Het laatste wat gisterenavond gebeurde voor ik ging slapen: ik dacht, laat mij eens proberen die twee sjarels een snoepje te geven. Zo’n stokje. En dus zat ik op mijn hurken, met twee poezen op hun poep voor mij, met ongeveer 40cm tussen elk van ons. De snoepjes werden besnuffeld, maar ze waren alletwee te zenuwachtig om ze effectief op te eten, want terwijl de snoepjes zogenaamd bestudeerd werden, gebeurden er eigenlijk heel andere dingen.

Er werd niet gegromd. En ik dacht: oef, het komt toch nog in orde.

 

En toen kwam er een bromvlieg. En soms moet ik echt zo lachen met SW. Het is sterker dan hemzelf: de stok met veertjes, een bromvlieg, er zijn bepaalde dingen waaraan hij gewoon niet kan weerstaan. Hij moét er gewoon achteraan. Dus hij op bromvliegjacht.

 

Vannacht ben ik enkele keren wakker geworden. Eén keer omdat SW nogal hevig de slaapkamer aan het verkennen was. Een andere keer weet ik niet precies waarvan ik wakker werd, maar toen ik rondkeek, zag ik dat SW boven op de kleerkast zat, mij te observeren.

 

Vandaag is Jozefien op een bepaald moment uit eigen beweging de woonkamer in gestapt, en ze hebben onder de piano vrij dicht bij elkaar gezeten, aanvankelijk zonder grommen. Maar toen werd SW te enthousiast en stormde hij op haar af, dus moest ze zich toch nog eens laten horen. Ze stormde de gang in, hij erachteraan al piepend, en daarna klonk het effe alsof er een kudde olifanten de trappen op denderde.

Dat was weer even genoeg voor Jozefien.

 

Ze heeft dan ook al wat meegemaakt de laatste tijd, verbannen uit de slaapkamer, deuren die niet meer altijd openstaan, moeten verblijven bij de dierenerts, en nu is blijkbaar de batterij van het kattenluik op. Toen ik, pas wakker, richting bureau kwam geschuifeld, stond ze luid miauwend voor het raam, en toen ik het gordijn opende wist ik niet wat ik zag. Letterlijk een verzopen kat. Ze was door- en doornat, het arme meiske. Ik mocht haar zelfs, in een handdoek gerold, tegen mij aan houden. En dat wil wat zeggen. Ze zal zelf ook wel gevoeld hebben dat opwarmen echt nodig was. Enfin, ze is gewassen.

 

Ik heb vannamiddag ook met SW gespeeld, terwijl ik zat op de zetel. Hij rolde over mijn voeten, streek tegen mijn been, en uiteindelijk kwam hij zijn hoofdje tegen mijn hand aanduwen. Voor het eerst heb ik hem op die manier kunnen strelen, op den duur zelfs met 2 handen. Tot ik rechtsta, dan sprint hij weg. Maar hij wordt met de dag moediger, hij sprint weg, maar niet altijd direct tot achter de zetel, hij stopt wat verder, en dan zie je een koddig kopke van achter de salontafel komen, of vanachter de deur.

 

Hij is echt koddig. Soms hilarisch. Twee avonden geleden zat hij in de zetel naast diegene waarin ik lag. Ineens begint die daar zottekes te doen, en ik vroeg mij aanvankelijk af waarmee hij nu aan het spelen was. Hij gedroeg zich zo’n beetje als die keer toen Maurits een levende muis naar diezelfde zetel had gebracht, dus ik was een beetje gealarmeerd. Bij nader toezien blijk hij achter zijn eigen staart aan te zitten. En niet eventjes he. Ik denk dat hij zich daar 20’ mee geamuseerd heeft. Ik trouwens ook, met het kijken ernaar.

Soms doet hij “een pinguïnneke”. Dan staat hij op zijn achterpootjes, en laat zijn voorpootjes hangen, en door zijn wit-zwart tekening lijkt het echt een pinguïn-imitatie.

Hij is ook al van enthousiasme achterovergeslagen bij het najagen van een bal aan een touwtje.

Hij kan, bij het volgen van een speelgoedje, zijn hoofdje zodanig snel heen en weer schudden dat hij wel een opgewonden speelgoedje lijkt, nooit eerder zag ik een poezenkopje zo snel bewegen. En daarstraks leek het wel alsof hij danste, bij het najagen van de pluimpjes (ik hoop dat ik nog zo’n stokje vind, want het huidige heeft al bijna de helft van zijn pluimpjes verloren, en hij is er gek op, hij sleept dat ‘s nachts ook weg van waar ik het altijd leg, om het in de kattetoren te verbergen). Door zijn zwart kostuumpje en zijn witte bef en sokjes, dacht ik echt aan tapdansers uit films van de jaren 50-60.

 

Hij is gisteren en vandaag een paar keer in de keuken gekomen, hij kijkt zelfs niet naar dat raam en buiten, hij ziet alleen Jozefien, en probeert dichtbij haar te geraken. Die sessies houd ik kort, want hij kent dan wel geen kattenluik, hij is zeker niet dom. Dus mocht hij Jozefien erdoorheen zien gaan, dan is het niet ondenkbaar dat hij zou volgen, en dat wil ik echt nog niet, dus ik plaats mij dan zodanig dat ik hem, indien nodig, de weg kan versperren.

 

Maar goed, ik ben hoopvol op alle fronten: Fien haar gezondheid, SW’s vertrouwen, en de relatie tussen hen.

 

Het enige wat ik nu voor mezelf moet doen is veel rusten, want ik voel mij onderuit gaan.

 

Jozefien moest vandaag nog even mee naar de dierenarts voor een opvolging. Ik mis mijn oude dierenarts op veel manieren, niet in het minst voor haar tarieven. Met wat ik vandaag betaalde kon ik bij haar 2,5 visites betalen. En  bovendien mocht ik daar assistente spelen, bij bloedafname bijvoorbeeld. Nu pakken ze dat beest op, laten mij alleen achter, en nemen in een aparte ruimte weg van mij met 2 onbekenden bloed af. Veel stresserender lijkt mij, voor dat poezebeest. Maar goed, ik heb weinig keuze. Ze zijn goed en super vriendelijk, hebben alle technieken zelf in huis, en zijn per fiets bereikbaar.

 

Het minst goede nieuws is dat ze nog maar 3kg weegt, maar nu ze weer goed eet en er stukken beter uitziet dan vorige week, zal ze hopelijk weer wat aankomen. Al haar waarden zijn normaal, de ontsteking is zo goed als verdwenen, haar nier- en leverwaarden, maar zelfs haar schildklierwaarden! En dat zou nooit meer haalbaar zijn, normale schildklierwaarden, was gezegd. En zelfs haar anemie is, op 1 week tijd, spectaculair verbeterd. Dus als ze goed blijft eten en haar medicatie neemt, komt dat beter in orde dan verhoopt. Dank u universum.

 

Sir William maakt dagelijks vorderingen, ik tref hem soms aan op de zetel i.p.v. erachter, wat ik heerlijk vind. Hij stormt wel nog weg als ik richting hem beweeg, maar goed, hij zit ook overdag niet meer de ganse tijd achter zijn zetel.

Ik heb al enkele keren de keukendeur opengelaten zodat hij Jozefien kan zien terwijl ik haar streel of een snoepje geef, en hij blijft super geïnteresseerd, hij wil haar benaderen, zij gromt.

