We moeten vandaag van plaats veranderen op onze campsite. Maakt niet uit, met een camper stelt dat niet veel voor. Tegen 11u moeten we onze huidige plek verlaten, zodat die gekuist kan worden (ze rijven die steentjes terug mooi in een zijstreep en komen je as opruimen, zot hoor). Wij rijden naar het stadje Tofino, beetje verderop. Hoe charmant is dat. Volledig gericht op alle mogelijke wateractiviteiten en visvangst. De ene oesterbar naast de andere. Er loopt veel volk rond maar het is tegelijkertijd heel rustig. Massa’s souvenirwinkeltjes, restaurants, campingwinkels, heel uitnodigend allemaal. Als we uitgewandeld zijn, willen we nog verse schelpen kopen voor vanavond. Niet slim natuurlijk op dit uur, alles is uitverkocht. Volgende keer beter.

Het is uiteindelijk al bijna 18u als we terugkeren naar onze camping.

De vuren worden ontstoken en het eten klaargerookt. Let’s call it a day, morgen moven we.

16-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Even een dilemma of we gaan voor een campsite in het natuurpark of in het kuststadje… gezien we de komende weken voornamelijk park zullen zien en weinig kust, kiezen we als volgende bestemming Cambell River, een vissersdorp in het Noorden van Vancouver-Island. De GPS wordt ingesteld en weg zijn we, richting volgende camping. De rit verloopt rustig en op ’t gemak. Maximum toegelaten snelheid is nog niet hoger dan 80 km/u geweest. Hoewel we maar 250 km moeten overbruggen, is de dag weer snel voorbij. Als ze hier schrijven: ‘ligt op minuten rijden van stad x’, wil dat zeggen dat je er net geen uur over doet. Minuten zijn hier gewoon langer dan wij gewend zijn. Ze krijgen er nooit 60 in één uur, bestaat niet, jamais.

De camping die we voor ogen hadden, wordt onmiddellijk afgeschreven. We zijn niet helemaal naar Canada afgezakt om op een campground te staan die het charisma van een GB-parking niet kan evenaren. Allemaal op elkaar geduwd in een rijtje, trekt op niks. Dat ziet ge natuurlijk niet in een campinggids. Onze volgende optie ligt 20 km noorderlijker. Tegen dat we daar aankomen is de receptie gesloten. Er is een soort van self service check-in voorzien, maar er zijn nog maar 2 plaatsen vrij en het is ons niet helemaal duidelijk waar die zich bevinden. Daarenboven vragen ze veel voor een site zonder elektriciteit, water etc. Dorie. Weer de auto in, een uur rijden tot we terug ten zuiden van Cambell River zijn. Ook een manier om de regio te zien. De opties beginnen te slinken, de brandstof ook, zuipen dat die camper doet. Om die te kunnen voltanken moet je de motor stilleggen.  

Uiteindelijk kunnen we terecht op Salmon Point Park, zij hebben nog 2 plaatsen. Zeker voor zo’n kleine camper als de onze, zegt de receptioniste.  Klein?... klein? wie is hier klein? (Dixit Obelix.)  Als we ons installeren, begrijpen we haar idee van ‘kleine camper’.  Hier staan rijdende huizen die groter zijn dan onze rijhuizen, 40-50ft lang, over de uitklapbare delen zullen we maar zwijgen. We zetten ons in de schaduw van zo’n plooibare flat.

Onze plek is fantastisch gelegen, met zicht op het water en de besneeuwde bergtoppen aan de overkant. We doen nog een avondwandeling langs het water om de dag af te sluiten. Hier blijven we wonen…

toch voor de komende drie dagen.

17-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is het nationale feestdag, Victoria Day, ter ere van de Britse koningin Victoria. Speciaal voor haar is de zon van de partij. Zalig, na een week donkere wolken en kou lijden is het genieten van ons ontbijt in de warme lentezon. We besluiten dan ook om niet op uitstap te gaan, het is hier zo rustig en het weer is zo aangenaam, het zou zonde zijn om opnieuw een paar uur in de auto te gaan zitten.

Dus op deze feestdag lezen we wat in onze reisgidsen, slenteren over de camping, gaan lunchen in een nabijgelegen restaurant. Daar zijn we niet de enigen, het is aanschuiven voor een tafel buiten met oceanview. Maar we hebben tijd, we moeten nergens zijn. En voor de rest kijken we naar het opkomende tij van het zeewater. In de late namiddag testen we de hot tub van de camping terwijl ons stoofvlees staat te pruttelen. Zalig, net vakantie.

18-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We profiteren van de snelle internet om wat bij te babbelen met thuis en dan naar de supermegastore voor fuel en proviand voor de volgende dagen. Hier hebben ze alles in supermegahoeveelheden. Niet ideaal voor onze ‘kleine’ camper. De promo-kippenvleugels zijn voldoende om ons de komende 4 weken te voorzien. Ik beslis het voorgerecht dan maar zelf te gaan jagen in de natuur. Ik stop aan Oyster Bay, het is laag water en ik stroop mijn broek op. Hoe moeilijk kan het hiér zijn om enkele Zeeuwse Creuses te strikken? Maar het zit me niet mee, iemand is me voor geweest, of het is niet den tijd van’t jaar, of de baai is verkeerd benoemd. Wel vind ik supermegascallops van meer dan 10 cm groot. Hier heb je er maar twee van nodig in een pasta vongolé bedenk ik. Ik geraak niet verder dan enkele koesterschelpen voor Ruth. Twee keer raden wat ze daar mee mag doen.

Het is nog steeds bijzonder mooi weer en we besluiten terug naar onze camping te gaan en daar wat te gaan genieten van de zon, de rust en van de baggerwerken in het bijhorende haventje. We eten fusion: guacamole, Peruaanse versie, scampi met look en scallops (st jacobsvruchten) in eigen schelp met curry, gerookt op een cederhouten plankske bijgestaan met een slaatje. ’t Was meer een experiment dat we niet gaan herhalen, scallops zijn te fragiel van smaak om te roken.

We kapen nog een film uit cyberspace maar we slagen er weeral niet in om die volledig uit te zien. Zo kennen we ondertussen al heel wat intro’s maar geen idee of het een happy end heeft. Dat is helemaal niet erg.

19-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag verlaten we Vancouver Island. Eigenlijk willen we dat doen via een ferry die vanuit Port Hardy, het noordelijkste punt van V.I., in 12 uren scenic boottocht naar Price Rupert vaart, veel noordelijker in British Colombia. Gaat niet, die service wordt pas gestart half juni.

