johan en ben en jennifer en angelo wel en wee van twee zorgpapa's met hun twee zorgpagadders
08-05-2008
chose promise, chose due
of int vlaams, belofte maakt schuld, en wie ze niet houdt krijgt vroeg of laat een bult ...
het beloofde nieuwe bericht dus, en maar al te graag gedaan want ik zit nog steeds met verbazing naar het aantal 'hits' te kijken: 1533 reeds: ik vermoed hierachter een trouwe en erg betrokken en geïnteresseerde groep lezers, ik hou jullie dan ook erg graag op de hoogte .
J&A zijn intussen al vijf weken bij ons en mijn pleegzorgverlof zit er bijna op. en het blijft boeiend, maar vermoeiend.
het verjaardagsfeestje voor Jennifer was een leuke gezellige knoeiboel, met een delegatie van 'de schommel', en met de papa en mama . Dat is meegevallen, al hadden we er wel ons hart voor vastgehouden. Het afscheid was al bij al geen drama, al hebben we wel twee dagen gevoeld dat er vooral bij Jennifer meer spanning zat dan anders. We blijven erbij dat de ouders in beeld moeten blijven, maar denken ook dat we de twee werelden best duidelijk van elkaar gescheiden houden, wegens rust en voorspelbaarheid natuurlijk.
en nu de meest recente stand van zaken dus; en wat ik in vorig bericht geschreven heb, lijkt zich te bevestigen: Angelo wordt elke dag een beetje meer een blije en vrolijke kleuter, die zich hier al redelijk thuis weet; al kan hij nog steeds ongelooflijke driftbuien hebben, waarbij hij roekeloos en onvervaard met gebalde vuistjes ten strijde trekt, en zelfs de wetenschap dat hij aan het kortste eind zal trekken hem geenszins weerhoudt. Jennifer blijft het moeilijk(er) hebben: in haar beleven blijkt het gemis aan vooral mama , ze heeft een hele trukendoos om aan haar portie aandacht en liefde te komen, en lijkt vaak erg gespannen: dit uit zich in langdurig zeuren en steeds opnieuw de grenzen aftasten, maar ook in zichzelf bijten: gisteren is ze gaan slapen met vier bijtringen van eigen productie in haar onderarm. Het 'potje' blijft op enkele bescheiden suksesjes na een probleem, beiden blijken oostindisch doof voor onze voorzichtige suggesties dat flinke kindjes kaka en pipi op het potje doen en alleen babietjes hun gevoeg in de pamper achterlaten, maar ook hier geduld en nog eens geduld dus..
de relatie broer -zus wordt ook wat duidelijker: zus zit onder de knoet: stelt zich nederig en dienstvaardig op en heeft echt schrik als broer een van zijn fameuze driftbuien krijft. Raar, want ze is een kop groter én veel sterker. Hun relatie is haat-liefde: ze kunnen niet mét, maar ook niet zonder elkaar, en meestal monden enkele minuten harmonisch samenspel uit in ongeveer moord en doodslag: omduwen, slaan, bijten, krijsen, maar na vijf minuten geen vuiltje meer aan de lucht... in hun reacties en spelgedrag blijken ze eerder ruw en ongenuanceerd: speelgoed moet stevig genoeg zijn of moet er onverbiddellijk aan geloven, kleuren betekent vooral stiften en kleurpotloden kapotduwen, en in de speeltuin zijn ze uitgesproken roekeloos. Maar het is helemaal niet steeds kommer en kwel, want ze kunnen beiden ook erg aanhankelijk, lief en grappig zijn en dat maakt veel, zoniet alles goed. Ze eten goed, vooral 's avonds zijn ze uitgehongerd, en ze slapen probleemloos de klok rond wanneer ze na het bad en avondeten nog een halfuurtje knuffel- en voorlees- of dvd-tijd hebben weten te versieren. En Lala is écht supernanny: ze stelt zich op als moeder en verdraagt waarschijnlijk daarom zoveel van haar nieuwe 'welpen' : zo is ze vorige week blaffend tussen mij en Jennifer komen te staan toen ik haar (J) een standje gaf, ze schrok er zelf van.
