21-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

22-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Onze wildlife-count laat tot hiertoe te wensen over. Waar in Australië de koala’s uit de bomen vallen en de kangoeroes voor uw wielen springen, is het hier maar poverkes. Op een mogelijke condor en een paar mus-achtigen na hebben we nog niets gezien. Maar daar komt met deze trip verandering in. We bussen overdag en dat helpt. Eindelijk zien we guanaco’s en ñandu’s lopen in de weidse steppe. Al zijn er een aantal exemplaren die duidelijk niet over de afrastering zijn geraakt.

Na een mooie 3 uur rijden komen we aan in El Calafate. Er was voornamelijk weer veel ‘niets’ onderweg, de bouwgrond moet hier stukken goedkoper zijn dan in Mortsel. Er is hier één of ander festival-van-het-meer gaande, wat maakt dat de stad uitpuilt. In ons hotel waarschuwen ze dat we zonder reservatie geen eten zullen vinden en willen ze ons direct excursies verkopen die morgen uitverkocht gaan zijn. We hebben een goed idee van wat we hier willen zien, zoeken nog even op internet naar de beste opties en gaan de straat op. Belangrijkste dingen eerst, bustickets naar de volgende bestemming, Puerto Natales, voor vrijdag. Lijkt ons ruim op tijd. Bij de kiosk blijkt dat we de op 2 na laatste stoelen hebben geboekt. Fieuw.

Dan de uitstappen, it’s all about glaciers. De bekendste, Perito Moreno, doen we zeker, daar kan je niet rond. De andere die we willen zien kan je enkel aanschouwen vanop het overbevolkte dek van een catamaran, of zoals onze LP het weer lyrisch omschrijft ‘just nature, you and 300 of your closest friends’. En dat voor een ganse dag, niet helemaal ons ding. Zeker niet nadat we de commentaren op internet hebben gelezen. Gelukkig is er nog een optie, de gourmet-tour, waarbij we met een privé-firma meekunnen. Op die boot is maar plaats voor 40 personen en ze beloven op hun communiezieltje dat ze nooit uitverkopen. Prima, ’t is niet dat we hier nog dikwijls gaan terugkomen. Ook hier hebben we geluk, we kunnen beide excursies boeken. Het worden drukke dagen.

23-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Vandaag is onze ‘rust’dag. We moeten ons volgend verblijf zien te regelen want we hebben al bustickets voor vrijdag naar Puerto Natales. Dat gaat vlot. Dan hebben we nog tijd om even ons hoofd buiten te steken richting gemeentelijk natuur- en vogelpark, Laguna Nimes. De flora van deze regio bespreken kan blijkbaar heel beknopt. Je hebt de grote struiken en de kleinere struiken. De fauna is al niet veel uitgebreider. Je hebt de Argentijnse trots: de poema en die kan maar best guanaco’s, ñandu’s of stinkdier lusten. En er rest ons nog een handvol vogels. Die gaan we hier zien. Ben benieuwd. Het is een self-guided toer van 3 km rond een meertje in een herfstzonneke en strakke bries. Heel dichtbij komen de paadjes niet bij het meer met bijhorende vogels, maar we kunnen toch wat mooie plaatjes schieten. Goed uitgewaaid terug het stadje in, daar wachten we een gratis shuttle bus op die ons tot aan het Glaciarium brengt, enkele kms buiten het dorp in het niets geplaatst. Dit museum heeft als enige onderwerp, en dat had je kunnen raden, gletsjers. De volgende twee dagen gaan we op gletsjerexcursie naar de meest indrukwekkende exemplaren van deze planeet. Dan kan je op zijn minst de moeite nemen om goed geïnformeerd te zijn zodat je ten volle begrijpt wat je te zien krijgt. Het museum doet me beetje aan het oorlogsmuseum van Hanoi denken. Ze zijn vooral vol van hun nationale helden die er in geslaagd zijn deze gigantische lap grond van Chili te onttrekken. Dat was trouwens ook de bestaansreden van El Chalten, ons vorige dorp, opgericht in 1983 nota bene. Goed, we krijgen steekkaarten te zien van de bekendste gletsjers, een 3D gletsjerfilm, de opwarming van de aarde is aan de orde, en de mens als grote boosdoener die de aarde regelrecht naar zijn ondergang stuurt. Echt zoveel wijzer worden we niet.

In dezelfde hal is ook de ingang voor de ijs-bar. Geen ijsjes-bar, een ijs-bar. Een bar volledig gemaakt uit ijs. De entrance fee is evenveel als voor het museum. Alle bezoekers die tot hier komen zijn louter geïnteresseerd in de ijsbar en laten het museum links liggen. Wij slaan de ijsbar over. Vreemd hoe beide zaken in hetzelfde gebouw gehuisvest zijn, tot zover het ecologische inlevingsvermogen van de bezielers van dit complex.

Terug naar de hostal, blog bijeentippen, eten en vroeg onze nest in. Morgen vroeg dag voor de gourmet.

Foto’s voor de vogelliefhebbers onder ons.

24-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Ze komen ons op een veel te vroeg en een half uur te laat oppikken aan ons hotel. What’s new. Minibus in, nog wat toeristen inladen en dan een uurtje tot aan de haven. Er is een probleempje met de boot die ze normaal gezien gebruiken voor deze rondvaart. We gaan op een grotere, een echt cruiseschip met zo’n 20 kajuiten. We hebben plek met hopen, we zijn maar met 25 deelnemers. Thee, koffie, croissants en cake als ontvangst. Leuk, we mogen de toiletten van de kajuiten gebruiken, verleidelijk om niet even op zo’n bed te gaan liggen.

We varen tussen de bergen door en als eerste merk ik de ijsbergen op, ‘Capitan, Iceberg Ahead!’. We willen hier geen Titanicske doen. Ze zien er zo mooi en lief uit, maar als je beseft dat slechts10% boven het oppervlak zit begrijp je dat het eigenlijk gigantische mastodonten zijn. Ze zijn afkomstig van de Upsala-gletsjer. Ne grote, ik bespaar je de technische details. Het einde van de gletsjer drijft op de Brazo Upsala, een 700m diep meer. Deze gletsjer trekt zich pijlsnel terug, dat verklaart het mijnenveld aan ijsbergen. Om dezelfde reden kunnen we niet tot aan het gletsjereinde zelf varen. OK even van op afstand bewonderen, het blijft onwezenlijk zo’n ijsrivier die het dal in stroomt.

We varen nu naar de tweede gletsjer, de Spegazzini. Zoek het op als je me niet gelooft. Daar kunnen we wel vlak bij komen. De motoren worden stilgelegd en we worden uitgenodigd voor de lunch op het onderste dek. Het achtersteven heeft gigantische ramen en we hebben een lunch with a view. Impressionant. We zijn hier blijkbaar niet alleen, een ander schip komt ons vergezellen. Het is de kleine catamaran met 300 van onze ‘not so close friends’ op. We toosten eens met ons glas wijn. Heel erg blij dat we daar niet opzitten.

Het gourmetgedeelte start traditioneel met Empanadas met een frisse paprika-tomaat-ajuindressing. Daarna volgt een plank overladen met kazen en fijne vleeswaren, het smaakt maar het is teveel voor ons beiden. Wijn naar believen. Als ze komen afruimen krijgen we nieuw bestek. We weten meteen hoe laat het is en kijken elkaar verbaasd aan. Menen die dat? Jawel hoor, de hoofdschotel volgt, een lamsstoofpotje. Daarna nog twee desserten. We willen niet onbeleefd zijn en doen ons uiterste best.