Ik kan dat alleen korte momenten doen, als ik er ben en kan ingrijpen indien nodig, want ik ben er nog steeds niet in geslaagd hem een bandje om te doen. Het ligt klaar, met magneetje en adreskokertje, maar vooralsnog lukt het niet. Maar ik weet ook dat hij echt geen luikjes kent: hij maakte probleemloos de overstap van 2 kattebakken naar 1, van open bak naar overkapte bak. Maar toen ik enkele dagen geleden eens wilde proberen of het ook lukte met het deurtje aan de bak, ging hij er voor zitten met een air van “allez, nu kan ik niet naar het toilet”. Hij probeerde zelfs niet van ertegen te duwen of zo. Hij heeft echt geen clou. Ik heb het er dan maar direct terug afgehaald.

 

Hij blijft mij bestuderen, wel stilaan van steeds dichterbij, en zit zich zichtbaar af te vragen wat hij met dat raar groot kattebeest aan moet. Gisteren kwam hij knuffels vragen, voor mij, terwijl ik op de zetel zat. Maar naar hem over buigen tot ik hem met mijn hand kan aanraken lukt niet, dan deinst hij terug. Dus heb ik hem maar met zo’n kunststofstokje, waaraan een kattenspeeltje hangt, gestreeld, en dat werd hogelijk gewaardeerd, met veel gespin en rug-gerol, en op den duur beetjes en klauwtjes, zodat ik al blij was dat het een kunststof stokje en niet mijn hand was.

 

Jozefien trekt zich terug in haar keuken, want nu ik haar niet in de slaapkamer laat (echt, ik kàn niet meer, met al dat gewas en dagelijks bed afhalen en opmaken) is dat al wat ze nog heeft, keuken en tuin. En ze vertikt het om in de woonkamer te zijn, tenzij om heel kort bezoek te begroeten. Maar Sir Wiliam, nee, daar wil ze nog steeds niet aan.

 

En hij maar piepen en smeken. En ‘t is hem niet om mij te doen he, het is een kattenvriendje dat hij wil. En ik blijf toch maar een tweederangs kat. Zoals in dat nummer dat ik schreef, ik zal het erbij voegen, dan hebben jullie nog iets om bij te glimlachen.

Niet zo lang na mijn vorige epistel heeft de dame toch nog eens in bed geplast, op mijn plek, en dan, heel braaf, op de handdoek die ik voor haar op bed had gelegd, een plas kaka gedeponeerd. Ik kon de handdoek verwijderen zonder dat het verder sporen naliet, maar moest toch weer de matras draaien en de lakens verwijderen vanwege de pipi.  Ik kon dus duidelijk zien dat het nog niet in orde was. Dus ik heb haar gisterenavond  nog een extra dosis groene klei gegeven.

Nu rook ik net iets en vloog gealarmeerd naar de slaapkamer: juist, de dame had op de vloer, naast het bed, een kaka gedeponeerd: voor het eerst in zeer lang weer worstjes, nog net niet droog genoeg, maar worstjes!!!!!!!

Veel minder doordringend van geur, en groenig van de klei, maar worstjes. Ik ben nu aan ‘t vechten tegen de tranen, van geluk en opluchting, het werkt dus.

En zolang ze het op de grond doet, maakt het mij niet uit. Dit was wreed rap opgekuist en door het toilet gespoeld.

Waar apothekerspillen falen heb ik een middel gevonden om haar diarree te stoppen, jochei.

Het is hier nog steeds cinema. Jozefien blijft de ezel uithangen, ik zou  haar ondertussen graag een pak op haar billen geven. Ik heb even, tijdens mijn ontbijtbooke, de deur van het bureau vergeten dicht te doen, en de dame heeft dus weer op mijn hoofdkussen en op een hoek van mijn matras geplast, en nu heb ik het echt wel gehad, grr. Gisteren had ze nog een grote stinkerd op de keukenvloer gedeponeerd, vlak voor de ijskast, ik ben er nét niet ingetrapt. Grrr.

 

En Sir William is echt wat uit zijn lood aan het geraken. Misschien gaat hij het nog oplossen, want vanaf hij mij vertrouwt en komt als ik hem roep, mag hij buiten, dan kan alles weer open zoals de dame het gewend is, en dan is hopelijk ook alles terug in orde.

Maar voorlopig is hij nog net iets te bang. Niet zo bang dat hij zich helemaal wegsteekt, maar bijvoorbeeld de gang inschiet, en dan op trede 4 gaat zitten. En als ik dan in de deuropening blijf staan, komt hij naar de eerste trede, legt zich daar, en begint zielig te piepen. Hij heeft zo’n nood aan nabijheid. En hij speelt het echt wel goed, want tijdens de woonkamersessies gaat hij nog maar 1 keer naar haar toe, (zij grommen) en daarna doet hij gewoon zijn ding, slapen op de kattetoren, zich uitgebreid wassen, wat brokjes eten, eens naar het toilet gaan. En zij ligt te slapen, heel ontspannen. Of negeert hem.

 

Ik hoop echt dat hij zijn angst snel kan lossen, zodat hij tenminste ook wat buiten kan, en misschien wel vriendjes kan worden met de andere katten uit de buurt, als dame J dan per sé hautain wil blijven doen.

 

 

Ik blijf dus wassen als gek, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik de doorgang van bureau naar slaapkamer kan afsluiten, zodat Jozefien daar echt niet meer in kan, want ik heb het helemaal gehad, t.t.z., ik ben uitgeput.

Het is een raad die ik al aan anderen gaf, en die ik ook al heb gehoord van hondenexperten, maar volgens mij geldt het net zo goed voor katten: wees de alfa van je groep.

Het is wreed om een huisdier het gevoel te geven dat het de alfa is, omdat een alfadier de groep moet kunnen voeden en beschermen, en dat kan niet in een huisdiersituatie, dus dat worden dan zeer ongelukkige gefrustreerde beesten.

Dus ik ging in de fout, ik wilde Jozefien volgen, ik wilde niet te veel interveniëren en forceren, terwijl ik dat als alfa wel een beetje moet doen.

 

Gisterenavond heb ik Jozefien opgepakt en naar de woonkamer gedragen, naar de zetel, waar Sir William in eerste reactie boos tegen mij blies, tot ik teken deed om naar mijn andere arm te kijken. Hij zag Jozefien en binnen de nanoseconde veranderde zijn gezichtje, en begon hij lieve kleine verlangende en enthousiaste piepjes te maken. Zij was boos, wurmde zich los en begon aan een poging (20 minuten gebonk) om de deur naar te gang te openen. Daarna ging ze liggen mokken onder de piano. Sir William kwam van achter zijn zetel, schoof zo ongeveer plat op zijn buik naar haar toe, zielig piepend, en kreeg van haar gegrom. Maar hij gaf niet op. Hij ging zich zitten wassen, een meter van haar, en ging dan weer naar haar toe. Klom op de kattetoren, zat daar even, en ging weer naar haar toe. Ging eens kijken aan zijn bakje water en brokjes, en ging naar haar toe. Kwam met mij spelen met de stok met pluimpjes, en ging weer naar haar toe.

 

Zij heeft nog tweemaal zeer ostentatief, behoorlijk lang en luid, gepoogd de deur naar de gang (die ik had gebarricadeerd met de pianokruk, want anders lukt het haar ook nog) te openen.

Op de lange duur gaf ze het op en is ze op de zetel gaan liggen, bij momenten sliep ze of lag ze zeer nonchalant te soezen, de tussenpozen waarmee hij haar benaderde werden steeds langer. Haar reactie bleef hetzelfde. Maar hij is dus totaal niet onder de indruk he. Het kleine dappere ding. En door haar aanwezigheid was hij ook veel minder bang van mij. Hij kwam zelfs naar me toe als ik rechtop zat en een beetje bewoog. Ik heb twee keer geprobeerd Jozefien met een snoepje naar me toe te lokken, en twee keer kwam hij van de andere kant van de living aangestormd en pakte het aan, terwijl zij hooghartig toekeek vanop haar zetel.

