Het leven is niet ontsnappen aan het onweer maar dansen in de regen.

Tussen alle moppen en de humor, zijn er soms die een belangrijke boodschap inhouden.  Deze wil ik delen met jullie.  De gelukkigste mensen hebben niet steeds het beste van alles, ze trekken hun plan met wat ze hebben.

Op een morgen, het moet zo’n  8 uur geweest zijn, komt er een oude man van in de 80 om de draadjes uit zijn duim te laten verwijderen.  Hij zei dat hij gehaast was want hij had een afspraak om 9 uur. Ik heb hem toen uitgenodigd om plaats te nemen wetende dat het meer dan één uur in beslag zou nemen.

Ik zag hem steeds naar zijn uurwerk kijken en daar ik met geen andere patient bezig was, heb ik besloten zijn wonde na te zien. Na het onderzocht te hebben zag ik dat alles goed geneesde en toen heb ik met een dokter gesproken en heb het nodige gedaan om de draadjes te verwijderen om zo de wond te verlichten.

Terwijl ik bezig was met zijn wond heb ik hem gevraagd of hij een afspraak had met een andere dokter diezelfde morgen. De man zei van neen maar dat hij naar een andere instelling moest gaan om met zijn echtgenote te ontbijten. Ik heb hem gevraagd naar haar gezondheid. Hij heeft me gezegd dat ze daar al enige tijd verbleef en de ziekte van Alsheimer had.

Bij het praten vroeg ik hem of ze kwaad zou zijn mocht hij te laat zijn. Hij antwoorde dat ze niet meer wist wie hij was, dat ze hem sinds 5 jaar niet meer herkende.  Ik was verbaasd en heb hem gevraagd: « En u gaat er nog elke morgen heen, zelfs wanneer ze niet meer weet wie je bent?»

Hij glimlacht en tikt even op mijn hand al zeggende: ze herkent me niet, maar ik weet nog wie zij is. Ik had het moeilijk om mijn tranen te bedwingen toen hij vertrok en was er helemaal kapot van.  Toen dacht ik: dit is het soort liefde dat ik in mijn leven wil.

De ware liefde, niet lichamelijk en niet romantisch.  De ware liefde is het aanvaarden wat is, wat geweest is en wat nog zal zijn.