Na de lunch kunnen we op een stop meegaan voor een kleine tocht, ‘t zal nodig zijn denk ik schuldig. We hiken de volledige 200m tot aan de Bahia Puesto de las vacas. Een hutje waar koejagers verbleven. Hun taak: wilde gemuteerde koeien afschieten, want die eten het bos op, en de kadavers ook meenemen want anders komen er teveel poema’s. Ze hebben een contract van 16 jaar, niemand hield het hier langer uit dan 4 jaar. Heeft blijkbaar ook te maken met het feit dat ze maar om de 3 maanden bevoorraad werden. De helft van de tijd werden ze dan nog eens vergeten. Soit, we hiken terug naar de boot, ik, met nu nog een half schuldgevoel over, klauter aan boord. Als we de enquête invullen, beantwoorden we in alle eerlijkheid de vraag ‘Wat vond u het meest indrukwekkende aan deze trip’ met ‘de lunch’. Terug naar de haven en met de minibus terug naar El Calafate.

25-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Iets minder vroeg en met iets minder vertraging verschijnt er weer een minibus (hoezo, we vallen in herhaling?). Deze XL Tour wijkt van de standaard route af, waardoor we de massa omzeilen, zo werd ons beloofd. De route begint langs een gravel road en we passeren een aantal estancias. Dit zijn megaboerderijen (sommige hebben 70.000 ha grond) die origineel voornamelijk schapen hadden rondlopen. De wol werd echter te goedkoop waardoor de meeste gedwongen werden hun activiteiten stop te zetten. Hetgeen nog overschiet wordt vooral gebruikt om toeristen te herbergen. Er volgt nog een hele uitleg over de regering die protesterende estancia-uitbaters vermoordde, maar het merendeel daarvan ontgaat ons door een combinatie van minibus-op-gravel en het spanglish door een krakende microfoon van de gidse.

En dan komen we aan de Perito Moreno-gletsjer, de topattractie van El Calafate. Over deze gletsjer toch een woordje extra. Het is één van de weinige gletsjers ter wereld die niet krimpt. Sommige jaren groeit hij zelfs zo hard dat de ijsmassa de tegenoverliggende oever bereikt en zo de rivier afsluit. Als de druk van het ingesloten water te hoog wordt (tot 30m boven standaard niveau), breekt heel de ijsmassa op dat punt af en begint alles van voor af aan. Moet een indrukwekkend schouwspel zijn. Op dit moment is de zij-arm nog niet afgesloten, dus ’t zal niet voor vandaag zijn.

Op die tegenoverliggende oever is een volledig pad aangelegd waardoor je de gletsjer van alle kanten kan bekijken. Het is indrukwekkend. Doordat de gletsjer zo snel schuift, 2 meter per dag, breken er vooraan veel ijsschotsen af, het is een constant gedreun. We voelen ons nietig, we staan zo dicht bij de enorme ijsmassa, die lijkt recht op je af te komen. Je hoort het hele gevaarte heel de tijd kraken langs alle kanten.

In de namiddag hebben we nog een boottrip tot vlak aan de wand. Beetje overtoeristische bedoening maar kom, het blijkt uiteindelijk wel de moeite waard. We maken nu wel onderdeel uit van de 300 best friends. We varen naar de 70-m hoge ijswand en aanschouwen hem nu vanop het wateroppervlak. 70m, dat is al wat. Op een bepaald moment dondert er een enorme brok naar beneden, ter grote van een appartementsgebouw. De langgerekte metershoge golven die ontstaan wanneer het ijs in het water terecht komt, komen dreigend op de boot af. Iedereen grijpt iets vast als de golven inslaan. Ze doen de boot hevig op en neer gaan.

Eens terug in El Calafate krijgen we van de organisatie nog een gratis biertje in een organic brewery, met empanada. Het is duidelijk dat ze beter zijn in het maken van empanada’s.

Bij deze hebben we El Calafate ook weer gehad. Ik heb vanmorgen een Calafate-bes gegeten en volgens de legende zal ik nu altijd willen terugkomen. Ik ben benieuwd. Toch even dat kleine beetje gletsjer-moeheid kwijtraken. Morgen naar Puerto Natales (Chili again) met…. de bus.

Wat had je gedacht?

26-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We vertrekken met 2 volgeladen bussen richting Chili. De 2 plaatsen achteraan zijn die van ons. Comfortabel, veel beenruimte en de stoelen kunnen naar achter. Dat spreekt niet voor zich voor de laatste rij, weten we uit ondervinding. Wij zijn heuse Patagonian bus experts aan het worden. Maar nu komt het dus wel goed voor de komende 5u. Het is stillekes op de bus, iedereen probeert zijn nacht nog wat te verlengen. We rijden door het ons ondertussen zeer vertrouwde landschap van pampa’s en dappere guanaco’s die uitdagend vlak voor de bus de weg op springen. Diegene die als laatste weer wegspringt is de durfal van de dag, de rest wordt dan schertsend uitgemaakt voor bange pampahaasjes. Wat moet een guanaco hier anders doen om de wijfjes te imponeren?

We komen aan een wegversperring, iedereen moet van de bus. De bagageruimte wordt opengemaakt en honden doorsnuffelen alles. 2 Israeli’s moeten voor de ogen van de 45 andere reizigers al hun bagage uit hun rugzak op straat uitstallen, ze zijn er niet mee gediend. Een gemiddelde backpacker loopt ook niet rond met zijn sjiekste en properste kledij natuurlijk. Er wordt niets gevonden. De hond gaat nog even de bus op en begint daar van zijn oren te maken. De buschauffeur komt kwaad terug van zijn bus en roept in het Spaans dat het toilet alleen maar bedoeld is voor de nummer 1. Gezien de bus vol toeristen zit, is er nauwelijks iemand die doorheeft wat het probleem is. Enfin, iedereen terug de bus op en we zetten de reis verder.

Uiteindelijk komen we aan de Argentijnse grens. Emigratie-papiertjes invullen en gaan aanschuiven. Voor ons bus 1. Dat gaat hier nog even duren. Personenwagens worden tussendoor bediend dus onze rij schuift nauwelijks door. Niet moeilijk, in één keer 100 man droppen aan een kotje met 1 overheidsbediende. Die man stempelt langzaam en plichtsbewust tot zijn hersenen volledig moes zijn. Op een dag vind je de job van je leven…

Dan rijden we door niemandsland tot aan de Chileense equivalent. Immigratiepapiertjes invullen, aangifteformulier invullen, 2^e set immigratieformuliertjes invullen, ik heb op de duur zoveel keer hetzelfde ingevuld dat ik bij geslacht voor mezelf ‘M’ aanduid. Ik verbeter het snel, maar deze korte identiteitscrisis gaat ongetwijfeld een vragende blik opleveren.

Volgend kotje met 1 overheidsbediende. En maar stempelen. Zijn collega doet het deel van de uitreizende mensen. Die man heeft geen klanten en kan dus rustig TV kijken.

Chili=geen vers eten binnenbrengen dus alle, maar dan ook alle bagage moet gecontroleerd worden. Gelukkig staat er hier een scanner, ik zag ze daar al manueel aan beginnen. Als we eindelijk volledig bestempeld zijn, is het 2,5 uur later, waardoor we met meer dan 2u vertraging in Puerto Natales aankomen. Hoe flikken ze dat toch altijd om er zoveel naast te zitten.

Onze hostel blijkt van het nieuwere soort te zijn, de badkamer blinkt (met regendouche en horizontale aquajets) en er is een leuke lounge-ruimte met zicht op, ja probeer er hier maar eens naast te kijken, de Andes. We selecteren en posten nog de foto’s op de blog en gaan dan op zoek naar eten want dat is er weer overgeschoten met die lange busrit. 

27-02-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Zoals jullie kunnen zien op het kaartje, begint het vaste land op z’n einde te lopen. Het wordt dus dringend tijd voor een plan op langere termijn. Het plan is om op 29/03 in Costa Rica te zijn, dus dat geeft ons nog tijd om iets tussendoor te doen.