Rechtstaan mag ik niet, dan stormt hij linea recta naar zijn schuilplaats achter de zetel.

 

Sir William had echt de avond van zijn leven, ook al deed Dame Jozefien super hooghartig en gromde ze telkens hij haar te dicht naderde. Er was een andere poes, hij leeft daar echt van op. Hij heeft echt poezegezelschap nodig, dus dat komt wel goed want hij geeft niet op en is niet onder de indruk.

 

Dus dat gaan we vanavond opnieuw doen.

 

Verder maakte Jozefien mij wakker ergens in de ochtendschemer en ik stond recht om haar buiten te laten. Zij sprong op mijn hoofdkussen en nam een plashouding aan. Ik pakte haar op en zette haar op de grond (onder protest uiteraard) en ze liep met mij de kamer uit, ik heb het raam van het bureau opengedaan en haar er bijna doorgeduwd. Ik ben gaan checken: ik was er op tijd bij geweest: geen druppel op mijn hoofdkussen, en ook niet op de grond. Het is dus niet zo dat ze het niet kan controleren, en ze wilde het gewoon voor mijn ogen doen, dus ze is het blijkbaar normaal gaan vinden. Nu is het dus aan mij om haar duidelijk te maken dat ik dat niet wil. Ze wilde net de slaapkamer in, en ik heb haar teruggeroepen, en toen ze de gang in liep de deur achter haar dicht gedaan. Ze is nu aan het smeken, maar ik vertrouw het niet, overdag komt ze mijn slaapkamer niet in, enkel als ik zelf in bed lig, want zolang ik erin lig doet ze het niet, pas vanaf ik rechtsta, en dan moet ik dus zeer alert zijn.

 

Toen ik vandaag beneden kwam stond ze aan de keukendeur te trappelen en zenuwachtig te miauwen: eten eten! Ik stelde vast dat de laatste portie die ze gisterenavond zeer laat had gekregen, er onaangeraakt stond. Er was niks mis mee, het was niet eens uitgedroogd want de saus was wat gelatineachtig, maar ik heb er voor alle zekerheid nog een beetje water bijgedaan. En iets vers voor SW in een schoteltje gedaan (zij dacht even dat het voor haar was, niet dus).

Toen ik terug in de keuken kwam na SW’s ritueel (eerst knuffelen, dan eten, en tijdens het eten mag er ook nog een beetje gestreeld worden) stond ze nog naast haar schoteltje, en keek me aan met zo’n blik van “geef me iets anders”.

 

Ik heb haar genegeerd en ben buiten het dekbed en kussen en wat daar verder nog te drogen lag en hing gaan checken. Het dekbed (dat in de wasserij in de droogkast had gezeten maar toch nog wat klam was gisteren) was droog, en toen ik het had opgevouwen en er terug de keuken mee inliep, was ze aan het eten. Datzelfde eten dat ze dus niet moest.

 

En toen ik met dat dekbed op weg was naar boven om het voorlopig veilig op te bergen in een plastic hoes, kwam het ineens bij me op: alfa.

 

Het universum deelt mij mee dat ik ook schattige viervoeters niet over mijn grenzen mag laten gaan.

Terwijl ik vannacht wakker lag (omdat ik om de haverklap wilde voelen of mijn bed nog wel droog was, omdat ik lag te piekeren over wat ze me toch wil vertellen, omdat SW aan het jammeren en smeken was), kwamen volgende praktische ingrepen aangezweefd.

 

 

1. De kattebak boven is daar gezet voor Jozefien, omdat ze voorlopig niet naar buiten kan vanwege deuren toe voor Sir William. Maar ze gebruikt hem niet, hij daarentegen gebruikt hem wél, en ik heb het idee dat dat haar nog meer aanzet om wel op de slaapkamer maar niet in de kattebak haar gevoeg te doen.

Dus ik heb die kattebak naar de woonkamer verhuisd voor SW, ik heb zelfs de overkapping er op gezet, omdat SW, hoe model hij ook zijn kattebak gebruikt, zodanig enthousiast zijn ding onder graaft dat het grit echt tot 3m verder spat.  Dat zijn dan 2 vliegen in 1 klap (als het werkt):

-Slaapkamer is geen regio voor ontlasting in welke vorm dan ook

-grit keren iets makkelijker

 

2. Toegang tot bureau/slaapkamer blijft, alvast overdag, afgesloten. Eventueel mag ze nog met mij gaan slapen, omdat ze het blijkbaar niet doet als ik in bed lig. Toch niet in mijn bed. Ik weet niet of dat haar iets leert, maar ik moet mezelf ook een beetje in acht nemen, ik ben echt over mijn moeheidsgrenzen aan het raken, en da’s niet echt ok.

 

3. Ik ga terug proberen Jozefien en Sir William met elkaar te confronteren. Toegang tot bureau/slaapkamer afsluiten helpt al, dan kan ze zich daar niet hele dagen voor hem verschuilen. Maar ik ga proberen ze samen in de living te laten, met of zonder mij erbij, ik zal nog zien wat het moment mij influistert. Hoe sneller we hierdoor geraken, hoe beter voor ons alledrie.

 

Dat is alles wat ik kan bedenken. Lijkt dat ok? Iemand nog een briljante inval?

Ik schrok wel even toen ze mij vanuit de dierenkliniek belden om iets na enen, terwijl mij was gezegd dat ik hen pas na drieën mocht contacteren. Maar het was goed nieuws: Jozefien mocht naar huis. Ze reageerde zo goed op het infuus en de antibiotica, dat ze niet verder gingen onderzoeken waar de infectie zat. Ze heeft dus extra vocht en voeding gekregen per infuus, maar heeft zich ook op eten gestort daar, en je ziet dat echt bij haar, 24 uur wel of niet eten maakt een zichtbaar verschil.

De zweer op haar tong is er nog, dus daaraan ligt het niet dat ze wel of niet eet, het was zowat een algemene malaise, ze was uitgedroogd, ze had een infectie, en ze heeft anemie. Nog geen super ernstige bloedarmoede, maar toch genoeg om in de gaten te houden.

Dus moeten we volgende week terug, om weer bloed te laten nemen, om dan haar schildklierwaarden te testen, en de ontsteking en de anemie op te volgen.

Ik heb een extra voedingssupplement meegekregen, iets vloeibaars, dat helpt bij het aansterken na ziektes, en misschien mag ze dat wel blijvend hebben.  Om te beginnen kocht ik een kleine dosis, want ik zit nog met massa’s dingen in huis die ze niet lust en dus niet wil eten, maar dit viel mee, ik heb haar er al een dosis van gegeven en ze heeft dat heel gretig op gelikt. En ze heeft ook al een portie natvoer gegeten. Het is weer Jozefien zoals ik haar ken.

 

Kwààd dat ze was bij de dierenarts, dat ging te traag, ah ja, ik kreeg uitleg en ik moest een volgende afspraak vastleggen, en betalen, waarom nam ik haar nu niet gewoon mee naar huis, ze begon steeds luider te roepen, en ik vond dat eigenlijk wel heel ok, zoveel fut had ze gisteren niet toen ik haar bracht. Dan is ze in de wachtruimte, waar de betaalautomaat staat, met transportbak en al van de stoelen gedonderd, transportbak open, Fien on the run. En die bancontact maar piepen omdat ik mijn code niet indrukte. Hihi, Jozefien te pakken krijgen was echt wel mijn eerste zorg. Gelukkig was er niemand in de wachtzaal behalve de dierenarts en ik, en waren alle deuren dicht. Het ging nog vrij vlot, en ze ging ook nog redelijk gewillig terug die bak in.

 

Ik ga tegen volgende week toch nog een tweede snelbinder halen, stel dat ze ooit van mijn fiets dondert, ik moet er niet aan denken.

