Donker buiten, grijs en kil.

De schemering valt in vanaf drie uur en rond halvijf wordt het gewoon donker.

Maar vanaf zaterdag korten de dagen niet meer, tenminste ’s avonds.

St- Lucij keert het tij, zegden onze voorouders: vandaar Lucia natuurlijk: afgeleid van lux (lucis)  (= latijn voor licht).

Nog twee kaarsen in de adventskrans en we zijn aan kerstmis toe, bij onze heidense voorvaderen het feest van het licht dat de duisternis overwint.

En wij inmiddels ook alweer een weekje ouder en wijzer.

De kinderen zijn intussen 8 maanden en 8 dagen bij ons en hebben intussen sinterklaas verteerd. Letterlijk én figuurlijk.

Vrijdagavond kwam de hoogheilige man samen met twee zwartepieten ons met een bezoek vereren: ze waren geprogrammeerd om 17.30 u. en raad eens: om 17.18 kom ik in het station van wijgmaal aan na een werkvergadering in Brussel. Rapraprap de auto in en naar huis: heel het huis donker en geen auto van Johan te bespeuren. Ik dus vierklauwens naar de opvang, en daar zie ik de auto van Johan staan.  Rechtsomkeer en vliegensvlug terug naar huis.

Terwijl ik de oprit opscheur…. stopt de auto met het hemelse gezelschap…

Ik vraag de Sint en zijn gevolg naar binnen, laat ze plaatsnemen en bezweer dat de kinderen er in geen tijd zullen zijn, en inderdaad, na nog geen vijf minuten komen Johan en de kinderen overhaast binnengewaaid, en als angelo de sint en pieten bespeurt verdwijnt hij vliegensvlug onder de tafel om daar een luide keel op te zetten. Jennifer op haar beurt zoekt veilige beschutting achter de rug van Johan en weigert pertinent om ook maar één pas richting sint te zetten.

Gevolg: Johan en ik hebben drie klaasliedjes gezongen en  bij het buitengaan heeft de sint twee slappe handjes gekregen.

Maar ’s anderendaags ’s morgens was het wel écht feest: een fietsje en twee knuffelbeesten voor Jennifer, een trein, een stempeldoos en twee knuffelbeesten voor angelo.

En bergen en bergen snoep… genoeg om de ganse winter te overbruggen.

Na precies 20 minuten was de pyama van angelo goed voor het bleekwater (als je het hele stempelkussen ineens over het blad kan uitwrijven heb je immers onmiddellijk meer spectaculair resultaat dan als je voorzichtig stempelt) en als de handjes dan vol stempelinkt hangen wrijf je die toch best af aan je pyjamajasje en –broek, of niet ?

Maar ’s namiddags, toen angelo een middagdutje sliep, ben ik met jennifer op haar fietsje naar buiten getrokken, en heeft ze erg blij én vreselijk fier zowat 3 km gefietst.

En met de trein: zo een houten bouwpakket met een brug en oneindig veel variaties om het spoor rond te maken, wordt nog steeds elke dag uitgebreid gespeeld: een pedagogisch verantwoord schot(je) in de roos dus. En ’s anderendaags ’s morgens zijn we met zijn allen en de fietsjes naar de plas van Rotselaar  gereden; ik heb er drie rondjes gelopen, en de kindjes hebben onder de supervisie van Johan  een rondje gefietst intussen in een lekker winterzonnetje.

Er zijn nog leuke dingen in het leven.

En ondertussen staat de kerstboom sinds vanavond te schitteren met 120 programmeerbare led-lichtjes, die volgens de verpakking  50.000 uren zullen meegaan. Omgerekend goed voor honderd maal drie weken ononderbroken en energiebesparend kerstplezier: een verantwoorde investering dus.

Tevens gegarandeerd een bron van opwinding morgenvroeg. Curieus hoeveel ballen er gaan sneuvelen de komende dagen.

