Ja in opvolging van het grote nieuws moeten we nu verkondigen dat de euforie van korte duur was. De gyneacologe heeft 2(!) vruchtzakjes gezien maar geen enkel vruchtje leefde nog. Het is dus blijkbaar mis gegaan de laatste weken,alleen heb ik daar niks van gemerkt. Geen krampen,geen bloedverlies...Het enige wat ik raar vond is dat ik al aan 10 weken(het was nu 11,5) niks meer van ochtendmisselijkheid had. Ik had wel nog van die bandenpijn enzo en ook mijn borsten deden pijn,dus ik dacht dat ik rap van het misselijke gevoel af was. Ik moet nu pillen pakken om alles af te drijven,als dat niet lukt wordt het een curretage. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik ben ook niet vol emotie in tranen uitgebarsten ofzo. Ik ben nu wel geen super emotioneel mens maar toch... Ergens had ik meteen het gevoel: de natuur heeft in onze plaats beslist maar als er iets grondig mis was met die vruchtjes dan gingen wij hetzelfde beslissen,wat weliswaar moeilijker en lastiger ging zijn. Het is ook nog vrij vroeg,het gaat hier om verwekt leven maar nog niet om een dood kind waarvan je bijvoorbeeld zou bevallen. Ik denk dat dat heel anders is. Het waren er ook 2,misschien ging dat ook wel teveel zijn met Lander erbij.. Ik weet dat ik het nu allemaal heel nuchter en realistisch bekijk maar ik denk dat dat ook komt omdat ik nog niet echt heb durven genieten of superblij zijn. Ik bleef gereserveerd en met de gedachte dat ik nog niet ver was en er vanalles kan gebeuren. Dat is waarschijnlijk wel de reden waardoor ik niet op de grond lig te huilen ofzo. Anthony heeft ook wel een serieuze klop gekregen. Die was al bezig met een geboortekaartje te maken(zijn hobby/werk). Ik vond dat hij al direct hard van stapel liep maar waarom niet he. Er kan altijd iets misgaan,ook na 9 maanden. Hij heeft vooral last met het feit dat het weer 'wij' is. Hij denkt dan aan marginale mensen die hopen kinderen kopen zonder problemen en ze dan verwaarlozen. En bij ons,waar het een warme thuis is,lukt het blijkbaar niet om op een gewone manier een kind te hebben. Ik begrijp hem daarin maar als je verbittert kom je ook geen stap vooruit. Er zijn trouwens veel slechtere gevallen dan wij,met dodelijke ziektes,overlijdens en van alles en nog wat. Het zal weer wat tijd vragen om alles te plaatsen en eerlijk gezegd word ik ook wel steeds ongeloviger. Als er hier iemand vanboven zit,dan is die toch niet helemaal 'de goedheid zelve' denk ik,want dan zou hij het wel anders verdelen.
Ja in opvolging van het grote nieuws moeten we nu verkondigen dat de euforie van korte duur was. De gyneacologe heeft 2(!) vruchtzakjes gezien maar geen enkel vruchtje leefde nog. Het is dus blijkbaar mis gegaan de laatste weken,alleen heb ik daar niks van gemerkt. Geen krampen,geen bloedverlies...Het enige wat ik raar vond is dat ik al aan 10 weken(het was nu 11,5) niks meer van ochtendmisselijkheid had. Ik had wel nog van die bandenpijn enzo en ook mijn borsten deden pijn,dus ik dacht dat ik rap van het misselijke gevoel af was. 