 

En dan Sir William.

Vanmorgen tussen 7 en 8 denk ik, was die zo aan ‘t klagen, roepen, smeken. Maar luid. En aanhoudend. Dus ik dacht dat hij gezelschap wilde en ging hem strelen, maar ik hij blies naar me. Toen heb ik hem eten gegeven (dat wilde hij wel) maar van veel gestreel moest hij niet hebben. Rond de middag nog eens een concert, maar ook weer luid en aanhoudend, en toen was hij echt boos toen hij me zag. Een vette blaas, met open bek, zo’n gemene. En een klop met zijn poot op mijn hand, en daarbovenop ging hij ook nog eens venijnig in mijn hand bijten.

 

Toen begon ik het een beetje te begrijpen: hij was boos op mij omdat Jozefien weg was. Ook al liggen ze nog niet naast elkaar of spelen ze nog niet samen, toch is er een vorm van contact, en nu heb ik haar toch wel buitengesmeten. Dus na het telefoontje ben ik hem beginnen zeggen dat Jozefien vandaag terug thuis kwam, en tot mijn grote verbazing: het eerste wat zij deed toen ze uit haar transportbak stapte in de living: ze liep onmiddellijk naar de zetel, dan heel behoedzaam opzij van de zetel en ze ging erachter kijken. Geen geluid, niks, maar het was duidelijk een begroeting, en nu mag ik SW weer strelen, hij gaat zelfs weer kronkelend op de grond, en spint luid.

Terwijl zij direct daarna richting keuken is gelopen, ik haar eten en supplement heb gegeven, en met haar wat buiten op het terras heb gezeten. Ik met mijn voeten op een tweede stoel, zij naast mijn voeten op die stoel. Heerlijk.

 

Dus het maakt hem niet uit waar in huis of tuin ze is, als ze er maar is.

 

Ik ben zooooooo blij dat ik gisteren met haar gegaan ben, het was erg om haar te moeten achterlaten, en de aanvankelijke prognose zag er helemaal niet rooskleurig uit, maar het is goed afgelopen, en ze zag er vandaag, toen ik haar ging ophalen om 15u, zo veel beter uit dat het nauwelijks te geloven was dat het zelfs geen volle 24 uur is geweest.

 

En na de controle van volgende week zien we wel weer verder. 

Ik maakte me dus terecht grote zorgen om Jozefien. Haar nierprobleem is blijkbaar groter geworden, ze was zelfs al een beetje uitgedroogd en moet nu voor minstens 24u aan een infuus. Ondertussen gaan ze haar bloed bekijken, en rond 19u hoor ik daar meer over.

 

Gelieve mij dus zeker niet te bellen voor 19:30u.

 

Doordat er dus teveel afvalstoffen niet worden afgevoerd via de nieren, krijgt ze zweertjes, o.a. op haar tong, en van daar dat ze dus niet veel at, dat deed blijkbaar pijn. Ze kan wél slikken, dat is geen probleem, en er is ook geen verstikkingsgevaar. Ik hoop haar morgennamiddag terug naar huis te kunnen halen.

 

Het is de eerste keer in bijna 12 jaar dat ik thuis ben, en Jozefien niet.

 

En Sir William heeft zich al de ganse dag niet laten zien. Hij is er hoor. Waar ik ook eten zet, hij vindt het, slaagt er in dat ongezien op te eten, en weer te verdwijnen. Misschien is het pure discretie van zijnentwege, dat hij mij wat tijd met Jozefien gunde.

 

Op de terugweg van de dierenarts stopte ik bij de Aldi, ik had boter nodig.

Ik kwam buiten met boter. En zakjes oplospoeder cappuccino. En 2 soorten chocolade. En koekjes met chocolade. En de Aldi-versie van chocotofs. Ik heb op de valreep nog een fruitvlaai terug gezet, omdat ik dat er echt over vond. Raar, ik sla die rayon meestal over, ik heb nooit iets in huis (soms gênant als er bezoek komt, ik heb niet eens een koekje om aan te bieden), maar nu moest ik die dingen meenemen, alsof Jozefien daar beter van gaat worden. Maar goed, een mens doet soms rare dingen, en ik ben maar niet te erg tegen mijn zoete neiging ingegaan, het kopen alleen al bood raar maar waar een zekere troost.

Ik heb mijn taak jullie op de hoogte te houden een beetje verwaarloosd de laatste dagen, maar SW doet het heel goed, hij blijft ‘s avonds en soms zelfs al eens overdag, de living onveilig maken met zijn enthousiast gespeel. Ik mag in de zetel liggen, dat weerhoudt hem niet om woest te keer te gaan op de kattetoren. En hij observeert mij, met grote ogen. Wel in de meest hilarische nonchalante houdingen. En hij komt, dicht bij mij en zelfs op mij, om een stukje kip uit mijn hand aan te nemen, of om op de pluimjes van de stok te jagen. Ik probeer al eens met mijn voeten te bewegen en met mijn armen te zwaaien, en dat kan al, hij houdt het wel allemaal heel nauwlettend in de gaten, maar hij loop er niet meer van weg. Tenzij ik rechtsta, dan gaat hij zich veiligheidshalve toch nog verstoppen. Het is geweldig om hem uit mijn ooghoeken dichterbij te zien sluipen als ik tv kijk. Hij begint op enkele meters en eindigt vlak naast de zetel. Maar dan moet ik niet te bruusk bewegen dus, want dan gaat hij toch maar terug een beetje achteruit.

 

Ik maak mij echter hele grote zorgen over Jozefien, en ik begin mij af te vragen of haar vraag naar gezelschap niet voor mij was bedoeld. Ik ga proberen haar morgen naar de dierenarts te krijgen (Jozefien en transportmanden, tricky business), en ik hoop uit de grond van mijn hart dat de dingen die ik vermoed ver naast de kwestie zijn.

Hier zie,

 

Sir William woont 1 week in Borgerhout.

Ik vroeg mij gisterenavond af wat hij toch allemaal aan het doen was, ik hoorde geluiden van beneden die ik niet kon thuisbrengen. Het fijne zal ik er wel nooit van weten, maar ik weet wel dat hij twee muizen ontstaart heeft. Aan het kattekasteel hangen 2 witte pluchen muizen aan rekkertjes, en die hebben daar 4 jaar voor Piet Snot gehangen. En nu worden die dus wild aangevallen, en wel zodanig dat ze op 1 nacht beiden staartloos zijn geworden. Ik moest eerst wel effe denken, toen ik iets lang wits zag liggen. Ik vroeg mij af wat het was en waar het vandaan kwam. Tegen de tijd dat ik de tweede vond wist ik al waar ie vandaan kwam. Ik hoop dat staartloze muizen aan een elastiekje nog altijd fijn zijn om mee te spelen.

 

Verder heeft Sir William, zoals dat een edelman betaamt, het af en toe serieus in zijn bol. Als ik het bakje met natvoer niet exact op de juiste plaats zet, word ik geïrriteerd terecht gewezen. Ik zei eerder al dat hij een geweldig arsenaal aan geluidjes heeft, en die kunnen dan ook nog eens gecombineerd worden. Hij is echt niet te doen.

 

Overdag is het rustig, dat is een gegeven, ik ben benieuwd wat de avond gaat brengen. Enne, zijn kattebak beneden, die wordt niet meer gebruikt.