Dan steken we hier maar lokaal over naar de Sunshine Coast want we willen niet op onze stappen terugkeren. Van daaruit nog 2 ferry’s en we zijn  terug op mainland. 3 in totaal dus. Twee verbinding plannen we voor vandaag. De eerste is een overtocht van 1,5 uur van Little River naar Powell River. Dan een half uurtje rijden naar Saltery Bay voor de volgende ferry. Maar we moeten ons niet haasten, de aansluitingen zijn niet optimaal en onze volgende ferry gaat pas binnen 4 uur. We stoppen aan een Provincial Park nabij Saltery Bay wat evengoed een Provincial parking lot had kunnen zijn, meer parking dan park dus, maar wel mooi gelegen. Het is hier dan ook niet eenvoudig om een echt lelijke locatie te vinden.

Handig toch, zo’n camper. Uit de diepvries toveren we een overschot stoofvlees en die eten we smakelijk op met zicht op het meer. Ik speel wat met de lego tot ik het beu ben (no questions asked) en ga dan pootje baden. Is me dat schrikken, vanaf dat ik de rotsen verlaat en in het zand wil stappen zak ik gemakkelijk tot aan mijn knieën in het slib. Ik heb alle moeite om mezelf en voornamelijk mijn sandalen aan de oppervlakte te krijgen. Volgens de borden is dit trouwens een badplaats. In ieder geval, als ge hier uw kroost loslaat om te zwemmen is de kans reëel dat ze in de problemen komen (en dat is zachter uitgedrukt dan ik aanvankelijk wou schrijven).

Het is tijd, naar ferry 2, Saltery Bay naar Earls Cove, ik kan me niet inbeelden dat iemand baat heeft met de juiste locaties, maar ‘t is voor het nageslacht. We hebben de wind mee en dat maakt dat het nog warmer lijkt, bakken en braden op het dek. Na 50 minuten meren we terug aan en dan is het nog minder dan een uur tot aan de volgende overnachtingplaats. Een Provincial camping. Deze zouden over het algemeen mooier zijn met grotere plaatsen dan de commerciële. Dat komt omdat de staat de grond niet moet kopen natuurlijk. Minder voorzieningen, dat ook wel, maar  we kunnen wel enkele dagen verder op reserves van de camper, denken we.

De camping is inderdaad groot, we hebben ¼ voetbalveld voor onze bescheiden camper. Midden in de bossen. Geen water of elektriciteit op deze plaats, niet erg, de tank en de batterijen zijn vol. We zien voorlopig niemand. Volgens het welkombord mogen we gewoon een vrije plaats kiezen. Die zijn er in overvloed, keuze genoeg. Hier gaan we twee nachten proberen te blijven, we zullen de ranger later of morgen wel ontmoeten. Wat een rust, getsjilp van vogels en getok van spechten.

20-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het uitbundige gekwetter van de vroege vogels kondigt weer een fantastische lentedag aan. We beginnen met een early bird strandwandeling  want net nu zijn alle beren op het strand aan het ontbijten, volgens de kenners. Niks beer, maar we krijgen wel een heel team Canadese ganzen te zien, mét kroost. Mooie grote vogels, maar niet te onderschatten. Die beesten zijn in staat Boeings neer te halen boven de Hudson River. Waarschijnlijk zaten ze ook in het 9/11 complot.

Na het ontbijt rijden we met ons huis naar Smuggler’s Cove. Klinkt exotisch vinden wij. Daar hebben ze naar goede gewoonte een paar trails, veel bos en veel water. En dat zijn we, gelukkig, nog lang niet beu gezien. Het begin van de wandeling brengt ons door een ondergelopen slagveld van dode bomen. We kunnen hier ondertussen zonder moeite het werk van een familie overijverige bevers in herkennen. Die beesten richten een regelrechte ravage aan. Zouden die, als ze aan zo’n gust beginnen te knagen, nadenken over de richting waarin hij uiteindelijk moet vallen? Aan de professioneel aangelegde dammen te zien zou je geloven van wel.

Elk uitzichtpunt is goed voor een nieuw wauw-gevoel en in onze verbeelding zien we de smokkelboten vol met rum al aanmeren in de verborgen baaien. Die handel gaat hier volgens ons nog onverminderd door, ideale locatie. Misschien kunnen we hier wel een dealtje sluiten, …ijdele hoop.

In de late namiddag zijn we terug op onze camping en installeren we ons nog even op het strand. Het is heerlijk in het zonnetje, net niet te warm. We nemen even de tijd om een ruw plan voor de komende dagen op te stellen.

Morgen de laatste ferry in de rij en dan gestaag richting Jasper, een echt National Park, een klapper, een hoogvlieger, de parel van de Rockies. De verwachtingen zijn hooggespannen, maar dat merkte je misschien al…

21-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Aan de ferry-terminal blijkt dat we niet de enigen zijn die naar Vancouver willen overzetten. Juist, het is vrijdag. Het is te hopen dat ze een grote boot sturen, want langs de kant van de weg hingen overal pamfletten voor ‘meer overzetvaarten voor minder geld’. We geraken toch vlot over en beginnen aan de scenic Sea-to-Sky Highway die ons uiteindelijk tot in Whistler zal brengen. De route kronkelt langs de steile kliffen van de Howe Sound, maar zoals steeds zijn de banen voorzien op grotere voertuigen dan het onze, dus dat rijdt lekker vlot.

Eerste stop onderweg is het Britannia Mine Museum. De Britannia Mine was op zijn hoogtepunt één van de grootste koperleveranciers ter wereld. Hun gangenstelsel in de Britannia Mountain is 210 km lang. Straf dat die berg er nog steeds staat. Met een treintje kunnen we een bezoek aan een stuk van de gangen brengen en krijgen daarbij een live demonstratie van de verschillende werktuigen die de miners gebruikten. De enthousiaste gids probeert ons ook duidelijk te maken hoe in de beginjaren van de mijn de verlichting werkte. Zijn truc heeft weinig effect dankzij een paar overijverige Chinezen die dat persé willen filmen met hun iPhone. Sinds 1974 is de mijn inactief, niet meer winstgevend. Later bleek echter dat door de aanwezigheid van al de tunnels er teveel grondwater in de tunnels kwam en dat water liep daarna kopervervuild in de rivieren en in de Howe Sound. Hoewel dit een natuurlijke vervuiling was, was de impact op het milieu aanzienlijk, alle maritiem leven verdween. Sinds 2005 staat er een waterzuiveringsinstallatie en vorig jaar werd voor de 1^e keer terug een walvis in de Sound gesignaleerd. Zal toch ne verdwaalde geweest zijn, denk ik.

