Het is hier nog steeds cinema. Jozefien blijft de ezel uithangen, ik zou  haar ondertussen graag een pak op haar billen geven. Ik heb even, tijdens mijn ontbijtbooke, de deur van het bureau vergeten dicht te doen, en de dame heeft dus weer op mijn hoofdkussen en op een hoek van mijn matras geplast, en nu heb ik het echt wel gehad, grr. Gisteren had ze nog een grote stinkerd op de keukenvloer gedeponeerd, vlak voor de ijskast, ik ben er nét niet ingetrapt. Grrr.

 

En Sir William is echt wat uit zijn lood aan het geraken. Misschien gaat hij het nog oplossen, want vanaf hij mij vertrouwt en komt als ik hem roep, mag hij buiten, dan kan alles weer open zoals de dame het gewend is, en dan is hopelijk ook alles terug in orde.

Maar voorlopig is hij nog net iets te bang. Niet zo bang dat hij zich helemaal wegsteekt, maar bijvoorbeeld de gang inschiet, en dan op trede 4 gaat zitten. En als ik dan in de deuropening blijf staan, komt hij naar de eerste trede, legt zich daar, en begint zielig te piepen. Hij heeft zo’n nood aan nabijheid. En hij speelt het echt wel goed, want tijdens de woonkamersessies gaat hij nog maar 1 keer naar haar toe, (zij grommen) en daarna doet hij gewoon zijn ding, slapen op de kattetoren, zich uitgebreid wassen, wat brokjes eten, eens naar het toilet gaan. En zij ligt te slapen, heel ontspannen. Of negeert hem.

 

Ik hoop echt dat hij zijn angst snel kan lossen, zodat hij tenminste ook wat buiten kan, en misschien wel vriendjes kan worden met de andere katten uit de buurt, als dame J dan per sé hautain wil blijven doen.

 

 

Ik blijf dus wassen als gek, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik de doorgang van bureau naar slaapkamer kan afsluiten, zodat Jozefien daar echt niet meer in kan, want ik heb het helemaal gehad, t.t.z., ik ben uitgeput.