Of hoe impulsief ik uit de hoek kan komen...
Met de lente en Pasen in volle aantocht, kwam mijn jongste dochter deze week naar huis met de mededeling dat haar juf vier kuikentjes mee naar haar klasje had gebracht, waar ze naderhand een thuis voor zoeken. Nu, ik heb het al niet zo begrepen op kippen, ik geef grif toe dat ik als het ware een idiote kippenfobie heb. Daarenboven hebben we kippen, en blijkbaar zijn het een soort mega beesten, want we kunnen de toevloed van eieren gewoonweg niet bijhouden. Ik bak me blauw aan taarten en quiches, maar de ijskast lijkt ondertussen meer op een broedkast.
Toen ik m'n dochtertje vertelde dat we al genoeg kippen hadden, was ze behoorlijk beteuterd. En op zo'n momenten gaat er bij soms een lichtje branden dat ik beter zou laten voor wat het was. Het lichtje van gisteren bijvoorbeeld. In de late namiddag was m'n hele huis netjes aan de kant, en stapte ik overmoedig m'n wagen in samen met m'n meisjes. Geen kippen, ok, dan maar iets anders. Een uur of wat later waren we terug.
Bij dezer kan officieel de adoptie melden van "Flarrewie" en "Mokje", twee piepkleine eenden-kuikens. Ok, ze hebben ook pluimen, en ze leggen inderdaad ook eieren, maar ik had na wat opzoekingswerk op het internet een ras gevonden die je enorm tam kan maken én die geen water nodig hebben voor een occasionele plons. Ideaal dacht ik.
Flarrewie is het kuiken van m'n oudste, genoemd naar het liedje "Valerie" van Amy Winehouse, waarbij ze tot grote hilariteit steeds de naam verkeerd uitspreekt : Why don't you come on over, Flarrewie... Mokje, hoe kan het ook anders, is van m'n jongste. Ze droomt als het ware van eten, en "mokjes" zijn haar lievelingskoekjes.
Helaas zijn Flarrewie en Mokje tot de bevinding gekomen dat ik het grootste uilskuiken ben van het gezin, misschien vandaar dat ze mij zo'n beetje aanzien als surrogaat-moeder. Nog een drietal weken moeten ze binnen blijven, daarna gaan ze zonder pardon het kippenhok in. Maar ondertussen terroriseren ze me. Ze zitten in een vogelhokje aan de raam, en van zodra ik het deurtje open zet, zijn ze er. Als ik ga zitten, gaan ze op m'n voeten zitten. Als ik rondloop, rennen ze achter me aan. "Mama, wa-acht !!" Hoog tijd dat ik een snelcursus "eends" leer, want voorlopig versta ik geenszins wat ze me vertellen. Mokje heeft trouwens biezonder veel aanvoelingsvermogen, zodra ik op de grond ga zitten, komt ze naar m'n rechterhand en begint als een gek aan m'n trouwring te pikken. Weg met dat ding, moet ze denken. :-)
Daarnet nog, met de zon die een heerlijk warme gloed door het huis verspreidde, lag ik neer op de grond, met twee eendenkuikens die op m'n buik in slaap waren gevallen...
Dus als je binnen afzienbare tijd iemand ziet rondrijden met twee eenden op de achterbank, dan is de kans groot dat ik het ben. Mogelijk ben ik ze dan net gaan afhalen van de zwemles, de tekenschool of de muziekschool...
|
