op in een warm gezin waar hij alles krijgt wat hij nodig heeft,sommige kinderen krijgen alleen slagen en verwijten van hun ouders of worden aan hun lot overgelaten,wie zou er dan het gelukkigste kind zijn??Natuurlijk zou ik het erg vinden als hij bijv.niet kan lopen,het is een groot stuk levenskwaliteit die je verliest maar misschien komt daar wel iets anders voor in de plaats....Ik hoop het.
