We hebben een missie. We willen de Eland, die hier vertoeft onder de schuilnaam Moose, en de Kariboe, de patroonheilige van deze blog, spotten. De meeste kans om deze dieren te vinden is langs de Maligne road. Een 40 km lange weg die eindigt aan Maligne lake. Voor je daar toekomt steek je eerst de Maligne river over en passeer je de Maligne Canyon. Hier stoppen we om de Maligne Canyon trail te hiken. Je kan de Canadezen niet verwijten dat ze niet consequent zijn in hun nomenclatuur. Dit is een pad langs een canyon of een gorge. Maar niet het soort waar je in kan afdalen. Op sommige punten is de canyon maar een eekhoornsprong breed. Maar ’t is niet de breedte die hier indrukwekkend is, wel de diepte. Ruim 50 meter lager kolkt een rivier zich door de berg. Vreemd. In de winter, als er geen smeltwater is, vriest de rivier dicht. De laatste stukken ijs op het water zijn daar nog getuige van. Dat moet volgens mij ook een spectaculair zicht zijn. Er zijn verschillende bruggetjes over de canyon waardoor je het geheel prima kan aanschouwen. Voor de rest is de canyon omheind met een stevige borstwering met afrastering zodat je geen speelse familieleden of nieuwsgierige huisdieren kwijtspeelt. Onderweg lopen we het Duitse koppel van gisteren terug tegen het lijf. Iedereen doet hier zowat dezelfde uitstapjes, dat is duidelijk.

We bekijken alles en dan terug naar ons rijdend huis om onze missie te vervolgen. We speuren de bossen af op zoek naar de grazers, niets, ondanks alle waarschuwingsborden langs de kant van de weg. Halverwege stoppen we aan een uitkijkpunt dat Medicine Lake overschouwt om onze lunch te bereiden. Dat hadden ze dan ook maar beter Mini Maligne Lake benoemd, soit. Het meer en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond staan garant voor veel wauw-gevoel. De mensen aan de oever van het meer beginnen plots opgewonden hun camera’s boven te halen en te richten op de bosjes rechts van ons. Even speuren en dan zien we het ook. Een klein schattig zwart beertje klimt de boom uit. Hola, mama beer en nog een andere uk komen nu ook het bos uit. Goed om weten, in een boom ben je dus ook niet veilig voor deze beesten. We dalen af naar de rest van de groep en blijven op zo’n 50 meter afstand, wat ons voldoende lijkt. Moeder beer kuiert onverstoorbaar verder. Ondertussen stoppen er nog toeristen, sommige hebben niets in de gaten en stappen nietsvermoedend op het berentrio af. Als we hen waarschuwen niet verder te gaan pakt een huismoeder ongeveer de schrik van haar leven. Ze had de beren totaal niet gezien en begreep al die heisa niet. Die komt de eerste week haar camper niet meer uit. We nemen ook wat foto’s en dan verder, want we zijn nog steeds op missie. We besluiten wijselijk op een volgende stopplaats te lunchen, lijkt ons niet het beste idee om voor de neus van 3 beren burgers te beginnen bakken.

Tegen 15h bereiken we het eindpunt, Maligne Lake. Door al die berenheisa net te laat om in te schepen op de laatste boottocht op het meer. Maar daar kunnen we ons iets bij voorstellen. Echter geen Moose gevonden, zelfs geen pootafdruk van een kariboe. Hier ziet het gras maar bleekjes, de sneeuw is hier en daar nog niet helemaal gesmolten. We doen een korte  wandellus tot aan Moose lake, what’s in a name? Niks Moose, noch Kariboe. Waar zitten die beestjes toch? We doen nog een wandellus, de Mary Schäffer loop, easy stroll and no elevation volgens de wandelkaart. Als het pad dan toch begint te stijgen besluiten we dat we misgelopen zijn. We keren een heel stuk terug en beginnen opnieuw aandachtig hetzelfde pad te volgen. Niks van, we waren wel juist, de ’no elevation’ was mis.

Als we bijna rond zijn spot Ruth een grazer tussen de bomen. Een echte lady Moose. Ze is wat schuchter maar ik slaag er toch in haar op de foto te krijgen. Yes, missie al half geslaagd. Nu onze mascotte nog vinden. ‘t is al vrij laat en we beginnen slenterend aan de terugweg. Als we heel wat auto’s langs de kant zien staan stoppen we ook even. Pfft, weer een zwarte beer, wel een groter model. Ik vind dat sommige fotografen zich toch erg dicht wagen, tot 10 meter, voor een mooie foto. Wetende dat als zo’n beer uithaalt, je geen enkel verweer hebt… Wij blijven veilig in de auto en krijgen hem toch ook netjes op de foto.

Met de ondergaande zon zijn de landschappen op de terugweg nog knapper. Die Rockies, ik begrijp dat je hier je hart verliest.

Terug naar onze campground, ’t is al laat, en fris. Ik bereid de pastaschotel boven ons kampvuur maar Ruth laat me plechtig beloven dat niet meer te doen. Ze heeft er alle moeite van de wereld mee om de potten terug proper te krijgen. ’t Was toch lekker.