Als deze titel je helemaal niet aanspreekt  dan stop je best met deze blog te lezen. De Rockies zijn alleen maar meren en bergen en alles daartussen.

Gezien de paden boven 1200m allemaal nog besneeuwd zijn, zijn we genoodzaakt ons te beperken tot de lagergelegen gebieden. Gelukkig is het aanbod aan wandelingen oneindig en met de nodige creativiteit kan je zo ook een fatsoenlijke tocht aan elkaar breien. We beginnen met een tour rond Beauvert Lake. Achter mij weerklinkt “we gaan op berenjacht” tot in den treure toe. Het meer blijkt aan een Golf Resort te liggen en het wandelpad is daar op voorzien. Ideale opwarmer. Als we halverwege rond het meer zijn, lopen we tegen een afspanning aan. We mogen niet verder, de elken zijn hier ook al aan’t kalveren. Jamaar mannen, zo wordt het moeilijk hé, boven te veel sneeuw, beneden teveel beren of jonge elken. We keren dan maar op onze stappen terug en gaan naar het volgende punt, Annette Lake, bekend om de mooie blauwgroene wateren en de weerspiegeling van de omringende bergen. Ook deze loop is rolstoeltoegankelijk. Hoewel… na een goeie 200m wandelen zien we een man die zijn vrouw ondersteunt, zij bloedt nogal serieus in het aangezicht. Aangevallen door een beer? Een moeder Elk? Het antwoord wijst zichzelf uit als we wat lager halverwege de oever de rollator zien liggen. Oei, bochtje gemist. We vragen of we een ambulance moeten bellen, is niet nodig zegt de man. We helpen dan maar om de vrouw in de rollator te zetten en duwen haar bloedend terug tot aan de auto. De vrouw is danig van haar melk, en haar man ook.

De rest van de wandeling verloopt zonder verdere incidenten. En inderdaad, het water is bij momenten zo azuurblauw dat een mens zich zou kunnen vergissen en zweren dat hij langs de Caribische kust wandelt. Zelfs de temperatuur gaat een eindje die richting uit. Behalve als je een teen in het water steekt, da’s fris in’t kwadraat. Toch is er een uitslover die zich aan  zwemmen waagt. Efkes.

De 3^e en laatste tocht is ook de meest uitdagende. Hier geen rolstoelen meer, maar een fikse klim tot een uitzichtpunt. Het is een dichtbegroeid bos, ik bind mijn berenbel rond. Na die ontmoeting van gisteren wandel ik niet meer op mijn gemak. We komen 1 andere wandelaar tegen, die zegt dat hij verse grizzlypoop is tegengekomen en dat we extra carefull moeten zijn. Of die man nu de spot aan’t drijven is met mijn berenbel of het echt meent, geen idee. Ik zet de bel voor de zekerheid maar een standje luider. Geen grizzly tegengekomen natuurlijk, tot grote ergernis van Mike die opvallend ver uit mijn buurt blijft en elk zijpadje insluipt. Volgens hem maak ik meer lawaai dan een doorsnee ijsroomkar,… pfft, kan die overdrijven.

Bovenaan het uitzichtpunt geraken we aan de praat met een koppel Duitsers. Zij doen de Rockies in de tegenovergestelde richting. Paar tips over en weer en gezien zij ook voor een half jaar op tocht zijn, via Australië, NZ, Azië… geeft dat stof tot conversatie. Voor we het weten zijn we een uur verder. Tijd om de daling in te zetten.

We boeken nog snel 2 extra nachten op deze camping, Jasper National Park is mooi, rustig en alles is zo dichtbij. Banff gaat alleen maar drukker zijn, dus beter hier wat extra tijd doorbrengen. Als rasechte RV’ers rijden we van aan de receptie met onze camper door naar het douchegebouw, dat bespaart ons straks een wandeling van 20min enkel. En dan is het tijd om aan onze spinaziepuree met worst te beginnen, volledig ambachtelijk bereid boven het houtvuur in de regen. Het was een leuke wandeldag.