en johan, en ikke, en wij ... ??? johan geniet van zijn pleegvaderschap, dat hem weliswaar heel wat energie kost, maar blijkbaar ook oplevert. ikke sta nog steeds achter onze beslissing, en ben ook wel blij met het jonge leven in huis, maar moet af en toe wel eens (diep) zuchten, de krant verdwijnt vaker ongelezen dan gelezen, enig schoolwerk (overdag) zit er niet meer in als ze thuis zijn: zo is bijvoorbeeld alles blijven liggen tijdens het hemelvaartweekend. Maar maandag vertrek ik met een collega voor drie dagen naar Bordeaux voor een studentenevaluatie, en al kijk ik er naar uit, ik vraag me tegelijk wat bezorgd af hoe het hier allemaal gaat lopen dan. en wij als koppel komen er beter uit. er is meer aandacht voor elkaar, er wordt (noodgedwongen?) meer rekening gehouden met elkaar, er is meer overleg, en minder TV . maar daarover komt nog wel wat meer, op een meer geïnspireerd moment.
dag beste lezer, ik ga eruit hier, nog effe wat tv kijken en tot de volgende ....
op 4 april de blog geopend en vandaag op 21 april al meer dan 1000 'hits': het duizelt even. (en al heb ik er daarvan zelf zeker 900 op mijn actief, dan zijn het er nog steeds 110.... grapje..)
de belangstelling en sympathie voor ons pleegzorgschap zijn overweldigend en hartverwarmend: door familie, vrienden, collega's, kennissen en al dan niet toevallige bezoekers worden we zowat de hemel ingeprezen en nog net niet heilig verklaard (nog net geen 'santi subiti' dus).
en toch.. even een beetje relativeren mag wel... onze motieven zijn ongetwijfeld nobel: we willen deze kinderen inderdaad een warm en veilig nest bieden, net zo willen we ook de daad bij het woord voegen en gewoon laten zien dat ook een vriendenstel het pedagogisch verschil kan maken, en probeert om tegen alle (al dan niet freudiaans geïnspireerde) vooroordelen deze boeiende multiculturele en pluriforme samenleving mee vorm te geven. maar evenzo gaat zowel voor johan als voor mij bij deze een warme en diepe wens in vervulling; en zonder hoogdravend te willen doen: we worden er zelf gewoon gelukkiger door omdat we er terecht -zo blijkt- van zijn uitgegaan niet alleen te moeten investeren, maar ook wat terug te krijgen. En wat dit betreft lijkt de belegging rendabel. Angelo 'komt aan' en lijkt reeds te begrijpen dat hij geen speciale verwachtingen moet inlossen om hier te mogen wonen, hij is enthousiast op weg om een gelukkige kleuter te worden, hij doet het ook goed in het kleuterklasje, waar hij volgens juf nicole (leeftijds)adekwaat reageert. hij is gisteren ook fier pipi kaka in het potje komen laten zien: dat zit goed ! Jennifer heeft het moeilijker: ze vraagt veel naar haar mama, en is nog steeds op zoek naar wat hier wel kan en vooral wat niet kan: ik heb de indruk dat ze haar 'overlevingsstrategie' aan het bijstellen is in functie van deze nieuwe situatie: ze is er maw, in tegenstelling tot broertje, nog (lang ?) niet zeker van dat ook aan haar geen speciale eisen of verwachtingen (zullen) worden gesteld. Met dit in het achterhoofd proberen we haar vaak vermoeiende provocaties te begrijpen en te plaatsen. Maar ze doet haar best: heeft ons gisteren aan tafel meegedeeld dat slaan, bijten, pitsen, flauw doen 'nie mag hè ?'. Alleen het potje stuit op woordenloos verzet, al is ook hier zaterdag een bescheiden plasje beland. Maar we zijn bereid geduldig te blijven, ook al omdat ze het bij juf lut al bij al ook goed blijkt te doen.
en verder: ze eten goed en slapen het klokje rond, en lijken veel steun te hebben aan het supergestructureerde leven waarin ze zijn terechtgekomen.
en tot slot, voor wie ons welmenend op het hart drukt om niet te vergeten ook voor onszelf te zorgen: we bouwen ook quality-time in: zaterdagavond waren er hier bijvoorbeeld (afhaal)oesters en -kreeft: een verlate verjaardagstractatie waar we allebei heel erg van genoten hebben, terwijl boven alles muisstil was en bleef....
beste lezer, ik ga er voor vandaag een eind aan maken, nog steeds blij-verwonderd met al die warme aandacht en enthousiasme. tot de volgende: ik denk trouwens dat ook lala haar verhaal eens kwijtwil een van de volgende dagen... en wie ben ik om onze supernanny het woord te onthouden ?
