We zijn vorige week naar Plopsaland geweest samen met vrienden en hun kindjes. Het was zalig weer en echt niet veel volk. Lander was ook in form,het viel op dat hij een half jaar ouder is dan vorige keer. Hij was veel meer geïnteresseerd in alles en lachte op de attracties. Op 1 attractie in het bijzonder nl. de theekopjes. Die zwieren en zwaaien het meest en het snelst en hij kraaide van plezier. We hebben meteen nog een ritje gedaan en ook onze dag was goed! Het is altijd leuk als je ziet dat je kind geniet. Verder heeft Anthony ook met Lander op zijn arm door de fonteinen gelopen,ook dat was een succes! Als afsluiter van een leuke namiddag hebben we nog een barbecue gedaan thuis en heeft hij nog wat met het kindje van die vrienden gespeeld. Datzelfde weekend zijn we ook naar de Paasfoor geweest. Vorig jaar vond hij de kermis maar niks,teveel indrukken en muziek enzo. Nu was het anders! Hij heeft zijn ogen uitgekeken en ieder draaimolentje waar hij op kon(dus waar ik bij mocht zitten of staan om hem vast te houden) hebben we gedaan. Er was weer een gelukkig gezichtje te zien. Wel wat moeilijk als je dan al die kleine kindjes zelfstandig op vliegertjes en autootjes ziet zitten,en Lander dat dan niet kan. Ik heb er niet te lang bij stilgestaan maar soms is het lastig om die gedachten altijd te verdringen. Dat had ik ook toen we een week later bij vrienden op een drink waren. Alle kinderen speelden samen en om Lander ook wat te laten meedoen zette ik zijn stoeltje midden in de groep. Hij heeft veel gelachen maar plots beslissen de kinderen om opnieuw buiten te spelen en dan zit Lander daar... Dus wij weer met dat stoeltje naar buiten. Maw. wij moesten hem de hele tijd verplaatsen om hem toch bij de groep te laten horen. Die andere kindjes kennen hem ook niet en houden er dus ook geen rekening mee. Dat was wel weer een lastig moment. Dat is het allermoeilijkste eigenlijk,als je kind er niet bijhoort. Al de rest kunnen we een mouw aan passen maar we kunnen de kindjes niet verplichten van constant met hem te spelen.. Wat later op de dag ging het dan beter met mijn down gevoel toen ik zag dat er een paar oudere meisjes vanalles aan Lander gaven en er mee bezig waren. Hij genoot en ik dus ook Misschien dat dat wel anders zou zijn als hij zou praten,dan kan hij roepen dat ze hem moeten meenemen ofzo. Enkel op andere blogs of teksten van andere ouders kan ik dezelfde gevoelens terugvinden. Soms besef ik wel dat ik(wij) al veel 'levenswijsheid' bijgekregen hebben door alles met Lander. Zo was er iemand zich druk aan het maken over het feit dat haar kind aan 3,5 jaar nog niet zonder steunwieltjes fietst. Who cares?Of dat nu aan 3 of 6 jaar lukt,hij zal ooit wel kunnen fietsen dus wat is het probleem?? Sommige mensen vinden echt alles zo vanzelfsprekend en verwachten dan dat het bij hen en bij alle andere volgens het boekje gaat: kindje goed eten,lang slapen,lachen spelen en verder rustig zijn... Er zijn (helaas) ook veel andere kindjes met reflux,ontwikkelingsproblemen,ziektes enzovoort. Vroeger ging ik daar ook al rekening mee houden maar veel minder dan nu. Nu besef ik nog veel meer dat het niet zo evident is dat mensen gezond zijn en alles kunnen. Vandaag las ik een artikel waarin een moeder schreef dat ze niet meer tegen de uitdrukking ' als het maar gezond is' bij een verwacht kindje kan. Ik begrijp dat wel,want dat komt over alsof jouw minder gezond kindje er dan beter niet was,terwijl ook zij hun deel bijdragen in het leven. Eigenlijk mogen we niet te veel verwachten,alleen dat ze gelukkig zijn en dat ze 'er' nog zijn,want bij vele is het even spannend geweest of ze wel mochten beginnen aan 'een leven'. Met die gedachte ga ik afsluiten: beter met bepaalde beperkingen leren leven en genieten dan helemaal niet leven!
O ja,ik wil wel nog iets toevoegen! Lander heeft van de paashaas een schrijfbord(zoals magna doodle,dat je telkens alles kan uitwissen) gekregen. In het begin hield hij zijn arm spastisch en het pennetje schuin maar na een aantal keren oefenen kan hij nu al tekenen op het bord. Hij houdt zijn handje mooi recht en kribbelt en krabbelt vlot op het bord.Ook met een puzzel kan hij steeds beter overweg,hij kan al een beetje de stukken er terug inpassen. Mentaal is er dus ook nog steeds vooruitgang!En papa en mama zijn apetrots als hij weer iets bijgeleerd heeft!
vervolg mei
Lander kan nu ook al met wasco's tekenen! Vandaag deed ik met zijn handje een draaiende beweging en de eerstvolgende die hij alleen deed was een (beetje hoekige)cirkel!!!Ik geloofde mijn ogen niet! Dat ventje is echt wel slimmer dan we soms denken!Ook weet hij nu al wat de 'tafel' is en als ik zei 'doe eens boeme op de stoel' deed hij dat meteen!Misschien is dat niks speciaals voor een andere 2,5 jarige maar wel voor hem! Zoals ik al eerder vermeldde staan wij veel meer stil bij het wonder van alles wat hij telkens meer kan. Zo was er onlangs iemand uit onze naaste omgeving die het lastig vond om met de maxi-cosi van haar derde(gezond) kindje te zeulen. 'Dat hij maar gauw meestapt met de andere' was haar weinig doordachte opmerking. Het lag op mijn lippen maar spookte toch enkel maar door mijn hoofd om te zeggen dat ze met een beetje geduld een kind zal hebben dat alles mettertijd wel zal doen,wij kunnen het alleen maar hopen. Maar dan bedacht ik ook dat zo'n mensen(dit was trouwens dezelfde persoon van de steunwieltjes hierboven beschreven)totaal niet beseffen wat ze zeggen of hoe banaal die dingen in onze oren klinken. Daar kan ik mij behoorlijk over opwinden. Maar mijn moeder vertelde dat ook zij onlangs met haar mond vol tanden stond toen ze het hele verhaal van Lander in hun slagerij aan het vertellen was(met dus ook de mindere dingen zoals dat hij nog veel niet kan enzo)en er een man volgende opmerking gaf nl. "Mervrouw,ik heb mijn enige dochter verloren bij een verkeersongeluk toen ze 19 was. Wij zullen nooit een schoonzoon hebben,laat staan kleinkinderen. Jij hebt wel een gezin,een schoonzoon die het goed doet en een lief kleinkind,dat is ook al heel wat'. Dat was even slikken maar zo zie je maar dat wij van andere mensen vinden dat ze toch meer geluk hebben,maar dat er ook mensen zijn die dat van ons vinden. Iedereen heeft zijn problemen,de een wel al wat zwaardere dan de andere.. De tienerzoon van mijn collega heeft een depressie. Hij voelt zich erg slecht en ziet het leven somber en zwart in. Dan bedenk ik :wat zou er lastiger zijn,een ongelukkig kind zonder beperking of een gelukkig kind met een beperking? Ik weet dat er nog idealere antwoorden bestaan maar in dit geval kies ik het tweede....
