Greg Van Avermaet en co willen vanaf 10,30 uur Italianen en Spanjaarden zoveel mogelijk ambeteren.
Terwijl de vrouwen zich aan het glibberige WK-parcours waagden, trokken Gilbert en co er op uit voor een laatste oefengalopje. Ondertussen zag nationaal coach Carlo Bomans in de andere regenboograces de achterdeur nadrukkelijk open staan. 'Die van ons moeten maar zien dat ze de voordeur nemen.'
De manschappen van Carlo Bomans werkten op routine het laatste etmaal voor hun WK-race af, zonder dat daar veel over te noteren viel. 'Rustig, op het gemak', aldus de Limburger. 'Philippe Gilbert verkoos om zowat drie kwartier achter de wagen te rijden. Iets wat hij altijd doet op de vooravond van een belangrijke afspraak. De anderen bleven een uur of twee weg, waarin ze samen een zestigtal kilometers maalden om de spieren los te gooien.'
Musketiers
De rest van de dag maakten ze vol met de gebruikelijke prullaria als muziek luisteren of televisie kijken. 's Avonds volgde dan nog een tactische bespreking. Veeleer een ultieme samenvatting van alles wat de voorbije dagen al werd gezegd. Voorin fietsen maar ondertussen geen trap te veel geven blijft de boodschap. 'De wedstrijden die we al zagen, bevestigden wat we al vermoedden', beaamt Bomans. 'De achterdeur zal wijd open staan en het wordt zaak om die aan de voorkant te nemen om aan boord te blijven.'
'Eén voor allen, allen voor één.' De musketiers zijn in Mendrisio met negen. Eén uitgesproken kopman en acht anderen. Loutere helpers als De Weert, De Waele, De Greef, Wynants en Monfort en dan nog een trio dat er een beetje tussen zweeft en een sprankeltje ambitie in het voorvriesvak mag houden. Het is echter niet de bedoeling om die in allerijl naar de microgolf te verhuizen.
Dat beseft ook Greg Van Avermaet, wiens selectie her en der werd gecontesteerd. 'Heel even heb ik er zelf aan getwijfeld', bekent de Zoggenaar. 'Ondertussen is het goed gevoel echter onvoorwaardelijk terug en hoor ik er gewoon bij in deze selectie. Of hadden we dan zoveel op overschot misschien?'
Van Avermaet kent hoe dan ook zijn rol. 'Ik reken er op om iets te betekenen voor het team. Eén ding weet ik echter zeker: het zal niet zijn door zelf wereldkampioen te worden. Ik zie me veeleer een ambetanterik te zijn voor de favoriete blokken uit Italië en Spanje. Vorig jaar mocht ik me in Varese sparen voor de laatste twee ronden. Nu word ik vroeger op de barrikaden verwacht om mee te springen waar het nodig is. Ik heb daar geen problemen mee. Integendeel zelfs. Door er vaak al ver van de aankomst in te vliegen maakte ik tenslotte voor het eerst naam als renner. Ik doe dat graag. Met dat verschil dat ik deze keer mee moet zijn zonder te rijden. Op die manier hou ik nog wat over voor een volgende keer en kan ik nog iets doen voor Philippe Gilbert.'
Het lijkt een beetje tegen de natuur van Greg. Er in vliegen met de handrem op. 'En ik dan?', vult bondscoach Carlo Bomans aan. 'Ik ben absoluut geen defensieve speler. Ik hou van koers maken en spektakel. Volgend jaar kunnen we het daar in Australië misschien over hebben, maar niet nu, op dit parcours. Hier is het zeker niet aan ons om de koers te maken. Zelfs Cunego zal er niet meer op vier ronden van het einde aan beginnen, zoals hij dat vorig jaar in Varese nog deed. Onze renners beschikken zeker over kwaliteiten maar anderzijds sturen we geen vier of vijf Italianen op pad, hé. Op papier hebben we er met Gilbert slechts eentje en daar moeten we zuinig op zijn.'
Om daar zijn hele aandacht aan te kunnen wijden, staat Carlo alvast het stuur van de volgwagen af aan zijn collega Ludwig Willems en stuurt híj zijn manschappen van op de passagierszetel. (nieuwsblad Paul De Keyser in Mendrisio)
Het leven is niet ontsnappen aan het onweer maar dansen in de regen.
Tussen alle moppen en de humor, zijn er soms die een belangrijke boodschap inhouden. Deze wil ik delen met jullie. De gelukkigste mensen hebben niet steeds het beste van alles, ze trekken hun plan met wat ze hebben.
Op een morgen, het moet zon 8 uur geweest zijn, komt er een oude man van in de 80 om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. Hij zei dat hij gehaast was want hij had een afspraak om 9 uur. Ik heb hem toen uitgenodigd om plaats te nemen wetende dat het meer dan één uur in beslag zou nemen.
Ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met geen andere patient bezig was, heb ik besloten zijn wonde na te zien. Na het onderzocht te hebben zag ik dat alles goed geneesde en toen heb ik met een dokter gesproken en heb het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen om zo de wond te verlichten.
Terwijl ik bezig was met zijn wond heb ik hem gevraagd of hij een afspraak had met een andere dokter diezelfde morgen. De man zei van neen maar dat hij naar een andere instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten. Ik heb hem gevraagd naar haar gezondheid. Hij heeft me gezegd dat ze daar al enige tijd verbleef en de ziekte van Alsheimer had.
Bij het praten vroeg ik hem of ze kwaad zou zijn mocht hij te laat zijn. Hij antwoorde dat ze niet meer wist wie hij was, dat ze hem sinds 5 jaar niet meer herkende. Ik was verbaasd en heb hem gevraagd: « En u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?»
Hij glimlacht en tikt even op mijn hand al zeggende: ze herkent me niet, maar ik weet nog wie zij is. Ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen toen hij vertrok en was er helemaal kapot van. Toen dacht ik: dit is het soort liefde dat ik in mijn leven wil.
De ware liefde, niet lichamelijk en niet romantisch. De ware liefde is het aanvaarden wat is, wat geweest is en wat nog zal zijn.
WK Mendrisio. Het Parcours (op de foto geeft VDB wat tips aan Philippe Gilbert)
Achtendertig jaar nadat Eddy Merckx er zijn tweede wereldtitel veroverde, vormt Mendrisio opnieuw het decor voor de regenboogstrijd.
Het parcours van Mendrisio is niet te onderschatten. In Varese viel er vorig jaar 3.405 meter hoogteverschil te overbruggen, zondag zijn er dat 4.655. Er moeten dan ook 19 lokale rondjes worden afgewerkt, tegenover tien op het parcours van 2008.
'Het zijn niet de hellingen die het lastig maken in Mendrisio', verduidelijkt selectieheer Carlo Bomans, 'het is vooral de opeenvolging. je bent snel rond op een parcours van amper 13,8 km. Kan je die beklimmingen uitsmeren over een parcours van 20 km, dan heb je tijd om te recupereren. Dat is nu niet het geval en dat scheelt meer dan één slok op de borrel.'
Iemand die meer dan 12 miljoen albums verkoopt, zoals Helmut Lotti, moeten we je uiteraard niet voorstellen. Wij ontmoetten echter zijn alter ego: Helmut Lotigiers. Die bekende ons dat hij verliefd was op Tante Riekje, onthult dat hij ooit een roman schreef en beweert dat Arnon Grunberg een psychopaat is. Maak kennis met de duistere kantjes van de master of swing.