Volgende stop zijn de Shannon Falls, de 3^e hoogste watervallen van British Colombia, nl 335m. Er dondert inderdaad veel water naar beneden, maar om de Iguazu Falls te evenaren moeten ze toch nog wat groeien.

We willen overnachten in Alice Lake. De campground werd heel lyrisch omschreven. Dat merken we als we toekomen, er staan nog 4 auto’s voor ons aan de receptie aan te schuiven. Als het eindelijk aan ons is, krijgen we het verdict te horen, camping vol. We kunnen het nauwelijks geloven. Nog volledig buiten het seizoen. Dat belooft voor de komende weken. Er is blijkbaar wel één of ander bike-evenement dit weekend dus dat verklaart het lokale enthousiasme misschien. Even overleggen wat we gaan doen, en uiteindelijk beslissen we dan maar ineens door te rijden tot Whistler. Zo winnen we een dag. Daar is wel plek. Die camping is heel wat minder lyrisch, maar een uitzicht hebben we wel.

22-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag gaat de Peak-to-Peak kabelbaan open. Dat wisten we en ’t is dan ook niet helemaal toevallig dat wij hier vandaag staan. Die baan brengt je tot op de hoogste toppen en van daaruit kan je dan een paar wandelingen doen. Tenzij het te vroeg op het jaar is. Zoals nu dus. Eind april hebben ze nog redelijk wat sneeuw te slikken gehad en de paden zijn niet open. Skiën kan je hier nog wel, hmmm… klinkt verleidelijk, al was het maar om de opscheppende wintersporters in de kroeg hun mond te kunnen snoeren met: “Ja, wij gaan altijd in Whistler skiën, in Canada.” We laten het toch maar zo. Enige andere alternatief, de Valley Trail. Een aangelegd pad waarmee je in zo’n 4u de vallei van Whistler doorkruist. Ok, we moeten het pad delen met mountainbikers maar die fietsen zoals de auto’s rijden op de baan. Traag. Een gemiddelde Belgische wielertoerist wordt hier ongetwijfeld van het parcours geplukt wegens overdreven snelheid of onsympathiek rijgedrag. Als we een foto willen nemen van het landschap, gaan alle fietsers in de remmen. Stel je voor dat ze door de foto rijden. Geweldig. Tegen de middag begint het te regenen, spijtig van de mooie uitzichten. We lunchen in het clubhuis van de golfvereniging.

Als de wandeling op is, stopt het ook met regenen. We lopen nog wat in Whistler zelf rond. Vreemde stad. Voelt heel artificieel, een beetje pretparkachtig aan. Ze zijn zeer trots op het feit dat ze in 2010 de Olympische Winterspelen mochten hosten. Het feit dat er toen geen sneeuw lag, 10° was, en bijgevolg quasi iedereen hier zijne nek brak, maakte het meteen ook de meest ludieke winterspelen ooit. Dubbel aantal kandidaten voor de aansluitende Paralympics. Voor de rest is het een aaneenschakeling van pleintjes met cafés, restaurants en boetieks. Aan de liften zien we pas echt hoe het hier tegelijkertijd nog winter en al zomer is. We zien mensen in volledige snowboarduitrusting van de lift komen tezamen met rafters. Op de terrasjes zitten mensen in korte broek en T-shirt. Dat beeld wordt dan nog aangevuld met honderden modderige mountainbikers. Strange it is. 

23-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Normaal gingen we vandaag nog een stuk van de Fraser Canyon bezichtigen. De wolken hangen echter tot onder onze voeten en ze voorspellen heel de dag regen. Dan kunnen we er beter een rij-dag van maken. Snel even op de kaart kijken, dat worden 450km tot in Clearwater. En van daaruit morgen dan ineens door naar Jasper National Park.

Al snel komen we in de aangekondigde regen terecht. Wat eerst nog een gezapig buitje is, gaat daarna over in heuse wolkbreuken met hagelbuien en onweer. Bij momenten moeilijk rijden, zelfs door de sneeuw gereden, niet gedacht. Het is dan ook al laat als we in Clearwater aankomen. Nog net op tijd voor het sluiten van de supermarkt.

Op de camping groet iemand ons. We menen hem ook te herkennen maar kunnen het niet plaatsen. Heel de avond hoofd erover gebroken. We gaan zelfs terug tot in Zuid-Amerika maar dat lijkt ons wel heel onwaarschijnlijk. We kunnen het ook gewoon gaan vragen natuurlijk, maar stel dat we het ons maar inbeelden?

Als we de internet opengooien en het weerbericht bekijken, lezen we onheilspellende berichten over de regio waar we nu zitten. Moet dit nog komen of hebben we dit vanmiddag al over ons gehad? Chance dat we niet met de tent zijn, zeggen we.

24-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

De onheilsberichten waren inderdaad voorbijgestreefd, er is niets spectaculairs meer uit de lucht gevallen.

Na het ontbijt houd ik het niet meer uit. We weten nog steeds niet wie die ‘bekende’ is en als hij straks wegrijdt, gaan we het nooit weten. Ik raap mijn alles bij elkaar en stap erop af. Blijkt het toch wel de man te zijn die ons heeft bediend bij het ophalen van onze camper in Vancouver zeker? Mike had al zo’n vermoeden maar het leek raar omdat hij met een camper van de concurrentie op stap is. Komt erop neer dat het een Duits koppel is dat voor een jaar in Canada woont/werkt. Ze hebben allebei een job bij Canadream gevonden, maar hun tripje naar Jasper lag al daarvoor vast en is dus bij de concurrentie geboekt. We krijgen van hem nog een tip voor een camping vol wildlife in Jasper Park cadeau. Altijd mooi meegenomen.

Blij dat we van dat ei verlost zijn beginnen we aan deel 2 van de trip. Voorlopig zit alles nog in de wolken maar er zijn ons opklaringen beloofd. En daar hopen we op, want onze belangrijkste stop onderweg is het Visitor Center van Mount Robson met een fantastisch uitzicht op deze klepper van 3954m. Na een goed uur rijden krijgen we de eerste blikken op de Rocky Mountains voorgeschoteld. Ja man, knap is dat hoor. Zelfs vanuit de auto is het de moeite om foto’s van te nemen. De weergoden zijn ons gunstig gezind en we zien Mount Robson al van ver liggen. Nice.

