En nu is het begonnen...

 

Sir William wint aan moed, hij is duidelijk niet meer echt bang van mij, maar moet nu Jozefiens hart veroveren, en hij gaat daar precies nog wat werk mee hebben.

Vannacht had ik de constellatie veranderd, omdat hij ‘s avonds al boven was geweest, op mijn bureau, en ik hem ook al van aan mijn bureau op de trap had zien zitten. Dus ik dacht: keukendeur toe, raam toe, zodat ze allebei in theorie in de woonkamer, gang, trap, bureau en slaapkamer kunnen. Uiteraard begon het zoals de vorige nachten: met Fienekak in ‘t bed, grrr. Ik was effe zo boos dat ik haar in de keuken wilde steken, zonder raam open, zodat ze niet bij mij kon. Maar Fien kent mij zooo goed, een zielig miauwke en ze brengt mij op andere gedachten :-).

Dus Fien met mij naar boven, en Sir William achter de zetel.

Ik was bijna ingeslapen toen er 1 luide boos-bange euh, wat was het, kreet, grom, miauw, iets daartussen klonk. Jozefien.

Kattepootjes op de trap. Vermoedelijk Sir William die naar beneden spurtte. De rest van de nacht (ik heb zéér weinig geslapen) was het enige gemiauw dat van hem, en het was amper een miauw, het was een zeer zacht, vragend en op den duur zelfs smekend piepje. Opnieuw en opnieuw. Hij bleef terugkomen, en er zijn momenten geweest waarop Jozefien op het bed lag en hij door de slaapkamer liep, zonder gegrol, wel minutieus elkaar observerend.

Hoe voorbeeldig hij dan mag zijn als het de kattebak betreft, over wooninrichting worden we het niet eens denk ik, hij slaagt erin de gekste dingen op de grond te smijten, klasseurs van de bovenste plank, klankschalen (lawaai!) enfin, ik vraag mij af hoe hij het klaarspeelt, de raarste dingen van de gekste plaatsen doet hij op de grond belanden. Ik vermoed in blinde paniek, of uit gebrek aan vertrouwdheid met binnenhuis, hij kan gedacht hebben, vanop de massagetafel, dat die klasseurs hem zouden houden, dat hij daarover kon wandelen, en dat zal dan zijn tegengevallen want die steken een beetje over de plank, en dus kiepert dat om als je daarop wandelt.

Vanmorgen kwam hij bijna enthousiast onder de verwarming uit, nog steeds naar het plekje tss zetel en gangmuur, dus ik kan hem helemaal zien en strelen, en ik geef hem daar eten, maar hij wordt vrijer met de dag, hij stond helemaal recht, keek me in de ogen, en spinde luider dan ooit. Op den duur ben ik moeten stoppen omdat hij in zijn enthousiasme, liggend op zijn rug, met zijn vier pootjes mijn hand pakte en iets te hard begon te bijten.

Na het ontbijt en mijn douche nog een knuffelsessie, ze volgen mekaar snel op nu. En plots was hij weg. Ik zat daar nog onnozel met mijn hand te bungelen en hij was verdwenen.

En toen begon het. Amok op de trap. Hij stond op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, Fien op dat eronder, voor de deur van het bureau. Hij deed niks, buiten onderdanig zijn, zij grolde, en ik heb haar (voor de tweede keer sinds ik haar ken, en ze wordt 12 over een maand) zien blazen. Fien is bang. Ik ben toch verbaasd, ze keek er zo naar uit, en nu is ze bang. Dus ik ben blijven staan toen ze wegliep, heb haar met gedachten teruggeroepen, ben naast haar blijven staan maar heb wel met mijn handen naar allebei energie gestuurd, ze is toch weer gaan lopen. Hij stond te kijken, buikje laag, maar is toch niet verder naar boven gevlucht. Ik heb even met hem gepraat, hem gezegd dat hij het geweldig doet, en hij is heel voorzichtig langs mij heen naar beneden gelopen. En dan heb ik Fien in de keuken gelaten, zodat ze effe kan bekomen.

Hij stelt zich onderdanig op, maar zij is degene die bang is.

 

Dus het komt goed, maar het zal nog eventjes tijd nodig hebben.

 

En ik heb meer plaats nodig om grote dingen te drogen te hangen. Bestaan er poezenpampers?