Kreeg je als kind al veel cultuur mee? Ik ben niet zo cultureel opgevoed. Ik kom uit een familie van kleine middenstanders. Mijn moeder reed rond met soep en ijs. Mijn stiefvader ging met mijn broers en mij wel eens naar een historisch museum met dinosaurussen. Of naar Bokrijk, het Bijlokemuseum of een tentoonstelling van Panamerenko. Ook als we met de school naar musea of toneel gingen, vond ik dat wel leuk en interessant. Toen ik onlangs mijn boeken heb ingepakt voor mijn verhuis, kwam ik redelijk wat jeugdboeken tegen: van Belle en Sebastiaan en Met Heintje op de plassen tot de reeks Jan zonder Vrees van Karel Verleyen of de boeken van René Swartenbroeckx. Die heb ik als kind allemaal gelezen. Maar al bij al was ik tijdens mijn jeugd meer gefocust op de wielersport dan op cultuur.
Welke culturele herinnering is blijven hangen? Toen ik vijf jaar was, mocht ik in de Opera in Gent, waar mijn grootvader directeur was, een figurantenrol spelen in de operette Frederika van Franz Lehar. Ik moest samen met mijn theaterzusje een trap afhollen en Tante Riekje! roepen. Zij ging dan op haar schoot zitten, ik ernaast, en dan begon Tante Riekje te zingen. Ik weet nog dat ik dat gezang erg potsierlijk en onnozel vond, maar ik was wel verliefd op Tante Riekje. Tijdens de première liep het mis: ik heb het meisje weggeduwd, omdat ik vond dat het mijn beurt was om op haar schoot te zitten. En toen begon ik mee te zingen met Tante Riekje. Het publiek moest lachen en de muzikanten stopten met spelen en klopten op hun instrument om te applaudisseren (lacht)
Heb je naast je muzikaal talent nog een andere artistieke gave? Op mijn 13de heb ik met de hand een boek geschreven en heb het zelfs ingebonden. Ik had van een paar uiteen gevallen jeugdboeken gezien hoe dat moest. Het ging over de ridder Ronald, die een ruimteschip had. Het was echt om te lachen, hoewel het serieus bedoeld was. Na 53 paginas vond ik wat ik aan het schrijven was echter niet mooi meer en dan heb ik het boek weggegooid. Ik had graag kunnen schrijven zoals Tom Lanoye of Arnon Grunberg, of piano spelen zoals Jef Neve. Dat je met je vingers mensen aan het huilen kunt krijgen, lijkt me een ongelooflijke gave.
Maar jouw roman blijft onafgewerkt? Zeker nu ik een literair lief heb, durf in niet meer schrijven! Ik schrijf wel liedjesteksten, maar dat is een heel ander metier: die teksten moeten rijmen en in een cadans passen. Dat is niet te vergelijken met literair werk.
Welke kunst ligt je wel en waar heb je het moeilijker mee? Dans vind ik geweldig, zowel klassiek ballet als moderne dans. Het is ongelooflijk wat dansers vertellen met hun lichaam. Theatervoorstellingen in het beschaafd Nederlands geven mij snel het gevoel dat het niet naturel is. Ook met film kan ik dat ervaren. Ik heb onlangs De Vlaschaard teruggezien. Dat is wel een mooie film, maar tegelijk werkt het op mijn lachspieren als een boer op zijn kar staat en roept: Kom we gaan!. Ik hoor hem liever zeggen: How, we zinne wegh! (lacht)
Ook met fotografie heb ik minder voeling. Ik weet niet goed wanneer een beeld niet langer louter een mooie foto is en overgaat in kunst.
Als je op een vrije avond drie artiesten zou uitnodigen voor een etentje, wie zijn dan de uitverkorenen? Ik denk dat ze eerder slachtoffer dan uitverkoren zijn, hoor, aangezien ik niet zoveel verstand heb van kunst. (lacht) Ik zou graag met Arnon Grunberg aan tafel willen zitten om de psychopaat in hem te leren kennen.
Grunberg is volgens jou een psychopaat? Er zit een donker kantje aan hem, anders kan je zon boek als Tirza niet schrijven. Ik kan niet zeggen dat ik sympathie voelde voor het ultraconformistische hoofdpersonage, maar ik begreep hem wel en herkende mezelf zelfs in hem. Hij probeert zijn schaduw te negeren. Ik heb van mijn vader ooit het boek Ontmoeting met je schaduw gekregen. Je moet je schaduw aanvaarden in plaats van die krampachtig weg te stoppen. Ik denk dat ik met Grunberg hierover wel een filosofisch en psychologisch boompje zou kunnen opzetten.
Jullie kunnen samen misschien op zoek gaan naar de psychopaat in Helmut Lotti? Die is er niet! Dat is net de bedoeling van Helmut Lotti. Ik heb mezelf afgesplitst, omdat Helmut Lotigiers misschien wel de psychopaat is Maar je moet niet bang zijn: ik ben niet schizofreen. En ik ook niet. (lacht)
Wie mag er nog aan tafel zitten? Wim Vandekeybus. Ik vraag me af waar hij zijn inspiratie vandaan haalt, hoe je zon indrukwekkende choreografieën in mekaar zet en vooral hoelang je moet oefenen om rechtop te komen door tegen iemand aan te duwen.
En de aanwezigheid van acteur en regisseur Woody Allen lijkt me ook wel leuk.
Om de komische noot tijdens de avond te garanderen? Hij maakt grappige films, maar Tirza was ook komisch, hoor, of eerder: gitzwarte humor. Ik wil te weten te komen hoe zij naar de wereld en vooral naar zichzelf kijken. Om zon boeken te schrijven, zon rollen te spelen of zon dans te choreograferen moet er een zwart kantje in hen zitten. Hoe gaan ze daarmee om?
Bij welk moment in de kunstgeschiedenis had je aanwezig willen zijn? Das een makkelijke: de opname door Elvis van Thats allright mama in de Sun Studios. Naar het schijnt had hij net een oninteressante opnamesessie vol foute ballads met slechte filmsterren achter de rug en is hij uit frustratie in zijn kleedkamer beginnen jammen. De deur stond open, het nummer werd opgenomen en als single uitgebracht en hij scoorde er zijn eerste hit mee. Ik had erbij willen zijn om te zien of het verhaal niet aangedikt is.
Wie of wat wil je aantreffen in de hemel? Weer Elvis, in die boksring in 1968, in zijn zwart leren pak. Daar zou ik zonder mij te vervelen naar kunnen blijven kijken.
En misschien meedoen? Ja! Een duetje!
Ook het pleidooi door Al Pacino in de film A devils advocate mag daar op repeat staan. Hij doet in die film een uitleg waarom hij als advocaat zo nuttig is en waarom je voor hem moet kiezen. Dat is zo sterk!
Wat er zeker in de hemel mag staan, is het mooie gebouw dat ik samen met mijn lief gekocht heb in Zurenborg, Antwerpen. Het huis uit 1912 heet De aarde en is van architect Josef Bascourt. Beam me up, Scotty, met huis en al. Dan kan ik in de hemel in ons eigen huis blijven wonen. Handig! (lacht)
Welke artiest mag voor jou vereeuwigd worden in een standbeeld? Hugo Claus, omwille van zijn allround kunstenaarschap. Die man was regisseur, schilder, poëet, schrijver en ook nog niet onbelangrijk - een levenskunstenaar. Vele mensen van deze generatie zijn hem schatplichtig. (uit in Vlaanderen)
Twee jaar na hun eerste comeback hebben de Spice Girls het plan opgevat voor een nieuwe reünie.