Vandaag dan ook eens geen uitstappen. Na eergisteren met een Amerikaan te hebben gesproken, kwamen we toch weer even in de verleiding om een cruise naar Antarctica te gaan zoeken. Maar met het budget dat we daaraan zouden spenderen, zelfs in last minute, kunnen we nog vele andere dingen doen op deze reis. We besluiten van het niet te doen. Aan de ontbijttafel speelt er trouwens een documentaire over Antarctica en daarmee troosten we ons, zo hebben we het ook een beetje gezien. Wat we ter compensatie wel willen doen is een cruise vanuit Punta Arenas via Cape Horn naar Ushuaïa. We koersen nog snel naar een lokaal boekingskantoor, dat ons meldt dat de last-minutes hiervoor pas maandag bekend gemaakt zullen worden. Dan slaat de klok 13u, het is zaterdag, dus alles stopt hier. Winkels dicht, geen communicatie meer mogelijk. Zullen we maar wachten tot maandag en hopen dat er tegen dan nog plaatsen vrij zijn. En zo stopt ook onze verdere planning, want een eventuele trip naar de Galapagos zouden we daar dan nog kunnen achterplakken, maar ja, eerst dit in orde krijgen voor we de verdere planning kunnen aanpakken. Wachten, dat kan je dus duidelijk leren.

28-02-2015 om 21:43 geschreven door Mike & Ruth  

Als we gisteren na ons avondmaal nog even nakeuvelen in het salon, zijn we live getuige van een duidelijk heel leuke Montfort-schoolfuif in Kontich Kaz, de tesjnologie staat voor niets deze dagen. Leuk dat de harde kern van het Party Comité aan ons denkt en even inlogt vanop de fuif.

Vandaag gaan we naar het Torres del Paine Nationaal Park. De Torres zijn granieten pilaren die tot 3000 m boven de zeespiegel uitsteken. Ze markeren meteen ook het einde van de Andes. Zeer geliefd bij hikers omwille van de W-route en de Paine-route, respectievelijk 4-5 dagen of 7-9 dagen hiken. We hebben niet veel zin in de hele voorbereiding, zijnde hoofdbagage ergens stockeren, kampeermateriaal gaan huren etc, en daarenboven zijn de weersvoorspellingen voor vandaag en de komende dagen allesbehalve. Dus we kiezen voor de easy way en boeken een full day georganiseerde trip. Als de wekker om 6u15 afgaat, voelt het aan alsof we effectief gisteren zijn gaan fuiven. Ontbijten en buske op. De rit naar het park zal zo’n 2,5u duren. Ondertussen lijkt het toch een beetje op te klaren, misschien hebben we geluk.

Onderweg worden er regelmatig wild-life stops gehouden. Het betreft vnl de ons reeds welbekende guanaco’s en ñandu’s. Deze dieren zijn duidelijk niet voor iedereen zo vanzelfsprekend, de bus reageert euforisch als we de eerste dieren spotten. We beginnen ons dan ook af te vragen hoe die mensen hier zijn geraakt, uit de lucht gevallen? Misschien zit ik er niet eens zover naast. De Française voor ons is een spektakel op zich, bij elk dier dat ze ziet, roept ze vertederend ‘oooh’, alsof den bloemekee van het vuurwerk is aangevat, en ze houdt dat vol, de ganse rit, zelfs na de 120^ste guanaco. Wij krijgen er helemaal de slappe lach van en beginnen op de duur te wijzen naar dingen die er niet zijn. Het heeft toch zijn charmes, die groepsuitstappen.

We krijgen af en toe het onderste gedeelte van de Torres del Paine te zien, maar ze komen niet helemaal uit de wolken. Tja, aan het weer kunnen we niets veranderen hé.

Als we aan de inkom komen, is het weer hetzelfde, wij betalen 10x de inkomprijs van een Chileen. Ik kan snappen dat er een onderscheid gemaakt wordt, die mensen betalen uiteindelijk ook de belastingen, maar dit is toch wat overdreven. Echter de gewone gang van zaken hier.

Onze voorlaatste stop voor de lunch is de Salto Grande, een uit de kluiten gewassen waterval, met zicht op de Cuernos del Paine. Als we bijna aan de waterval zijn, staat er een waarschuwingsbord voor hevige windstoten. Dat hadden we al in de mot ja, het haar waait van ons hoofd en echt praten lukt niet want ook de woorden worden weggeblazen. Op een uitkijkpunt gaat de wind onaangekondigd dubbele vitesse en wordt hij zo sterk dat we meters  opzij worden gegooid. Met moeite kunnen we het evenwicht bewaren. Dit is niet normaal, nog nooit zo’n sterke wind gevoeld, niemand blijft recht, zelfs de zwaargewichten niet. Iedereen zit nu gehurkt, wachtend tot de kracht afneemt. Daarnet stond nog een man gevaarlijk dicht bij de afgrond van de waterval, ’t is te hopen dat hij in de juiste richting is geblazen. Het waarschuwingsbord had dus wel degelijk waarde en nu begrijpen we ook waarom in alle omschrijvingen van de hikes wordt aangeraden om wandelstokken mee te nemen, zodat je beter bent opgewassen tegen deze onverwachte extreme windstoten. Iedereen snelt terug naar de minibus, lekker comfortabel, en dan gaan we lunchen.

We delen de tafel met een Zwitser en een Duitser. De Zwitser blijkt net de cruise te hebben gedaan waar wij al van thuis op zitten te kwijlen, maar dan in omgekeerde richting. Hij is dol enthousiast. Wij doen nog maar een extra schietgebedje voor een mooie last minute morgen maar hopen er niet echt op.

Tegen dat we terug buitenkomen is het weer helemaal om zeep. Dikke wolken rollen van het bergmassief en er is niets meer te zien. Het regent, hagelt, gletsjert of we staan in de wolken, dat is niet meer duidelijk.

De volgende bezienswaardigheid is een wandeling naar een uitkijkpunt aan het Grey-meer en op de Grey-gletsjer, zo mooi door onze gids in het Engels aangekondigd als ‘and now we will make a walk IN the lake’. Lijkt me een uitdaging. De Zwitser maakt terecht de opmerking “This should be referred to as … diving?”. Door de gietende regen krijgt de mens bijna nog gelijk ook. Na een half uur is de pret eraf en beseffen we dat er toch niets te zien gaat zijn. De gids is blijkbaar ook wijselijk op de minibus achtergebleven. Dus we keren terug. Blij dat we niet ingetekend hebben voor meerdaagse tocht.

Als laatste rest ons nog een bezoek aan de Milodon-cave, een grot waar ze resten van een prehistorisch beest hebben aangetroffen. Behalve een stenen replica en wat haren van de desbetreffende milodon, is er weinig meer te zien dan een gat in een rots. Ah ja, maar dat is de definitie van een grot zeker?

En dan terug naar Puerto Natales. Best vermoeiend, zo’n hele dag rondgeleid worden.

Onder het hoofdstuk er zijn geen zekerheden meer.

Als ik vroeger al eens met licht ironie zei: “Ja hoor, en bananen die zien blauw en stenen kunnen drijven” dan moet ik dat nu noodgedwongen herzien. Die blauwe banaan heb ik nog niet opgemerkt, tot hiertoe, maar ik heb al wel hele rotsen zien voorbijdrijven, zij het gevangen in glesjerijs. Ongetwijfeld draagt hun paus hier een broek en schijten de beren náást het bos.

Nog een verschil met onze regio: In België is het meestal zo dat, of de zon schijnt, of het regent. Slechts als het kermis in d’hel is, is dat anders. Hier niet, hier is het alle dagen feest daarboven. Zon en regen zijn twee fenomenen die niets met elkaar te maken hebben. Je hebt ook geen wolk nodig boven je hoofd. Het water wordt wel van andere contreien aangeblazen. Strange it is.