Van daaruit is het nog een klein uurtje en dan zijn we in Jasper. Dat ligt in Alberta, Wild Rose Country, volgens hun nummerplaten. Wie het zich nog herinnert, de Australiërs waren ook heel goed in het verzinnen van zo’n omschrijvingen. Mopje van de Engelsen?? In elk geval, in Alberta is het een uur later, dus uurverschil met België is nu 8u. We zullen de blog wel aanpassen.

Terwijl we staan aan te schuiven voor een plek op onze camping (geen nood, hier zijn 781 plaatsen), hoor ik iemand in de auto naast ons nogal luid in het AA zeggen: ‘As die trut na es een beke zou wille veurtrijjen…’ Ik steek mijn hoofd al lachend buiten en die man zegt direct ‘ja lap, nog Vlaminge, ik moet hieral oeplette wa’k zeg’. Gieren was het, in beide auto’s. Straks eens gaan zoeken op die 780 andere plekken waar zij zijn geland.

En de camping is een pareltje. Weer midden in het dennenbos. Hier zullen we nog eens ne spaghetti maken sé, zal ongetwijfeld beren aantrekken.

25-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ik ben nog aan het snoozen als Ruth de camper terug komt binnengedraafd. “De douches zijn kei ver weg, minstens een kwartier wandelen, en er lopen mannen met een geweer rond want vannacht heeft een grizzly een Elk kalf te grazen genomen.” Ik ben nog te slaapdronken om alles te kaderen. Meestal is het omgekeerd, het absurde van de droom verdwijnt door de realiteit van het ontwaken, nu niet. Ah,ok, als ook ik aan mijn douchetocht start, schrikt een Elk in de bosjes even hard van mij als ik van hem. Een groot stuk van de camping is ondertussen afgezet met rood lint omdat de grizzly daar vertoeft en ook ik zie de rangers met verdovingspistolen op jacht. Hoog tijd voor mijn douche zodat ik echt wakker word.

“We wouldn’t recommend it, there’s still too much snow” zegt de dame aan de kassa van de Jasper tramway kabelbaan. OK, goede raad slaan we niet in de wind, we hebben trouwens geen sneeuwkettingen of wandelstokken bij. Dan komen we wel met het bakje en niet via het pad terug naar beneden. We worden met 17 in het doosje geperst, volgens de borden is 30  het toegelaten maximum. Dat is gelogen natuurlijk, hooguit hebben ze hier ooit eens 30 pygmeeën vacuüm gestapeld om het tegendeel te kunnen bewijzen.

Eens boven hebben we prachtige uitzichten, da’s ook voornamelijk de reden om tot boven te komen, we klimmen nog een extra 200m tot we niet meer verder kunnen door de sneeuw. We hebben dan wel bottinekes aan maar om fatsoenlijk een weg door de sneeuw te banen heb je extra spullen nodig. We dalen terug tot aan het bergstation, twijfelen nog even of we toch niet aan de afdaling te voet zouden beginnen. Het verstand wint, we gaan met de baan terug.

Vastberaden dat wandelstokken een meerwaarde zijn rijden we naar Jasper city, shoppen, lunchen, toerist info. Out of the blue knalt nog een bui los, blij dat we niet aan een nieuwe wandeling zijn begonnen. Zot hoe snel het weer hier kan omslaan, daarnet was het zowaar te warm om nog aan een wandeling te beginnen, nu te koud.

Geshopt en de voorraden aangevuld terug naar onze camping. Eens de bui over is besluiten we over de camping te wandelen, We nemen alvast het plan van de camping mee zodat we niet verloren lopen, niet lachen, er is een rondweg aangelegd die meer dan 2 mijl bedraagt. Al onze wandelingen hier worden steevast ingezet met het “We-gaan-op-berenjacht” staplied. Als er nu één plaats in de wereld is waar je dit gerechtvaardigd mag doen… Ruth denkt er anders over. We nemen het oneindige douchepad tot aan het officiële midden van de camping en wandelen dan verder tot aan het ander uiteinde. We zien Elks in de speeltuin grazen, die zoeken de campings op om te komen kalveren, meer mensen zijn minder roofdieren redeneren ze. We keren terug via de rondweg tot we op zo’n 50 meter afstand een Grizzly de baan zien oversteken. Fuck man, is me dat schrikken, op tv lijken die kleiner. Als we op onze stappen willen terugkeren herinneren we ons het berenhandboek rule number one: “Niet weglopen!”  Ok, maar wat doen we dan als de beer naar ons komt gelopen? Fotookes pakken? I don’t think so. Soit, wij zijn blijkbaar meer onder de indruk van hem dan de beer van ons, en hij vervolgt zijn weg de camping op, op zoek naar een nieuw sappig kalf of camper.

I knew it: We gingen op Berenjacht !

26-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als deze titel je helemaal niet aanspreekt  dan stop je best met deze blog te lezen. De Rockies zijn alleen maar meren en bergen en alles daartussen.

Gezien de paden boven 1200m allemaal nog besneeuwd zijn, zijn we genoodzaakt ons te beperken tot de lagergelegen gebieden. Gelukkig is het aanbod aan wandelingen oneindig en met de nodige creativiteit kan je zo ook een fatsoenlijke tocht aan elkaar breien. We beginnen met een tour rond Beauvert Lake. Achter mij weerklinkt “we gaan op berenjacht” tot in den treure toe. Het meer blijkt aan een Golf Resort te liggen en het wandelpad is daar op voorzien. Ideale opwarmer. Als we halverwege rond het meer zijn, lopen we tegen een afspanning aan. We mogen niet verder, de elken zijn hier ook al aan’t kalveren. Jamaar mannen, zo wordt het moeilijk hé, boven te veel sneeuw, beneden teveel beren of jonge elken. We keren dan maar op onze stappen terug en gaan naar het volgende punt, Annette Lake, bekend om de mooie blauwgroene wateren en de weerspiegeling van de omringende bergen. Ook deze loop is rolstoeltoegankelijk. Hoewel… na een goeie 200m wandelen zien we een man die zijn vrouw ondersteunt, zij bloedt nogal serieus in het aangezicht. Aangevallen door een beer? Een moeder Elk? Het antwoord wijst zichzelf uit als we wat lager halverwege de oever de rollator zien liggen. Oei, bochtje gemist. We vragen of we een ambulance moeten bellen, is niet nodig zegt de man. We helpen dan maar om de vrouw in de rollator te zetten en duwen haar bloedend terug tot aan de auto. De vrouw is danig van haar melk, en haar man ook.