Het was Mel B die op haar Twitter-pagina de geruchten bevestigden. Die staken de kop op nadat de meiden enkele weken geleden samen waren gaan dineren. Alleen Posh Spice Victoria Beckham ontbrak op de afspraak.
Mel B ontkent wel dat de reünie zal plaatsvinden op het WK voetbal. Over het verdere wanneer en waarom is verder niks duidelijk.
De vraag is ook of Victoria Beckham dit keer geen verstek laat gaan. Zij zet alles in op haar modecollectie, die eindelijk lijkt aan te slaan. (story)
Jo Lemaire staat dit jaar dertig jaar op de planken. Dat viert ze met een nieuwe toernee die vanavond wordt afgetrapt in CC Den Blank van Overijse. Na dertig jaar heeft Lemaire er nog het volste vertrouwen in: 'Ik overloop mijn carrière en laat sfeerbeelden en retrofoto's zien. Ik durf de confrontatie aan want ik ben niet erg verouderd."
Van Rockikoon tot chansonnière De titel van de toernee luidt 'Van rockicoon tot chansonnière'. Lemaire heeft in die drie decennia inderdaad vele hoeken van de artistieke kamer gezien. Het begon met een cover van een Italiaans nummer, 'Tintarella di luna' van Bob Azzam. Het was haar eerste hit en eerste tv-optreden in Vlaanderen. In 1982 stond ze op Torhout-Werchter.
Klassiek, pop, rock, chanson en de meer heavy stijlen: blues, jazz. Lemaire heeft ze allemaal gezongen. Risico's schuwt ze naar eigen zeggen niet: 'Dat is de rol van de artiest. In het Frans zeggen ze: 'Je ne veux pas m'encroûter'. Ik wil geen korstjes krijgen op mijn huid, ik wil lucht voelen op m'n vel."
Rolmodel voor tweetalig België Lemaire heeft ook vaak in het buitenland gezongen. 'In Hongkong heb ik gezongen in een superdeluxe club, in Rwanda in een lugubere zaal, in New York in een poepsjiek hotel. In Canada heb ik een fantastische zomer meegemaakt, drie maanden mooi weer en opgetreden in Québec en Montréal met eigen materiaal en Canadese muzikanten. In Liverpool heb ik gewerkt met Engelse muzikanten. Ik doe ook bedrijfsfeesten want zingen is mijn broodswinning, een zanger is gemaakt om te zingen, niet om te glimlachen zoals een tapijtenverkoper', vertelt ze in Het Belang van Limburg.
Dat die krant en zusterkrant Gazet van Antwerpen een bijzondere interesse vertonen voor Jo Lemaire mag geen verrassing heten. Destijds verkaste de Waalse naar Limburg en tegenwoordig woont ze in Bonheiden. Ze is ook het prototype van een Waalse die zich zonder faciliteiten maar met veel goede wil heeft geïntegreerd en zich het Nederlands eigen heeft gemaakt. Lemaire spreekt prachtig Nederlands met een charmant accent en mag bijgevolg een rolmodel genoemd worden voor (het ideale beeld van) een perfect tweetalig België.
Melodieuze Franse chansons met symfonisch orkest Jo Lemaire houdt het niet alleen bij een muzikale terugblik op de voorbije dertig jaar, ze kijkt ook vooruit. 'Met Dirk Brossé ga ik melodieuze Franse chansons zingen met een symfonisch orkest. We hebben dit project 'Paris s'éveille' genoemd. Dat is voor het seizoen 2010-2011', belooft ze.
'Gilbert zal me bedanken als hij een medaille pakt'
VDB mee op het (lastige) WK-parcours met de Belgische ploeg
De mannen van Carlo Bomans maalden gisterenmiddag hun eerste rondjes op het circuit van Mendrisio en deden er na drie toertjes nog een lusje bij richting hotel. Samen goed voor een kleine negentig kilometer. Uiteraard was uw gelegenheidsreporter er bij en peddelde - min of meer moeiteloos - mee.
'Carlo Bomans nam me even apart vooraleer we er op uit trokken met de fiets. Ik zou onderweg toch het zotteke niet uithangen? Uiteraard niet! Ik was daar om te helpen, niet om te storen. Overigens begreep ik de opmerking van Carlo wel. In zijn plaats had ik het ook gedaan, want tenslotte is hij verantwoordelijk voor zijn renners.'
'Ik vond het echt super om een paar uurtjes samen te zijn met die mannen. Vooral omdat ik voelde dat ik welkom was en dat hun attenties oprecht waren. Een mens voelt dat. Eigenlijk was dat nog mijn grootste voldoening. Ik denk dat ik toch een klein steentje heb bijgedragen in hun aanloop naar het wereldkampioenschap en dat ze dat hebben geapprecieerd. Ze hingen aan mijn lippen. Met Philippe Gilbert en Maxime Monfort, maar ook met De Weert, De Greef en Van Avermaet had ik een zeer aangenaam contact. Mijn raad omtrent de keuze van de versnellingen werd gretig aanhoord. Alleen Monfort hield vast aan zijn eigen visie, maar hij is dan ook een beetje meer klimmer. Greg vroeg me wat hem volgens mij te doen stond. Wààr en wanneer. Ik ben echter geen tovenaar. Een klasbak als hij moet zelf voelen, zelf kijken en anticiperen. En dan geen trap te veel geven. Mannen als Bruseghin, Chavanel, Voeckler, Moerenhout; die moet hij beschouwen als zijn concurrenten.'
Bruine Put
'Ik heb Philippe Gilbert kunnen overtuigen om eens te koersen zoals het moet voor een man met zijn kwaliteiten. Nu al durf ik zeggen dat we van hem geen attaque zullen zien. Hij moet aanklampen zo lang hij dat kan en doen wat niemand van hem verwacht: louter volgen. Zou ik niet eens proberen demarreren in de laatste ronde?, stelde hij voor. Nee! Hij mag nooit bij de eerste zes rijden! Behalve in de laatste kilometer, als er een prijs te rapen valt. 't Is waar, begreep hij. Ik zal aanklampen tot ik dood val. Het is mijn enige kans. Als hij dat waar maakt en een medaille pakt, komt hij me wel bedanken, daar ben ik zeker van. Ik heb hem immers doen geloven dat het mogelijk is, zolang hij het maar op de juiste manier aanpakt.'
'Toen we een laatste rondje reden over het parcours heb ik met hem in het spoor eens flink doorgetrokken op de tweede helling, die ik durf vergelijken met de Bruine Put. Voordien waren we al stevig naar beneden gedoken op de eerste klim, voor zover het verkeer het toeliet.
Phil had me dat gevraagd om het juiste traject te helpen bepalen. Eén bepaalde bocht kan daar immers het verschil maken. Hij volgt op een u-bocht en draait 30-35 graden naar links. Heel smal en gevaarlijk! Je komt er snel in en het wegdek hobbelt er een beetje. Een specialist als Samuel Sanchez kan daar in de slotronde een slag slaan.'
