Na een week ziekenhuis zijn we weer thuis en kan ik dus mijn blog nog eens aanvullen Normaal gezien moest ik vorige week woensdag binnengaan voor een geplande keizersnede. Maandag was ik dus volop aan het voorbereiden: de laatste was doen,valies nog wat aanvullen,poetsen...Daarna ben ik mijn paard gaan bezoeken en moest ik om 15u bij de schoonheidsspecialiste zijn om 'netjes' te zijn voor mijn nakende ziekenhuisverblijf. Als ze (gelukkig) bijna klaar was voelde ik wat nattigheid van onderen. Ik voelde mij al wat gegeneerd, ik had dat soms een keer maar als je daar in je onderbroek ligt.... En dan was er plots een heel klein schopje en pats, een hele klets water stroomde tussen mijn benen!! De schoonheidsspecialiste dacht ook meteen dat mijn water gebroken was. Toen ik rechtstond 'viel' er nog een plas water uit mij. Ik begon te panikeren : wat als er geen tijd genoeg zal zijn voor een keizersnede? Ik voelde gelukkig nog geen pijn maar wilde asap in het ziekenhuis zijn. Na eerst Anthony verwittigd te hebben , stelde de schoonheidsspecialiste voor dat haar man mij al naar het ziekenhuis kon voeren. Dan verloren we geen tijd. Ik heb het voorstel snel aangenomen en met een pak handdoeken zijn we naar de kliniek gereden. Daar waren ze verwittigd van mijn komst maar er stond me niemand op te wachten. Dus ben ik met handdoeken tussen mijn benen naar de receptie gestrompeld en de receptioniste heeft mij dan naar het verloskwartier gebracht. Ondertussen bleef er maar water wegvloeien. In het verloskwartier stelden ze vast dat het kindje nog heel hoog zat en een keizersnede dus geen probleem zou zijn. Vanaf dan begon ik wel contracties te krijgen en ze hebben alles voorbereid om de operatie uit te voeren. De bevalling en alle voorbereiding ging indrukwekkend snel! Om 15u15 is mijn water gebroken en om 16u45 is onze kleine Lars gezond en wel geboren!!! Hij huilde meteen en dat bracht natuurlijk ook een vlaag van emotie bij ons teweeg. Anthony had de eer om onze tweede zoon een hele tijd vast te houden terwijl ze mij dichtnaaiden en verzorgden. Rond 18u30 waren we samen op de kamer.
Het is ons ondertussen al opgevallen dat Lars een gulzige drinker is,zowat het tegenovergestelde van Lander. Dat is wel een verademing voor ons. Hij is ook best wel hevig als hij bijv. gewassen wordt. Lander was in het begin wat onwennig als hij me in het ziekenhuis zag liggen, zeker de eerste dag waarop ik nogal wat na weeën had en er dus niet al te goed uitzag. Verder kwamen mijn schoonouders of mijn ouders er elke dag mee naar het ziekenhuis maar naar het einde toe wilde hij echt gewoon thuis zijn. Gisteren weende hij een half uur echt verdrietig in bed bij mijn ouders...Als mijn moeder dat vertelde had ik het ook wel lastig, je hebt even het gevoel dat je hem tekort doet. Mijn schoonouders namen hem ook mee naar de kinderboerderij waar hij niet echt enthousiast was zeiden ze. Maar de andere kinderen gingen dan op de glijbaan enzo en zij zijn weggegaan. Lander ging de glijbaan ook wel leuk vinden dacht ik dan....Nu ja, iedereen heeft echt zijnn best gedaan maar Lander is best thuis he. Wij kennen hem best en leven ons in in wat hij graag zou willen doen. Hij zegt het niet en dat is jammer want anders had hij wel op de glijbaan gezeten mocht hij: "ik wil ook'" gezegd hebben... Nu ja, we zijn heel gelukkig dat wel allemaal thuis zijn! Nu nog wat rustig aan doen met de wonde en daarna zijn we klaar voor de zomer!
Een paar weken later: Lars is tot nu toe al een voorbeeldig kereltje geweest, we denken dat de moeilijkere periode nog moet komen Lander is zijn broertje al gewoon en kijkt er vertederd naar. Maar soms kijkt hij ook op 'een andere manier' als we met Lars bezig zijn, de aandacht moet toch nog steeds meer voor hem zijn..In het verlengd weekend heeft Anthony dan ook veel gedaan met lander: gaan fietsen, zwemmen,thuis in het zwembad in de tuin,schommelen enz. Dat was allemaal heel leuk maar vanaf het moment dat het was 'saaier' was voor hem was hij toch wel heel hangerig..Zo erg dat hij 2 keer in de hoek stond voor enkele minuten. Hij werd dan eerst nog bozer,dan verdrietiger en dan stopte hij. We zullen dus toch wel nog meer moeten duidelijk maken dat wij geen 24 op 24u dienaars zijn van hem,dat hij ook moet leren wachten.Maar soms is dat moeilijk omdat hij nog niet kan praten. Dan vraag je je toch af: zou hij misschien willen aangeven dat hij pijn heeft ofzo? Is hij gefrustreerd?Heeft hij iets nodig en begrijpen we niet wat. Of is het dus gewoon maar aandacht vragen? Dat is heel lastig. Ik ga nu ook eens een aantal foto's maken van zowel eten als een bed als speelmogelijkheden om hem te leren aangeven wat hij precies wil zeggen. Er kwam ook eens een meisje langs die ons wat meer uitleg gaf over de Akabe, de scouts voor mindervaliden. Lander zou maar aan 6 jaar mogen starten maar er is blijkbaar een serieuze wachtlijst.Ik vond het tof om te horen wat ze daar allemaal doen met die kinderen. Ze gaan zwemmen, bouwen vlotten,gaan zelfs ijsschaatsen enz. Ik dacht eerst dat Lander daarvoor niet in aanmerking kon komen als je niet een klein beetje kan lopen ofzo maar blijkbaar regelen ze daar 1 op 1 begeleiding voor kinderen in een rolstoel. Omdat Lander zo sociaal is denken we we dat dit iets voor hem zou kunnen zijn dus staat hij nu reeds op de wachtlijst. We zullen zien....
Na een week ziekenhuis zijn we weer thuis en kan ik dus mijn blog nog eens aanvullen 
