johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
08-05-2008
chose promise, chose due
of int vlaams, belofte maakt schuld, en wie ze niet houdt krijgt vroeg of laat een bult ...
het beloofde nieuwe bericht dus, en maar al te graag gedaan want ik zit nog steeds met verbazing naar het aantal 'hits' te kijken: 1533 reeds: ik vermoed hierachter een trouwe en erg betrokken en geïnteresseerde groep lezers, ik hou jullie dan ook erg graag op de hoogte .
J&A zijn intussen al vijf weken bij ons en mijn pleegzorgverlof zit er bijna op. en het blijft boeiend, maar vermoeiend.
het verjaardagsfeestje voor Jennifer was een leuke gezellige knoeiboel, met een delegatie van 'de schommel', en met de papa en mama . Dat is meegevallen, al hadden we er wel ons hart voor vastgehouden. Het afscheid was al bij al geen drama, al hebben we wel twee dagen gevoeld dat er vooral bij Jennifer meer spanning zat dan anders. We blijven erbij dat de ouders in beeld moeten blijven, maar denken ook dat we de twee werelden best duidelijk van elkaar gescheiden houden, wegens rust en voorspelbaarheid natuurlijk.
en nu de meest recente stand van zaken dus; en wat ik in vorig bericht geschreven heb, lijkt zich te bevestigen: Angelo wordt elke dag een beetje meer een blije en vrolijke kleuter, die zich hier al redelijk thuis weet; al kan hij nog steeds ongelooflijke driftbuien hebben, waarbij hij roekeloos en onvervaard met gebalde vuistjes ten strijde trekt, en zelfs de wetenschap dat hij aan het kortste eind zal trekken hem geenszins weerhoudt. Jennifer blijft het moeilijk(er) hebben: in haar beleven blijkt het gemis aan vooral mama , ze heeft een hele trukendoos om aan haar portie aandacht en liefde te komen, en lijkt vaak erg gespannen: dit uit zich in langdurig zeuren en steeds opnieuw de grenzen aftasten, maar ook in zichzelf bijten: gisteren is ze gaan slapen met vier bijtringen van eigen productie in haar onderarm. Het 'potje' blijft op enkele bescheiden suksesjes na een probleem, beiden blijken oostindisch doof voor onze voorzichtige suggesties dat flinke kindjes kaka en pipi op het potje doen en alleen babietjes hun gevoeg in de pamper achterlaten, maar ook hier geduld en nog eens geduld dus..
de relatie broer -zus wordt ook wat duidelijker: zus zit onder de knoet: stelt zich nederig en dienstvaardig op en heeft echt schrik als broer een van zijn fameuze driftbuien krijft. Raar, want ze is een kop groter én veel sterker. Hun relatie is haat-liefde: ze kunnen niet mét, maar ook niet zonder elkaar, en meestal monden enkele minuten harmonisch samenspel uit in ongeveer moord en doodslag: omduwen, slaan, bijten, krijsen, maar na vijf minuten geen vuiltje meer aan de lucht... in hun reacties en spelgedrag blijken ze eerder ruw en ongenuanceerd: speelgoed moet stevig genoeg zijn of moet er onverbiddellijk aan geloven, kleuren betekent vooral stiften en kleurpotloden kapotduwen, en in de speeltuin zijn ze uitgesproken roekeloos. Maar het is helemaal niet steeds kommer en kwel, want ze kunnen beiden ook erg aanhankelijk, lief en grappig zijn en dat maakt veel, zoniet alles goed. Ze eten goed, vooral 's avonds zijn ze uitgehongerd, en ze slapen probleemloos de klok rond wanneer ze na het bad en avondeten nog een halfuurtje knuffel- en voorlees- of dvd-tijd hebben weten te versieren. En Lala is écht supernanny: ze stelt zich op als moeder en verdraagt waarschijnlijk daarom zoveel van haar nieuwe 'welpen' : zo is ze vorige week blaffend tussen mij en Jennifer komen te staan toen ik haar (J) een standje gaf, ze schrok er zelf van.