A la Rolf Sörensen
'Wie zich perfect kan plaatsen beschikt in Mendrisio over een geweldig voordeel. Zoals Rolf Sörensen vroeger. Die was er een echte meester in om altijd op de juiste manier in de voorwacht van het peloton te blijven met twee tandjes minder. Ik heb de Belgen aangeraden om dat ook te doen en zich ronde na ronde te blijven opladen om voorin te zitten. Daarvoor moet je natuurlijk kunnen sturen en wringen, zonder aan de remmen te komen. Als ik het over positioneren heb, dan bedoel ik dat je iedere helling bij de eerste twintig begint, op reserve naar boven rijdt om aan de voet van de volgende klim weer netjes bij die eerste twintig te zitten zonder een versnelling te hoeven plaatsen. Het vergt natuurlijk concentratie, een hele dag lang. Als twintigste rij je hier echter een stuk meer op het gemak dan in de staart van het peloton.'
'Een wereldkampioenschap wordt bijna altijd gewonnen in de laatste twee ronden. Weet je, dit parcours was echt op mijn maat geweest. Iets minder zwaar weliswaar dan ik vooraf had gedacht, maar nog altijd meer dan lastig genoeg. Die laatste helling met de grote plateau naar boven, puur op de macht. Man, ik was daar nogal eens op gevlogen! Wie daar boven komt met tien meter voorsprong heeft gewonnen spel. Wat blijft dan nog? Een beetje bergaf en de rechte lijn naar de streep. Daar pakken ze je niet meer, want als je op die ultieme klim de anderen kan losgooien, ben je gewoon de beste. Ik denk dat het ook zo zal gebeuren.' Nieuwsblad.
Philippe Gilbert over WK: 'Een medaille zou al magnifiek zijn'
Een kwarteeuw geleden is het dat Wallonië met Claude Criquielion in Montjuich nog eens WK-goud pakte. 'Ooit wil ik wereldkampioen worden', zegt Philippe Gilbert. 'Met mijn profiel is dit het allerhoogste. Al zou een medaille hier ook al magnifiek zijn.'
Daar waar Italia geruisloos overgaat in de bergen van Ticino moet het gebeuren voor Philippe Gilbert. Van op het terras van het Colorado hotel in Lugano heeft de Ardense Monegask uitzicht op Paradiso, een plaatsje aan het feeërieke Lago di Lugano. Pakt hij zondag goud op de Via Campagna Adorna, dan is Mendrisio echter voor eeuwig het paradijs van deze Ardense jager.
Eigenlijk ben je al voor de tweede keer in drie jaar tijd de kopman. Twee jaar geleden werd je achtste in Stuttgart.
'Het was niet meteen een topresultaat, maar die dag toonde ik dat ik het kon als ik er moest staan. Ik ben al jaren gek van de regenboogstrijd. In 1993 zag ik live de beelden van het WK in Oslo, waar Lance Armstrong won.
Sindsdien droom ik van zo'n trui. Ik monsterde onlangs nog Alessandro Ballan in de Vuelta. Die vijf horizontale strepen op dat hagelwitte shirt beroeren iedereen. Zelfs Spanjaarden die niets van wielrennen kennen, staan langer stil bij zo'n trui. Ballan is opnieuw niet kansloos en kan de eenheid rond Cunego breken. Ik zou het graag zien gebeuren.'
Franco Ballerini, de Italiaanse succescoach is onder de indruk van wat je in de Vuelta deed.
'Dat streelt mijn ijdelheid. Ze praten over mij. Dat geeft je erkenning, maar geen extra stress. Ik had een droomvoorbereiding in de Vuelta. De laatste vijf dagen zat ik al bij Mendrisio en probeerde ik in de eerste plaats niet ziek te worden en een val te vermijden. Ik reed er wel lek, maar troostte me met de gedachte dat het beter daar gebeurde dan hier.'
Het kopmanschap geeft wel extra druk?
'Vind je? Ik heb daar nooit last van. Het is uiteindelijk maar sport. Er schuilen weinig belangrijke zaken achter. Als je een fout maakt, dan gaat er niemand dood. Ik zal tevreden zijn indien ik foutloos rijd. Zo'n omloop liegt niet. Blijkt dat er drie wegrijden op de laatste helling en ik kan ze niet volgen, dan moet ik me bij de feiten neerleggen. Dit is beestig lastig. Op een schaal van tien geef ik Mendrisio acht of negen.'
In vergelijking met de Spanjaarden en de Italianen wegen we veel lichter.
'Toch voor zo'n parcours. Ik zag de beelden van vorig jaar. Marzio Bruseghin nam drie keer de helling voor zijn rekening, tien minuten aan een stuk door. Tosatto deed het in Varese twee keer. Bruseghin is amper nummer drie van de squadra. Ik zag ook dat Cunego vorig jaar al op tachtig kilometer zijn neus een eerste keer aan het venster stak. Hadden we zondag een Cunego bij, dan zouden we het ook zo doen. Spanje heeft met Valverde, Sanchez en Rodriguez ook drie speerpunten, al kende Alejandro niet bepaald de goede voorbereiding. Maar ik houd ook rekening met Edvald Boasson Hagen, of Fabian Cancellara. De Noor is een fenomeen en de manier waarop de Zwitser tijdritgoud pakte, was terriblement. De vraag is of hij recupereerde van de inspanningen, zowel fysiek als mentaal, want dat vreet toch aan jou. Hij heeft er alle belang bij dat het WK-begin rustig is. Ik beschouw ook de Australische thuisrijder Cadel Evans bij de favorieten, alleen is hij niet zo snel als Cunego en Valverde. Ik weet niet of hij zondag mijn ploegmaat zal zijn. Ik houd ook rekening met jongens als Fédrigo en Chavanel die ertussen kunnen glijden.'
'Mijn opdracht is heel simpel: ik probeer met minimale inspanningen aan de laatste twintig kilometer te beginnen. Dit WK wordt een fysieke slag, veel eerder dan een tactische koers.'
Lissabon was zogezegd ook loodzwaar, maar Freire won in de spurt.
'Ik geloof niet dat het een spurt met twintig wordt. Het zal zijn zoals vorig jaar. Ineens begin je aan de laatste twee ronden, je kijkt achterom en ziet dat je slechts nog met een vijftigtal renners bent.'
Wat vermag Tom Boonen dan op dit parcours?
'Ik vind zijn aanwezigheid meegenomen. Tom heeft ontzettend veel ervaring. Hij is nooit in paniek en weet hoe we als ploeg moeten reageren in een bepaalde situatie. Hij heeft een goede visie, zelfs al stelt hij halfweg vast dat hij niet honderd procent is bijvoorbeeld. Hij kan ook veel werk opknappen voor mij. Een beetje zoals ik de debatten opende in zijn WK van Madrid 2005.'
Kan je leven met de andere namen in de Belgische ploeg?
'Ik had misschien Johan Vansummeren meegenomen. Hij trok speciaal nog op hoogtestage naar Sankt Moritz. Ik denk dat hij in de Amstel Gold Race bewees hoe hard hij op een geaccidenteerd parcours kan gaan. Ik ben ook geen renner die veel helpers in de buurt moet hebben. Ik vraag Francis De Greef voor het begin en Maxime Monfort voor het laatste derde van de wedstrijd. Mendrisio is nu niet meteen mijn droomparcours, maar er komen er wel nog aan. Zoals Melbourne 2010 bijvoorbeeld en Valkenburg 2012. ' (nieuwsblad Hugo Coorevits in Mendrisio)
Heb je last van overmatige gas- en zuurproductie, een opgeblazen gevoel, winderigheid of diarree? Dan kan je lactose-intolerant zijn. Heel vervelend, maar gelukkig kun je het met een goed dieet onder controle houden.
