Een absolute must do, die Icefields Parkway. Zo lieten we ons toch al verschillende keren vertellen door locals. Niet dat je veel andere opties hebt om van Jasper naar Banff te rijden, maar de route zou super scenic zijn, de Rockies op hun best en je moet er je tijd voor nemen. De naam op zich is al veelbelovend natuurlijk. We willen vroeg op pad om de drukte te vermijden. Dat wil zeggen met het huis naar de douche en dan ineens de baan op. De wolken hangen nog laag maar er lijkt beterschap op komst. Eerste halte, Athabasca Falls. En die is al meteen raak. In plaats van enkel kikkerperspectief heb je hier, wat had je gedacht, ook een vogelperspectief. De wandelweg is zo aangelegd dat je tot op een meter van het begin van de waterval kan komen. Hier wil je met je kajak echt niet per ongeluk terechtkomen. Dankzij de massa’s meltwater is de waterval in topconditie, wat een kracht.

We rijden verder, stoppen nog bij een paar uitzichtpunten, tot we uiteindelijk bij de Columbian Icefield aankomen. Hier kan je met gigantische ice-explorer machines tot op de Athabasca gletsjer. Ja, dat willen we wel doen. We kunnen direct mee, eerst met de bus, dan overstappen in de gletsjervoertuigen en weg zijn we. Onder begeleiding van de professionele commentaar van de Australische chauffeur, die we nauwelijks verstaan. Opmerkelijk: het kleine dennenboompje dat onze standaard kerstboom niet overtreft is hier 700 jaar oud. Het seizoen is langs de hele korte kant voor de bomen. In de winter koelt het af tot onder de -50°, en ja we bedoelen Celcius. Durft nu nog eens te klagen over ons Belgisch gematigde zeeklimaat. We wijken af. Wandelen op een gletsjer hadden we al gedaan, erop rijden nog niet. De rit verloopt rustig, er is een duidelijk pad gemaakt. Boven op de gletsjer mogen we dan even wat rondlopen. Samen met zo’n 100 Chinezen (of uit de ruime omgeving). Dat is nog het meest amusante van heel de uitstap. Toekijken hoe zij hun foto’s nemen. Er worden dansjes met sjaaltjes uitgevoerd, hoge hakken ontbreken ook niet op de gletsjer. En dat alles vergezeld van een gigantisch gegil in het Chinees. Dat we er niet aan gedacht hebben om een aparte fotoreportage te wijden aan Chinezen op toeristische trekpleisters doorheen de wereld, mét geluid. We waren binnen.

Na de gletsjeruitstap schieten we voor geen meter meer op. Elk volgend uitzichtpunt lijkt mooier als het vorige, hoe verder we stijgen, hoe meer sneeuw, hoe ruiger de bergen. We passeren Peyto Lake. We twijfelen, gaan we nog eens stoppen voor een idyllisch bergmeertje? Jaaa. Bummer, de parking ligt niet aan het uitzichtpunt maar een kleine wandeling hogerop. Tja, we staan hier nu toch al, en avant marche! Als we het uitzichtpunt naderen valt onze mond open. Onder ons een meer, blauwer dan blauw, fluoblauw. Dit hebben we nog nooit gezien. Heeft er hier iemand een paar tankwagens wc-eend in gedumpt? Het lijkt wel zo. De waarheid is anders, alles heeft te maken met fijn gefilterd rockdust en de kortere lichtfrequentie van de kleur blauw. Ik bespaar je de verdere details. We nemen enkele foto’s die we onbewerkt op de blog plaatsen. Net als we hier willen vertrekken wordt er een bus Aziaten gelost. Wacht, dit moeten we gezien hebben, we plaatsen ons op een bankje waar we een perfect zicht hebben op de toekomende Koreanen die op hun beurt voor het eerst het meer volledig kunnen overschouwen. WOOOHAAA roept de eerste dame met een tonaal accent dat alleen Aziaten beheersen. Als de rest bovenkomt wordt deze strijdkreet door elk individu herhaald, terwijl, alsof het hen aangeboren is, simultaan de Ipad bovengetoverd wordt. Hilarisch vinden wij dat. Alsof de ganse bus spontaan tot orgasme komt. Een stel Hollanders krijgt in het snuitje dat wij de Aziaten zitten te ‘observeren’ en zien er ook de lol van in. We vinden meteen een consensus: “Wat zouden de uitkijkpunten hier saai zijn zonder deze gele medemens.”

Ok, nu verder tot aan Lake Louise,… mis, we passeren weer een meer, Bow Lake, maar dit is speciaal, het oppervlak is helemaal bedekt met ijs, sneeuw eigenlijk die meegevoerd werd en nog niet de kans kreeg te smelten. Aparte foto’s in de weerspiegeling van dit meer. Ik heb op de gletsjer en aan Peyto Lake goed opgelet en wring mezelf in een Asian pose waarmee ik me oeverloos belachelijk maak aan de kant van dit meer.

Ok, nu verder tot aan Lake Louise, dat is meer dan een meer, een dorp en een overnachtingsplaats voor de volgende drie nachten. Hier hebben ze ook schattige griezelies op de camping, hoe leuk is dat. We bbq-en, geen griezelies gezien, dan zullen ze wel op uitstap zijn.

Hoog tijd dat de dagen minder boeiend worden, het past gewoon niet meer in een enkel blogbericht.