01-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We gaan deze voormiddag langs het bookingskantoor dat ondermeer tickets verkoopt voor de Australis cruise. Een 4-daagse trip van Puntas Arenas naar Ushuaia. We staan er niet speciaal vroeger voor op en haasten ons niet. We gaan er van uit dat er ofwel geen last minutepromoties worden aangeboden of dat de boot ondertussen vol zit. Onderweg besluiten we dat we toch maar proberen aan boord te geraken als er nog plek is, last minute of niet. We zijn dan ook al helemaal tot hier gekomen en het is weinig waarschijnlijk dat we hier nog eens langs komen.

We lopen binnen, de dame herkent ons en doet meteen teken dat er promoties zijn. We zijn benieuwd, alles is beter dan de volle pot te gaan betalen. En Yes, JACKPOT, het zit ons mee. We betalen minder dan de helft van de originele prijs. Supercontent zijn we, deze trip stak onze ogen al uit van voor dat we vertrokken waren. Meer zelfs, één van de redenen om zo traag Zuidelijk te af te zakken was om te proberen met een last minute mee te kunnen op een expeditie of cruise nu het seizoen hier op zijn einde loopt en de scholen terug van start zijn gegaan.

Met onze gouden tickets in de hand lopen we blinkend buiten. Nu kunnen we ook de rest errond regelen. We duikelen in de bits en bytes van www en tegen de middag aan krijgt het vervolg vorm. Nog geen paar uur later krijgen we bevestiging van onze volgende rondvaart in de Galapagos-Archipel. Rest ons enkel wat vluchten te boeken en we zitten gebeiteld tot einde maart. Komt helemaal goed.

Time flies when you’re having a blast.

We kwamen al te weten dat Chileens Patagonië de 2^e grootste exporteur ter wereld is van zalm, na Noorwegen. Puerto Natales heeft een haven, verse vis is alom vertegenwoordigd en bovendien heel smakelijk. We aten hier al een aantal voortreffelijke stukken zalm en heek. Die brengen ze in gelijkaardige porties als het vlees, maar dat vinden we minder erg, dat kunnen we beter te baas. Dé specialiteit is echter king crab. Die bereiden ze op verschillende wijzen, gisteren eentje geprobeerd, een soort van ovenschotel met stukjes king crab vlees vermengd met kaas, brood, witte wijn, room, … stevige kost maar heel lekker (chupe de centolla). En dat voor de prijs van een standaard vidée met frietjes bij ons.

Morgen naar Punta Arenas, vanwaar zaterdag onze boot vertrekt. Jullie zijn bijna verlost van de B&B’s! En daarmee bedoelen we zowel de Bed & Breakfast  als de Bus en Berg-ervaringen.

Bijlagen:
PUQ-USH-4N_eng.pdf (378 KB)   

Het weer is helemaal om zeep, vannacht nauwelijks een oog dichtgedaan door de wind, bij momenten echt overtuigd dat het glas uit het raam ging vliegen, je zag de reflectie gewoon verbuigen alsof je in een spiegelpaleis was. Gisteren is het nauwelijks gestopt met regenen.

We bussen op ons gemak naar Punta Arenas, met zoals steeds een bende zuigvissen voor ons. Doet dat thuis, nie op een bus, straks plakt ge vast of haken de blokjes in elkaar. Dat krijg je niet uitgelegd. Het weer blijft zoals het is, al is door de wind vnl de rechterkant van de bus slachtoffer van de geselende regenvlagen.

Aangekomen in Puntas Arenas, taxi in en naar onze bungalow. We moeten toegeven, het is dubbel. Veruit het minst inspirerende uitzicht dat we in maanden hebben gehad, nl een muur. Maàar, met veruit de best voorziene keuken in maanden, mét dampkap en zo blijkt later, met prima ontsmette keukentools. Alleen ontbreekt er een tafel. Er is enkel een kleine toog met enkele te lage krukken om aan te eten. Sneeuwwitje kan nu elk moment binnenwandelen.

Eens geïnstalleerd gaan we naar de supermarkt, da’s even aanpassen. Het stinkt hier naar uitlaatgassen, er wordt getoeterd, er zijn verkeerslichten, hoe zat dat ook alweer?, reclameborden en veel volk op straat. Alle geneugten van een echte stad. Oeps, even vergeten dat we de laatste maanden in een redelijk solitaire omgeving hebben vertoefd.

De supermarkt is de kers op de taart. De Delhaize op 31 december is er niets tegen. Of je nu vlees wil, of brood, er staat minstens 20 man voor u aan te schuiven. Aan de kassa’s is het nog veel erger. We begrijpen nog steeds niet vanwaar die supermarkthetse komt. Alsof die maar 2u per dag open is. Ook opmerkelijk, hoe dichter bij de kassa, hoe meer je alle mogelijke artikelen door elkaar in de rekken vindt. Manier van winkelen: je gooit je kar vol en terwijl je aanschuift, begin je te selecteren. Wat je dan toch niet nodig hebt, leg je ter plekke tussen andere dingen neer. Al dan niet opengedaan, geproefd of leeggedronken. Eens je aan de kassa bent en de teller van je rekening begint te lopen, kan je een tweede selectie doorvoeren. Aan elke kassa ligt dan ook standaard een hoop achtergelaten aankopen, gaande van rollen toiletpapier tot ontdooiende diepvriesgroenten. Apart.

We wilden nog naar een Farmacia gaan met een uniek beproefd recept voor antizeeziektepillekes dat we van een Edegemse zeebonk doorgestuurd kregen, maar we vermoeden dat we dat niet gerealiseerd gaan krijgen dus laten dat maar zo. Of dit een goede beslissing was verneem  je later wel.

Eindelijk terug thuisgeraakt met de aankopen, lekkere spaghetti gegeten, filmke gezien, …toch tot halverwege…

03-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Naar Punta Arenas kom je om een boottocht naar pinguïn-kolonies te maken. Gezien wij dat al op onze cruise gaan doen, komen wij hier voor de goeie internet en om vluchten etc te boeken helemaal tot in Costa Rica. Het regent toch weer pijpenstelen, dus geen weer om buiten te komen.

Eerste opdracht: onze cruise op de Galapagos betalen. Blijkt niet zo voor de hand liggend te zijn als je enkel online banking ter beschikking hebt en de tegenpartij niet via Credit Cards werkt. Even skypen met KBC en zij zouden dit voor ons wel kunnen regelen, al kost het tijd om geld van België naar een US-rekening door te sturen, tot meer dan een week. Maar goed, dat laten we dan verder aan hun deskundigheid over.

04-03-2015 om 23:35 geschreven door Mike & Ruth  

Eerste check ’s morgens, is de betaling voor de Galapagos-tour uitgevoerd? Nee, zo blijkt, KBC mist nog een adres. Verdorie. Met het tijdverschil tussen België-Chili-Ecuador lukt het ons pas die informatie door te geven tegen 16u30 Belgische tijd. Te laat om vandaag nog te verwerken zegt KBC, internationale betalingen worden voor 16u ingegeven. Lap, weer 24u kwijt en er is nog geen dollarcent over de oceaan gevlogen. Maar ze beloven ons plechtig om dit als eerste vrijdagochtend uit te voeren. Wij zetten alvast de wekker.

Het boeken van de vluchten verloopt zo moeizaam, dat we even denken om Peru te laten voor wat het is en vanuit Costa Rica verder naar boven te vliegen en een stuk Amerika te doen. We laten het even rusten en gaan als ontspanning naar de kapper. ’t Is dringend nodig. Hoe kan je langs de buitenkant zien of het een betrouwbaar kapsalon is? Gezien onze coupes niet zo uitdagend zijn, vertrouwen we maar het enige salon dat niet aan de siësta meedoet.

