Wassalon.

€8,40 in de grootste machine, wasmiddel (en detol natuurlijk), donsdeken erin, start

 

€6 in de iets kleinere machine, wasmiddel (en detol) natuurlijk, start

 

 

Ik denk ok, 45 minuten, ik ga effe naar huis, op mijn terras zitten, misschien wat quality time met Fien. Ik wil mijn zakken pakken: dat kamerbreed (allez, bedbreed) kussen zit er nog in, de machine draait op volle toeren, en ook al hangt er een nummer waarnaar je kan bellen als er iets hapert: “jomoar madam, doar kannekik niks on doeng zenne”.

 

Die machine kan dus niet gestopt worden.  Dus mijn €6 kwijt, én nog ongeveer 40’ wachten, want er is geen andere machine groot genoeg om dat kussen te kunnen wassen.

 

Zo moe dus. Ik voel het ook, aan alles. Maar ik kan die dingen hier toch niet laten liggen stinken.

 

Enfin, ik probeer er uit te leren. Want er is een punt vier, na de 3 maatregelen:

 

ik heb mij voorgenomen Jozefien niet meer in te volgen wat eten betreft. Ze krijgt iets, en als haar dat niet bevalt, dan niet. Drie uur later misschien, maar niet binnen het half uur of binnen de 10 minuten. Daar was ik naar geëvolueerd, uit bezorgdheid.  Maar dat hielp dus niet he, ze liet dan nog het meeste staan, en ik heb de laatste maanden zoveel katteneten weggesmeten dat het gewoon verschrikkelijk is. En vanmorgen, toen ik weer drie volledig goeie onaangeraakte porties wegkieperde (en daar zit Almo Nature tussen he), dacht ik nu is ‘t gedaan. Ze krijgt dadelijk iets, als ze vies kijkt en wegloopt, het zij zo.

 

En, we weten het allemaal, maar soms moeten we er even aan herinnerd worden: ze lezen gedachten. Dus ze heeft nog eventjes, uit gewoonte, toneel gespeeld, maar ik heb mij resoluut omgedraaid en ben zelf aan mijn fruit begonnen, en de dame heeft haar portie Gourmet mooi leeg gegeten. Rond de middag had ze nog ongeveer een kwart portie Iams liggen, en ze wilde iets anders. Ik heb daar een beetje water aan toegevoegd, en dat weer neergezet, met de duidelijke gedachte: je krijgt iets anders als dit op is. En ze hééft dat opgegeten. (over 1 stukje dat er nog inlag doen we niet moeilijk). En dus heeft ze daarnet weer iets gekregen, en ze heeft zich daar gretig aan te eten gezet.

 

Oef.

 

Soms is gewoon een duidelijke knop omdraaien in je hoofd al een deel van de oplossing.

 

Maar SW is weer boos, ik wilde hem eventjes strelen, en hij blies weer. Dan mocht het even, en dan ineens kreeg mijn hand weer klop, en kroop hij met een boos geluid weer onder zijn radiator. Waar hij dan weer wat zielige geluidjes maakte.

Ik ben blij dat hij nog goed eet, en dat hij ‘s avonds zijn speeluurtje heeft. Hij heeft, buiten de kattetoren, de muizenstaarten (die ook los van de muizen zeer leuk speelgoed blijken te zijn) een opgevouwen boodschappentasje in de vorm van een bloem, helemaal zelf gepikt (het hing aan de leuning van een stoel), een papiertje dat ik niet direct in de vuilnisbak gooi,...... En hij gaat echt voluit he, ‘t is echt mooi om zien.

Maar verder begin ik echt wel wat medelijden te krijgen, hij doet zo zijn best. Wat houdt Jozefien tegen? Ze wilde zo graag, en ze wil nog, maar iets houdt haar tegen, zucht.