Ik ben Myriam
Ik ben een vrouw en woon in Ekeren (België) en mijn beroep is Ik werk in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik ben geboren op 30/04/1969 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles wat met mensen te maken heeft, vooral vrienden en familie.
afgelopen week namen de zenuwen toe zoals jullie hebben kunnen volgen. Ik hoopte dat dat na vandaag beter zou gaan na het bezoek aan de gynaecoloog. Ik dacht dat als ik terug gerustgesteld zou zijn door de monitoring en een laatste echo de zenuwen even zouden kunnen wijken. Onderweg naar de gynaecoloog waren we nog aan het grappen over wanneer het voor ons het beste zou uitkomen en wanneer zeker niet. We kwamen toen al tot de slotsom dat we er niks aan kunnen doen en dat het ons babietje zelf zal zijn dat het best weet wanneer de moment gekomen is.
De monitoring, die 35 minuten duurde, wees op al heel wat activiteit en harde buiken. En na het inwendig onderzoek zei de dokter dat het hem zou verbazen als ons prutske de termijn zal uitdoen, hij sprak zelfs over een paaskindje(!?). Mijn spanningsmeter ging terstond in het rood en niet alleen die van mij denk ik. Dat wil zeggen dat we plotseling niet meer in weken maar in dagen beginnen te tellen en dat is een heel ander gevoel, geloof me maar. En samen met de spanning stijgt ook weer de verwachting (pun intented), zal het een mooi kindje zijn (natuurlijk), zal alles in orde zijn(hopelijk wel), zal het goed eten en slapen(nog meer te hopen van wel), zullen we alles wel juist doen(natuurlijk/hopelijk wel).
Sebiet ga ik in ieder geval de laatste adressen schrijven en misschien ook nog de tas inpakken. En vanaf nu zal mijn gsm niet meer van mijn zijde wijken dus gelieve niet op onmenselijke uren te bellen :-P
Ondanks dat we al heel de tijd weten dat er op een geboorte geen vaste dag valt te plakken komt dit nu toch wel onverwacht en wordt ons verhaal nu wel heel concreet, elke dag telt nu en ik vrees dat de spanning niet meer zal wijken tot we ons prutske in onze armen hebben.
