Een hele generatie dertigers van nu is opgegroeid met een radio waaruit schijnbaar alleen maar de zoetgevooisde stem van Leen Demaré kwam. Ze begon haar carrière in 1985 op Radio 1. Daar presenteerde ze de Voor de dag en Van kattekwaad tot erger. Vervolgens belandde ze bij Radio Donna waar ze zo'n acht jaar lang Vrouwentongen in vuur en vlam zette. Geheel op haar eentje werd zij het boegbeeld van de zender. Dat aan alle mooie liedjes een einde kwam, is gebleken toen ze in 2006 Donna ruilde voor 4FM. Ondertussen kreeg de stem van Leen ook een gezicht op televisie. Zij was vaste gast in Het Swingpaleis (VRT) en in 2007 nam zij deel aan Sterren op het ijs (VTM). Sinds 1 april 2009 presenteert Leen het programma Lilaleen op JOE fm, de opvolger van 4FM.

Toen Leen nog Leentje was, wilde ze toen ook al radio maken?
Nee, ik was helemaal geen radiobeest. Als technische man bij de VRT stond mijn vader in voor het goede verloop van de radio-uitzendingen. Maar zelf was ik er niet mee bezig. Ik heb bijvoorbeeld ook nooit vrije radio gemaakt.

Wat wilde je dan wel worden? Juffrouw? Stewardess?
Ik wilde altijd privédetective worden. De detectiveverhalen van De Vijf hebben daar zeker iets mee te maken gehad (lacht).

Zat je heel je jeugd met je neus in de boeken?
Ik las enorm veel, maar gelukkig deed ik ook nog wel wat anders. Van mijn zes tot mijn acht heb ik pianoles gekregen. Daarna volgden nog eens vijf jaar notenleer. Ik ben ook heel jong met balletles begonnen, eerst klassiek ballet tot mijn vijftien en daarna hedendaagse dans. Mijn ouders namen mij regelmatig mee naar Flagey voor de klassieke concerten van de VRT. Naar de opera was ook zo'n vaste uitstap en jaarlijks gingen wij met de hele familie naar het Festival van Vlaanderen.

Doe je dat nu nog?
Ja, ik ga nog steeds naar behoorlijk wat concerten, ook naar klassieke. Onlangs zag ik in de Munt nog Le Nozze di Figaro. Regelmatig vind je mij ook op pop- en rockconcerten, want mijn man zit in de muziekbusiness. En ik ben een fan van Jef Neve, zowel van zijn symfonisch werk als van zijn jazzrepertoire.

Naar welke muziek kan je echt niet luisteren?
Experimentele jazz doet mij echt niets. Hetzelfde geldt trouwens ook voor experimenteel theater. Je vindt mij ook niet op voorstellingen waarvan ik weet dat de acteurs het publiek betrekken. In mijn studententijd deed ik dat nog wel. Ik had toen een abonnement op de Beursschouwburg en ging vaak naar het STUK in Leuven. Als ik nu terugdenk aan wat ik daar allemaal gezien heb, en waar nog voor ben blijven zitten ook, vraag ik me af wat mij in hemelsnaam bezielde.

Deed je dat als student niet vooral om na de voorstelling pinten te gaan pakken?
Dat is inderdaad de enige reden die ik me kan bedenken (lacht). Och ja, ik deed dat gewoon. Als student heb je meer geduld. Vroeger las ik elk boek van de eerste tot de laatste letter uit, zelfs als dat boek mij niet aanstond. Ik dacht daar niet bij na. Als ik nu niet geboeid raak in de eerste dertig pagina's, dan leg ik het boek onverbiddelijk weg. Het is een kwestie van tijd. Nu kan ik soms denken: "Verdorie, wat zit ik hier mijn tijd te verdoen, ik ben gewoon weg." En dan ben ik ook weg!
Vreemd, maar bij films ligt mijn tolerantiegrens hoger. Ik kijk heel graag naar kleine films. Vroeger zond Canvas vrijdagavond laat altijd een kleine film uit, iets uit Bhutan of Irak of zo (lacht), en daar nestelde ik mij dan echt voor in mijn bed of mijn zetel.

In welke periode van de kunstgeschiedenis vind je jezelf terug?
Ik hou van de tijdsgeest van het begin van de twintigste eeuw, in New York. Of Oostenrijk tijdens de opkomst van het dadaïsme. Ik zou graag eens een dag rondhangen in de buurt van de kunstenaar Egon Schiele. Het nihilisme uit die periode… ik zeg niet dat ik zelf zo ben, maar het intrigeert mij wel.
Ik heb ook ‘De stad der wonderen’ van Mendoza heel graag gelezen. Dat boek gaat over Barcelona in de periode tussen de twee wereldtentoonstellingen. Als ik daar een vlieg kon zijn...

Wat neem je mee naar de eeuwigheid?
Mijn lievelingsfilm is ‘Le Big Lebowski’. En de beste CD ooit is ‘Harvest’ van Neil Young.
Een boek uitkiezen, vind ik moeilijk… Van elk boek dat ik graag gelezen heb, denk ik immers dat het het meest fantastische boek ooit geschreven is. Wat ik eigenaardig vind, is dat ik een grote fan ben van Zuid-Amerikaanse auteurs, terwijl Zuid-Amerika an-sich mij absoluut niet aanspreekt. Noch qua cultuur, noch qua eten of stijl van mensen. Langs de andere kant ga ik heel graag naar het Oosten, maar boeken van ginder trekken dan weer op niets. Als ik één roman mag kiezen, dan ga ik toch maar voor ‘Liefde in tijden van cholera’ van Gabriel García Márquez.

Welke kunstenaar verdient een standbeeld?
Ik doe niet aan idolatrie. Ik kan dingen mooi vinden, maar echt mensen verafgoden doe ik niet. Als het echt moet, geef dan Toots Thielemans maar eentje. Die mens is fantastisch. Tegelijkertijd zou hij dat ongelooflijk relativeren: "Allez, ikke een standbeeld? Maar enfin?!" Dus ja, doe maar Toots! (Uit in Vlaanderen)