 

Ondertussen maak ik me een beetje zorgen om Jozefien, die al een paar dagen niet goed eet.Wat voor een doorsnee poes niet direct een ramp is, maar het meisje is al zo mager door haar hyperactieve schildklier. Zowel gisteren als vandaag heb ik haar medicatie er niet kunnen inkrijgen, en eigenlijk ook bijna geen eten, massa's verschillenden dingen opengedaan, ze gedraagt zich alsof ze honger heeft, is heel enthousiast als ik het eten in een schoteltje doe, maar ruikt er dan aan, proeft eventueel eventjes en laat het dan staan. Zeer on-Jozefiens. Nochtans volg ik haar volledig in haar keuzes van waar te zijn, afgezonderd of niet, en ze beseft echt wel hoe het werkt, het slimme meisje. Misschien is het meest verontrustende nog dat, toen ze niet kwam om te eten toen ik haar riep, ik haar ben gaan halen boven, ze lag op bed, liet zicht oppakken en naar beneden dragen zonder te pogen te ontsnappen, terwijl ze toch echt geen pakkepoes is.

 

Maar goed, daar is momenteel niks aan te doen. Afwachten en hopen dat het betert.

 

De andere sjarel wordt elke dag een beetje minder verlegen, en ik heb ondervonden dat hij wreed scherpe nageltjes heeft.

Hij kwam ook nu weer achter de zetel vandaan terwijl ik lag TV te kijken, en ik heb hem, met behulp van die pluimpjes aan een stok waar hij zo wild van is, tot op mijn benen kunnen lokken. telkens hij besefte dat hij op mij stond sprong hij er wel dadelijk terug af, maar goed, hij wordt duidelijk dapperder met de dag.

 

En dan weer zien wat de nacht brengt. En dadelijk Fientje gaan zoeken, want ze laat zich al effe niet zien.

Voilà, zo hoort het dus, ontwaken, en enkel dingen in de kattebak vinden die daar thuishoren, en nergens anders. En geen beestjes weggestopt in de kelder. Het schijnt dus echt een heel rustige nacht te zijn geweest. Wat kort voor mij, want ik raakte weer niet in slaap. Ik maakte mij toch zorgen of het wel goed ging gaan vannacht, maar wilde hen ook volgen in hun beslissing toegang tot dezelfde ruimten te hebben. En ik moest voor achten gedoucht en aangekleed zijn, want ze gingen nog maar eens langskomen van Belgacom, en dat is dan tussen 8 en 12, je kent dat wel. Dus om zeven uur ging de wekker, terwijl ik het weer 2u heb zien worden.

De viervoeters kregen eten, bij SW zoals hij als gewoonte heeft ingesteld voorafgegaan door een korte knuffelsessie. Maar dat was duidelijk niet genoeg. Toen ik -na de kattebakken en hun eten en een douche- eindelijk zat en mijn boterham wilde smeren, klonk er een hartverscheurend geluid uit de woonkamer, en nog eens, en nog eens. Hij riep mij echt, ik kon niet anders dan gaan kijken, en wat de jongeheer nodig had was.....juist ja, streeltjes.

 

Hij heeft ondertussen ook bewezen zijn familienaam te verdienen, want tijdens het -toch wel lange- bezoek van de Belgacomtechnieker is hij op zijn plekje achter de zetel blijven zitten. Terwijl die man toch wel erg dicht in de buurt was de hele tijd, want ik heb nu een nieuwe decoder gekregen voor de TV. En nadat de technieker weg was heb ik maar 10 minuten gewacht om te proberen SW weer te strelen, en ‘t was onmiddellijk ok. Hij was iets voorzichtiger met onder de verwarming uitkomen, ‘t was aanvankelijk enkel zijn hoofdje, maar er was onmiddellijke ontspanning en veel gespin.

 

Een tijdje later heb ik eens geprobeerd om hem langs de andere kant van de zetel te strelen. Kant TV dus. Toen heb ik op den duur echt hardop gelachen met zijn protesten. Maurits was een babbelaar en had heel wat geluidjes, en Jozefien kan er ondertussen ook wat van, maar SW slaat echt alles. Zoveel geluidjes, hoog, laag, kort lang, en zo duidelijk in wat hij bedoelt, het is echt onwaarschijnlijk. Hij kan dus ook boos grommen he.

 

Ik weet het nu dus, hij is niet graag lang alleen, hij wil gezelschap en aanrakingen, maar voorlopig nog wel op die ene plek in het hoekje achter de zetel, waar hij nog beschut is en snel onder de verwarming kan kruipen als hij dat nodig vindt.

 

Jozefien geniet van wat alleen-tijd, en heeft een schitterend nieuw plekje gevonden, waarvan ik hopelijk binnenkort eens een foto kan nemen.

 

Hopelijk zijn de ergste stormen nu gepasseerd en kunnen we rustig opbouwen.

Eén van de positieve gevolgen van de gebeurtenissen van vandaag is dat mijn gang niet meer naar kattekak stinkt. ‘t Is ook al iets.

Maar de relatie tussen Sir William en Jozefien is behoorlijk gestoord. En ik ben lichtjes gepikeerd op Dame Jozefien.

Nochtans leek het gisteren allemaal veelbelovend, vooral toen ze lustig haar boterhambeleg at en mij er attent op maakte dat Sir William stond te kijken, zonder dat het haar scheen te raken. Hij was bedeesd, en schoot direct achter de zetel toen ik hem ook een stukje wilde geven, maar zo stelt hij zich op: onderdanig, afwachtend, zeker niet aanvallend. Een super lief speelvogeltje, snel content en voluit spinnend.

En Jozefien had voor de eerste keer sinds zijn aankomst niet in mijn bed gekakt.

Ik lag nog lang wakker, ik verwachtte ook nog een confrontatie, maar Jozefien lag luid te spinnen, en er klonken geen pootjes op de trap.

Dus uiteindelijk ben ik in slaap gesukkeld, ver na tweeën, terwijl ik toch eigenlijk doodop was van de voorbije dagen en korte nachten. Dus heb ik doorgeslapen tot bijna 12u vandaag, en blijkbaar één en ander gemist.

 

Ik stond op en constateerde dat er in de kattebak was geplast, redelijk wat geplast, dus ze kan het he, de Trien. En er staan nog geen “dooseffect” rond. Geen druppeltje op de grond. En alles stond nog overal op z’n plek, dus op het eerste gezicht waren er ook geen nachtelijke toestanden geweest. Dus naar beneden, Fien eten geven en ook maar iets meenemen voor SW. En toen sloeg mijn hart over: hij zat niet op zijn plekje. In eerste instantie verplichtte ik me van het positief te zien, misschien was hij wel op wandel in huis. Maar in heel de woonkamer, bureau, slaapkamer en traphal tot op het tweede geen SW te zien. Al wat ongeruster nog eens overal kijken, en constateren dat de kelderdeur open was. Ja, ik weet dat Jozefien dat kan, ook al gaat het om een schuifslot, maar normaliter doet ze daar een week over, bij stukjes en beetjes, en ik had elke avond voor het slapengaan het schuifje terug maximaal in het slot geschoven. Grr, het mormel. Ze heeft echt liggen wachten tot ik diep sliep, want dat heeft ze echt niet zonder geluid te maken voor elkaar gekregen. Ze heeft er een ferme drol gedraaid (niet haar eerste, verre van, maar wel de eerste deze week ).

 

En dan heeft ze, hoe dat weet ik niet, maar ik wéét het echt, SW de kelder in gejaagd.

In mijn eerste paniek heb een hulplijn gebeld, en ik kreeg het advies een schoteltje tonijn in de kelder te zetten, om te zien of dat opgegeten werd, om zeker te zijn dat hij daar was. En ja, een uur later was het compleet propergelikt, dus hij was daar. Maar wat ik ook probeerde, hij liet zich niet zien. Ik ben mijn boterham in de kelder gaan opeten, ik heb er effe zitten mediteren, maar de drollegeur van Fien bracht mij op een ander idee: ik ben een emmer, een borstel en Detol gaan halen en heb alle plekjes waar ik drollen van haar heb weggehaald met detol geschuurd. En dan heb ik nog een schoteltje tonijn achtergelaten op de onderste trede van de keldertarp, met de luidop uitgesproken mededeling dat het een uitnodiging was om terug naar boven te komen.