Lactose is een natuurlijke melksuiker. Het komt voor in de volgende melkproducten
Volle, halfvolle, magere melk en karnemelk.
Geitenmelk, schapenmelk, paardenmelk en ezelinnenmelk.
Zachte geiten- en schapenkaas (bijvoorbeeld feta).
Chocolademelk, yoghurtdrink en fruitzuiveldranken.
Smeltkaas, smeerkaas, buitenlandse kaas, verse kaas, cottage cheese en hüttenkäse.
Yoghurt, kwark en melkkefir.
Vla, pap, pudding en mousse.
Slagroom, zure room en crème fraiche.
In Nederlandse harde kaas, zoals Goudse kaas, komt geen lactose voor. Lactose splitst zich in je darmen op in suikers, die door het hele lichaam kunnen worden opgenomen.
Om lactose te verteren, is lactase nodig. Lactase splitst lactose in de suikers glucose en galactose, die je lichaam gebruikt als bouwstenen of energie.
Lactose-intolerantie
Lactose-intolerantie wil zeggen dat lactose in je darmen niet wordt afgebroken tot verteerbare suikers. Dit leidt tot verschijnselen als overmatig gas- en zuurproductie, opgeblazen gevoel, winderigheid en diarree.
Dit komt doordat het enzym lactase in onvoldoende mate of helemaal niet aanwezig is. Of klachten optreden, hangt onder meer af van de hoeveelheid lactase die je lichaam nog aanmaakt.
Het hangt ook af van de samenstelling van de voeding en de soorten bacteriën die in je darmen leven. Schiet de aanmaak van lactase tekort, dan verteert de lactose uit de voeding onvoldoende.
Het lichaam kan onverteerde lactose niet opnemen. Dit heet 'lactosemalabsorptie'. Lactosemalabsorptie geeft niet altijd klachten. Waarschijnlijk hebben veel mensen een lactasetekort zonder dat zij hier iets van merken. (gezondheidsnet)
Gorki-voorman Luc De Vos ging donderdagavond even naakt tijdens de avant-première van het theaterstuk De Alpenzusjes, waarin de zanger een rolletje speelt. De Vos deed dat, nadat hij van één van de twee Alpenzusjes (de actrices Dahlia Pessemiers en Nele Bauwens) het bevel kreeg een andere onderbroek aan te trekken. Medewerker Jan Vens zat in de zaal van De Vieze Gasten, waar het stuk in avant première ging. Zaterdag is er de première in het NT Gent, en daarna toert het stuk door Vlaanderen.
Het is niet de eerste keer dat De Vos een uitstapje naar het theater doet: hij deed dat eerder al in Antwerpen, waar hij in de productie Kaatje is verdronken samen met Tom Pintens ook een muzikale inbreng had.
Ook bij De Alpenzusjes zorgt De Vos, hoog vanop een stelling, voor de muziek, maar hij heeft ook een klein rolletje.
'Ik hou wel van een uitstapje naar het theater. Vooral omdat ik er in tegenstelling tot bij Gorki, op de achtergrond blijf. Ik ga er geen Hamlet neerzetten', vertelt De Vos in een interview in De Gentenaar van vrijdag.
De gapers Het verhaal rond de spotnaam begint bij Johannes de Doper, de patroonheilige van de gemeente. De bevolking aanbad hem, en doet dat misschien nog steeds, tegen de vallende ziekte en tegen de stuipen. De legende vertelt dat Sint-Jan het geheim van de bliksem wilde leren kennen. Toen hij erdoor werd getroffen, viel hij al stuiptrekkend neer. Later kwamen pelgrims van heinde en verre naar het dorp om er op 24 juni de feestdag van Sint-Jan te vieren.
De Anzegemnaars zagen wel iets in die zonderlingen en probeerden er munt uit te slaan. Veel inwoners verkochten aan de nietsvermoedende voorbijgangers allerhande kruidenaftreksels tegen de vallende ziekte. Anderen specialiseerden zich in middeltjes die zwerende wonden en etterde ogen genazen. Om duidelijk te maken tegen welk ongemak de bedevaarder iets kon kopen, bevestigde de uitbater een bord boven zijn deur. Daarop stond een tekening van de kwaal en de naam van het middel.
De uitgangsborden kregen de naam gapers omdat ze door iedereen werden aangestaard om de betekenis van de afbeelding te achterhalen. Het duurde niet lang of de mensen die het opschrift al dan niet met open mond stonden te bekijken, werden de gapers genoemd. ,,Het woord had natuurlijk een wat negatieve bijklank'', zegt Milko Pannecoucke. ,,Het is net hetzelfde als naar een inwoner van Kuurne roepen dat hij een ezel is, die is daar ook niet altijd gelukkig mee.''
Vrouw zwanger van twee baby's die geen tweeling zijn
Het Amerikaanse koppel Todd en Julia Grovenburg reageerde verrast toen artsen vertelden dat ze twee baby's verwachtten en dat het ene kind twee weken later verwekt was dan het andere.
Hudson en Jillian De artsen denken dat de eerste baby Jillian twee en een half weken voor de tweede baby Hudson werd verwekt. Dit verschijnsel heet superfoetatie, dat is wanneer een eicel bevrucht raakt als de moeder al zwanger is.
Twee hartslagen "Alles duidt er op dat de twee kinderen op een andere dag verwekt werden", Aldus professor Karen Boyle. "Op de eerste echografie van zagen we dat één baby zich goed ontwikkelde en daaruit konden we ook exact afleiden hoe oud de foetus was. Dan merkte ik de hartslag van een tweede baby op die helemaal nog niet zo goed ontwikkeld was."
Heel zeldzaam Volgens Boyle is dit een heel zeldzaam verschijnsel, ze heeft zelf maar weet van tien eerdere gevallen van superfoetatie. Het kan wel pas echt vastgesteld worden bij de geboorte, wanneer de artsen tests op de baby's kunnen uitvoeren. (ep)
Het hoogseizoen van de mode is weer begonnen. New York, Londen, Milaan en Parijs zijn de komende weken één gigantisch podium voor de lente-en zomertrends van 2010. De redactie van De Standaard Magazine stelt hier elke dag haar favoriete silhouet voor. Een fotospecial met groeifactor dus. Vandaag Prada.
Omdat de babydolletjes, assepoesterschoenen en landschapsprints (benieuwd wat Véronique Branquinho hiervan zou zeggen, tussen haakjes) die Miuccia Prada de catwalk opstuurde ons meteen zin deden krijgen om in een teletijdmachine te kruipen in de richting van de hoogdagen aan de Italiaanse riviera. Vintage en een hightechgevoel (de brillen! de lippen!) mixte ze samen tot een wonderbaarlijk geheel, en ook zij haalde - net als wel meer ontwerpers dit seizoen - de grote onderbroek uit de kast.
Niet dat het makkelijk kiezen was, op deze tweede dag in Milaan. Dit rubriekje dwingt ons om er telkens 1 silhouet per defilé-dag uit te pikken, maar als Armani, Prada en D&G op één en dezelfde dag defileren, maken ze het ons daar wel heel moeilijk.
Droog is hij wel, die Philippe Geubels. Zo droog dat wij bijna verzanden aan de andere kant van de telefoonlijn. Zijn lijzige stem, zijn kurkdroge grappen en zijn vele televisie-optredens (De Slimste Mens, De Laatste Show, De Pappenheimers ) hebben hem tot een van Vlaanderens populairste komieken gemaakt. Tegenwoordig bestormt hij de Vlaamse podia met de avondvullende show Droog. Maar heeft Philippe naast komische ook culturele roots?
