Ik weet totaal niet meer welke kant het zal uit gaan. Ik weet totaal niet meer welke kant ik zal uit gaan. M'n handen voelen niet meer als de mijne. Mijn ogen voelen blind aan. Ik wil vluchten, maar daar lijkt het te laat voor. Ik weet niet meer wat liefde betekent. Moet ik daar 33 jaar oud voor geworden zijn ? Als er dan al iets bestaat als het lot, dan ligt dat niet meer in m'n eigen handen. Het lijkt alsof ik in slaap ben, verstrikt in een nachtmerrie, en maar niet wakker kan worden. In hoeverre kan je jezelf overschatten ? Mijn spiegel aan diggelen, en door de scherven heen zie ik beter dan ooit hoe lelijk ik wel ben, hoezeer ik hier niet thuis hoor.
Het was zo lang geleden dat ik nog eens voelde dat ik deel uitmaakte van het menselijke ras. Dat was te lang geleden. Ik herinner me niet meer wanneer ik ooit de controle verloor. M'n gevoelens werden een echo. Ik was de controle kwijt. Maar maakt dat me gek ? Ben ik daardoor gek ? Misschien wel. In ieder geval, als buitenstaander raakte ik net té vaak gekwetst, en over de jaren bouwde ik m'n eigen veilige wereld waarin ik vertoefde, en betrad ik de échte wereld enkel met een stevig gefundeerd muurtje om me heen. Ik bekeek de wereld, maar bleef afzijdig. Ik nam niet deel, maar piepte over m'n muurtje heen, liet m'n ogen over de wereld glijden en verlangde soms intens naar die wereld. Ik kan me niet herinneren hoe vaak ik mezelf vervloekte omdat ik te zwak, te gevoelig, te weet-ik-veel, gewoon té was.
Jarenlang nam ik genoegen met de relatie waarin ik me bevond : m'n man hield me netjes op afstand van alles, en dat gaf me een veilig gevoel. "Blijf jij maar hier, want daar is het te gevaarlijk voor je, daar raak je gekwetst, want je bent zo klein en hulpeloos. Als ik je los laat, ben je vast ontredderd. Blijf jij maar hier. Ik hou de boel wel onder controle. " Maar meer en meer werd ik een drang gewaar, een drang om misschien wel eens een risico te nemen, om misschien wel eens m'n eigen veilige wereld te laten voor wat het is. Misschien, héél misschien was ik ondertussen wel wat sterker geworden, en heel misschien bestond de kans dat ik een paar stappen in de echte wereld wel aan zou kunnen. "Hier blijven, jij, dat kan je niet, daar ben je te zwak voor. Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle." Zou ik het er op wagen, en terug gaan studeren ? "Je dokter en je ouders staan erachter, dus moet ik volgen. Maar met tegenzin. Wie weet wat voor raar gepeupel je daar ontmoeten zal, mensen die op je in kunnen praten. Ach, het lukt je toch niet. Ga maar, leer je lesje..." Behandel me niet als een kind, toe nou, je hebt geen idee hoe kleinerend dat aanvoelt. "Zolang jij niet luistert, gedraag je je als een kind, en moet ik je als dusdanig behandelen. Je vraagt er zelf om, ik doe het met tegenzin, maar het is in jouw belang." Ik moet studeren, de examens komen er aan. "Natuurlijk, maar vergeet je mijn boekhouding niet, en ik wil niet moeilijk doen, maar je hebt al twee dagen niet meer gepoetst. Het huis is een puinhoop, wanneer heb je laatst de plinten gepoetst ? Het is net als toen je werkte, hé, je kan geen twee dingen tegelijk, het huishouden en werken, of het huishouden en studeren. Je bent er gewoon te zwak voor. Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle." Ik stop ermee, met dat studeren. Ik heb geen flauw idee hoe ik moet beginnen blokken. "Zie je wel, ik had je toch verwittigd, maar jij luistert ook nooit naar mij." Maar ik ga terug werken, als ik één ding geleerd heb uit die studies, hoe kort ook, dan is het dat ik sterk genoeg ben om terug te kunnen werken. Het is al vijf jaar geleden. "...(geen woord of blik waardig, twee weken lang)" Geloof me nou, het lukt me wel. "O ja, en voor je het weet kom je weer iemand tegen die je zwakte aanvoelt en erop gaat inspelen. Maar, goed doe maar, als jij jezelf belangrijker vind dan je gezin, doe maar. Ga maar werken, maar vergeet het huishouden niet. Ik spring niet bij. En kom achteraf niet uithuilen bij me !" Kijk eens, al twee jaar ondertussen. Het lukt me ! "Vind je dat ? Je werk lukt je, ja, je huishouden daarentegen. Je moeder doet je strijk, en ik haal brood, jij hoeft nauwelijks iets te doen. Een poetsvrouw een halve dag per week omdat je fulltime werkt, en je heel je weekend aan poetsen en koken moet spenderen ? In géén geval, jij besliste te gaan werken, en het is jouw huishouden. Waarom stop je niet met werken ? Blijf jij maar hier, ik hou de boel wel onder controle. Hoezo nee ? Goed, maar verwacht niet dat ik bijspring in het huishouden." Ga je met me mee naar een optreden ? "Van die groep ? Geen denken aan, wij blijven thuis." Er is een optreden dat ik graag had gezien, als je niet mee gaat, ga ik eventueel wel met een vriendin. "Met een vriendin ? Geen denken aan, jij blijft thuis." Ik ga met een vriendin naar een optreden, als je het niet erg vind. "Ga maar, laat je gezin maar in de steek. Je denkt toch alleen maar aan jezelf. Ik spreek de dagen ervoor en erna niet tegen je. Ik negeer je blind. En als je dan toch gaat, wil ik dat je me belt zodra het optreden gedaan is, zodat ik weet wanneer je thuis bent." Ik moet voor m'n werk naar het buitenland. "Zou je niet ander werk zoeken, want je laat je gezin in de steek." Ik doe deze job écht graag, voor het eerst in m'n leven heb ik het gevoel dat ik het goed doe, werkgewijs. "Tuurlijk, zo zit je in elkaar, je gezin komt op de laatste plaats." Ik ga bij je weg, dit lukt niet meer, het is voorbij. "Blijf aub hier, wie houdt er anders de boel onder controle ?"
Ik ga bij hem weg, ik moét bij hem weg gaan. Ook al doet hij nu erg z'n best me wat ruimte te gunnen. In godsnaam, hoeveel maanden, jaren weigerde hij me pianolessen te volgen? Nu staat er hier zo'n ding. Hoeveel keer dreigde hij m'n laptop tegen de muur te smijten, terwijl hij nu met moeite me laat tokkelen op m'n klavier? En hoeveel keer nam hij m'n lichaam, wanneer het hem uitkwam, alsof het hem toebehoorde, zonder gevoel, louter vanuit lust? Terwijl hij het nu niet eens belangrijk meer acht, het hoeft zelfs niet meer, als ik maar bij hem blijf. Vanuit m'n ooghoeken voel ik hoe hij elke beweging nog steeds in het oog houdt. Hij smeekt me te blijven, hij zou er als het ware alles voor over hebben. Maar het is er niet meer, het is te laat. Ik hou niet meer van hem. De stap is gezet, de beslissing gemaakt. Ik blijf nog wel even, alhoewel ik niets liever zou doen dan vandaag nog m'n spullen beginnen te pakken. Sparen moet ik doen. Een toekomst bijeen sparen. Maar is er wel een toekomst voor me ?
|