Amai wat is dit boeiend maar zeer vermoeiend. Niet het bloggen maar het opvoeden van deze twee duiveltjes. Ja nu snap en weet ik waar ze het over hebben als ze een paar keer s'nachts zijn moeten op staan voor de kids. Maar toch al bij al blijf ik zingend naar huis toe gaan en nu is't niet meer eerst nog eens even onder de zonnebank of ff nog eens naar 't stad om nog een bloesje van RL te kopen neen nu zoeft mijn klein autotje automatisch naar de rotselaarsesteenweg. Wat we tof hebben gevonden is dat we een klein vrij weekendje hadden want Jennifer en Angelo zijn dit weekend naar hun ouders geweest. Dat maakt dat we vrijdag en zaterdag nog wat kulturele bezigheden hebben kunnen doen. Den Ben was afgelopen week jarig geweest en zo had ik hem eens vrijgehouden om naar het mooie ballet van de twintigste eeuw te gaan van Maurice Béjart het was prachtig.zowel de dans als al die mooie gespierde dansers. Met onze kleine duiveltjes was het zondagavond en vandaag ietsjes moeilijker ze waren nl zeer moe en waarschijnlijk zullen ze hun weg nog moeten zoeken voor het aanpassen van thuis bij mama en papa en thuis naar Johan en Ben . Wat ik zeer tof vind is dat ik zeer veel steun vind bij mijn kollega's een luisterend oor een kleine bijdrage van speelgoed kleren enz bedankt allen hiervoor. Zo dit was mijn proefstuk op de blog .Ik zal hier waarschijnlijk nog wel eens ten tonele verschijnen maar niet zoveel als den Ben. de foto's werden genomen op een druilerige zondagmiddag op het provinciaal domein: je kan zo merken dat we twee kleine dierenvrienden in huis gehaald hebben.
zondagmiddag hier en even rust. de kinderen zijn naar hun ouders : dat doen ze om de twee weken van zaterdagmorgen tot zondagavond. even rust dus. en dat mag, want al was het een mooie en boeiende week, ze was ook erg vermoeiend. we moeten nog steeds aan elkaar wennen, want als we zeggen dat wij aan de kids moeten wennen en hun gebruiksaanwijzing nog moeten leren kennen, dan geldt dat uiteraard in omgekeerde richting ook.
daarom was het erg goed nieuws dat ik op school de komende weken halftijds kan gaan werken wegens pleegzorgverlof. Ik kijk met waarderende blik naar Joke (Maes) en Chris (Vanhees), die hiervoor al het nodige werk hebben gedaan. ik ben er zeer mee in mijn schik dat dat mogelijk is, want het is hier wennen en nog eens wennen: waar tot voor 10 dagen alles zowat op het laatste moment kon geregeld worden, merken we nu dat een gezin met twee kleutertjes en voltijds werkende zorgpapa's een kleine KMO is: school, buitenschoolse opvang, boodschappen, de was en de plas, de kindjes op tijd in en op tijd uit bed, badkamergedoe en ook nog regelmatig verpamperen,... en dit alles dan nog eens in combinatie met wat er op de werkvloer van ons verwacht wordt... soms duizelt het even. En al ben ik blij met de pleegzorgverlofregeling, toch wil ik ook niet volledig weg van het werk, niet dat ik mezelf of wat ik doe als onmisbaar beschouw, maar full-time huismanschap is écht niet aan mij besteed. De erg vaste structuur die door dit alles noodgedwongen wordt opgelegd aan het dagelijkse leven hier in huis helpt dan ook niet alleen de kinderen maar ook mezelf om het overzicht te bewaren; en ik moet toegeven: Johan is een geboren organisator, het is net of hij heeft zijn hele leven niets anders gedaan.