De rest van de wandeling verloopt zonder verdere incidenten. En inderdaad, het water is bij momenten zo azuurblauw dat een mens zich zou kunnen vergissen en zweren dat hij langs de Caribische kust wandelt. Zelfs de temperatuur gaat een eindje die richting uit. Behalve als je een teen in het water steekt, da’s fris in’t kwadraat. Toch is er een uitslover die zich aan  zwemmen waagt. Efkes.

De 3^e en laatste tocht is ook de meest uitdagende. Hier geen rolstoelen meer, maar een fikse klim tot een uitzichtpunt. Het is een dichtbegroeid bos, ik bind mijn berenbel rond. Na die ontmoeting van gisteren wandel ik niet meer op mijn gemak. We komen 1 andere wandelaar tegen, die zegt dat hij verse grizzlypoop is tegengekomen en dat we extra carefull moeten zijn. Of die man nu de spot aan’t drijven is met mijn berenbel of het echt meent, geen idee. Ik zet de bel voor de zekerheid maar een standje luider. Geen grizzly tegengekomen natuurlijk, tot grote ergernis van Mike die opvallend ver uit mijn buurt blijft en elk zijpadje insluipt. Volgens hem maak ik meer lawaai dan een doorsnee ijsroomkar,… pfft, kan die overdrijven.

Bovenaan het uitzichtpunt geraken we aan de praat met een koppel Duitsers. Zij doen de Rockies in de tegenovergestelde richting. Paar tips over en weer en gezien zij ook voor een half jaar op tocht zijn, via Australië, NZ, Azië… geeft dat stof tot conversatie. Voor we het weten zijn we een uur verder. Tijd om de daling in te zetten.

We boeken nog snel 2 extra nachten op deze camping, Jasper National Park is mooi, rustig en alles is zo dichtbij. Banff gaat alleen maar drukker zijn, dus beter hier wat extra tijd doorbrengen. Als rasechte RV’ers rijden we van aan de receptie met onze camper door naar het douchegebouw, dat bespaart ons straks een wandeling van 20min enkel. En dan is het tijd om aan onze spinaziepuree met worst te beginnen, volledig ambachtelijk bereid boven het houtvuur in de regen. Het was een leuke wandeldag.

27-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We hebben een missie. We willen de Eland, die hier vertoeft onder de schuilnaam Moose, en de Kariboe, de patroonheilige van deze blog, spotten. De meeste kans om deze dieren te vinden is langs de Maligne road. Een 40 km lange weg die eindigt aan Maligne lake. Voor je daar toekomt steek je eerst de Maligne river over en passeer je de Maligne Canyon. Hier stoppen we om de Maligne Canyon trail te hiken. Je kan de Canadezen niet verwijten dat ze niet consequent zijn in hun nomenclatuur. Dit is een pad langs een canyon of een gorge. Maar niet het soort waar je in kan afdalen. Op sommige punten is de canyon maar een eekhoornsprong breed. Maar ’t is niet de breedte die hier indrukwekkend is, wel de diepte. Ruim 50 meter lager kolkt een rivier zich door de berg. Vreemd. In de winter, als er geen smeltwater is, vriest de rivier dicht. De laatste stukken ijs op het water zijn daar nog getuige van. Dat moet volgens mij ook een spectaculair zicht zijn. Er zijn verschillende bruggetjes over de canyon waardoor je het geheel prima kan aanschouwen. Voor de rest is de canyon omheind met een stevige borstwering met afrastering zodat je geen speelse familieleden of nieuwsgierige huisdieren kwijtspeelt. Onderweg lopen we het Duitse koppel van gisteren terug tegen het lijf. Iedereen doet hier zowat dezelfde uitstapjes, dat is duidelijk.

We bekijken alles en dan terug naar ons rijdend huis om onze missie te vervolgen. We speuren de bossen af op zoek naar de grazers, niets, ondanks alle waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Halverwege stoppen we aan een uitkijkpunt dat Medicine Lake overschouwt om onze lunch te bereiden. Dat hadden ze dan ook maar beter Mini Maligne Lake benoemd, soit. Het meer en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond staan garant voor veel wauw-gevoel. De mensen aan de oever van het meer beginnen plots opgewonden hun camera’s boven te halen en te richten op de bosjes rechts van ons. Even speuren en dan zien we het ook. Een klein schattig zwart beertje klimt de boom uit. Hola, mama beer en nog een andere uk komen nu ook het bos uit. Goed om weten, in een boom ben je dus ook niet veilig voor deze beesten. We dalen af naar de rest van de groep en blijven op zo’n 50 meter afstand, wat ons voldoende lijkt. Moeder beer kuiert onverstoorbaar verder. Ondertussen stoppen er nog toeristen, sommige hebben niets in de gaten en stappen nietsvermoedend op het berentrio af. Als we hen waarschuwen niet verder te gaan pakt een huismoeder ongeveer de schrik van haar leven. Ze had de beren totaal niet gezien en begreep al die heisa niet. Die komt de eerste week haar camper niet meer uit. We nemen ook wat foto’s en dan verder, want we zijn nog steeds op missie. We besluiten wijselijk op een volgende stopplaats te lunchen, lijkt ons niet het beste idee om voor de neus van 3 beren burgers te beginnen bakken.

Tegen 15h bereiken we het eindpunt, Maligne Lake. Door al die berenheisa net te laat om in te schepen op de laatste boottocht op het meer. Maar daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Echter geen Moose gevonden, zelfs geen pootafdruk van een kariboe. Hier ziet het gras maar bleekjes, de sneeuw is hier en daar nog niet helemaal gesmolten. We doen een korte  wandellus tot aan Moose lake, what’s in a name? Niks Moose, noch Kariboe. Waar zitten die beestjes toch? We doen nog een wandellus, de Mary Schäffer loop, easy stroll and no elevation volgens de wandelkaart. Als het pad dan toch begint te stijgen besluiten we dat we misgelopen zijn. We keren een heel stuk terug en beginnen opnieuw aandachtig hetzelfde pad te volgen. Niks van, we waren wel juist, de ’no elevation’ was mis.

