Lander werd op 12 november 3 jaar! Eerst werd er de donderdag gefeest op school. Ze hebben er echt hun werk van gemaakt ! Lander stond de hele dag in de belangstelling en er werd met confetti,slingers,ballonnen en zeepbellen gespeeld. Ik had op voorhand gevraagd of ik een 'snoepje' mocht meegeven om te 'trakteren' voor zijn verjaardag. Dat mocht maar bij nader inzien besefte ik dat zowel Lander als zijn meeste klasgenootjes moeilijk kunnen kauwen. Vandaar dat ik dan op het idee kwam om zelf chocomousse te maken! We hebben die in plastic glaasjes gedaan met een 'giraf/coctailstok' erin en een plakkertje met Landers foto en '3 jaar' op. We vonden dat zelf heel leuk dus was het geen moeite he. Ook de juffen hebben ervan genoten maar dat mocht ook want ze hebben ons ventje een leuke dag bezorgd!
De dag erna was het dan bij ons thuis feest. Eerst hebben we 'smurfentaart' gegeten met 3 kaarsjes op. Lander genoot wederom van alle aandacht van de meme's en pepe's.Na de cadeautjes uitpakken heeft hij nog wat met iedereen geknuffeld en wat gespeeld met het nieuwe speelgoed.'s Avonds met een gelukzalige glimlach in zijn bedje en wij hebben dan nog wat verder gevierd met een etentje thuis.
Ondertussen is ons huis nog steeds niet verkocht,we begrijpen het niet want het is wel een mooi huis. Mensen willen bijna een nieuw huis hebben voor geen geld....Dat is dus nog eventjes stress.
MAAR we hebben nog een melding te doen: Lander krijgt een broer of een zus!!Deze keer de 'kritieke' periode helemaal afgewacht om het aan de wereld te verkondigen. Momenteel ben ik 12 weken en 3 dagen ver en alles ziet er prima uit. Hopelijk blijft dat zo want op mijn gemak zal ik niet echt kunnen zijn vrees ik. Er kan elke dag iets zijn maar we willen niet teveel doemdenken...Maar toch...Ik wou dat het al 20 mei was,dat zal normaalgezien de dag van de geboorte zijn(keizersnede).Maar eigenlijk ben je je hele leven onzeker,er kan elke dag iets gebeuren...Dus ik ga dat toch moeten leren van mij afzetten...met tijd...
Verder blijft Landerke echt wel vooruitgaan! De logopediste heeft een aantal testjes afgenomen qua 'begrijpen' en kwam tot mooie resultaten. Lander zou namelijk op het niveau van 29 maanden zitten,wat echt wel niet ver is van zijn huidige leeftijd(36maand)!!!We waren supercontent. Natuurlijk gaat dit wel enkel over begrijpen,taal blijft een beetje hangen zolang hij geen woorden zegt en motoriek gaat tergend traag maar ook wel beter vinden we. Zo probeert hij al kleinere dingen te pakken en het lukt hem soms ook. Met 2 vingers grijpen is nog te moeilijk maar met 3 lukt soms. Ik heb hem ook geleerd om zijn eigen lichaamsdelen aan te duiden. Als ik vraag:'doe eens met je handje aan je buikje/haartjes/neusje' dan zie je hem naar zijn hand kijken,concentreren en beweegt hij die naar het gevraagde lichaamsdeel. Supergoed,vooral omdat hij dit op een dag geleerd heeft! Het is echt wel een slim manneke! We letten nu dus ook op met praten over de Sint,zodat we het toch niet voor hem verbrodden omdat we misschien denken dat hij het niet begrijpt. Dat zou jammer zijn. Ik ben ook bij de kinderarts van de school geweest,ter kennismaking. Zij vindt het cognitieve bij lander ook wel heel goed. Ze zei ook dat we tot zijn 6 jaar moeten afwachten om te weten wat hij echt niet/wel zal kunnen...Nu moeten we hem zoveel mogelijk stimuleren,maar dat wisten we al. Ze zei dat we alles wat hij in school leert thuis kunnen toepassen. We staan daarvoor te springen maar soms vind ik dat onze honger naar 'weetjes over lander' niet gestild is. De therapeuten doen daar heel goed hun best,we zijn er heel tevreden over maar wij zijn wel het type ouders dat wil meedenken en meedoen. Niet hele dagen ons kind vermoeien met vanalles,maar wel dingen toepassen in het dagelijkse leven zoals woordjes leren,dingen sorteren,enz... Ik heb dat nog eens schriftelijk duidelijk gemaakt.We gaan zien. Dus onze vent is nog steeds superlief en content en doet heel goed zijn best :-)
