Ik was de wanhoop nabij, écht. Ik balanceerde op het randje. Ik wou weg, ver weg hiervandaan. Ik voelde een pijn die niet te harden was. Maar niet zomaar. Dat doe je niet. Althans, dat doe ik niet. Zoveel nog te doen. Een cd branden als nalatenschap, hoe idioot het moge klinken. Hoe, waar, wanneer ?
Tot het hele gegeven vorm kreeg. De cd's liggen klaar. Ik wist, of weet, perfect hoe en waar. Een cd die gevonden moet worden, met hier en daar wat toelichting, en eentje om via via te bezorgen. Zelfs de "via via" is in kannen en kruiken.
In feite is alles in gereedheid gebracht, zodat ik kan vertrekken wanneer ik wil. En net dat doet me biezonder helder denken, en biedt me perspectief. Héél vreemd, eigenlijk, maar het bracht me een zekere vorm van rust, van gerustheid.
Sindsdien is de zon beginnen schijnen. Ik leef van dag tot dag, want ik heb als het ware een backup-plan ingeval het flink verkeerd zou gaan met me.
Uiteindelijk draait het allemaal om controle. En die heb ik momenteel in handen. Voorlopig althans, ik ben behoedzaam. Ik had er met M. een gesprek omtrent. Waarom mensen zo graag de controle afstaan, hun lot in andermans handen leggen. Is dat niet wat mensen verwachten van hun ridder op het witte paard ? Door dat besef merkte ik meteen dat het in mijn handen ligt.
Goed, ik ben een dromer, ik geef grif toe dat ik dromen najaag. Maar uiteindelijk zijn het allemaal haalbare zaken. Er dienen geen bergen verzet te worden. Dromen over geluk in alle eenvoud. Een wandeling te paard; stokbrood, franse kaas en wijn op een dekentje in een niemandsland; de auto inspringen en plekjes ontdekken, het genot van muziek, van de open haard na een hele dag buiten te werken, weipalen !
Leven, beleven, op een intense manier. Genieten. Je niet laten leven.
Zoek ik daarom een ridder op het witte paard ? Neen, uiteindelijk zoek ik hooguit een gelijkgezinde, een spiegel...
Het leven kan met mij nu alle kanten uit gaan...maar één ding weet ik : ik blijf niet in dit huwelijk. Ik ben niet zo iemand die gewoon omwille van familie, kinderen of luxe bij een partner zou kunnen blijven, in feite zoals m'n beide zussen doen. Het zou vast makkelijker zijn, maar zo zit ik nu eenmaal niet in elkaar.
Zodra ik weg kan... zodra ik weg kan...
|