Als we bijna rond zijn spot Ruth een grazer tussen de bomen. Een echte lady Moose. Ze is wat schuchter maar ik slaag er toch in haar op de foto te krijgen. Yes, missie al half geslaagd. Nu onze mascotte nog vinden. ‘t is al vrij laat en we beginnen slenterend aan de terugweg. Als we heel wat auto’s langs de kant zien staan stoppen we ook even. Pfft, weer een zwarte beer, wel een groter model. Ik vind dat sommige fotografen zich toch erg dicht wagen, tot 10 meter, voor een mooie foto. Wetende dat als zo’n beer uithaalt, je geen enkel verweer hebt… Wij blijven veilig in de auto en krijgen hem toch ook netjes op de foto.

Met de ondergaande zon zijn de landschappen op de terugweg nog knapper. Die Rockies, ik begrijp dat je hier je hart verliest.

Terug naar onze campground, ’t is al laat, en fris. Ik bereid de pastaschotel boven ons kampvuur maar Ruth laat me plechtig beloven dat niet meer te doen. Ze heeft er alle moeite van de wereld mee om de potten terug proper te krijgen. ’t Was toch lekker.

28-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan zien we dat er nieuwe waarschuwingsborden in de toiletten zijn opgehangen. Er zijn nu meerdere grizzlies die actief op de campground komen jagen achter de Elk kalveren. We worden aangeraden om ons enkel in groep te verplaatsen, veel lawaai te maken, kinderen aan de leiband te houden, honden een hand te geven en berenspray te gebruiken. Ik heb Axe op, zal ook wel voldoen zeker? In ieder geval, de ochtendhike tot aan de douches blijft berespannend, hihi. Als we Grizzly tegenkomen moeten we dat melden aan de campadministration. We komen er geen tegen, Ruth heeft het zowaar al gehad met al die berenactiviteit. Het gerucht gaat dat de Park Rangers gisteren nog alle moeite hebben gehad om een beer te verjagen uit het station van Jasper.

De overtrokken en regenachtige dag die voor gisteren was bestemd, hebben we vandaag aan ons pan. Het is koud en donker. Ideale dag om de boel wat aan kant te krijgen. We zijn niet de enigen met dat idee. Als we de wasserette van Jasper binnenlopen, zit daar hetzelfde koppel Duitsers weer. We vullen de voorraden terug aan, doen grote kuis in de camper, hoewel, zo’n klein huis heeft weinig kuis, handig, verzamelen wat informatie over de volgende bestemmingen, boeken de vlucht naar Toronto (waren we al bijna vergeten) etc etc. Rustige dag. En dan nog een laatste frisse avond in Jasper aan ons kampvuur… tijd om wat zuidelijker te gaan, richting Columbian Icefield bijvoorbeeld.

29-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Een absolute must do, die Icefields Parkway. Zo lieten we ons toch al verschillende keren vertellen door locals. Niet dat je veel andere opties hebt om van Jasper naar Banff te rijden, maar de route zou super scenic zijn, de Rockies op hun best en je moet er je tijd voor nemen. De naam op zich is al veelbelovend natuurlijk. We willen vroeg op pad om de drukte te vermijden. Dat wil zeggen met het huis naar de douche en dan ineens de baan op. De wolken hangen nog laag maar er lijkt beterschap op komst. Eerste halte, Athabasca Falls. En die is al meteen raak. In plaats van enkel kikkerperspectief heb je hier, wat had je gedacht, ook een vogelperspectief. De wandelweg is zo aangelegd dat je tot op een meter van het begin van de waterval kan komen. Hier wil je met je kajak echt niet per ongeluk terechtkomen. Dankzij de massa’s meltwater is de waterval in topconditie, wat een kracht.

We rijden verder, stoppen nog bij een paar uitzichtpunten, tot we uiteindelijk bij de Columbian Icefield aankomen. Hier kan je met gigantische ice-explorer machines tot op de Athabasca gletsjer. Ja, dat willen we wel doen. We kunnen direct mee, eerst met de bus, dan overstappen in de gletsjervoertuigen en weg zijn we. Onder begeleiding van de professionele commentaar van de Australische chauffeur, die we nauwelijks verstaan. Opmerkelijk: het kleine dennenboompje dat onze standaard kerstboom niet overtreft is hier 700 jaar oud. Het seizoen is langs de hele korte kant voor de bomen. In de winter koelt het af tot onder de -50°, en ja we bedoelen Celcius. Durft nu nog eens te klagen over ons Belgisch gematigde zeeklimaat. We wijken af. Wandelen op een gletsjer hadden we al gedaan, erop rijden nog niet. De rit verloopt rustig, er is een duidelijk pad gemaakt. Boven op de gletsjer mogen we dan even wat rondlopen. Samen met zo’n 100 Chinezen (of uit de ruime omgeving). Dat is nog het meest amusante van heel de uitstap. Toekijken hoe zij hun foto’s nemen. Er worden dansjes met sjaaltjes uitgevoerd, hoge hakken ontbreken ook niet op de gletsjer. En dat alles vergezeld van een gigantisch gegil in het Chinees. Dat we er niet aan gedacht hebben om een aparte fotoreportage te wijden aan Chinezen op toeristische trekpleisters doorheen de wereld, mét geluid. We waren binnen.

Na de gletsjeruitstap schieten we voor geen meter meer op. Elk volgend uitzichtpunt lijkt mooier als het vorige, hoe verder we stijgen, hoe meer sneeuw, hoe ruiger de bergen. We passeren Peyto Lake. We twijfelen, gaan we nog eens stoppen voor een idyllisch bergmeertje? Jaaa. Bummer, de parking ligt niet aan het uitzichtpunt maar een kleine wandeling hogerop. Tja, we staan hier nu toch al, en avant marche! Als we het uitzichtpunt naderen valt onze mond open. Onder ons een meer, blauwer dan blauw, fluoblauw. Dit hebben we nog nooit gezien. Heeft er hier iemand een paar tankwagens wc-eend in gedumpt? Het lijkt wel zo. De waarheid is anders, alles heeft te maken met fijn gefilterd rockdust en de kortere lichtfrequentie van de kleur blauw. Ik bespaar je de verdere details. We nemen enkele foto’s die we onbewerkt op de blog plaatsen. Net als we hier willen vertrekken wordt er een bus Aziaten gelost. Wacht, dit moeten we gezien hebben, we plaatsen ons op een bankje waar we een perfect zicht hebben op de toekomende Koreanen die op hun beurt voor het eerst het meer volledig kunnen overschouwen. WOOOHAAA roept de eerste dame met een tonaal accent dat alleen Aziaten beheersen. Als de rest bovenkomt wordt deze strijdkreet door elk individu herhaald, terwijl, alsof het hen aangeboren is, simultaan de Ipad bovengetoverd wordt. Hilarisch vinden wij dat. Alsof de ganse bus spontaan tot orgasme komt. Een stel Hollanders krijgt in het snuitje dat wij de Aziaten zitten te ‘observeren’ en zien er ook de lol van in. We vinden meteen een consensus: “Wat zouden de uitkijkpunten hier saai zijn zonder deze gele medemens.”

