Het is een raad die ik al aan anderen gaf, en die ik ook al heb gehoord van hondenexperten, maar volgens mij geldt het net zo goed voor katten: wees de alfa van je groep.

Het is wreed om een huisdier het gevoel te geven dat het de alfa is, omdat een alfadier de groep moet kunnen voeden en beschermen, en dat kan niet in een huisdiersituatie, dus dat worden dan zeer ongelukkige gefrustreerde beesten.

Dus ik ging in de fout, ik wilde Jozefien volgen, ik wilde niet te veel interveniëren en forceren, terwijl ik dat als alfa wel een beetje moet doen.

 

Gisterenavond heb ik Jozefien opgepakt en naar de woonkamer gedragen, naar de zetel, waar Sir William in eerste reactie boos tegen mij blies, tot ik teken deed om naar mijn andere arm te kijken. Hij zag Jozefien en binnen de nanoseconde veranderde zijn gezichtje, en begon hij lieve kleine verlangende en enthousiaste piepjes te maken. Zij was boos, wurmde zich los en begon aan een poging (20 minuten gebonk) om de deur naar te gang te openen. Daarna ging ze liggen mokken onder de piano. Sir William kwam van achter zijn zetel, schoof zo ongeveer plat op zijn buik naar haar toe, zielig piepend, en kreeg van haar gegrom. Maar hij gaf niet op. Hij ging zich zitten wassen, een meter van haar, en ging dan weer naar haar toe. Klom op de kattetoren, zat daar even, en ging weer naar haar toe. Ging eens kijken aan zijn bakje water en brokjes, en ging naar haar toe. Kwam met mij spelen met de stok met pluimpjes, en ging weer naar haar toe.

 

Zij heeft nog tweemaal zeer ostentatief, behoorlijk lang en luid, gepoogd de deur naar de gang (die ik had gebarricadeerd met de pianokruk, want anders lukt het haar ook nog) te openen.

Op de lange duur gaf ze het op en is ze op de zetel gaan liggen, bij momenten sliep ze of lag ze zeer nonchalant te soezen, de tussenpozen waarmee hij haar benaderde werden steeds langer. Haar reactie bleef hetzelfde. Maar hij is dus totaal niet onder de indruk he. Het kleine dappere ding. En door haar aanwezigheid was hij ook veel minder bang van mij. Hij kwam zelfs naar me toe als ik rechtop zat en een beetje bewoog. Ik heb twee keer geprobeerd Jozefien met een snoepje naar me toe te lokken, en twee keer kwam hij van de andere kant van de living aangestormd en pakte het aan, terwijl zij hooghartig toekeek vanop haar zetel.

Rechtstaan mag ik niet, dan stormt hij linea recta naar zijn schuilplaats achter de zetel.

 

Sir William had echt de avond van zijn leven, ook al deed Dame Jozefien super hooghartig en gromde ze telkens hij haar te dicht naderde. Er was een andere poes, hij leeft daar echt van op. Hij heeft echt poezegezelschap nodig, dus dat komt wel goed want hij geeft niet op en is niet onder de indruk.

 

Dus dat gaan we vanavond opnieuw doen.

 

Verder maakte Jozefien mij wakker ergens in de ochtendschemer en ik stond recht om haar buiten te laten. Zij sprong op mijn hoofdkussen en nam een plashouding aan. Ik pakte haar op en zette haar op de grond (onder protest uiteraard) en ze liep met mij de kamer uit, ik heb het raam van het bureau opengedaan en haar er bijna doorgeduwd. Ik ben gaan checken: ik was er op tijd bij geweest: geen druppel op mijn hoofdkussen, en ook niet op de grond. Het is dus niet zo dat ze het niet kan controleren, en ze wilde het gewoon voor mijn ogen doen, dus ze is het blijkbaar normaal gaan vinden. Nu is het dus aan mij om haar duidelijk te maken dat ik dat niet wil. Ze wilde net de slaapkamer in, en ik heb haar teruggeroepen, en toen ze de gang in liep de deur achter haar dicht gedaan. Ze is nu aan het smeken, maar ik vertrouw het niet, overdag komt ze mijn slaapkamer niet in, enkel als ik zelf in bed lig, want zolang ik erin lig doet ze het niet, pas vanaf ik rechtsta, en dan moet ik dus zeer alert zijn.

 

Toen ik vandaag beneden kwam stond ze aan de keukendeur te trappelen en zenuwachtig te miauwen: eten eten! Ik stelde vast dat de laatste portie die ze gisterenavond zeer laat had gekregen, er onaangeraakt stond. Er was niks mis mee, het was niet eens uitgedroogd want de saus was wat gelatineachtig, maar ik heb er voor alle zekerheid nog een beetje water bijgedaan. En iets vers voor SW in een schoteltje gedaan (zij dacht even dat het voor haar was, niet dus).

Toen ik terug in de keuken kwam na SW’s ritueel (eerst knuffelen, dan eten, en tijdens het eten mag er ook nog een beetje gestreeld worden) stond ze nog naast haar schoteltje, en keek me aan met zo’n blik van “geef me iets anders”.

 

Ik heb haar genegeerd en ben buiten het dekbed en kussen en wat daar verder nog te drogen lag en hing gaan checken. Het dekbed (dat in de wasserij in de droogkast had gezeten maar toch nog wat klam was gisteren) was droog, en toen ik het had opgevouwen en er terug de keuken mee inliep, was ze aan het eten. Datzelfde eten dat ze dus niet moest.

 

En toen ik met dat dekbed op weg was naar boven om het voorlopig veilig op te bergen in een plastic hoes, kwam het ineens bij me op: alfa.

 

Het universum deelt mij mee dat ik ook schattige viervoeters niet over mijn grenzen mag laten gaan.