Denk maar niet dat ik ze vergeten ben. Het waren tenslotte twee heerlijke dagen.
Donderdag. M'n voornaamste klant had daags voordien zelf onze afspraak gecancelled, dus had ik vrijgeleide. Ik moest uiteindelijk pas om twee uur in Mortsel zijn. Half negen, kids naar school, en vlug m'n ma gedag gaan zeggen. Ze had me al even niet meer gezien. Een sigaretje en een babbel, meer was er niet nodig om haar gerust te stellen dat het me gezien de omstandigheden thuis goed gaat. Om half tien was ik al in hartje Antwerpen. Ik had er met m'n maatje M. afgesproken. We besloten te gaan ontbijten op het Zuiderterras. Een croissant, een zachtgekookt eitje, broodjes, versgeperst fruitsap, koffie, en een heerlijke babbel met zicht op de Schelde : de zaligheid zelve. Wat later liepen we te lanterfanten door de straatjes waar ik al zo vaak wandelde. Mijn côté van 't stad, zal ik maar zeggen. Wat shoppen, en vooral veel praten. Op cd-jacht in de Fnac. A l'aise... volledig. Om uiteindelijk in de namiddag te eindigen in het oubollige cafeetje waar ik zo graag vertoef. De zon had ons de hele middag vergezeld. We hadden beiden géén zin meer het werk te hervatten, maar verplichtingen dienen nageleefd te worden. M., een héél dikke dank-je-zoen voor een geweldige dag ! Nadat ik m'n klant in Mortsel had afgewerkt, moest ik in feite nog naar Gent. Maar de zon en een zware discussie met m'n baas beslisten er anders over : ik verplaatste de resterende twee afspraken, haalde de kinderen op bij m'n moeder, kwam thuis en maakte een heerlijke pastaschotel met scampi's en stukjes appel. Rond een uur of acht, de kinderen sliepen ondertussen, trok ik m'n inline skates aan en vertrok ik, ruim veertig minuten lang...
Vrijdag. Een dag verlof. T. en ik werden namelijk in Leuven verwacht. We vertrokken zodra we de kinderen naar school gebracht hadden. Een geladen onderwerp op de heenweg, dat gelukkig onderbroken werd door het feit dat ik op de E19 nét van m'n ijskoffie drinken wou toen ik een over een bultje in het wegdek reed. Gevolg : m'n hele gezicht kleefde, en m'n jeans hing onder de koffie. En wat doen we dan ? Alles terug deftig maken ? Niks van, eerst ruim tien minuten het uitgieren, natuurlijk ! De schade viel al bij al nog mee, behalve wat plekken op m'n broek, dan.
Leuven. Een straatje dat je moet weten liggen, anders vind je het niet. Een oud herenhuis, met stijle trappen en smalle gangen. T. liep het cabinet binnen, terwijl ik plaats nam in het wachtkamertje. Het is er altijd ijzig koud, kil in feite. De heerlijke geur van boeken. Een muur getooid in boeken, waar ik o zo graag tussen snuister. Vaak tref ik er pareltjes aan. Ik blader er vlug doorheen, gulzig als ik ben, en kribbel vlug de naam en auteur van het boek op een papiertje dat ik uit m'n handtas heb weten te vissen. Ik hoor haar stem, en af en toe de zijne. M'n professor. Ik hoor hun stemmen, meer niet. Ik hoor niet wat ze zeggen, misschien omdat ik ondertussen al verdiept zit in wat lectuur.
Mijn beurt. Hij staat voor me, en straalt zoveel rust uit. Hij houdt m'n hand langer vast dan eender wie, zonder dat het me een ongemakkelijk gevoel geeft. Het is een gemeend gebaar, een oprechte handdruk, geen ongeïnteresseerd slap handje. Het was ondertussen alweer even geleden. Ik had de laatste afspraak verstek moeten laten gaan omdat ik werkverplichtingen had. "Hoe gaat het me je?" Ik begon, zo chronologisch mogelijk. Over wat er zich thuis had afgespeeld de voorbije weken, maanden. Hij repliceerde dat ik met G. moest proberen praten, om hem zover te krijgen in therapie te gaan, want z'n verdraaide visie op het relationele zal hem nog zwaar parten spelen. Na mij, dan. Achteraf heb ik er inderdaad over gepraat, maar ik praatte tegen een muur. Nadien winkelden we nog even, aten vlug een hapje en vertrokken terug. Ik kijk alvast uit naar m'n volgend bezoekje aan Leuven, met T. Want zij geeft er iets extra aan. Thx, T. x
|