Jozefien was, vanaf ik doorhad dat ze de kelder had opengemaakt, en ze door haar gedrag had verraden dat ze ook met SW’s verdwijning te maken had, veroordeeld tot keuken en tuin.

Aanvankelijk glorieerde ze echt, maar toen ze doorkreeg dat ik een beetje gepikeerd was, probeerde ze haar lieve aanpak. Ze is hier aan het raam hoe langer hoe smekender komen vragen om binnen te mogen, maar, hoewel mijn hart brak, was ik net boos genoeg om dat niet toe te laten. Ze keek mij, ook door het raam, niet aan, totaal niet, hoewel ze aan het smeken was. Mmmppfff.

Vandaag zal het zonder confrontaties worden.

Ik denk dat SW recht heeft op wat tijd om te bekomen van zijn kelderavontuur. En hopelijk dringt het ondertussen tot Dame Jozefien door dat ze niet de pestkop moet uithangen. 

Hij is ok, hij speelt en spint en laat zich strelen. Hoewel ik wat meer geduld moest opbrengen dan gisteren, vooraleer hij onder zijn verwarming uitkwam, maar zelfs voor hij eronder uitkwam, terwijl ik tegen hem praatte, begon hij al te spinnen.

 

En toen ik dus daarnet de trap opging, rook ik een frisse Detolgeur i.p.v. een kakgeur.  Vandaar dat ik al zei haar kattebak op termijn in de kelder te willen zetten, als SW gewend is.

 

Dus de bemiddelingspogingen worden voor onbepaalde tijd gestaakt.  We zien wel wat straks komt, ik krijg hulp van heel veel kanten, dus het komt uiteindelijk wel in orde.

En nu is het begonnen...

 

Sir William wint aan moed, hij is duidelijk niet meer echt bang van mij, maar moet nu Jozefiens hart veroveren, en hij gaat daar precies nog wat werk mee hebben.

Vannacht had ik de constellatie veranderd, omdat hij ‘s avonds al boven was geweest, op mijn bureau, en ik hem ook al van aan mijn bureau op de trap had zien zitten. Dus ik dacht: keukendeur toe, raam toe, zodat ze allebei in theorie in de woonkamer, gang, trap, bureau en slaapkamer kunnen. Uiteraard begon het zoals de vorige nachten: met Fienekak in ‘t bed, grrr. Ik was effe zo boos dat ik haar in de keuken wilde steken, zonder raam open, zodat ze niet bij mij kon. Maar Fien kent mij zooo goed, een zielig miauwke en ze brengt mij op andere gedachten .

Dus Fien met mij naar boven, en Sir William achter de zetel.

Ik was bijna ingeslapen toen er 1 luide boos-bange euh, wat was het, kreet, grom, miauw, iets daartussen klonk. Jozefien.

Kattepootjes op de trap. Vermoedelijk Sir William die naar beneden spurtte. De rest van de nacht (ik heb zéér weinig geslapen) was het enige gemiauw dat van hem, en het was amper een miauw, het was een zeer zacht, vragend en op den duur zelfs smekend piepje. Opnieuw en opnieuw. Hij bleef terugkomen, en er zijn momenten geweest waarop Jozefien op het bed lag en hij door de slaapkamer liep, zonder gegrol, wel minutieus elkaar observerend.

Hoe voorbeeldig hij dan mag zijn als het de kattebak betreft, over wooninrichting worden we het niet eens denk ik, hij slaagt erin de gekste dingen op de grond te smijten, klasseurs van de bovenste plank, klankschalen (lawaai!) enfin, ik vraag mij af hoe hij het klaarspeelt, de raarste dingen van de gekste plaatsen doet hij op de grond belanden. Ik vermoed in blinde paniek, of uit gebrek aan vertrouwdheid met binnenhuis, hij kan gedacht hebben, vanop de massagetafel, dat die klasseurs hem zouden houden, dat hij daarover kon wandelen, en dat zal dan zijn tegengevallen want die steken een beetje over de plank, en dus kiepert dat om als je daarop wandelt.

Vanmorgen kwam hij bijna enthousiast onder de verwarming uit, nog steeds naar het plekje tss zetel en gangmuur, dus ik kan hem helemaal zien en strelen, en ik geef hem daar eten, maar hij wordt vrijer met de dag, hij stond helemaal recht, keek me in de ogen, en spinde luider dan ooit. Op den duur ben ik moeten stoppen omdat hij in zijn enthousiasme, liggend op zijn rug, met zijn vier pootjes mijn hand pakte en iets te hard begon te bijten.

Na het ontbijt en mijn douche nog een knuffelsessie, ze volgen mekaar snel op nu. En plots was hij weg. Ik zat daar nog onnozel met mijn hand te bungelen en hij was verdwenen.

En toen begon het. Amok op de trap. Hij stond op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, Fien op dat eronder, voor de deur van het bureau. Hij deed niks, buiten onderdanig zijn, zij grolde, en ik heb haar (voor de tweede keer sinds ik haar ken, en ze wordt 12 over een maand) zien blazen. Fien is bang. Ik ben toch verbaasd, ze keek er zo naar uit, en nu is ze bang. Dus ik ben blijven staan toen ze wegliep, heb haar met gedachten teruggeroepen, ben naast haar blijven staan maar heb wel met mijn handen naar allebei energie gestuurd, ze is toch weer gaan lopen. Hij stond te kijken, buikje laag, maar is toch niet verder naar boven gevlucht. Ik heb even met hem gepraat, hem gezegd dat hij het geweldig doet, en hij is heel voorzichtig langs mij heen naar beneden gelopen. En dan heb ik Fien in de keuken gelaten, zodat ze effe kan bekomen.

Hij stelt zich onderdanig op, maar zij is degene die bang is.

 

Dus het komt goed, maar het zal nog eventjes tijd nodig hebben.

 

En ik heb meer plaats nodig om grote dingen te drogen te hangen. Bestaan er poezenpampers?

Momenteel is het bijzonder spannend, ik hoorde iets beneden, Jozefien hoorde het ook, zij is heel voorzichtig en stilletjes de trap afgelopen, ik hoor nu al minuten lang helemaal niks, maar durf zelf niet naar beneden, want ik kan dat niet zo stil als Jozefien en weet niet wat ik dan misschien ga verstoren. Ik ga dadelijk toch wel, want ik moet iets eten, en ik ben uiteraard benieuwd of en wat ik te zien ga krijgen.

 

Fien is terug, dus nu ga ik kijken. ‘t Is nu 19:57u.

 

 Tja, misschien was het gewoon much a do about nothing, ik weet niet of er tussen die twee iets gebeurd is, er was weinig verschil te merken. Vannamiddag is Jozefien een keertje richting zetel gegaan, heeft er eens achter gepiept, en is dan onverichterzake teruggekeerd, en echt waar, heel haar lijfke straalde een diepe zucht uit, moet dat nu echt allemaal zo trààg gaan, da’s echt niks voor dat ongelduldig meiske.

 

Ik heb een beetje natvoer achter de zetel gezet, maar hij maakte geen aanstalten. Ik heb hem dan nog eens pogen te strelen, en dat mag wel, maar hij maakt het me moeilijk, dus meestal is het 1 vinger die hem ergens aanraakt, en dat laat hij dan toe, of het nu op zijn hoofdje of zijn rug is. En dan heeft hij zich verplaatst, naar de schouw, en nog eens, achter het TV kastje. Hij kent nu dus al meerdere verstopplaatsjes, wat ik goed nieuws vind, hij heeft dus echt al wel zijn omgeving een beetje verkend. Maar eten is nog niet aan de orde. Enfin, misschien wel als ik uit de buurt ben, dus ik denk erover vanavond nog effe weg te gaan, zodat hij wat meer tijd heeft om op zijn gemak de woonkamer te verkennen. Terwijl Fien het dan effe met alleen de keuken en de tuin zal moeten doen, want mijn slaapkamer dat tolereer ik nu effe niet. Ik wil straks als ik terug kom gewoon kunnen gaan slapen, zonder weer eerst alles te moeten verversen.