Ik leg uit dat Mike geen Spaans spreekt en even zal tolken. De kapster kijkt Mike ongeloofwaardig aan, geen Spaans? Wat is er mis met die jongen? Vanaf dan wordt Mike geknipt en behandeld alsof hij een doofstomme kleuter is. Op het einde van de beurt wordt de tondeuse bovengehaald. Mike herinnert zich de militaire snit die hem ongewild in Laos is aangemeten blijkbaar nog vers want ik moet tussenbeide komen. Pas als er uitgelegd is dat het maar om een beetje afwerking gaat zijn de gemoederen bedaard en kan de knipbeurt verder worden gezet.

Ook bij mij verloopt alles vlot en een uurtje later staan we fris en proper terug buiten. Amai, was die wind daarvoor ook al zo friskes? Even wennen. Toch een paar opmerkelijke verschillen met België: mannenhaar wordt niet gewassen voor het knippen, dat van vrouwen wel. En de sociale bestaansreden van een kapper is nog belangrijker dan bij ons. Naast ons werd het haar van een jong meisje terug in model gelegd. Meer niet. Er werd vnl veel lawaai gemaakt en met een stijltang gezwaaid, maar na haar kapbeurt zag ze er in onze ogen exact hetzelfde uit.

’s Avonds stuur ik uit nieuwsgierigheid een mail naar een aantal Nederlandse camperverhuurbedrijven die gespecialiseerd zijn in Canada, om eens een idee te krijgen van wat ze te bieden hebben. Blijkt dat voor de periode mei tot half juli de beschikbaarheid zienderogen slinkt en we snel gaan moeten beslissen. Ok, weer een taak bij voor morgen. 

05-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Voor dag en dauw staan we op om, indien nodig, KBC nog bij hun nekvel te grijpen voor ze in middagpauze gaan. Een vlugge check op de computer en dan kunnen we vaststellen dat de betaling eindelijk aan zijn overtocht is begonnen. Toch eens heel benieuwd wanneer dat op die US rekening gaat terechtkomen.

We hebben ook antwoord van een aantal camperbedrijven. 1 Steekt er ver bovenuit, met mooi uitgewerkte voorstellen en een pak nuttige informatie. Echter ook met de melding dat beschikbaarheid zeer beperkt is en het dus snel moet gaan. Hun voorstellen bevallen ons wel, zij hebben een soort van Run-off Fleet optie, waarbij zij verzekeren dat je 1 van de 3 voorgestelde campers hebt, alleen weet je op voorhand niet dewelke. Gezien ze ons alle 3 praktisch lijken, vragen we hen dan ook om daarmee een concreet voorstel uit te werken.

Dan terug naar de vluchten. Hetzelfde verhaal als eergisteren, de lokale websites willen voor geen meter mee en dat zorgt voor de nodige frustraties want wachten doet de prijzen stijgen. Soms ogenblikkelijk. Het is dan ook al ver in de namiddag als we eindelijk alles geboekt hebben, zij het weer via allerlei tussenwebsites. Wat een administratie dat een mens daarvan moet bijhouden, jongens toch. We voelen ons op dit moment meer reisbureau dan reizigers.

En dan komt er nog een verrassing uit de mouw, euh de mailbox, de betaling voor de Galapagos-trip is toegekomen op de rekening in Amerika! HUUUH? Dat is vanmorgen pas vertrokken in België?? Zelfs tussen 2 Belgische banken lukt dat zo snel niet. Maar, dat maakt dat wij morgen met een gerust hart aan onze Beagle-kanaal trip kunnen beginnen.

Of we op het water internet gaan hebben is zeer twijfelachtig, dus waarschijnlijk horen jullie ons pas terug op 11^e maart!!

Punta Arenas is niet de moeite om foto’s van te posten. Ik maak dat achteraf wel goed.

06-03-2015 om 20:17 geschreven door Mike & Ruth  

Om 13u kunnen we inchecken voor onze boottrip. Dat loopt vlot, hoewel we een beetje uit de toon vallen met onze twee grote rugzakken en onze jeugdige leeftijd. Tussen dit publiek is dat geen ironie. We hangen nog wat rond in Punta Arenas tot we uiteindelijk aan boord mogen. De boot zelf is netjes, modern, niet te groot (5 verdiepingen). Benieuwd wat voor kajuit we zullen krijgen, met zo’n last minute weet je nooit. En we treffen het lang niet slecht, helemaal vooraan in de boot, ver weg van trappen, motoren etc. Met een mooi uitzicht door een immens raam en meer dan voldoende ruimte. Mike kan het weer niet laten en staat 3 minuten later de douche al te testen, terwijl de helft van de passagiers nog niet eens aan boord is. De beste douche sinds lang, volgens de expert.

Om 19u is het bijeenkomen geblazen voor de welkomstdrink, safety instructions, voorstelling van de crew en informatie over de trip. De slides voor deze laatste presentatie lijken een beetje door elkaar gelopen te zijn. Het eindigt met ons favoriete gedeelte: de vragenronde. Altijd een hilarisch moment. Iemand vraagt of we ook op open zee varen. De presentatrice antwoordt dat we de 2^e nacht gedurende een paar uur inderdaad op open zee zullen zijn en dat het aan te raden is om die nacht met je reddingsvest aan te slapen. De stilte die volgt in de ruimte is prachtig. En de presentatrice speelt het goed. Ze wachten minstens een halve minuut voor ze eraan toevoegt dat het een grap is. De opluchting verspreidt zich hoorbaar door de zaal. Zalig.

En om 20u zijn we weg, vergezeld van een prachtig avondlicht. De boot vaart opvallend stil, je voelt of hoort de motoren niet.

Iedereen heeft een vaste tafel voor de maaltijden, dat kan meevallen of tegenvallen. Wij krijgen een tafel van 4 toegewezen waar al 2 mensen aanzitten, een vrouw uit Washington en een man uit Canberra (Australië). Het zijn leuke mensen en er is veel te vertellen. De man is 2 dagen voor de afvaart van de cruise in zijn hostel van de trap gevallen, en zijn voet zit in het gips. Maar met behulp van krukken en de gedienstige crew komt hij overal. Alleen de excursies zullen niet lukken, zegt hij met spijt in zijn hart. Dat kan ik me inbeelden. Helemaal tot hier reizen en dan niet uit de voeten kunnen, lijkt me frustrerend. Het is een voortreffelijke en gezellige maaltijd. Achteraf horen we van een ander koppel die een tafel delen met een koppel Chinezen die geen letter Engels spreken. De conversaties zijn daar beperkt. Er wordt nog een toespraak gehouden waarbij we te weten komen dat er 19 verschillende nationaliteiten aan boord zijn. Als ze afroepen waar de Belgen zijn, steken we even enthousiast als al de rest onze handen in de lucht. Part of the show.

Na het eten drinken we nog een afsluiter in de bar, daar kan je alles krijgen, tot de zotste combinaties, wat je maar wil. Zo zien we een Amerikaan die ongeveer alle drank laat mixen met Bailey’s, zoals bijvoorbeeld een muntlikeur. De kleur alleen al… benieuwd hoe die zich morgen gaat voelen. Zijn vrouw waarschuwt hem nog dat ze hem om 7u uit zijn bed zal sleuren om naar de gym te gaan (want ja, dat is hier ook aan boord, op het bovenste dek met ramen rondom rond). Zo’n mooie workout had je nog nooit.

De lichte golfslag wiegt ons in slaap en bezorgt ons een heerlijke nachtrust.

07-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We worden wakker van de opkomende zon en zitten midden tussen de fjorden. Wauw. Onbeschrijfelijk. Onvergetelijk. En terwijl we dat denken, flitsen er dolfijnen in het water voorbij. Onze mond valt nog meer open. Ook al is het nog vroeg, we blijven voor het raam naar buiten kijken, zo mooi is het.

