Het laatste wat gisterenavond gebeurde voor ik ging slapen: ik dacht, laat mij eens proberen die twee sjarels een snoepje te geven. Zo’n stokje. En dus zat ik op mijn hurken, met twee poezen op hun poep voor mij, met ongeveer 40cm tussen elk van ons. De snoepjes werden besnuffeld, maar ze waren alletwee te zenuwachtig om ze effectief op te eten, want terwijl de snoepjes zogenaamd bestudeerd werden, gebeurden er eigenlijk heel andere dingen.

Er werd niet gegromd. En ik dacht: oef, het komt toch nog in orde.

 

En toen kwam er een bromvlieg. En soms moet ik echt zo lachen met SW. Het is sterker dan hemzelf: de stok met veertjes, een bromvlieg, er zijn bepaalde dingen waaraan hij gewoon niet kan weerstaan. Hij moét er gewoon achteraan. Dus hij op bromvliegjacht.

 

Vannacht ben ik enkele keren wakker geworden. Eén keer omdat SW nogal hevig de slaapkamer aan het verkennen was. Een andere keer weet ik niet precies waarvan ik wakker werd, maar toen ik rondkeek, zag ik dat SW boven op de kleerkast zat, mij te observeren.

 

Vandaag is Jozefien op een bepaald moment uit eigen beweging de woonkamer in gestapt, en ze hebben onder de piano vrij dicht bij elkaar gezeten, aanvankelijk zonder grommen. Maar toen werd SW te enthousiast en stormde hij op haar af, dus moest ze zich toch nog eens laten horen. Ze stormde de gang in, hij erachteraan al piepend, en daarna klonk het effe alsof er een kudde olifanten de trappen op denderde.

Dat was weer even genoeg voor Jozefien.

 

Ze heeft dan ook al wat meegemaakt de laatste tijd, verbannen uit de slaapkamer, deuren die niet meer altijd openstaan, moeten verblijven bij de dierenerts, en nu is blijkbaar de batterij van het kattenluik op. Toen ik, pas wakker, richting bureau kwam geschuifeld, stond ze luid miauwend voor het raam, en toen ik het gordijn opende wist ik niet wat ik zag. Letterlijk een verzopen kat. Ze was door- en doornat, het arme meiske. Ik mocht haar zelfs, in een handdoek gerold, tegen mij aan houden. En dat wil wat zeggen. Ze zal zelf ook wel gevoeld hebben dat opwarmen echt nodig was. Enfin, ze is gewassen.

 

Ik heb vannamiddag ook met SW gespeeld, terwijl ik zat op de zetel. Hij rolde over mijn voeten, streek tegen mijn been, en uiteindelijk kwam hij zijn hoofdje tegen mijn hand aanduwen. Voor het eerst heb ik hem op die manier kunnen strelen, op den duur zelfs met 2 handen. Tot ik rechtsta, dan sprint hij weg. Maar hij wordt met de dag moediger, hij sprint weg, maar niet altijd direct tot achter de zetel, hij stopt wat verder, en dan zie je een koddig kopke van achter de salontafel komen, of vanachter de deur.

 

Hij is echt koddig. Soms hilarisch. Twee avonden geleden zat hij in de zetel naast diegene waarin ik lag. Ineens begint die daar zottekes te doen, en ik vroeg mij aanvankelijk af waarmee hij nu aan het spelen was. Hij gedroeg zich zo’n beetje als die keer toen Maurits een levende muis naar diezelfde zetel had gebracht, dus ik was een beetje gealarmeerd. Bij nader toezien blijk hij achter zijn eigen staart aan te zitten. En niet eventjes he. Ik denk dat hij zich daar 20’ mee geamuseerd heeft. Ik trouwens ook, met het kijken ernaar.

Soms doet hij “een pinguïnneke”. Dan staat hij op zijn achterpootjes, en laat zijn voorpootjes hangen, en door zijn wit-zwart tekening lijkt het echt een pinguïn-imitatie.

Hij is ook al van enthousiasme achterovergeslagen bij het najagen van een bal aan een touwtje.

Hij kan, bij het volgen van een speelgoedje, zijn hoofdje zodanig snel heen en weer schudden dat hij wel een opgewonden speelgoedje lijkt, nooit eerder zag ik een poezenkopje zo snel bewegen. En daarstraks leek het wel alsof hij danste, bij het najagen van de pluimpjes (ik hoop dat ik nog zo’n stokje vind, want het huidige heeft al bijna de helft van zijn pluimpjes verloren, en hij is er gek op, hij sleept dat ‘s nachts ook weg van waar ik het altijd leg, om het in de kattetoren te verbergen). Door zijn zwart kostuumpje en zijn witte bef en sokjes, dacht ik echt aan tapdansers uit films van de jaren 50-60.

 

Hij is gisteren en vandaag een paar keer in de keuken gekomen, hij kijkt zelfs niet naar dat raam en buiten, hij ziet alleen Jozefien, en probeert dichtbij haar te geraken. Die sessies houd ik kort, want hij kent dan wel geen kattenluik, hij is zeker niet dom. Dus mocht hij Jozefien erdoorheen zien gaan, dan is het niet ondenkbaar dat hij zou volgen, en dat wil ik echt nog niet, dus ik plaats mij dan zodanig dat ik hem, indien nodig, de weg kan versperren.

 

Maar goed, ik ben hoopvol op alle fronten: Fien haar gezondheid, SW’s vertrouwen, en de relatie tussen hen.

 

Het enige wat ik nu voor mezelf moet doen is veel rusten, want ik voel mij onderuit gaan.