paar weken later: Dit moet ik toch even neerschrijven,want ik wordt er zo boos van. Al 3 jaar probeer ik bepaalde familieleden uit te leggen wat Lander heeft en dat het geen ziekte ofzo is die moet genezen ofzo. Er is iets fundamenteels kapot en we kunnen enkel oefenen en hopen dat zijn maximumcapaciteit (wat die ook is) behaald wordt. Maar dat lijken(of willen) ze,na al die tijd van uitleggen ,nog steeds niet te geloven. Dus was het weer van dat:" en wat zegt de dokter?Kan dat nog goedkomen? Zal hij kunnen lopen of praten?" Als ik dan nog eens uitleg dat het nog steeds kan maar dat hij wel nooit even vlot zal lopen of praten als wij krijg je dan meteen een 'begrafenisgezicht' met nog net geen tranen bij. Dan zie je ze denken:" Ocharme dat ventje,die zal nooit geen goed leven hebben". Daar krijg ik het dus echt van op mijn heupen he! Dan probeer ik hem te verdedigen met stellingen als dat hij toch al wat langer kan zitten of dat zijn fijne motoriek al beter is,maar dan krijg je daar nauwelijks reactie op,alsof ik met spectaculairdere dingen moet afkomen dan dat om over een 'kwalitatief' leven te praten! Als er nu 1 gouden regel is waarmee buitenstaanders ouders zoals wij kunnen verderhelpen is het wel:"Aanvaard het zoals ook wij het moeten aanvaarden en er het beste van maken." Met al dat zielig gedoe haal je Landers zelfbeeld ook naar beneden,terwijl hij zoveel dingen wel kan! Wij willen het positief bekijken en we zijn er van overtuigd dat dat ook de beste manier is om Landers eigenwaarde hoog te houden. Als hij ouder is zal hij het natuurlijk moeilijk hebben en wij samen met hem, maar als je dan al je hele leven zegt hoe triestig het wel is help je hem geen meter vooruit. In het begin denk je ook van:" ach die zien hem minder en hebben meer tijd en info nodig om dat te plaatsen", maar na een paar jaar mag het besef dat een kaarsje branden niet zal helpen, wel komen vind ik. Misschien zullen sommige mensen daar nooit in veranderen, vooral omdat ze te perfectionistisch ingesteld zijn en dus geen gebreken kunnen/willen aanvaarden, maar dan heb ik liever dat ze mij niks vragen....
toepasselijk liedje: "he ain't heavy,he's my brother" (=son voor mij)
The road is long With many a winding turn That leads us to who knows where Who knows when But I'm strong Strong enough to carry him He ain't heavy, he's my brother
So on we go His welfare is of my concern No burden is he to bear We'll get there For I know He would not encumber me He ain't heavy, he's my brother
If I'm laden at all I'm laden with sadness That everyone's heart Isn't filled with the gladness Of love for one another
It's a long, long road From which there is no return While we're on the way to there Why not share And the load Doesn't weigh me down at all He ain't heavy, he's my brother
He's my brother He ain't heavy, he's my brother...
Reacties op bericht (6)
05-01-2012
aan sofie/julie dit keer met tekst
Hallo,het is misschien makkelijker als we via mail kunnen communiceren?Ik vind het zeker niet erg dat je via de blog gereageerd hebt,integendeel,het is altijd aangenaam om te weten dat je niet de enige bent met een een zorgenkindje he.