 

Stuur maar veel positieve energie naar dat jongetje, zodat hij over zijn angst geraakt.

Jozefien heeft nu geplast naast de kattebak, een grote plas op de grond (zucht) maar erger: ze heeft wéér in mijn bed gekakt, ze weet de kattebak staan he, ze heeft hem vannacht gebruikt, en nu plast ze er naast, echt er vlak naast, en ze kakt in het bed dat 1m verder staat. Als ze zo bezig blijft ga ik haar vannacht tot de keuken en de tuin veroordelen, want ik wil zelf ook nog wel kunnen slapen zonder in de pis en de kak te liggen he. Ik weet wel dat ze er waarschijnlijk iets mee wil zeggen, maar wat?

 

Het zal aandacht zijn: ze kan niet naar buiten want de deur tss woonkamer en keuken is dicht, en het raam heb ik vanwege de kou ook dicht gedaan, en toen was ik aan de telefoon...ipv te miauwen zodat ik het raam open kon doen heeft ze waarschijnlijk gedacht “foert, ikke geen aandacht, ikke dan maar in uw bed kakken”.

Gelukkig stonk deze wat minder dan die van gisterenavond (there’s always a silver lining)

Het was me het nachtje wel. Ik ben al een tijdje thuis met een burn out, en dat heeft  rare gevolgen. O.a. de werking van mijn brein. Ik heb dus zowat de ganse nacht liggen bibberen, knoeiend met poncho’s en verbaasd dat het toch nog zo koud is ‘s nachts. En het raam moest open, want ik wilde Jozefien de keuze geven tussen buiten en de kattebak, ik wilde niet nog stront of een hoop plasjes op bed (in welke richting moest ik dan mijn matras dan nog draaien he).

 

Tot ik tegen half zeven vanmorgen besefte dat ik nog ergens een slaapzak had. Zucht. Bij die slaapzak, in dezelfde hoes, vond ik zelfs nog een deken. En dus heb ik toch nog van 7 tot 11 geslapen, warm.

 

Eerste ontdekking: Jozefien heeft in de kattebak gepoept vannacht, dus hij staat blijkbaar eindelijk op de goede plaats. Of ze doet het uit pure coöperativiteit, zoals ze ook niet zeurt over de gesloten deuren, waar ze anders gek van wordt. Ze accepteert zonder een klaaglijke of boze miauw dat de deur tss keuken en woonkamer dicht blijft, zodat onze nieuwe huisgenoot niet per ongeluk naar buiten kan door de luikjes. Ze accepteerde zonder enig geklaag dat ze vannacht niet de gang in kon, enkel bureau-slaapkamer en via raam buiten. Wat haar wel de mogelijkheid gaf om evt. beneden via haar luikjes in de keuken te kunnen, maar niet in de woonkamer. Normaliter zou ze luidkeels miauwen tot ik alle deuren opendoe, maar zoals gezegd, ze weet perfect wat Sir William nodig heeft, beter dan ik. Ze laat hem helemaal met rust, gaat niet aan hem snuffelen, maar is zich o zo bewust van zijn aanwezigheid, ik zie het in 1000 details.

 

Hijzelf heeft zich gedragen zoals ik dacht dat zou gebeuren: eens hij besefte dat hij daar alleen was is hij gaan exploreren. Hij heeft dat wel iets heviger gedaan dan ik had verwacht: houten naaidoos omver en deel van de inhoud achter en onder de zetel, bloempot die op de verwarming staat om water in te verdampen op de grond, een aantal spullen van de vensterbank op de grond, een houten kistje op de grond gegooid, hij is er blijkbaar redelijk woest tegenaan gegaan.

Hij heeft ook zijn kattebak gebruikt. Of hij gegeten of gedronken heeft valt moeilijk te zeggen, als hij gegeten heeft dan zijn het bij wijze van spreken 5 droge brokjes, en aan het water kon ik ook niet echt merken of daar nu een beetje uit was of niet.

 

Ik heb natuurlijk de zetel opzij geschoven om te checken, want ik wilde toch echt wel met mijn eigen ogen verifiëren dat hij echt helemaal in orde was, en ja hoor, hij zat terug achter de zetel onder de verwarming, maar toen ik de zetel wegschoof stak hij zijn hoofdje eronderuit en keek me aan.

 

Voorlopig blijft het daarbij. Ik ga hem dus meer tijd alleen geven, als ik naar de wasserij ga straks bijvoorbeeld, en misschien, als het vandaag een dag is waarop ik kan lezen, ga ik wat in de zetel liggen lezen, anders morgen. We geven hem tijd, jagen hem niet op, ik volg Fien’s voorbeeld, zij weet het zo goed .

 

Ik heb gisteren ook nog salie en kaarsen gebrand en alle helpers hier in huis gevraagd ons bij te staan, hem te sterken en mij duidelijk te maken wat ik best doe.

 

En dan nog iets onnozels: terwijl ik vannacht lag te bibberen en maar af en toe een paar minuten wegdommelde om vervolgens weer van de kou wakker te worden, kwam ineens “Oscar” binnen. Ik dacht “zeg, mannen, mij niet in de war brengen he, het was toch Sir William”.

Vanmorgen krijg ik een mail binnen met de melding dat er geen Oscars uitgereikt zijn aan Belgische films.  Hihi, wat een mens al niet doorkrijgt, en hoe verwarrend dat soms kan zijn.

 

Ik weet niet of er vandaag nog veel te melden gaat zijn, dus ik stuur dit alvast. Als er onverwachte dingen gebeuren laat ik het natuurlijk weten.

Jozefien maakte mij duidelijk dat het tijd werd voor een nieuw poezenvriendje. Maurits was tenslotte al eventjes ingeslapen. Ik heb lang getwijfeld, want Jozefien was zelf duidelijk niet in blakende gezondheid. Ze leed al twee-en-een-half jaar aan een overactieve schildklier, en sedert enige tijd moest ze ook medicatie nemen voor haar niertjes. Dat was dan weer het gevolg van de schildkliermedicatier. En ze at schrikbarende hoeveelheden. Dat baarde mij nog het meest zorgen, hoe haar systeem die onwaarschijnlijke hoeveelheden voedsel moest blijven verwerken.

Maar goed, uiteindelijk belde ik mijn "vaste kattenleveranciers", mensen die zich dag en nacht belangeloos inzetten om verloren, mishandelde, wilde katten te verzorgen, op te vangen,  te castreren of sterilizeren, en die altijd wel katten hebben die op zoek zijn naar een thuis. 

Zij hadden een zwart-wit katertje van ongeveer 10 maanden, dat eigenlijk voorbestemd was om buiten te leven, bij een groep van 8 semi-wilde katten, die wel door een buurtbewoner gevoed worden. Maar er waren onvoorziene problemen opgedoken, in de vorm van jongeren die katten pesten een leuk tijdverdrijf vinden. Plassen in het eten van de katten, de trappen van de voederaar met kak gaan insmeren, en ook dreigementen uiten aan het adres van de katten. Aangezien dat Zwart-Witje het tamste beetsje van de groep was, liep hij het meest gevaar om gewond of zelfs gedood te raken, en dus gingen we eens kijken of hij nog kon wennen aan een leven als huiskat.