En nu wachten we op de winter.

Het koelt verder af buiten, we verwachten en hopen met de kinderen op een witte kerst(vakantie).

Tot de volgende.

10-12-2008 om 21:44 geschreven door ben  

Oeps,…

Lieve lezer, is me dat even geleden.

Niet dat ik geen inspiratie meer zou hebben, of geen zin meer om de blog te spijzen..

Maar  tijd, tijd en tijd tekort.

En zeggen dat ‘ze’ vroeger zegden dat je de laatste tien jaar van je loopbaan rustig kon uitbollen…. De tijden veranderen blijkbaar sneller dan dit soort overwegingen.

Gisteravond teruggekomen van een blitzbezoek aan Kopenhagen. (woensdagmiddag vertrokken en vrijdagavond reeds terug..) voor een seminarie georganiseerd door een van onze partners .

Te snel om Kopenhagen grondig te bezoeken: een wandeling van een kleine drie uren door de binnenstad was alles wat erin zat.

Mooie stad, goedgeklede mensen, alles en iedereen reeds helemaal klaar voor de kerst, en reeds donker om 16.00 u : echt een uur vroeger dan bij ons..

Maar peperduur !!! we hebben voor een glas bier en een warme chocomelk 13 € betaald. Als nazaten van de vikingen hebben de Denen natuurlijk wel enige reputatie terzake hoog te houden: maar, kwamen ze het vroeger halen bij ons, dan laten ze ons nu tot bij hen komen om het dan ter plaatse uit onze broekzak te kloppen ….

En nu onze oogappels: ze hebben me de voorbije week tweemaal verbaasd.

Er is sinterklaas: waar ik als kind soms buikpijn had van de spanning en het blije wachten, is sinterklaas voor J&A even vanzelfsprekend als de mededeling dat er vanavond spaghetti op het menu staat: ze zijn wel blij, maar het hoort er precies nu eenmaal bij, leuk maar vanzelfsprekend. Schoentje zetten is leuk, maar wij moeten het voorstellen, zelf vragen ze er niet naar, en àls er dan ’s morgens wat snoep in het schoentje zit vinden ze dan dat ook weer blijkbaar vanzelfsprekend en moeten we heel alert zijn of alle snoep verdwijnt in één beweging en twee tijden achter de kiezen voor het ontbijt enige kans heeft gehad…

Vrijdagavond komt sinterklaas hier aan huis. Curieus hoe ze dat gaan ervaren .

En zondagavond was er sneeuw: Johan had zich in de late namiddag met de kids aan tafel gezet om een brief aan de sint te schrijven, wat hen volgens mij eerlijk gezegd maar zeer matig interesseerde. Toen hij voorstelde om de brief op de post te gaan doen en met Lala samen door de sneeuw naar de brievenbus te lopen, gingen de kinderen wel graag mee, maar ook de sneeuw veroorzaakte geen euforie: net alsof ze elke dag ’s avonds een brief aan de sint  op de post gaan doen door een  laag verse sneeuw van 15 cm. Joelende kinderen en papa’s met de slee werden waargenomen maar veroorzaakten niet écht winterkinderpret. Ik had de indruk dat vooral de ongemakken opvielen en bijbleven: de koude handjes en het uitglijden dus.

Terwijl ik er zeker van ben dat het voor hen zo ongeveer de eerste sneeuw uit hun leven moet geweest zijn.

Bizar. Herinnert  me eraan dat ik me toch best nog steeds niet mag laten verleiden om met mijn kinderogen naar hun wereld te kijken.

Beste lieve trouwe lezer, ik ga je geduld écht niet meer zolang op de proef stellen en dus hier geen drie weken meer wachten, maar samen met jou ben ik erg nieuwsgierig naar hun sinterklaaservaringen hier. Ik hou je op de hoogte. Gegarandeerd.

Tot de volgende.

29-11-2008 om 16:37 geschreven door ben