Aan de ferry-terminal blijkt dat we niet de enigen zijn die naar Vancouver willen overzetten. Juist, het is vrijdag. Het is te hopen dat ze een grote boot sturen, want langs de kant van de weg hingen overal pamfletten voor ‘meer overzetvaarten voor minder geld’. We geraken toch vlot over en beginnen aan de scenic Sea-to-Sky Highway die ons uiteindelijk tot in Whistler zal brengen. De route kronkelt langs de steile kliffen van de Howe Sound, maar zoals steeds zijn de banen voorzien op grotere voertuigen dan het onze, dus dat rijdt lekker vlot.

Eerste stop onderweg is het Britannia Mine Museum. De Britannia Mine was op zijn hoogtepunt één van de grootste koperleveranciers ter wereld. Hun gangenstelsel in de Britannia Mountain is 210 km lang. Straf dat die berg er nog steeds staat. Met een treintje kunnen we een bezoek aan een stuk van de gangen brengen en krijgen daarbij een live demonstratie van de verschillende werktuigen die de miners gebruikten. De enthousiaste gids probeert ons ook duidelijk te maken hoe in de beginjaren van de mijn de verlichting werkte. Zijn truc heeft weinig effect dankzij een paar overijverige Chinezen die dat persé willen filmen met hun iPhone. Sinds 1974 is de mijn inactief, niet meer winstgevend. Later bleek echter dat door de aanwezigheid van al de tunnels er teveel grondwater in de tunnels kwam en dat water liep daarna kopervervuild in de rivieren en in de Howe Sound. Hoewel dit een natuurlijke vervuiling was, was de impact op het milieu aanzienlijk, alle maritiem leven verdween. Sinds 2005 staat er een waterzuiveringsinstallatie en vorig jaar werd voor de 1^e keer terug een walvis in de Sound gesignaleerd. Zal toch ne verdwaalde geweest zijn, denk ik.

Volgende stop zijn de Shannon Falls, de 3^e hoogste watervallen van British Colombia, nl 335m. Er dondert inderdaad veel water naar beneden, maar om de Iguazu Falls te evenaren moeten ze toch nog wat groeien.

We willen overnachten in Alice Lake. De campground werd heel lyrisch omschreven. Dat merken we als we toekomen, er staan nog 4 auto’s voor ons aan de receptie aan te schuiven. Als het eindelijk aan ons is, krijgen we het verdict te horen, camping vol. We kunnen het nauwelijks geloven. Nog volledig buiten het seizoen. Dat belooft voor de komende weken. Er is blijkbaar wel één of ander bike-evenement dit weekend dus dat verklaart het lokale enthousiasme misschien. Even overleggen wat we gaan doen, en uiteindelijk beslissen we dan maar ineens door te rijden tot Whistler. Zo winnen we een dag. Daar is wel plek. Die camping is heel wat minder lyrisch, maar een uitzicht hebben we wel.