Na het uitgebreide ontbijt moeten we om 9u verzamelen voor de eerste activiteit. We kozen om de ‘zware’ trekking mee te doen. We zijn goed ingepakt, bottinnen aan, muts en kap op en daarover de reddingsvest. En dan gaan we aan boord van de zodiacs die ons naar een eilandje zullen brengen. We zijn nog geen 2 minuten weg en vlak voor onze zodiac duikt een gigantische zee-olifant op. We zijn natuurlijk veel te laat voor een foto maar het beeld staat in ons geheugen gegrift. 

Het doet ons ook even stilstaan bij waar we ons eigenlijk bevinden, op het einde van de wereld, in een rubberboot tussen de ijsschotsen. Hier geraak je niet zomaar, hier zijn geen wegen, geen afval, geen hutjes, geen andere boten of vuurtorens of boeien, geen enkel spoor van de mens op deze planeet. Tijd wordt hier anders berekend. Hier is geen technische evolutie, geen bouwstijlen, geen cultuur. De laatste keer dat er hier iets veranderde is 12.000 jaar geleden. Toen de laatste ijstijd op zijn einde liep en de toenmalige gletsjers fjorden werden.  Je wordt er stil van. In de verte zien we talrijke gletsjers. De wandeltocht zelf is niet zo zwaar op zich maar het steile pad is modderig, slibberig en ligt vol met wortels waarover je uitschuift. Ongeveer iedereen gaat ergens wel tegen de vlakte. Om sommige plaatsen hangen koorden om jezelf recht te houden. Gedurende de hele trip worden we vergezeld van condors die ons overcirkelen, wachtend op een hapje?

Na de wandeling keren we met de zodiacs terug naar de grote boot. Maar er moet onderweg nog ge-aperitiefd worden. Op een ander eilandje gaan we aan wal en daar staat zowaar een geïmproviseerde bar waar je chocomelk met een scheut whiskey en gletjserijsblokken kan krijgen. Hoe zot is dat. Wij laten de chocomelk echter achterwege, teveel calorieën. Terwijl we van de whiskey genieten ontmoeten we een Brusselaar. Ha, die hebben we gisterenavond niet zien wapperen tijdens het eten, betrapt! De man is reisleider van beroep. Als we vragen wat hij tot hiertoe van de cruise vindt, antwoordt hij dat het ok is maar toch niet zo sjiek, en zeker niet voor hetgeen het kost. Moeilijk moment… verklappen dat we de helft hebben betaald … nee, we laten dat voorlopig maar zo. Da’s zo leuk aan een last minute, de service is hetzelfde voor iedereen… en wij genieten dubbel.

Vanmiddag staat dan een bezoek aan een pinguïnkolonie op het programma. Eerst even siësta na dat Italiaanse lunchbuffet.

Na de siësta terug heel de resem kleding aan, met nog een paar extra lagen want we zitten gedurende een uur stil in de zodiacs, en dit is de Middellandse zee niet. De wateren zijn nu een stuk ruiger dan bij de uitstap van vanmorgen, het duurt dan ook niet lang of iedereen is doorweekt en compleet verzilt. Regelmatig slaat een golf de boot binnen. Voeg daarbij nog een stevige ijswind en regelmatig een regenvlaag, het was opvallend stil in de bootjes. Kan ook komen door het alweer indrukwekkende schouwspel van water, zon en wind. Het is een uitdaging om een foto te nemen waar geen regenboog opstaat. En de regenbogen hebben alle plaats om zich in hun volledige pracht te laten zien. Opmerkelijk is dat ze veel platter zijn dan bij ons, heeft dit te maken met de stand van de zon of de kromming van de aarde die hier anders is? We hebben geen internet dus kunnen het niet opzoeken.

We krijgen een hoop vogels te zien en bijhorende uitleg te horen. Als laatste gaan we naar een pinguïnbaai, en daar zitten er massa’s. Leuk om hen eens in een natuurlijke omgeving te zien. Het is moeilijk foto’s nemen, de zodiacs liggen niet bepaald stil en je moet uitkijken voor overslaande golven of je camera is naar de haaien. Na een uur is iedereen verkleumd en keren we terug. Een zalige warme douche en we zijn weer helemaal bij de levenden.

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

In de voormiddag is er een informatie-toespraak over gletsjers. We laten die voor wat het is, we kunnen dat ondertussen zelf gedetailleerder vertellen. We zetten ons in één van de lounge-ruimtes met de bedoeling rustig een boek te lezen. Rustig is het, maar al gauw varen we het Beagle-kanaal binnen en dat maakt dat het boek niet meer zo interessant is. De vaargeulen zijn smal, de fjorden zijn impressionant en de wildlife…. is overal. De dolfijnen, die kennen we al. Dan verschijnen de zeehonden, en masse, dartel en geïnteresseerd. Op de duur is het zoals de regenbogen, probeer maar eens een foto te nemen zonder.

In de namiddag gaan we aan wal voor de Phia-gletsjer en een wandeling. De wandeling die we gaan doen is vol modder, tot aan de enkels of erboven zegt het animatieteam. Maar ‘so much fun!!!’ En ze hebben gelijk, wat de modder betreft althans. Blijven stilstaan is nauwelijks een optie, de modder zuigt je vast. Naargelang waar je je voeten neerzet, is het eerder tot aan de knieën. Maar goed, helemaal bovenaan worden we beloond met een mooi uitzicht op de gletser.

Tijdens de afdaling wordt het weer slechter en tegen we terug op het strandje zijn, hagelt en stormt het. Maar, de whiskey-choco is aanwezig en verwarmt de innerlijke mens.

Tussen de ijsschotsen van de gletsjer door snellen we terug naar onze boot. Daar worden we vakkundig ontmodderd met de tuinslang. Het vervolg van de route vandaag gaat door Glaciar Alley, waar je oa de Holanda, Italia, Germania en Francia-gletsjer te zien krijgt. Per gletsjer worden muziek en hapjes voorgeschoteld overeenkomstig de nationaliteit van de voorbijglijdende gletsjer. Het leven kan schoon zijn. Er is echter 1 stoorzender, een stevige bries. Die maakt dat de boot soms danig scheef gaat en de glazen en flessen tegen de grond kletteren. Je ziet de windstoten van ver afkomen door het water dat de lucht in geblazen wordt. Zo weten wij wanneer we de barman ter hulp moeten schieten om zijn drankvoorraad te redden. Eigenbelang natuurlijk.

We doen ’s avonds nog mee met de bingo, maar winnen doen we niet, zelfs niet als de prijs voor grootste verliezer wordt uitgereikt.

09-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

8h ’s morgens en we staan helemaal zodiac-klaar op het achtersteven. We kiezen opnieuw voor de mega high difficulty wandeling. Da’s goed voor het zelfvertrouwen. Waar we in El Chalten fluitend werden voorbijgestoken door een paar arrogante pubers tijdens onze beklimming naar Mount Fitz Roy, of toch het uitkijkpunt daarop, kunnen we nu met één enkele welgemikte hipshake af en toe wat bejaarden in de Patagonische laagbegroeiing doen verdwijnen als we die voorbijschieten. 5km en 280m naar boven. A walk in the (natural) park. Op onze zodiacvaart naar de oever worden we begeleid door een 4-tal dolfijnen die synchroon naast de boot blijven springen. Alsof we haasje-over aan’t spelen zijn. We draaien nog een extra rondje en de dolfijnen volgen feilloos. Als we onze handen in het water steken kunnen we ze bijna aanraken. Nieuwsgierig zijn ze wel.

We landen als eerste groep samen met een 50-tal superbinken die het aangedurfd hebben de wandeling de máxima dificultad aan te vatten. We lopen een verlaten hacienda voorbij en beginnen aan onze klim. Bij een dam komen we alles te weten over losgelaten Canadese bevers die heel wat verwoesting in deze bossen aanrichten. Door het gebrek aan beren zijn ze ondertussen met veel. Een ecologisch verantwoorde oplossing is er niet direct.

Een uurtje later zijn we het bos door en beginnen we onze uiteindelijke klim naar het hoogste uitzichtpunt van de wandeling. Het moet gezegd zijn, mooi, wat een uitzicht, maar ook, wat een wind. Waar komt die zo plotseling vandaan? Nog geen 5 minuten later staan we kunstjes te doen, door schuin tegen de wind aan te leunen. De wind wakkert nog verder aan en snoert ons de adem, we moeten gaan zitten om ons evenwicht te bewaren. Dit is niet meer prettig en de daling wordt meteen ingezet. Tegen dat we terug aan het bos zijn probeert iedereen zijn hoofd te beschermen tegen vallende takken of opwaaiend kreupelhout. Als we naar beneden kijken, zien we dat onze cruiseboot los is van zijn anker en wegvaart. Wat moeten we daar van denken? Over het wateroppervlak zien we de windvlagen het water de hoogte inblazen. Heel erg vreemd. Ik ben er nu van overtuigd dat we niet eenvoudig terug aan boord gaan geraken. Draai of keer het hoe je wil, een zodiac blijft een opblaasbootje.

Aan de oever worden we allemaal de hacienda ingeleid, de plaats is opgekocht door de operator en voor de gelegenheid tot museum omgebouwd. Onze gidsen hebben contact met het moederschip en blijkbaar zijn de condities momenteel te slecht om terug te kunnen boarden. Op het schip worden momenteel windsnelheden gemeten van 60 knopen met vlagen tot 80 knopen. We wachten op betere weersomstandigheden, blij dat we in het museum beschut zitten voor de wind. We wachten in luxe, dat wel, de whiskey hot choco combinatie is wel tijdig tot hier geraakt. Hoelang gaat dit duren? Een uur? Een dag? Ze gaan nooit genoeg whc bij hebben. Dit is waarschijnlijk de enige dag op heel onze reis dat we oprecht blij zijn met het thermisch ondergoed dat we meezeulen.

Na flink een uurtje lijkt de wind even minder te zijn en de beslissing wordt genomen om de zodiacs los te laten. Dat gaat even duren, heel de boot (170 passagiers) zit op het eiland en er zijn 5 zodiacs die telkens een 15 man kunnen opladen. Maar nu komt het huzarenstukje. Mothership ligt niet voor anker maar vaart op eigen kracht rond in de kleine baai. Ze heeft zich verlegd zodat de zodiacs de wind, en dus ook de golven, niet op kop moeten nemen. Maar de zodiacs dokken vanachter aan. Op dat moment kan het schip zijn motoren dus niet gebruiken.

We hebben op ons gemak onze laatste whc smaakvol genuttigd en dat maakt dat we als laatste in de rij staan om te boarden. Dat duurt zeker een half uurtje. De wind trekt opnieuw aan maar er wordt niet op de beslissing teruggekomen. Hier zitten we nog ietwat beschut door het eilandje vlak voor, maar we moeten met de zodiac het open water op, naast het eiland. We boarden en we vertrekken, we knallen over de golven en slaan soms hard op het water. Goed vasthouden nu, al ligt dat niet voor de hand op een zodiac, zoveel grijpbare dingen zijn er niet. Het water wordt continu van de overslaande golven weggeblazen en we zien haast niets. Ik ben razend benieuwd wat dat gaat geven eens we achter het eiland uit zijn. En zoals te verwachten, de golven zijn nu groter dan onze zodiac lang is. Man, ik hoop dat die mannen weten wat ze doen. Overal om ons heen slaan de golven over. Onze bestuurder slaagt erin de schuimende koppen te ontwijken door op het juiste moment gas bij te geven en weg te draaien. Zo komen we spectaculair maar langzaam dichterbij het schip. Wij vinden het voorlopig allemaal nog wel spannend. We halen het tot achter de boot en proberen onze positie te bewaren, voor ons is al een andere zodiac aan het lossen en dat loopt moeizaam. Zij zijn klaar, nu is het aan ons. Niet dus, ook de grote boot heeft behoorlijke last van de storm en drijft pijlsnel af richting land terwijl de zodiacs gelost worden. Remember dat die zijn motoren niet kan gebruiken op het moment dat er een zodiac achter hangt… We nemen afstand en het schip start de motoren voluit om zich opnieuw in de wind te herpositioneren. Terwijl het wegvaart voelen we ons als weeskinderen te vondeling gelegd ergens in een woelige zee voorbij het einde van de wereld. De dame naast me is het schreien nabij. We proberen te volgen op een veilige afstand, de golven lijken nog groter te worden, langs opzij te komen en de bestuurder heeft alle moeite de zodiac op koers te houden en de overslaande golven te ontwijken. Na 10 minuten heeft het schip de motoren stilgelegd en moeten we snelsnel naar het achtersteven om te docken. Dat is niet zo eenvoudig. Onze zodiac danst drie meter op en neer ten opzichte van het schip. Er wordt een stabiel moment afgewacht en iedereen wordt zo snel als mogelijk aan boord gehesen. Fjiew, doorweekt maar veilig. Na ons is nog één zodiac en die passagiers worden ongeveer de boot in getrokken. Nodig blijkbaar want een nieuwe windstoot komt eraan en alle zodiacs moeten lossen van de boot. We blijven nog even kijken maar verkleumd als we zijn, haasten we ons naar onze cabine voor een douche en droge kledij.

Tijdens de lunch wakkert de wind nog aan en bij momenten lijkt het of we onder water aan het eten zijn. Het verbaast ons dat de glazen op tafel blijven staan, soms helt het schip zo fel over…. Beangstigend en tegelijkertijd fascinerend.

Na de lunch worden we gebriefd dat we nog steeds in dezelfde baai rondjes draaien. Twee zodiac-bestuurders zijn nog steeds niet kunnen terugkeren en zitten nog vast op het eiland. Ik vermoed dat een lege rubberboot nog veel vatbaarder is voor de felle stormwinden en gemakkelijk gelift kan worden door de wind. Een uurtje later lijkt de klus dan toch geklaard en kan er koers gezet worden naar de kaap, slechts 50 km verder.

Vreemd, we varen richting zon, noord dus.   … We voelen nattigheid…onze euro is aan’t vallen… we varen niet de juiste richting uit. Helemaal niet. Twee uur later wordt ons vermoeden bevestigd door de kapitein. De weersomstandigheden zijn te slecht. Aan boord zouden al windstoten gemeten zijn van 96 knopen ( = 178km/h) en dan zijn we de fjorden nog niet uit. Dit heeft de kapitein in zijn 10-jarig commando over dit schip nog niet meegemaakt. Rond de Kaap Hoorn zouden de golven de 10 meter overschrijden. Janet! besluit ik, het is verdorie een schip van 100meter en we zouden maar twee uurtjes de open zee op zijn. Niks aan te doen. De sfeer op het schip is… minder. De crew doet echter alsof er niets gebeurd is en gaat gewoon verder alsof dit de meest fantastische cruise ooit was. Spijtig dat er niet rechtvaardiger gecommuniceerd wordt, dan hadden ze vast op meer begrip van de passagiers kunnen rekenen. Tijdens de afscheidsdrink wordt de navigatiekaart van de brug voor een astronomisch bedrag geveild aan een Japanner die absoluut wil bewijzen hoe de bestemming van de cruise niet gehaald werd.   

We zetten koers naar Ushuaïa waar we om middernacht al aanmeren. Geen Kaap voor ons. 

We waren zooo dichtbij.

10-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

We ontbijten en gaan van boord. Windstil, het wateroppervlak is een spiegel. 10°C en de zon schijnt voluit, dit moet de definitie van ironie zijn. Enkel in een T-shirt gekleed gaan we de stad in. We vangen ergens wifi en spreken af dat de uitbater van de geboekte B&B ons ophaalt in het centrum. Beetje vreemd, ik was overtuigd dat we in het centrum logeerden. Toni is vrij stipt en pikt ons om 10h op. We vertellen hem van de bijna-Kaap en hij pikt meteen in. Het verwondert hem niets dat we niet naar de kaap zijn gegaan. Gisteren was het noodweer hier. Ohja? Ja, alle scholen werden gesloten wegens te veel wind en kans op rondvliegend vanalles. De hoogste waarschuwing voor de scheepvaart was sinds 6h gisterenochtend al van kracht en pas laat in de namiddag afgevlagd. Er zijn boten in de problemen geraakt rond de kaap. Misschien moet ik onze kapitein wat krediet geven en maar voor halve Janet laten doorgaan, bedenk ik. In elk geval, de cruise was absoluut de moeite, we hebben ervan genoten ondanks de anti-climax en voelden ons bevoorrecht om in zo’n unieke omgeving te kunnen rondvaren. Minder Kaap dan we gehoopt hadden maar des te meer avontuur en om nooit te vergeten. Het blijft een mooie afsluiter van onze Patagonië-reis.

Het appartementje dat we hier huren lijkt netjes, niet eens zover uit het centrum. Onze verzilte kledij wordt gedropt en we kuieren Ushuaia in op deze zomerse dag. Niet te geloven dat er hier gisteren stormweer was. We zoeken een activiteit voor morgen. Er zijn boottochtjes bij het dozijn maar daar hebben we even geen zin. We kiezen ervoor om morgen met een 4X4 de ruime omgeving op on-ecologische wijze te gaan verkennen. We kunnen niet altijd de planeet blijven redden. We lopen voor het obligate kiekje langs het einde van de wereld en proberen nog wat administratie verder af te ronden.

11-03-2015 om 00:00 geschreven door Mike & Ruth  

Mike herinnert zich de TV reclame van de Ushuaia producten maar die lijken zeker niet in deze stad te zijn opgenomen. Dan maar met de fourwheeldrive op prospectie in de outback. Dus deze keer geen witte minibus die ons oppikt, maar een uit de kluiten gewassen 4X4. Onze bestuurder en gids stelt zich voor als Fackyou, opmerkelijke naam, Ik kan me niet inbeelden dat de ouders hem graag zagen komen. Later blijkt dat hij Fagu heet. Voor de lol houden wij het toch op Fackyou, veel leuker. We zijn met 6 in de auto, en er volgt nog 1 extra 4x4. Een kleine groep dus, dat vinden wij niet erg. De bestuurders communiceren met elkaar via CB, al gauw blijkt dat het meer gezwans is dan concrete informatie. Amusant is het wel.

Het is weer een leerrijke dag. Eerst passeren we een aantal skiliften. Ushuaia is de trotse bezitter van het meest zuidelijke skigebied ter wereld. Ze zijn hier ook heel trots op hun meest zuidelijk bos, hun meest zuidelijke BBQ, ga zo maar door. De meest zuidelijke bar hebben ze echter niet op hun naam staan, die bevindt zich in een Oekraïens onderzoeksstation ergens op Antarctica (dit laatste weten we uit Lonely Planet, daarover zwijgen de Argentijnen in alle talen).   

We krijgen ook weer het verhaal van de alles vernietigende geïmporteerde Canadese bever te horen, zij het wat anders ingekleurd. In vervlogen tijden kwam je bij ons op een Hoegaerden-bierviltje de spreuk ‘Red het bos, eet meer bever’ al eens tegen. Daar wordt hier niet mee gelachen. Onze gids eet graag bever zegt hij, hij noemt het ‘beefver’. Als hij dit moet vertalen voor de 2 Argentijnen aan boord komt hij in de problemen.

Na een tijdje rijden gaan we off road. We rijden door een meer, door het bos, soms bijna ondersteboven, we worden stevig geklutst maar ’t is plezant en we lachen wat af. Een mens moet er zijn aandacht wel bijhouden of bij de volgende bult knal je met je hoofd tegen het raam of het dak. De Argentijnse dame naast mij is duidelijk enkel meegekomen voor de lunch onderweg en vindt het maar niks. Het bovenbeen van haar man moet het ontzien en wordt systematisch blauw geknepen terwijl ze met haar hoofd meer onder de stoel zit dan iets anders. Onze Fackyou doet er met plezier nog een schepje bovenop door allerhande onheilspellende berichten door zijn CB te roepen, we liggen dikwijls plat.

Tegen de middag komen we aan een schuilhut en daar brandt de BBQ al. Ook de lokale vos loopt al rond, die weet duidelijk dat er wat te rapen valt. We zetten ons tussen de andere passagiers. Twee zijn afkomstig uit de UK, maar na wat praten blijken ze eigenlijk Indische roots te hebben en eentje woont sinds 5 jaar in Australië. Ok, we volgen nog. We stellen ons voor, hebben die even geluk met onze namen. Voor ons is de uitdaging groter. Zij heten Ruchi en Payel. En ik hoop dat het juist is want ze hebben onze blog, Fackyou niet. Ruchi blijkt op 10 minuten van Horsham te wonen. ‘Dan hebben wij elkaar hoogst waarschijnlijk al eens eerder ontmoet’ grapt Mike. Pffft nauwelijks orgineler dan ‘kennen wij elkaar niet van ergens?’. De wereld is klein, dat wel. Het wordt een gezellige babbel, aangevuld met hapjes, choripan (broodje met worst) en als dessert een volwassen stuk Argentijnse steak. Wij delen 1 stuk en zoals steeds is zelfs dat een uitdaging. Maar het vlees is van uitstekende kwaliteit en perfect gegrilld. We herkennen in het gezelschap ook 3 Braziliaanse dames die op onze cruise zaten. Op een traag tempo slagen we erin een Portugees-Spaanse conversatie tot stand te brengen. We horen ook nog van de gidsen dat er sinds de storm van dinsdag een wandelaar vermist is die de nabijgelegen gletsjer ging bewandelen. Er wordt nog steeds gezocht.

Na het eten gaat Fackyou kunstjes doen. Wat is dat toch met die dreadsmannen en hun kegels en jongleerballen? Je kan er gif op innemen, zie je hier dreads, dan zie je binnen de vijf tellen hun ballen. Zijn show wordt wel beter als hij lege flessen wijn begint te stapelen en die in evenwicht houdt op zijn kin. Hij komt aan 6.

Als we ’s avonds terug naar ons appartement wandelen, bedenken we wat een heldere, warme en windvrije dag het vandaag opnieuw was. Wat hebben wij toch een ongelofelijke chance met dat weer hier in Patagonië.

Ah ja, die Ushuaia-meiden uit de documentaire hebben we dus niet gevonden (zie link onder de foto’s). Achteraf gezien lijkt het ons redelijk onwaarschijnlijk gezien de klimatologische situering van Ushuaia. Het was het proberen waard. Bevers daarentegen…

En hier eindigt het. Chili en Argentinië zijn opgereisd. Ongewoon prachtig, grillig, desolaat, soms ook een uitdaging. We hebben er ten volle van genoten en zijn blij dat we de tijd hebben genomen om dit gebied, de mensen en de gewoonten te leren kennen en niet in snel tempo de highlights hebben afgehaspeld. En dan blijft er nog zoveel over dat we niet gedaan hebben in deze gigantische landen.

Morgennamiddag vliegen we naar Buenos Aires en overmorgen naar Quito (Ecuador) waar we tegen middernacht lokale tijd zullen landen. Een nieuw land, spannend. We’ll be back.

Bijlagen:
https://youtu.be/255Yl-RSAdg?t=31s