Maar, op jullie vraag: we zien het nog steeds zitten. . Angelo is reeds een beetje aan het 'aankomen': hij wordt een blij en gelukkig manneke, dat gisterenmorgen zingend vanuit zijn bed de dag heeft ingezet, en al was het nog maar halfzeven: het was bij ons vooral goed voor een glimlach. Hij doet zichtbaar moeite en zijn best om zelf binnen wat hij als grenzen aanvoelt te blijven, en al lukt het nog niet altijd, we merken het wel. Hij heeft ook al enkele keren zelf naar het potje gevraagd voor pipi, wow flink kereltje ! (dat het een zingend potje is, is daar meer dan waarschijnlijk niet vreemd aan, maar toch...) Jennifer is er nog niet op dezelfde manier: ze kan heel lief en aanhankelijk doen, maar we zijn er niet zeker van of dat ook van diep komt ofwel deel uitmaakt van een overlevingsstrategie. Als ze een berisping of opmerking krijgt vraagt ze meestal naar haar mama. Alles wat neigt naar of lijkt op zindelijkheidstraining lijkt op dit moment onbespreekbaar, en al willen we hierin niks forceren, toch hebben we ook al een bescheiden suksesje gehaald: na broertje wou ze ook op het potje en heeft er met veel moeite drie druppels uitgeperst, waarop tot haar grote ontgoocheling het potje niet spontaan begon te zingen (want daarvoor moet de bodem onderstaan): we hebben dan maar wat geholpen met een bekertje water en eind goed al goed. 's morgens heeft ze meestal een kanjer van een ochtendhumeur, maar hier redt Lala meestal de meubels, ze gaat geduldig naast het bed liggen en geeft troostende aanwezigheid terwijl broertje gewassen en gestreken wordt, (Lala de supernanny voelt de kinderen bijzonder goed aan en verdraagt er heel veel van.) Maar 10 dagen is uiteraard nog niet veel om reeds verregaande conclusies te trekken: we blijven bereid om haar alle tijd te geven die ze nodig heeft.
over de eerste schoolweek dus: We hebben J&A maandag voor het eerst naar de gemeenteschool in Wijgmaal gebracht, allebei trotse dragers van een nieuwe rugzak (met noggis dank aan onze buren) met daarin hun splinternieuwe eetdoos, een doosje met koekjes, een flesje fruitsap, een stel pampers, vochtige doekjes én een pakje zakdoekjes. Angelo zit in het zomerklasje bij juf Nicole met zo een 25-tal lotgenootjes, en zus Jennifer zit in het eerste kleuterklasje bij juf Lut. En ze doen het er prima...al waren beiden er maandagmiddag in geslaagd om eventjes aan het toezicht te ontsnappen en in een van de kleuterklasjes een ganse doos visvoeder in de visbak te kieperen; daarom zijn sindsdan de klasjes vanaf nu allemaal op slot tijdens de middagpauze. Reeds vanaf dinsdag bovendien gaat angelo net als de meeste andere kindjes op het potje ...: ongetwijfeld tengevolge van de eigenschap dat hij nooit wil onderdoen voor anderen Donderdagavond is er een oudercontact met de kleuterleidsters: ik ben nieuwsgierig.
ik merk dat ik kan blijven vertellen, maar ik ga stoppen voor vandaag. ik hou jullie graag verder op de hoogte, al was het maar omdat de blog al 317 keer is geopend: ('hits' noemt men dat in de blogwereld)
ikke angelo ik ben bijna drie jaar. ik ben jarig op 15 juni. mijn papa is david en mijn mama is rachida. ik heb ook twee zusjes: jennifer die bijna vier jaar is en angelina, die is drie maanden oud. papa en mama hebben veel werk met kleine angelina, daarom woon ik nu samen met zus jennifer bij johan, ben en lala. johan en ben helpen papa en mama door voor ons te zorgen. het is erg leuk bij johan en ben, en lala laat me soms op haar rug zitten, dat vind ik super !! ik ben ook heel blij dat ik hier samen met jennifer kan zijn, maar soms maken we zo een ruzie en kabaal dat ik ze wel de haren uit haar hoofd zou kunnen trekken of een gat in haar arm bijten... ... dan moet ik op het rode strafmatje gaan zitten.
ik kan en wil en zal alles zelf doen, zelfs wat ik nog helemaal niet kan zoals mijn kleertjes aandoen of met vork en mes eten. dan grommelen ben en johan wel eens. ben zegt dat ik kan eten als een berenwelp, misschien hou ik daarom zoveel van mijn beerke als ik 's morgens wakker word ben ik altijd heel blij dat er weer een nieuwe dag begint om te spelen en om kattekwaad uit te halen.
vanaf maandag 7 april ga ik hier in wijgmaal voor het eerst naar het zomerklasje bij juf nicole. spannend vind ik dat. ik heb er vannacht van gedroomd. daarover ga ik volgende keer wat meer vertellen.