groeten
Audrey
05-01-2012 om 11:30
geschreven door audrey
04-01-2012
aan Sofie/Julie
04-01-2012 om 14:42
geschreven door audrey
03-01-2012
julie hardeman
Beste,
Bedankt voor uw reactie. Ik heb het er ook moeilijk mee dat die grotere kinderen soms rare geluiden maken en zo. Toen we op intakegesprek gingen was er kerstfeestje en iedereen zat dan samen in de grote zaal beneden. Ik heb werkelijk met een paardenbril op door die zaal gelopen naar Delphine van sociale dienst. Ik wou en durfde gewoon niet kijken. Ik zal haar wel nooit moeten afzetten, daarvoor moet ik mijn ouders aanspreken en ben ik enerzijds blij om, want anders neem ik dat beeld gans de dag mee naar mijn werk. Ik ben op jullie blog gekomen door de website op te zoeken van 'De Zonnebloem'. Toevallig begon ik te lezen en zag ik de foto van jullie zoontje. Eerlijk gezegd was hij me in 'De Zonnebloem' onmiddellijk opgevallen omdat mijn eerste reactie was: Zo'n schoon ventje en hij ziet er zo 'normaal' uit, je ziet daar precies niets 'anders' aan. Toen zag ik dat jullie ook van de buurt waren. Wij zijn van Sint-Eloois-Vijve. Ik hoop dat jullie het niet vervelend vinden dat ik contact opnam via jullie blog? Ik zodanig veel schrik dat ons Julie morgen van start gaat. Zal niet goed slapen vrees ik, maar we zien wel.
Groetjes. Sofie.
03-01-2012 om 18:26
geschreven door sofie verhaege
02-01-2012
bedankt
Hallo
bedankt aan de 2 mama's die reageerden op dit stukje blog.Ik vul het deze week wel nog eens aan nu het efkes rustiger is na de feesten. Aan Sofie Verhaeghe: ja Lander zit ook in Jaspis!!We zullen elkaar dan wel eens tegenkomen he! Het is echt een heel goeie groep met superbegeleiding,je zal er geen spijt van hebben eens je de confrontatie met de rest van de 'school' aanvaard hebt. In het klasje zijn het allemaal kindjes die er vrij 'normaal' uitzien en toch serieuze beperkingen hebben. Maar de meeste lachen ook heel veel en het is dus wel een leuke sfeer,Lander gaat supergraag! In de ochtenddienst zitten er soms ook oudere kinderen die 'minder goed 'zijn, in het begin meed ik die,wat natuurlijk ook niet mooi is tov. die kinderen en hun ouders. Nu zeg ik zowel tegen de klasgenootjes als die kinderen een goeiedag en je ziet dat ook zij dat appreciëren en een lach teruggeven. Je moet je erover zetten maar je zal zien,na een paar weken zal je weten dat het de juiste keuze is. Mag ik weten hoe je dan op onze blog bent terechtgekomen of was het toevallig dat wij ook van de streek zijn?
groeten
Audrey
02-01-2012 om 20:08
geschreven door audrey
29-12-2011
Julie Hardeman
Beste,
Ik lees sinds een tijdje jullie blog, omdat ons dochtertje ook zal starten in De Zonnebloem in Heule vanaf 4 januari. Uw verhalen klinken zo bekend in de oren ivm onbegrip van familieleden en vrienden. Hele mooie tekstjes trouwens die u schrijft en allemaal zo herkenbaar. Wij dachten bij mijn eerste bezoek aan De Zonnebloem dat Julie veel te goed zou zijn en dat de andere kinderen er volgens ons veel meer 'gehandicapt' uitzagen dan zij, maar zoals u ook schrijft, moet je dan toch gaan beseffen dat ze evenveel ondersteuning en hulp zal nodig hebben en in de toekomst zal dit nog vermeerderen. Ons dochtertje Julie is 18 maanden en heeft een heel uitzonderlijk syndroom met meervoudige handicap als gevolg. Het is zo moeilijk het te aanvaarden, maar bij ons is het ook zo'n lieveke en glimlacht altijd. Ik herken toevallig jullie Lander zijn gezichtje van mijn bezoek aan De Zonnebloem en hij ziet er inderdaad ook schattig uit. Hij was me meteen ook opgevallen. Zo'n schoon kind, jammer maar je moet erdoor. Er is geen weg terug en dat beseffen wij ook hoe langer hoe meer. Misschien ontmoeten we elkaar wel eens. Julie gaat ook naar groepje Jaspis, ik dacht dat Lander daar ook zat?
Prettige feestdagen alvast en veel succes met de zwangerschap. Sofie, mama Julie Hardeman.
29-12-2011 om 18:13
geschreven door sofie Verhaege
22-12-2011
prettige kerstdagen
'k Heb je blog een tijdje geleden eens doorgenomen, jullie hebben al heel wat achter de rug met jullie zoontje! Hij ziet er een echte lieverd uit, en ik wens je een hele goede zwangerschap en vooral een hele vlotte bevalling en dat alles nu 'normaal' mag lopen.