Was je een cultureel kind? Kreeg je cultuur met de paplepel mee of heb je gaandeweg zelf die interesse ontwikkeld?
Philippe Geubels: Euh, een cultureel mens ben ik volgens mij nog steeds niet. Wat is dat trouwens, cultureel zijn? Mijn vrouw danst, en soms ga ik kijken naar haar optredens. Theater kan me ook wel boeien: van het Antwerpse gezelschap Bad van Marie heb ik al een paar mooie voorstellingen gezien. Die voorstelling in de showroom van een garage (win-een-auto.com, red.) en die in een rusthuis (AC Ransart, red.) bijvoorbeeld. Maar als ik heel eerlijk ben zijn dat de enige twee voorstellingen die ik de laatste tijd gezien heb. Niet dat ik genoeg heb van theater, maar het komt er gewoon niet zo vaak van, aangezien ik s avonds zelf veel weg ben.
Wat is je vroegste culturele herinnering? Met mijn ouders ging ik vroeger wel eens naar het Echt Antwaarps Theater, dat vond ik fantastisch. Een concrete voorstelling of grap herinner ik me niet meer echt. Ik was pas negen of tien jaar, dat is lang geleden.
Als je je gave zou mogen ruilen met een (ander) artistiek talent, welk talent zou je dan verkiezen? Waarin zou je heel goed willen zijn?Ik zou willen rockgitarist zijn, ik kijk nogal op naar rockgitaristen. Zon Jim Morrisson-figuur, dat trekt me wel aan. Rock-n-roll! Helaas speel ik geen instrument, ik heb zelfs als vijftienjarige nooit in een bandje gezeten.
Welke kunstdiscipline kan jou het minst bekoren? Een avondje musical zie ik eerlijk gezegd echt niet zitten. Klassieke muziek is wellicht ook wat moeilijker, maar daarvan heb ik niet meteen een afkeer, ik wil dat wel eens proberen. Ook opera wil ik wel eens een kans geven. Conceptuele beeldende kunst? Ik begrijp niet eens wat dat is. Maar misschien moet ik er net daarom eens naartoe gaan.
Stel: je mag een avond lang tafelen met drie kunstenaars. Wie zijn de uitverkorenen? En waarover zou je het met hen willen hebben? Hitler, heeft die ook niet wat schilderijtjes gemaakt? (lacht) Neen, ik weet het niet goed kunstenaars, wat zijn dat dan? Zijn dat mensen die schilderen? Mmm, ik heb eigenlijk geen kunstidolen Weet je wat: ik zou zeggen dat die kunstenaars niet moeten langskomen, ik zou liever met een paar goede vrienden een pintje drinken.
Helaas, je vrienden vallen niet onder de noemer kunstenaars, Philippe. Tweede poging! Vooruit dan maar. Wie heeft ook weer zn oor afgesneden? Ah ja, Vincent van Gogh. Die zou ik wel eens willen vragen waarom hij dat in godsnaam gedaan heeft. En dan diegene die overal hesp tegenaan geplakt heeft, Jan Fabre. Misschien moet ik die mens eens vragen wat hij dan eigenlijk wél graag eet. En om te eindigen: die kerel die onlangs een hond heeft vastgebonden in een museum en dat beest heeft laten verhongeren tot het dood was (de Nicaraguaanse Guillermo 'Habacuc' Vargas, red.) Die kerel wil ik niets vragen, ik wil hem gewoon eens op zijn gezicht slaan.
Welk cultureel-historisch moment had je live willen meemaken? De Wereldtentoonstelling van 1958. Ik zou mij daar wel geamuseerd hebben. Ik weet totaal niet wat er te zien was, maar iedereen doet er zo enthousiast over dat het wel de moeite moet geweest zijn.
Stel: in de hemel is er cultuur, die je tot in de eeuwigheid mag bezichtigen/beluisteren. Welke film, boek, muziek, artiest, wil je daar aantreffen? Quentin Tarantino en Jim Morrison in ieder geval, en misschien ook Irvin Welsh, zijn boeken vind ik heel goed. Moest ik in de hemel trouwens vrij mogen kiezen waarmee ik mn dagen doorbreng, dan zou dat lezen zijn. Ik lees superveel. Wil je mij straffen, dan moet je mij verplichten tot het lezen van stationsromannetjes tot in der eeuwigheid. Als ik echt, echt niets anders vind neem ik er soms zo wel eentje vast, en dan lees ik het ook uit, maar uiteindelijk gaat het altijd om dezelfde verhaaltjes.
Welke Vlaamse kunstenaar verdient volgens jou een standbeeld en waarom? Philippe Geubels, natuurlijk. Of is dat niet origineel? Weet je wat, neem dan maar Kamagurka. Omdat die al zo lang bezig is, en het al zo lang uithoudt in het circuit. Hij mag van mij gerust een standbeeld krijgen. Ik bedoel daarmee niet dat hij er daarna maar mee moet ophouden, hoor. Ik vind hem echt goed, en hij mag er wat mij betreft gerust nog even zoveel jaar bijdoen. (uit in Vlaanderen)
Helmut Lotti (39) heeft zijn hart eens gelucht bij een reporter van Reuters. Het wereldvermaarde persagentschap biedt vandaag een interview aan onder de titel 'Belgische tenor Helmut Lotti wil zijn eigen stijl vinden". Lotti is momenteel op tournee door Australië.
Origineel "Ik sta op het punt het roer radicaal om te gooien, het wordt tijd dat ik origineel word. Ik wil ermee stoppen klassieke of traditionele muziek naar mijn hand te zetten want op de duur vraag ik me af of het succes te wijten is aan mij of aan het feit dat ik een toerende jukebox ben. Ik ga voortaan mijn eigen nummers schrijven". Tijdsgeest en geluk "In het begin was het opwindend, ik had de tijdsgeest mee en ik had geluk. Ik was de juiste kerel op het juiste moment, op de juiste plaats".
De formule van een reeks nummers uit een bepaald genre of regio ter bewerken voor groot orkest, legde Lotti geen windeieren. Hij verkocht 13 miljoen albums en trad 1.500 keer op. Succesformule beu "Maar die succesformule ben ik nu moe", bekent Lotti. "Ik word binnenkort veertig en ik wil niet iemand worden die als een gefrustreerde ouwe vent op het podium staat, er 25 probeert uit te zien en dezelfde liedjes zingt als dertig jaar eerder".
Muzak Toen hij 33 was wilde Lotti al een ommezwaai maken, onthult hij, maar na een sabbatjaar nam hij opnieuw het pad dat zijn manager Piet Roelen voor hem had uitgestippeld: dat van de easy listening klassiekers die door critici als muzak worden omschreven. Maar nu wil hij écht veranderen.
"Ik heb geen enkel album gemaakt dat ik zelf niet goed vond, maar ik heb zelden het album gemaakt dat ik écht wilde maken. Ik wil dat het succes echt van mij is, ook al verkoop ik wereldwijd niet meer dan 10.000 albums". Elvis en koren Gevraagd wat we van zijn eigen werk mogen verwachten, antwoordt Lotti: "Er zal altijd een invloed van Elvis te horen zijn, en ik hou ook van koren. Maar ik zou het allemaal wat moderner willen en met wat meer punch. Na twintig jaar ga ik niet meer op zoek gaan naar de juiste muziek voor mijn publiek. Ik ga nu iets doen wat ik echt wil doen en zien welk publiek ik daarmee kan bekoren. Maar de échte Helmut Lotti zal niet te gek of te modern worden, wees maar gerust". (lb)
Vanaf vandaag zijn we alweer toe aan een tweede aarde
Vandaag is het Earth Overshoot Day.