En natuurljk werd mij gevraagd om de brengers op de hoogte te houden van het wel en wee van deze jongen. Zo is dit blog eigenlijk ontstaan, met onderstaande mail als eerste wapenfeit..

Nadat jullie vertrokken zijn heb ik mij op mijn hurken voor het schuifje gezet, en we hebben naar elkaar gekeken, tot hij eerst knipperde met zijn oogjes en ze dan gewoon helemaal dicht liet vallen en spinde. Zo heb ik hem dan rustig laten liggen, en ben naar boven gegaan. Jozefien was buiten en wilde onmiddellijk door het raam naar binnen, en liep dan naar de deur bovenaan de trap, waar ze nu nog zit, aandachtig naar beneden te kijken en te snuffelen aan de lucht. Ik wacht nu af of ze op den duur toch alleen naar beneden gaat, of anders later samen met mij. We zien wel, ik ga nu effe gewoon mijn ding doen, en de poezen de tijd geven om op hun manier te doen wat ze willen doen.

 

Op de een of andere manier is er vannacht een naam bij mij binnengekomen, ik twijfel nog even, want het moet echt passen, maar het is een beetje raar: Sir William. Dus niet gewoon Wiliam, nee, het moest Sir zijn, ik weet niet waar het vandaan komt, of het klopt, ik ga hem nog effe observeren om te kijken of het inderdaad bij hem past.

 

En toen was Jozefien weg, dus ik dacht “oei, effe kijken waar ze zit”. Ze zat op bed, maar omdat ik rechtstond maakte ze aanstalten om samen met mij naar beneden te gaan, maar toen ik met haar meeging stormde ze toch maar de andere trap op, verder naar boven....

 

Zelf gingik wel naarbeneden, om Sir William even te strelen, en dan Jozefien langzaam naar beneden te praten. Ze wilde wel, ze zat mij te roepen bovenaan de trap, maar had toch net dat tikje steun nodig om naar beneden te komen. Het duurde effe, er werd aan de lucht gesnuffeld, en aan mijn hand waarmee ik hem had gestreeld, en toen liep ze snel voorbij naar de keuken , en terug, en dan een hele tijd spinnend rond mij, terwijl ik op mijn hurken voor de schuif zat, dus hij hoorde haar spinnen, maar bleef waar hij was. Ze heeft tijdens dat rond mij lopen ook eens aan zijn kattebak geroken. Toen is ze op zijn Jozefiens overdreven luidruchtig en lang water gaan drinken aan zijn waterbakje, en hij maar zijn oren spitsen en zijn gezichtje naar dat geluid draaien. En daarna, na dat uitvoerig en luidruchtig drinken, is ze opzij naar dat schuifkastje gelopen, heeft ze zich op haar achterpoten gezet en heeft ze eens naar binnen gekeken, en hij keek terug. Dat was het. Verder niks, geen gemiauw, geen geblaas, helemaal niks. Ik was hem ondertussen over zijn bolletje aan het aaien. Hij legt zich echt in overgave neer als ik over dat kopje streel, hij is echt al veel meer op zijn gemak, op zo’n korte tijd.

Ze is terug met mij mee naar boven gegaan, en zit nu rustig op een van haar favoriete plekjes, en ik vermoed dat Sir William nog altijd in het schuifje ligt. Ik heb dus heel goede hoop dat het snel in orde komt, wat ze zijn allebei zoooo rustig. Voorzichtig ook, maar da’s ok. (het is nu 12:50u)

 

14:07

We zijn nog eens samen naar beneden geweest, Jozefien heeft een beetje gegeten (ze is vandaag opvallend minder in eten geïnteresseerd dan normaal) en is enkele keren voorbij Sir Williams ligplaats gespurt. Toen ben ik aan de piano gaan zitten zingen, en achter mijn rug, terwijl ze niet wist dat ik keek, heeft Jozefien dan nog eens op haar achterpoten gestaan en in het schuifje gekeken. Ik heb gewoon doorgespeeld en gezongen, en er is weer niet geblazen of gemiauwd, gewoon eventjes gekeken en dan weer weg. Isabelle heeft ondertussen al eens gebeld om te vragen hoe het gaat. Dus hij heeft nu al een hoop normale geluiden gehoord: de telefoon, ikke die praat aan de telefoon, piano, zang, en hij lijkt het allemaal ok te vinden. Geen geklaag, geen geluid. Hij ligt daar stilletjes, en is content als hij even over zijn bolletje wordt geaaid.

Ondertussen heeft Jozefien net dat beetje meer aandacht nodig dan anders, ik moet haar wat aanmoedigen en extra strelen. Ze ligt hier nu vlak bij mij te spinnen, dus ik denk dat ze tevreden is.

 

Rond kwart voor vier vond Sir William het tijd voor een ander plekje. Het ligt ook een beetje aan mij. Rond twintig na drie vond ik dat hij zo moeilijk zat te slikken, en dus wilde ik hem wat water geven. Een grote pot kon er niet bij, dus ik koos dan maar een eierdopje, maar om dat er in te krijgen moest ik de lade een beetje opentrekken. Zolang ik ervoor bleef zitten en hem streelde leek hem dat niet te deren, maar toen ik mij terug aan de piano zette hoorde ik wat geritsel, en toen ik over mijn schouder keek zag ik dat hij er uit aan het kruipen was. Hij heeft dan wat rondgelopen, niet echt op zijn gemak, en heeft zich achter de zetel gezet, tegen een ritselende plastic zak met wol. Eten of drinken zal dus niet voor direct zijn. Maar hij weet waar het staat.

 

Ook Jozefien heeft voor haar doen nog weinig gegeten vandaag. Tja, het is voor ons allemaal spannend. En nu ik erover nadenk, ik heb ook alleen maar ontbeten.

 

21:20. Ik zat in de zetel voor TV. Plots sluipt daar iets zwart wits van achter de zetel vandaan, buik over de grond, heel behoedzaam. Om dan terug in de schuif te kruipen. Maar niet voor lang. Ik dacht laat me wat brokjes zetten en zien dat er genoeg vers water is, en en passant nog eens over zijn bolletje strelen, maar hij wilde blijkbaar gerust gelaten worden, dus hij spurtte weer naar de plek achter de zetel.

 

Ik heb hem verder maar met rust gelaten. Zijn kattebak staat er, er is water, droogvoer en natvoer dat intussen misschien wel wat is uitgedroogd, maar als hij honger of dorst heeft zal hij het wel vinden. Ik heb de living afgesloten, zodat hij er niet uit kan en Fien er niet in, en dus zal hij wel van achter de zetel komen zodra hij doorheeft dat hij nu echt alleen is, en dan heeft hij kans om te eten, drinken, zijn behoefte te doen en de woonkamer te verkennen, en morgen is er weer een dag.

 

Ondertussen heeft Fien het uitgehangen: een drol van formaat en drie plassen van formaat in mijn bed, mijn kussens, mijn dons, alles is aan wassen toe. Om te beginnen mijn matras draaien en iets vinden om vannacht onder te slapen, en morgen naar de wasserij, want dons en kussens, dat krijg ik allemaal niet in mijn machine, en ik heb geen droogkast. Ik heb haar kattebak dan maar naar mijn slaapkamer verhuist, blijkbaar doet ze tegenwoordig daar graag haar behoefte, het monster.En toch is ze niet boos of bang, ze gromt niet, ze miauwt zelfs niet, ze vraagt dingen in stilte, ze houdt duidelijk rekening met de nieuwkomer, en weet blijkbaar beter dan ik dat hij tijd nodig heeft. Maar enige stress is er dus blijkbaar wel.

 

Enfin, een bewogen dag vandaag. Ik houd jullie op de hoogte van de verdere gebeurtenissen.