Ok, nu verder tot aan Lake Louise,… mis, we passeren weer een meer, Bow Lake, maar dit is speciaal, het oppervlak is helemaal bedekt met ijs, sneeuw eigenlijk die meegevoerd werd en nog niet de kans kreeg te smelten. Aparte foto’s in de weerspiegeling van dit meer. Ik heb op de gletsjer en aan Peyto Lake goed opgelet en wring mezelf in een Asian pose waarmee ik me oeverloos belachelijk maak aan de kant van dit meer.

Ok, nu verder tot aan Lake Louise, dat is meer dan een meer, een dorp en een overnachtingsplaats voor de volgende drie nachten. Hier hebben ze ook schattige griezelies op de camping, hoe leuk is dat. We bbq-en, geen griezelies gezien, dan zullen ze wel op uitstap zijn.

Hoog tijd dat de dagen minder boeiend worden, het past gewoon niet meer in een enkel blogbericht.

30-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In vol ornaat wandelen we tot aan het dorp via de bospaadjes, alle grizzly waarschuwingen negerend. We hebben immers een overactieve berenbel, een gevaarlijke wandelstok en een fonkelnieuwe bus bugspray 30% Deet in de aanslag. Geen beer te zien natuurlijk. We laten ons informeren naar welke wegen en paden al sneeuwvrij zijn. Lake Louise is perfect bereikbaar en Moraine Lake ook, ok let ‘s go. “Is berenspray hier echt noodzakelijk als je gaat hiken?” Vragen we langs onze neus weg alvorens de infobalie te verlaten. “Nee niet echt” stelt ze ons gerust, “Al heb ik zelf altijd berenspray op zak en hoop ik die nooit te moeten gebruiken”….??? Zo helpt ge dus niet.  

Beide meren zijn in de onmiddellijke omgeving van het dorp, leuk, gisteren genoeg gereden. Terug via het verlaten berenpad naar de campsite, ons huis oppikken en weg. Lake Louise als eerste. Die parking staat eivol, parking 2 ook en parking 3 heeft nog enkele plekjes. Dit hebben we nog niet meegemaakt. Wat een volk, weekendtoerisme? De plek is weer buitengewoon idyllisch, al slaat het aanpalende hotel veel dood. Van de toeristenstroom wordt een beetje geprofiteerd, voor een half uurtje bootje varen leg je 55 CAD neer, voor die prijs mag je dan wel zelf peddelen. Het zaakje draait anders goed, er staan lange rijen aan te schuiven om een kano te huren. Ik trek foto’s van ieder stel dat het lief komt vragen. Zo ook van een koppel op leeftijd, 48jaar gelukkig getrouwd beweren deze Schotten, ze hebben hun hart verloren in Blankenberge, vreemd hoe zo’n conversaties tot stand komen. We lopen de massa uit en wandelen tot aan het einde van het meer. Daar hangen de watervallen er nog maar bevroren bij. We zien hoe het smeltwater van de sneeuw samen met het melkachtige gletsjerwater samen het meer instromen. Een beproefd recept voor diepblauwe meren. En dan terug de gekte in. Telkens opnieuw zijn we blij dat we hier nu al zijn, vóór het hoogseizoen.

RV in, op naar meer meer. Moraine Lake. De rit tot daar is belonend, al weet je best exact hoe breed je camper is. Op het parkinggedeelte waar ik wil staan mag je niet parkeren met een camper. Gezien de wagens hier standaard buiten formaat zijn vind ik dat het verbod niet van toepassing is op onze bescheiden beddenbak op wielen. We passen perfect helemaal in een ‘gewone’ parkeerplek. No probs. Dit meer is ruiger, de flanken steiler en hoger, continu hoor je gedonder dat verraadt dat er sneeuwmassa’s verschuiven. Klein toertje langs de oever en door het bos. We zijn best met 4 raadt een bord ons aan. Wij tellen voor twee, toch ten opzicht van kleine sappige Chinezekes.

Eerst de voeten nog een ijsbad geven en dan terug naar onze campsite, als we ons haasten kunnen we nog even van het zonnetje genieten alvorens de temperatuur duikelt. ’s Morgens komen we net boven het vriespunt uit. Al chance dat we hier niet met een tentje staan. ’t Is al fris in onze beddenbak. Over tenten gesproken. Onze campsite heeft een apart gedeelte enkel voor tenten en soft-sided camping cars. Dat gedeelte is volledig omheind met een electric fence tegen de beren, en gaat pas open tegen half juni als deze knuffelbare viervoeters opnieuw hoger in de bergen vertoeven. Romantisch kamperen lijkt me dat.

Morgen gaan wij de hoogte in.

31-05-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Het gaat vandaag een schitterende dag worden. Ideaal om met de gondola naar boven te gaan, van het uitzicht te genieten en de benen wat te strekken. Plan was om pas tegen de middag te vertrekken, dan zou het hier helemaal open weer worden. Als echter om 9u de eerste wolken al rond de bergtoppen verschijnen, gaan we maar onmiddellijk op pad. Het weer is soms nogal wispelturig in de Rockies.

De gondola is de beste manier om veel wildlife te zien, wordt ons beloofd. Met de camera in de aanslag stappen we in een open zetellift en beginnen we aan de 14 minuten durende sightseeing tour. Buiten de zoveelste enthousiaste eekhoorn zien we niets, de hellingen liggen nog vol sneeuw en dus zitten de beren allemaal in het dal. Hm, heel wat meer kans om er één tegen het lijf te lopen op onze camping dus. We zijn bijna boven als de lift wordt stilgelegd. Een dame met rolstoel moet uitstappen. Lijkt me toch niet de meest aangepaste attractie om te doen in die toestand. Maar zoals steeds is alles erop voorzien. Er staat zelfs een auto op haar te wachten om haar naar de bistro te brengen.