Dat is de dag van een bepaald jaar wanneer - vanaf 1 januari geteld - de mensheid wereldwijd net zoveel van de aardse grondstoffen en voedingswaren heeft opgebruikt als wat de Aarde in één jaar tijd terug kan opbrengen. Of: morgen heeft de mens alles opgebruikt wat de aarde ons in één jaar tijd kan bieden.
Voor alle duidelijkheid: het gaat om Overshoot Day voor de hele wereld. De Overshoot Day voor België ligt veel vroeger: op 1 mei was voor ons alles al opgebruikt.
1986 Tot 1986 verbruikte de mensheid jaarlijks minder dan wat de aarde terug kon genereren op één jaar tijd, dus bestond er nog geen Overshoot Day.
De eerste was op 31 december 1986, vanaf toen kon de Aarde dus niet meer terug opbrengen wat de mens verbruikte in datzelfde jaar. Sindsdien valt de dag elk jaar vroeger.
Crisis Earth Overshoot Day 1996 was zo bijvoorbeeld nog in november, in 2006 was het op 9 oktober, 2007 was het 28 september, en in 2008 was het op 23 september. Dit jaar 'winnen' we twee dagen door de wereldwijde economische recessie.
Vraag en aanbod "Al jaren overstijgt onze vraag het aanbod van de natuur, en steeds meer. De gevolgen daarvan, met name de klimaatverandering, het verlies aan biodiversiteit, het verdwijnen van bossen, het leegvissen van de oceanen, zijn duidelijk", legt Mathis Wackernagel, de voorzitter van GFN, de organisatie die Overshoot Day berekent.
Opwarming klimaat We stoten nu veel meer broeikasgassen uit dan de natuur kan verwerken. Daardoor blijven deze gassen in de atmosfeer, wat op zijn beurt het klimaat op aarde verandert. (mvl)
De deelname van de jumpende Leon Dumon bleek een reclamestunt voor melk. gia
Een 64-jarige opticien uit Sint-Amandsberg heeft de jury van So you think you can dance op VTM mooi beetgenomen: de man was ingehuurd om reclame te maken voor melk.
De jury van het dansprogramma verbaasde zich gisteravond over de 64-jarige Leon Dumon, de oudste deelnemer van de talentenjacht. De opticien op rust waagde zich aan een rondje jumpen, sloot af met een grand écart en gaf als toemaatje nog een imitatie van Michael Jackson weg. Niet goed genoeg om de volgende ronde te halen, maar de jury was wel onder de indruk.
Nu bleek dat Leon Dumon niet zomaar van de partij was: zijn deelname is een reclamestunt voor melk. Leon is ingehuurd door het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (Vlam).
Leon danst al sinds zijn vier jaar. 'Ik wou me als kind inschrijven in de balletschool maar durfde niet toen ik iedereen in tutu zag zitten.' Leon werd opticien en leerde zowat alle dansen. 'Ook jumpen had ik snel beet. De jury van So you think you can dance had niks door. Ik wist dat het een stunt was, maar ik ging toch om te winnen. Al begrijp ik wel dat ze vooral jong talent zoeken.' (standaard)
Spotnamen, spotverhalen, domme gezegden en geestigheden hebben altijd bij de mensen in een hoge gunst gestaan.
De mens heeft steeds heel graag met zijn nabuur gespot! Dit kwam reeds voor in de oudheid.
Tijdens de middeleeuwen en later ging het er al even erg aan toe. De naijver en afgunst die onze gemeenten bezielden was misschien wel de hoofdoorzaak van de gegeven spotnamen. Een tweede reden waaraan het ontstaan van spotnamen te wijten is, was de afzondering van de verschillende plattelandsdorpen. Er was gebrek aan gemeenschapswegen en er waren ook geen verkeersmiddelen.
Onze voorouders bleven steeds binnen de perken van hun eigen gemeente en ze kwamen zelden of nooit in contact met de bewoners van andere dorpen, zodat ze mekaar voor vreemdelingen aanzagen. Dit alles gaf aanleiding tot wederzijds wantrouwen en onderlinge vijandschap.
Om met de bewoners van de nabij gelegen dorpen te schimpen, nam men alles te baat. De kleinste gebeurtenis, het minste feit, werd verdraaid, vergroot en rondgebazuind. Deze feiten lagen dan meestal aan de basis van de spotnaam. Onze voorouders waren beslist niet kieskeurig met het kiezen van hun namen. Sommige schimpnamen waren wel wat plat en realistisch. Eens de spotnaam in voege, werd deze dan overgeleverd van geslacht tot geslacht.
De bijnaam van de Bruggelingen is Brugse zotten. Deze bijnaam danken ze aan volgende legende: nadat ze Maximiliaan I van Oostenrijk voor een tijd gevangen hadden genomen, verbood deze het houden van een jaarmarkt en andere festiviteiten. In een poging om hem te sussen, hield Brugge voor hem een groot feest en vroeg daarna voor de toelating opnieuw een jaarmarkt te houden, belastingen te mogen innen én ... het bouwen van een nieuw zothuis. Hij antwoordde: Sluit alle poorten van Brugge en je hebt een zothuis!.
Marco Borsato heeft op een persconferentie tekst en uitleg gegeven bij het faillissement van The Entertainment Group, waarvan hij aandeelhouder was.
"Ik ben nog nooit weggelopen van mijn verantwoordelijkheid, hoewel ik niet vind dat ik moreel verantwoordelijk ben voor de situatie die is ontstaan", steekt een zichtbaar emotionele Borsato van wal.
"Er is de jongste dagen ten onrechte een beeld ontstaan dat ik uit de vuilnisbak zou moeten eten en dat er geen brood op de plank zou zijn. Dat is niet zo. Hoe ik er financieel precies voor sta, weet ik nog niet, maar ik kan wel zeggen dat wat ik de laatste twintig jaar heb verdiend, op z'n minst verdwenen is."
"Ik voel me niet verslagen. Ik voel me juist gesterkt. Ik ben een behoorlijk stuk wijzer geworden." (Gva)
Een hele generatie dertigers van nu is opgegroeid met een radio waaruit schijnbaar alleen maar de zoetgevooisde stem van Leen Demaré kwam. Ze begon haar carrière in 1985 op Radio 1. Daar presenteerde ze de Voor de dag en Van kattekwaad tot erger. Vervolgens belandde ze bij Radio Donna waar ze zo'n acht jaar lang Vrouwentongen in vuur en vlam zette. Geheel op haar eentje werd zij het boegbeeld van de zender. Dat aan alle mooie liedjes een einde kwam, is gebleken toen ze in 2006 Donna ruilde voor 4FM. Ondertussen kreeg de stem van Leen ook een gezicht op televisie. Zij was vaste gast in Het Swingpaleis (VRT) en in 2007 nam zij deel aan Sterren op het ijs (VTM). Sinds 1 april 2009 presenteert Leen het programma Lilaleen op JOE fm, de opvolger van 4FM.
