Jozefien heeft besloten niet naar boven te willen komen met mij, ze wilde per sé in de keuken blijven, ze kan eventueel ook via de luikjes in de tuin, maar dat is het dan ook. Misschien is het wel goed dat ze op die manier door de deur aan elkaar kunnen wennen.

 

Ik was om half twaalf terug thuis. Sir William ziet in mij gevaar. Er is overschot aan bewijs dat hij regelmatig zijn schuilplaats verlaat: de telefoon lag op de grond, een standaard met kaartjes op de grond, een mandje met vanalles in, enfin, over de ganse woonkamer vind ik dingen die hij op de grond heeft gekwakt. Hij is het duidelijk niet eens met mijn manier van inrichten. Maar dat betekent ook dat hij overal geweest is en dus uit zijn schuilplaats komt. Ik heb vanavond -nog voor ik wegging- op een bepaald moment toen ik naar beneden ging zelfs iets zwart wits van de trap zien spurten en rap terug de woonkamer in zien schieten. Dus hij exploreert. Maar hij verschuilt zich van zodra hij mij hoort.

 

Ik vond ook weer een gigantische plas in zijn bak, dat is goed om verschillende redenen: hij plast in de bak (Fien, neem daar een voorbeeld aan) én het betekent dat hij moet gedronken hebben, anders kon hij niet zo overvloedig plassen. Kaka was er niet, maar dat lijkt mij ook logisch als je een dag niet eet.

 

Hij heeft wel “iets” gedaan met droge brokjes: er liggen er een heel aantal naast het bakje, ofwel heeft hij dat ook omgestoten, maar dan terug rechtgezet, en dat lijkt mij dan weer niet zo aannemelijk, of hij heeft er met zijn poot in gegraaid, en hopelijk ook een paar van gegeten. Hij weet ze dus staan. Het natvoer leek me zo goed als onaangeroerd.

Misschien eet hij vannacht wel, als hij weet dat ik slaap.

 

Op dinsdag 4 maart rond elven gaat dag 3 pas in, dus laten we het nog effe rooskleurig zien. Hoewel ik moet toegeven dat ik het er moeilijk mee heb, dat hij daar zo weggedoken zit, en ik zo weinig kan doen om hem gerust te stellen. Zucht.

 

Ondertussen heb ik het raam opengedaan voor een klaaglijke Jozefien. Ze heeft zich dus toch weer in mijn bureau en slaapkamer weten te manoeuvreren. Ik hoop dat ik daar geen spijt van krijg.

Aanvankelijk was ik deze morgen redelijk ontgoocheld. Niks in de kattebak, natvoer weer niet aangeraakt, blijkbaar wel een paar droge brokjes gegeten. De brokjes roken alleszins interessant, Jozefien moest er lang en intens aan snuffelen.

Toen ik de zetel verschoof stond mijn hart eventjes stil: niemand te zien onder de verwarming. Maar gelukkig vond ik hem snel, hij was een klein eindje opgeschoven, en zat tussen de gangmuur en de zetel. Ik kon hem voor de verandering een keer helemaal zien, en hij ging er ook niet vandoor. Dus probeerde ik hem voorzichtig te strelen, en dat mocht. Wanneer ik stopte en mijn hand liet hangen, duwde hij er zelfs zijn hofdje tegen, en dus deed ik verder. En toen ging de telefoon, en ik dacht dat het om zeep was. Omdat het maar bleef bellen heb ik toch maar opgenomen, gelukkig was het iemand met een korte mededeling, en toen ik terugging, zat hij daar nog. En we zijn doorgegaan, hij heeft op zijn zij gelegen met zijn pootjes open zodat ik aan zijn buik kon, hij heeft gekronkeld en gedraaid, en af en toe verdween hij om het hoekje onder de verwarming, maar dan kwam hij weer piepen met zijn grappige snoetje, en ging het weer verder. De ganse tijd heeft hij gespind, redelijk luid, en dat heeft zo een kwartier, twintig minuten geduurd. Op een bepaald moment zat hij op zijn achterste, en was hij met zijn snoetje echt dicht bij mij, hij keek en bleef spinnen.

Op een bepaald moment was het voorbij en kroop hij definitief terug onder de verwarming. Ik heb toen een verse portie natvoer gehaald en daar naast de zetel gezet, en ondertussen heeft hij die opgegeten, jochei. (Het was maar een halve portie, want hij heeft zo lang niet gegeten dat ik niet ineens zijn maagje wil overladen). Hij zit nu nog steeds onder de verwarming.

 

Het grappige is dat ik vandaag echt van plan was in te grijpen, ik ging rescue druppels in zijn water doen, en als hij vanavond nog weggestopt was ging ik de boel echt verschuiven tot ik hem nog eens fatsoenlijk kon aanraken. Hihi. Hij kan het dus zonder rescue (hij heeft het flesje trouwens zoekgemaakt, want dat was één van de dingen die op de vensterbank stonden, en ik kan het niet meer terugvinden).

 

En het naast-de-kattebak plassen van Jozefien is ook opgehelderd: vanmorgen, ik lag nog in bed en ze was al uitgebreid goeiemorgen komen zeggen, ik voelde in haar een grote ontspanning, dus ik had goeie hoop op Sir William’s vooruitgang, en toen sprong ze in de kattebak. Ik hoorde haar in de korreltjes stappen, en ze keek naar mij, zo van “zie mij eens flink zijn”, en toen hoorde ik haar plas op de laminaat landen. Dus ze bedoelt dat niet slecht, ze kan gewoon haar plas niet goed mikken, ze staat in de kattebak met haar poep veel te hoog en plast met kracht over de rand op de vloer. Ik ben dan maar opgestaan om de boel op te kuisen, en dat lag op krék dezelfde plek dan gisteren, dus ik moet alleen nog aan de kaka denken, de pipi is “in orde”, maar als de zaken in huis wat terug genormaliseerd zijn gaat die kattebak wel uit de slaapkamer. En ik heb van die bak een overkapping he, maar ze wil daar niet aan, dat lijkt te veel op een transportbak dan, en dan vertikt ze het om daar in te gaan. Pffff.

 

Op termijn krijgt ze er één in de kelder, ze doet daar graag haar behoefte, soms gewoon op de grond, maar aan de voorkant is er een ontsnappingsmogelijkheid uit de kelder, die noch Fien noch Maurits ooit onderzocht of benut hebben, maar met Sir William wil ik de eerste weken geen risico lopen, dus Fiens geliefde kelder moet voorlopig dicht blijven. Dat kan ook verklaren waarom ze dan maar uit frustratie op mijn bed kakt.

 

Ze is daarstraks nog eens heel eventjes achter de zetel gaan gluren, maar het was weer heel kort, en weer zonder geluid.

 

En nu, rond vijven, zit ze heel ingespannen op de grond van het bureau naar de deur en de trap te staren, misschien is hij uit zijn schuilplaats gekomen terwijl ik hier boven zit en heeft zij dat opgemerkt.

 

Ik hoop alleszins dat ik morgen nog een knuffelsessie krijg, en dat hij straks nog een beetje wil eten. We doen ons best.....