Niks heb ik gehoord, geen miauwtje, geen kreet, geen gegrom, niks. Ik keek gewoon even naar buiten, en zag die twee daar vlak bij elkaar liggen. Dat gevoel had ik al lang, dat het tussen die twee goed zou gaan. Nu lijkt SW me een type dat echt gewoon elke andere kat als vriend ziet, en hij heeft ook echt nood aan kattengezelschap. Maar dat schijnt dus helemaal goed te komen. En voor de zwarte kater is het ook goed, die klaagt vaak, en komt bij mij flemen, dus iedereen content.

Iets anders over SW: vanaf je foto’s begint te trekken begint die houdingen aan te nemen, alsof hij poseert, op elke foto een andere pose, hilarisch toch? Voordien lag hij gewoon te genieten, en vanaf ik dat toestel vast heb, per seconde een andere houding.

 

Ik heb net effe onderbroken voor nog een paar foto’s van SW de avonturier, die zal ik met een volgend mailtje sturen.

 

Hij is grappig, heeft kuren, bijvoorbeeld als hij een klein beetje eten krijgt, omdat Fien tot 6 porties per dag krijgt, en hij soms uit jaloersigheid ook eten wil terwijl hij pas een volledige portie heeft gehad (en er altijd droge brokjes staan, geen paniek, hij komt echt niks te kort) is hij echt te nuffig om dat op te eten. Wijlen Maurits was daar content mee, SW haalt zijn neus daar voor op. Of een blikje uitlikken, Pff, daar houdt een Sir zich niet mee bezig, écht niet.

Hij heeft een heel koddig loopje, vanwege zijn speciale modelleke, ik blijf het komisch vinden, al zie ik het meermaals per dag.

Hij is intelligent, hij heeft zichzelf door de luikjes leren gaan, zelfs door dat met het magneetje, terwijl dat normaliter toch wat oefening vergt. De ene dag kon hij het niet, de volgende deed hij het alsof hij nooit iets anders gedaan had. Zijn kattebak is ondertussen ook helemaal geïnstalleerd, mét deurtje, en dat verteert hij allemaal even gemakkelijk.

Elke dag is hij een stukje minder bang van mij, dus ooit gaat hij gewoon rustig blijven liggen als ik rechtsta, of hem voorbij wandel. Maar letterlijk elke dag zie ik evolutie. Vandaag mocht ik hem over zijn bol aaien terwijl hij op de vensterbank richting plat dak zat, en ik mocht daarvoor mijn bureaustoel draaien en mijn hand naar hem uitsteken, wat voordien nog nooit lukte, want dan schrok hij van het geluid van de stoel, of van de beweging van mijn hand.

Als het om eten gaat vergeet hij even dat voeten en benen gevaarlijk zijn. Dan moet ik opletten dat ik niet over hem struikel, hij loopt dan vlak voor mijn voeten richting zijn eetplek, kijkt minstens 1 keer per stap om, om te zien of ik wel dicht genoeg volg met zijn eten, en soms kijkt hij niet gewoon om, maar volgt hij zijn omkijkende hoofd en dan loopt hij een volledig cirkeltje.

En het “koppel”, tja. Zij hangt nog altijd de strekenmadam uit, gromt af en toe nog, hoewel het stilaan mindert, en hij geeft niet op. Hij blijft lieve geluidjes maken en anderzijds toenadering zoeken. Anderzijds is hij best in staat om zich in zijn eentje te amuseren, te spelen, mijn gordijnen enkele keren per dag anders te draperen, het behangpapier naast de koelkast af te krabben. In zijn voordeel pleit dat Jozefien of Maurits (nooit geweten wie van de twee) daar ooit mee begonnen is, met dat krabben aan het behang naast de koelkast. Maar die twee hadden zoiets bijzonders, ik heb toen uitgelegd dat ik dat niet wilde, en daar is dan nooit meer verder aan gekrabd. Maar het begin was gemaakt, en SW is te enthousiast, hij begrijpt “nee” op het moment dat ik het zeg, dan spurt hij weg, maar ik kan moeilijke de ganse dag in de keuken dat plekje bewaken, en dus vind ik elke dag stukjes geschilderd behang (ook in de gang of de living, want eens “gevangen”, wordt er nog druk mee  gespeeld).