Ik ben nog aan het snoozen als Ruth de camper terug komt binnengedraafd. “De douches zijn kei ver weg, minstens een kwartier wandelen, en er lopen mannen met een geweer rond want vannacht heeft een grizzly een Elk kalf te grazen genomen.” Ik ben nog te slaapdronken om alles te kaderen. Meestal is het omgekeerd, het absurde van de droom verdwijnt door de realiteit van het ontwaken, nu niet. Ah,ok, als ook ik aan mijn douchetocht start, schrikt een Elk in de bosjes even hard van mij als ik van hem. Een groot stuk van de camping is ondertussen afgezet met rood lint omdat de grizzly daar vertoeft en ook ik zie de rangers met verdovingspistolen op jacht. Hoog tijd voor mijn douche zodat ik echt wakker word.

“We wouldn’t recommend it, there’s still too much snow” zegt de dame aan de kassa van de Jasper tramway kabelbaan. OK, goede raad slaan we niet in de wind, we hebben trouwens geen sneeuwkettingen of wandelstokken bij. Dan komen we wel met het bakje en niet via het pad terug naar beneden. We worden met 17 in het doosje geperst, volgens de borden is 30  het toegelaten maximum. Dat is gelogen natuurlijk, hooguit hebben ze hier ooit eens 30 pygmeeën vacuüm gestapeld om het tegendeel te kunnen bewijzen.

Eens boven hebben we prachtige uitzichten, da’s ook voornamelijk de reden om tot boven te komen, we klimmen nog een extra 200m tot we niet meer verder kunnen door de sneeuw. We hebben dan wel bottinekes aan maar om fatsoenlijk een weg door de sneeuw te banen heb je extra spullen nodig. We dalen terug tot aan het bergstation, twijfelen nog even of we toch niet aan de afdaling te voet zouden beginnen. Het verstand wint, we gaan met de baan terug.

Vastberaden dat wandelstokken een meerwaarde zijn rijden we naar Jasper city, shoppen, lunchen, toerist info. Out of the blue knalt nog een bui los, blij dat we niet aan een nieuwe wandeling zijn begonnen. Zot hoe snel het weer hier kan omslaan, daarnet was het zowaar te warm om nog aan een wandeling te beginnen, nu te koud.

Geshopt en de voorraden aangevuld terug naar onze camping. Eens de bui over is besluiten we over de camping te wandelen, We nemen alvast het plan van de camping mee zodat we niet verloren lopen, niet lachen, er is een rondweg aangelegd die meer dan 2 mijl bedraagt. Al onze wandelingen hier worden steevast ingezet met het “We-gaan-op-berenjacht” staplied. Als er nu één plaats in de wereld is waar je dit gerechtvaardigd mag doen… Ruth denkt er anders over. We nemen het oneindige douchepad tot aan het officiële midden van de camping en wandelen dan verder tot aan het ander uiteinde. We zien Elks in de speeltuin grazen, die zoeken de campings op om te komen kalveren, meer mensen zijn minder roofdieren redeneren ze. We keren terug via de rondweg tot we op zo’n 50 meter afstand een Grizzly de baan zien oversteken. Fuck man, is me dat schrikken, op tv lijken die kleiner. Als we op onze stappen willen terugkeren herinneren we ons het berenhandboek rule number one: “Niet weglopen!”  Ok, maar wat doen we dan als de beer naar ons komt gelopen? Fotookes pakken? I don’t think so. Soit, wij zijn blijkbaar meer onder de indruk van hem dan de beer van ons, en hij vervolgt zijn weg de camping op, op zoek naar een nieuw sappig kalf of camper.

I knew it: We gingen op Berenjacht !