Toen Leen nog Leentje was, wilde ze toen ook al radio maken? Nee, ik was helemaal geen radiobeest. Als technische man bij de VRT stond mijn vader in voor het goede verloop van de radio-uitzendingen. Maar zelf was ik er niet mee bezig. Ik heb bijvoorbeeld ook nooit vrije radio gemaakt.
Wat wilde je dan wel worden? Juffrouw? Stewardess? Ik wilde altijd privédetective worden. De detectiveverhalen van De Vijf hebben daar zeker iets mee te maken gehad (lacht).
Zat je heel je jeugd met je neus in de boeken? Ik las enorm veel, maar gelukkig deed ik ook nog wel wat anders. Van mijn zes tot mijn acht heb ik pianoles gekregen. Daarna volgden nog eens vijf jaar notenleer. Ik ben ook heel jong met balletles begonnen, eerst klassiek ballet tot mijn vijftien en daarna hedendaagse dans. Mijn ouders namen mij regelmatig mee naar Flagey voor de klassieke concerten van de VRT. Naar de opera was ook zo'n vaste uitstap en jaarlijks gingen wij met de hele familie naar het Festival van Vlaanderen.
Doe je dat nu nog? Ja, ik ga nog steeds naar behoorlijk wat concerten, ook naar klassieke. Onlangs zag ik in de Munt nog Le Nozze di Figaro. Regelmatig vind je mij ook op pop- en rockconcerten, want mijn man zit in de muziekbusiness. En ik ben een fan van Jef Neve, zowel van zijn symfonisch werk als van zijn jazzrepertoire.
Naar welke muziek kan je echt niet luisteren? Experimentele jazz doet mij echt niets. Hetzelfde geldt trouwens ook voor experimenteel theater. Je vindt mij ook niet op voorstellingen waarvan ik weet dat de acteurs het publiek betrekken. In mijn studententijd deed ik dat nog wel. Ik had toen een abonnement op de Beursschouwburg en ging vaak naar het STUK in Leuven. Als ik nu terugdenk aan wat ik daar allemaal gezien heb, en waar nog voor ben blijven zitten ook, vraag ik me af wat mij in hemelsnaam bezielde.
Deed je dat als student niet vooral om na de voorstelling pinten te gaan pakken? Dat is inderdaad de enige reden die ik me kan bedenken (lacht). Och ja, ik deed dat gewoon. Als student heb je meer geduld. Vroeger las ik elk boek van de eerste tot de laatste letter uit, zelfs als dat boek mij niet aanstond. Ik dacht daar niet bij na. Als ik nu niet geboeid raak in de eerste dertig pagina's, dan leg ik het boek onverbiddelijk weg. Het is een kwestie van tijd. Nu kan ik soms denken: "Verdorie, wat zit ik hier mijn tijd te verdoen, ik ben gewoon weg." En dan ben ik ook weg! Vreemd, maar bij films ligt mijn tolerantiegrens hoger. Ik kijk heel graag naar kleine films. Vroeger zond Canvas vrijdagavond laat altijd een kleine film uit, iets uit Bhutan of Irak of zo (lacht), en daar nestelde ik mij dan echt voor in mijn bed of mijn zetel.
In welke periode van de kunstgeschiedenis vind je jezelf terug? Ik hou van de tijdsgeest van het begin van de twintigste eeuw, in New York. Of Oostenrijk tijdens de opkomst van het dadaïsme. Ik zou graag eens een dag rondhangen in de buurt van de kunstenaar Egon Schiele. Het nihilisme uit die periode ik zeg niet dat ik zelf zo ben, maar het intrigeert mij wel. Ik heb ook De stad der wonderen van Mendoza heel graag gelezen. Dat boek gaat over Barcelona in de periode tussen de twee wereldtentoonstellingen. Als ik daar een vlieg kon zijn...
Wat neem je mee naar de eeuwigheid? Mijn lievelingsfilm is Le Big Lebowski. En de beste CD ooit is Harvest van Neil Young. Een boek uitkiezen, vind ik moeilijk Van elk boek dat ik graag gelezen heb, denk ik immers dat het het meest fantastische boek ooit geschreven is. Wat ik eigenaardig vind, is dat ik een grote fan ben van Zuid-Amerikaanse auteurs, terwijl Zuid-Amerika an-sich mij absoluut niet aanspreekt. Noch qua cultuur, noch qua eten of stijl van mensen. Langs de andere kant ga ik heel graag naar het Oosten, maar boeken van ginder trekken dan weer op niets. Als ik één roman mag kiezen, dan ga ik toch maar voor Liefde in tijden van cholera van Gabriel García Márquez.
Welke kunstenaar verdient een standbeeld? Ik doe niet aan idolatrie. Ik kan dingen mooi vinden, maar echt mensen verafgoden doe ik niet. Als het echt moet, geef dan Toots Thielemans maar eentje. Die mens is fantastisch. Tegelijkertijd zou hij dat ongelooflijk relativeren: "Allez, ikke een standbeeld? Maar enfin?!" Dus ja, doe maar Toots! (Uit in Vlaanderen)
Op een morgen, het moet zon 8 uur geweest zijn, komt er een oude man van in de 80 om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen. Hij zei dat hij gehaast was want hij had een afspraak om 9 uur. Ik heb hem toen uitgenodigd om plaats te nemen wetende dat het meer dan één uur in beslag zou nemen.
Kreeg je als kind al veel cultuur mee?
Op mijn 13de heb ik met de hand een boek geschreven en heb het zelfs ingebonden. Ik had van een paar uiteen gevallen jeugdboeken gezien hoe dat moest. Het ging over de ridder Ronald, die een ruimteschip had. Het was echt om te lachen, hoewel het serieus bedoeld was. Na 53 paginas vond ik wat ik aan het schrijven was echter niet mooi meer en dan heb ik het boek weggegooid.
Als je op een vrije avond drie artiesten zou uitnodigen voor een etentje, wie zijn dan de uitverkorenen?
Das een makkelijke: de opname door Elvis van Thats allright mama in de Sun Studios. Naar het schijnt had hij net een oninteressante opnamesessie vol foute ballads met slechte filmsterren achter de rug en is hij uit frustratie in zijn kleedkamer beginnen jammen. De deur stond open, het nummer werd opgenomen en als single uitgebracht en hij scoorde er zijn eerste hit mee. Ik had erbij willen zijn om te zien of het verhaal niet aangedikt is.
Twee jaar na hun eerste comeback hebben de Spice Girls het plan opgevat voor een nieuwe reünie.
Jo Lemaire staat dit jaar dertig jaar op de planken. Dat viert ze met een nieuwe toernee die vanavond wordt afgetrapt in CC Den Blank van Overijse. Na dertig jaar heeft Lemaire er nog het volste vertrouwen in: 'Ik overloop mijn carrière en laat sfeerbeelden en retrofoto's zien. Ik durf de confrontatie aan want ik ben niet erg verouderd."
Vandaag zaterdag première in NTGent 
Was je een cultureel kind? Kreeg je cultuur met de paplepel mee of heb je gaandeweg zelf die interesse ontwikkeld?
Vandaag is het Earth Overshoot Day. 
De mens heeft steeds heel graag met zijn nabuur gespot! Dit kwam reeds voor in de oudheid.
"Wat ik laatste 20 jaar verdiend heb, is weg"
Toen Leen nog Leentje was, wilde ze toen ook al radio maken?
In welke periode van de kunstgeschiedenis vind je jezelf terug?