en johan, en ikke, en wij ... ??? johan geniet van zijn pleegvaderschap, dat hem weliswaar heel wat energie kost, maar blijkbaar ook oplevert. ikke sta nog steeds achter onze beslissing, en ben ook wel blij met het jonge leven in huis, maar moet af en toe wel eens (diep) zuchten, de krant verdwijnt vaker ongelezen dan gelezen, enig schoolwerk (overdag) zit er niet meer in als ze thuis zijn: zo is bijvoorbeeld alles blijven liggen tijdens het hemelvaartweekend. Maar maandag vertrek ik met een collega voor drie dagen naar Bordeaux voor een studentenevaluatie, en al kijk ik er naar uit, ik vraag me tegelijk wat bezorgd af hoe het hier allemaal gaat lopen dan. en wij als koppel komen er beter uit. er is meer aandacht voor elkaar, er wordt (noodgedwongen?) meer rekening gehouden met elkaar, er is meer overleg, en minder TV . maar daarover komt nog wel wat meer, op een meer geïnspireerd moment.
dag beste lezer, ik ga eruit hier, nog effe wat tv kijken en tot de volgende ....
op 4 april de blog geopend en vandaag op 21 april al meer dan 1000 'hits': het duizelt even. (en al heb ik er daarvan zelf zeker 900 op mijn actief, dan zijn het er nog steeds 110.... grapje..)
de belangstelling en sympathie voor ons pleegzorgschap zijn overweldigend en hartverwarmend: door familie, vrienden, collega's, kennissen en al dan niet toevallige bezoekers worden we zowat de hemel ingeprezen en nog net niet heilig verklaard (nog net geen 'santi subiti' dus).
en toch.. even een beetje relativeren mag wel... onze motieven zijn ongetwijfeld nobel: we willen deze kinderen inderdaad een warm en veilig nest bieden, net zo willen we ook de daad bij het woord voegen en gewoon laten zien dat ook een vriendenstel het pedagogisch verschil kan maken, en probeert om tegen alle (al dan niet freudiaans geïnspireerde) vooroordelen deze boeiende multiculturele en pluriforme samenleving mee vorm te geven. maar evenzo gaat zowel voor johan als voor mij bij deze een warme en diepe wens in vervulling; en zonder hoogdravend te willen doen: we worden er zelf gewoon gelukkiger door omdat we er terecht -zo blijkt- van zijn uitgegaan niet alleen te moeten investeren, maar ook wat terug te krijgen. En wat dit betreft lijkt de belegging rendabel. Angelo 'komt aan' en lijkt reeds te begrijpen dat hij geen speciale verwachtingen moet inlossen om hier te mogen wonen, hij is enthousiast op weg om een gelukkige kleuter te worden, hij doet het ook goed in het kleuterklasje, waar hij volgens juf nicole (leeftijds)adekwaat reageert. hij is gisteren ook fier pipi kaka in het potje komen laten zien: dat zit goed ! Jennifer heeft het moeilijker: ze vraagt veel naar haar mama, en is nog steeds op zoek naar wat hier wel kan en vooral wat niet kan: ik heb de indruk dat ze haar 'overlevingsstrategie' aan het bijstellen is in functie van deze nieuwe situatie: ze is er maw, in tegenstelling tot broertje, nog (lang ?) niet zeker van dat ook aan haar geen speciale eisen of verwachtingen (zullen) worden gesteld. Met dit in het achterhoofd proberen we haar vaak vermoeiende provocaties te begrijpen en te plaatsen. Maar ze doet haar best: heeft ons gisteren aan tafel meegedeeld dat slaan, bijten, pitsen, flauw doen 'nie mag hè ?'. Alleen het potje stuit op woordenloos verzet, al is ook hier zaterdag een bescheiden plasje beland. Maar we zijn bereid geduldig te blijven, ook al omdat ze het bij juf lut al bij al ook goed blijkt te doen.
en verder: ze eten goed en slapen het klokje rond, en lijken veel steun te hebben aan het supergestructureerde leven waarin ze zijn terechtgekomen.
en tot slot, voor wie ons welmenend op het hart drukt om niet te vergeten ook voor onszelf te zorgen: we bouwen ook quality-time in: zaterdagavond waren er hier bijvoorbeeld (afhaal)oesters en -kreeft: een verlate verjaardagstractatie waar we allebei heel erg van genoten hebben, terwijl boven alles muisstil was en bleef....
beste lezer, ik ga er voor vandaag een eind aan maken, nog steeds blij-verwonderd met al die warme aandacht en enthousiasme. tot de volgende: ik denk trouwens dat ook lala haar verhaal eens kwijtwil een van de volgende dagen... en wie ben ik om onze supernanny het woord te onthouden ?
 "Wink"){kind=icon}