vanaf vandaag zijn we verplicht elke dag een dag jonger te worden. met onze eerbiedwaardige leeftijd van resp 53 en 43 jaar zijn we al bij al erg plots zorgpapa's geworden van klein grut: er is angelo, die in juni 3 wordt en zijn zusje jennifer, die op het einde van deze maand 4 wordt. Vanaf vandaag nemen ze hun intrek bij ons in Wijgmaal. Ze verbleven reeds 14 maanden in een CKG, waar ze geplaatst waren na bemiddeling van het plaatselijke Comité Bijzondere Jeugdzorg, dat dan weer in samenspraak met een plaatselijke pleeggezinnendienst op zoek was naar een pleeggezin. Johan en ik komen in het verhaal als zorgpapa's omdat we nu ongeveer 16 maanden geleden de knoop hebben doorgehakt om onze kandidatuur als pleeggezin te stellen . Aan deze beslissing is nog eens anderhalf jaar van wikken en wegen, discussiëren en argumenteren voorafgegaan: een homostel met (pleeg)kinderen is inderdaad geen evidente keuze. Maar zowat anderhalf jaar geleden stond ons besluit vast: er bleek ruimte in onze relatie, in onze hoofden, in onze harten en in ons huis. We zijn dan in de selectieprocedure gestapt die ongeveer een half jaar geduurd heeft en waarvan we op het einde groen licht hebben gekregen. Tot vandaag zijn er dan vanuit de pleeggezinnendienst een viertal aanvragen geweest, waarvan er drie op het laatste moment zijn misgelopen omdat de biologische ouders het uiteindelijk niet zagen zitten om hun kinderen aan twee mannen toe te vertrouwen. Dat is telkens even slikken geweest, ikzelf vond het nogal pijnlijk en vernederend, maar we wisten dat het kon gebeuren: we hebben van in het begin gesteld dat we een gedwongen plaatsing via de jeugdrechter niet zagen zitten, en dat we dus alleen met vrijwillige plaatsing wilden werken, omdat we uitdrukkelijk wilden dat de biologische ouders op voorhand zouden weten waar hun kinderen terecht zouden komen. Maar het is dus zover: de paasvakantie was een aan-elkaar-wen-periode: het paasweekend zijn ze hier geweest, dan enkele dagen CKG, dan weer twee overnachtingen hier, dan weer CKG en weekend bij hun biologische ouders, waar ik ze ben gaan oppikken voor weer enkele dagen bij ons, ze zijn dan voor de laatste keer naar het CKG en vanavond gaan we ze daar halen en blijven ze dus bij ons. En dat wordt tijd, want deze periode is voor hen een heel moeilijke periode geweest: je kon heel goed merken dat ze helemaal gedesoriënteerd raakten en zelf helemaal niet meer wisten waar ze nu hoorden en wat er allemaal aan het gebeuren was. Het zijn heel lieve kinderen, maar ook erg druk: bij opwinding (door vreugde, angst, woede of verdriet) raken ze heel snel over hun toeren waarbij ze onbegrensd reageren (slaan, bijten, schoppen, krijsen) als we ze aangeven dat ze over de grens zijn gegaan. Maar de toffe momenten zijn veruit in de meerderheid, en we gaan er ook van uit dat ze hier in de komende weken meer rust en evenwicht zullen vinden en dan ook rustiger gaan reageren. Maar het wordt aanpassen, zowel voor hen als voor ons: wij worden immers gekatapulteerd in het leven van jonge dertigers met voltijdse job, vandaar dat we vanaf vandaag wel noodgewongen elke dag een dag jonger moeten worden, want onze pagadders vreten energie, dat was duidelijk vanaf het eerste weekend. Voor hen zijn we ben en johan, en we houden bewust en opzettelijk de biologische ouders in beeld en in gesprek, ze gaan trouwens om de twee weken het weekend daar doorbrengen.
Heel veel mensen: familieleden, vrienden en collega's van johan en van mezelf hebben ontzettend positief gereageerd op onze beslissing. Vandaar deze blog. We willen hier het wel en wee van onze ervaringen als zorgpapa's weergeven, zodat wie wil op de hoogte kan blijven van onze ervaringen, bedenkingen, enzovoort.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
 "Wink"){kind=icon}