De wolken hangen gelukkig nog niet te laag en vanop het uitzichtspunt hebben we een mooi overzicht over de besneeuwde toppen rondom ons, en in de verte zien we Lake Louise blinken. Van benen strekken komt ook deze keer niets in huis, alle paden zijn afgezet met beregoede schrikdraad, geen doorkomen aan. We mogen net tot aan het infocenter en het restaurant wandelen. We voelen ons een beetje gekooid met deze beperkte bewegingsvrijheid. Maar, het restaurant heeft een mooi terras en genietend van het aangename lentezonnetje en het magnifieke uitzicht eten we daar een tas soep. Als we met de gondola terug naar beneden gaan, zien we hoe een windhoos het stof op de parking metershoog de lucht in slingert.

De rest van de namiddag brengen we relaxed door met een boek op de camping, daar maken we soms te weinig tijd voor.

We zullen morgen nog eens een stukje verder rijden. Als de weergoden hun belofte houden gaat het 3 dagen regenen. Ze snakken er hier naar, blijkbaar is het al lang veel te droog en hebben ze nu al veel last van bosbranden.

Als de zon er overdag wel doorkomt, halen we zo’n 21°. ’s Nachts zitten we eerder tegen het vriespunt. Het is perfect normaal dat er hier nog tot half juni sneeuw ligt. Dat komt niet zozeer door de hoogte, we zitten momenteel op zo’n 1500m, maar wel door de afstand tot aan de oceaan. Dit is geen gematigd zeeklimaat meer. Beetje vergelijkbaar met Zwitserland maar dan wat noordelijker.

01-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we opstaan vallen de eerste druppels al. Het ziet er een miezerige dag uit. We laten aan een tankstation voor alle zekerheid ook onze propaantank helemaal vullen. Zo komen we ruimschoots toe tot het einde van deze trip en moeten we niet meer spaarzaam zijn met de verwarming in de leefruimte.

We nemen een alternatieve route naar Banff. In plaats van Highway 1 gaan we via de Bow Valley Parkway, rustiger en mooier. Spijtig van het weer want de omliggende bergen krijgen we nauwelijks te zien. Maar rustig is het wel. Er is nauwelijks verkeer en op ons dooie gemak tuffen we tegen 30 km/u naar Banff. Soms scheidt de dubbele baan in 2 enkele, en dan lijkt het alsof we helemaal alleen door een sprookjesbos rijden. Met de camera in de aanslag spieden we de bossen af. Plots staan er 2 mountain deer (iets ree-achtig) aan de kant van de weg. Die schieten we. Op een volgende stopplaats zien we een arend op een tak zitten, en later nog zo’n ree-ding. We doen uiteindelijk 2,5u over de 60 km naar Banff en ondanks het grijze en vochtige weer was het een hele avontuurlijke rit. Meer een safari eigenlijk.

Onze nieuwe camping heeft meer weg van een straat volgeparkeerd met RV’s, niet zo scenic dus. Bon, we trekken onze regenjassen aan en wandelen naar Banff. We kuieren door de winkelstraten en neuzen wat rond in de Visitor Center. De lokale shuttlebus brengt ons ’s avonds terug naar de camping. Het regent nog steeds. Toch eten we buiten naast de firepit.

02-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ook deze ochtend is er geen beterschap in het weer te bespeuren. Gaan wandelen heeft weinig zin, we worden er kletsnat van en we zien toch niets van de omgeving. Mike speelt wat met zijn nieuwe Lego en ik blader door de brochures op zoek naar een mogelijke regenactiviteit. Er zijn hot springs in Banff, we zullen die dan maar eens gaan testen.

03-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Als we het douchegebouw verlaten loopt er een coyote over de campground, opgejaagd door een raaf. De raaf maakt een hels kabaal. Vreemd spektakel. Als we alle wildlife op foto willen, moeten we dus met de camera gaan douchen, dat is duidelijk.

Momenteel is het nog mooi weer maar als we onze online weersvoorspeller mogen geloven is het vanaf deze middag terug regen. En deze is al zo accuraat gebleken dat je er je uurwerk op kan juist zetten. We negeren de voorspellingen en vertrekken toch, naar een dichtbijmeer (Lake Minnewanka) waar je kan hiken naast de canyon die het meer van ijswater voorziet. De langere wandelwegen zijn zoals gewoonlijk afgesloten wegens te veel wildlife. Grizzlie-mama’s komen hier graag met hun kleintjes rondhangen. Je mag enkel door als je met meer dan 4 personen bent en bearspray bijhebt. Anders riskeer je een maximum boete van 25.000 CAD. Vinden we een beetje duur voor een wandeling.

Het is dus maar een korte wandeling en we vertrekken onbeschermd zonder onze vertrouwde BAM uitrusting. (BerenAfschrikMiddelen). Het bos waardoor het pad leidt wordt erg dicht en we beseffen dat we hier nooit op tijd een beer gaan kunnen spotten. Dan moet hij ons maar spotten door extra lawaai te maken. Wat roep je zoal naar een beer in spe? We zingen elk stoer berenlied dat we kennen. Ik ben niet zeker of hij ons wel kan horen met de lawaaierige bergrivier naast ons. Het pad is geen lus, na een uurtje keren we om. Het regent nog steeds niet.

Daarna bezoeken we de Cave and Basin Historic Site in Banff. Dit is de locatie waar de oorspronkelijke grot met warmwaterbronnen werd ontdekt. Nu omgebouwd tot een museum. Tot niet zo lang geleden kon je hier zwemmen. Het toeval wil dat ze in de wateren een huisjesslak ontdekt hebben die alleen hier voorkomt. En met hier bedoelen ze dan ook echt hier, enkel aan deze warmwaterbronnen. Het diertje heeft zich er aan aangepast. Enkele biologen hebben zich erin vastgebeten en sindsdien is het water in de grot terug helemaal exclusief voor de zeldzame slak. Slaapt ge al?

Het regent nog steeds niet en we bezoeken nog een fantastische tuin met watervallen. Als hij af is dan toch. Met man, macht en zware machinerie zijn ze de tuin nog aan het aanleggen. Niet erg, ondertussen regent het wel, back to basecamp, de wapiti’s ontwijkend.

04-06-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth