Jozefien moest vandaag nog even mee naar de dierenarts voor een opvolging. Ik mis mijn oude dierenarts op veel manieren, niet in het minst voor haar tarieven. Met wat ik vandaag betaalde kon ik bij haar 2,5 visites betalen. En  bovendien mocht ik daar assistente spelen, bij bloedafname bijvoorbeeld. Nu pakken ze dat beest op, laten mij alleen achter, en nemen in een aparte ruimte weg van mij met 2 onbekenden bloed af. Veel stresserender lijkt mij, voor dat poezebeest. Maar goed, ik heb weinig keuze. Ze zijn goed en super vriendelijk, hebben alle technieken zelf in huis, en zijn per fiets bereikbaar.

 

Het minst goede nieuws is dat ze nog maar 3kg weegt, maar nu ze weer goed eet en er stukken beter uitziet dan vorige week, zal ze hopelijk weer wat aankomen. Al haar waarden zijn normaal, de ontsteking is zo goed als verdwenen, haar nier- en leverwaarden, maar zelfs haar schildklierwaarden! En dat zou nooit meer haalbaar zijn, normale schildklierwaarden, was gezegd. En zelfs haar anemie is, op 1 week tijd, spectaculair verbeterd. Dus als ze goed blijft eten en haar medicatie neemt, komt dat beter in orde dan verhoopt. Dank u universum.

 

Sir William maakt dagelijks vorderingen, ik tref hem soms aan op de zetel i.p.v. erachter, wat ik heerlijk vind. Hij stormt wel nog weg als ik richting hem beweeg, maar goed, hij zit ook overdag niet meer de ganse tijd achter zijn zetel.

Ik heb al enkele keren de keukendeur opengelaten zodat hij Jozefien kan zien terwijl ik haar streel of een snoepje geef, en hij blijft super geïnteresseerd, hij wil haar benaderen, zij gromt.

Ik kan dat alleen korte momenten doen, als ik er ben en kan ingrijpen indien nodig, want ik ben er nog steeds niet in geslaagd hem een bandje om te doen. Het ligt klaar, met magneetje en adreskokertje, maar vooralsnog lukt het niet. Maar ik weet ook dat hij echt geen luikjes kent: hij maakte probleemloos de overstap van 2 kattebakken naar 1, van open bak naar overkapte bak. Maar toen ik enkele dagen geleden eens wilde proberen of het ook lukte met het deurtje aan de bak, ging hij er voor zitten met een air van “allez, nu kan ik niet naar het toilet”. Hij probeerde zelfs niet van ertegen te duwen of zo. Hij heeft echt geen clou. Ik heb het er dan maar direct terug afgehaald.

 

Hij blijft mij bestuderen, wel stilaan van steeds dichterbij, en zit zich zichtbaar af te vragen wat hij met dat raar groot kattebeest aan moet. Gisteren kwam hij knuffels vragen, voor mij, terwijl ik op de zetel zat. Maar naar hem over buigen tot ik hem met mijn hand kan aanraken lukt niet, dan deinst hij terug. Dus heb ik hem maar met zo’n kunststofstokje, waaraan een kattenspeeltje hangt, gestreeld, en dat werd hogelijk gewaardeerd, met veel gespin en rug-gerol, en op den duur beetjes en klauwtjes, zodat ik al blij was dat het een kunststof stokje en niet mijn hand was.

 

Jozefien trekt zich terug in haar keuken, want nu ik haar niet in de slaapkamer laat (echt, ik kàn niet meer, met al dat gewas en dagelijks bed afhalen en opmaken) is dat al wat ze nog heeft, keuken en tuin. En ze vertikt het om in de woonkamer te zijn, tenzij om heel kort bezoek te begroeten. Maar Sir Wiliam, nee, daar wil ze nog steeds niet aan.

 

En hij maar piepen en smeken. En ‘t is hem niet om mij te doen he, het is een kattenvriendje dat hij wil. En ik blijf toch maar een tweederangs kat. Zoals in dat nummer dat ik schreef, ik zal het erbij voegen, dan hebben jullie nog iets om bij te glimlachen.