Dinsdagavond. Twee dagen na de tegengevallen zusters van genade trokken T. en ik alweer richting Brussel, dit keer voor Ray Lamontagne, een alternatieveling waarvoor ik ontzettend veel ontzag heb. Hij draait niet mee in de mallemolen des levens, in plaats daarvan staat hij aan de zijkant, en kijkt hij toe. Hij leidt z'n eigen leven, op zijn manier, wat de anderen er ook van mogen denken. Ik herken m'n onzekerheid in hem. Hij weigert zoveel als mogelijk interviews, want uiteindelijk is het enige wat hij doen wil zijn muziek brengen. Songs die emotionele relevantie verlangen. Een stem, geslagen, bitter en als het ware belegerd, die soms verwoest en onbegrepen klinkt, en toch met levendige restanten, zelfs wanneer hij teksten zingt die pijnlijk gevoelig zijn. Teksten die zich richten tot hoe mensen elkaar in voornamelijk persoonlijke omstandigheden behandelen, soms elkaar vrij makend, soms elkaar verminkend. Z'n liedjes, vaak adembenemend in hun onproductieve psychologische openhartigheid, omvatten zaken die ook mij regelmatig wakker houden. In "Empty", bijvoorbeeld, vraagt hij zich luidop af of hij zich altijd zo leeg en vervreemd zal voelen. Liedjes als "All the wild horses" of "Be here now", die me zo fragiel overkomen, dat ik bijna geneigd ben m'n handen klaar te houden in geval ze zouden vallen en in duizend stukjes op de grond kapot springen.
Het optreden was alles wat ik ervan had verwacht, en zoveel meer. Het was genieten voor me, doch enigszins in mineur, want de geladenheid van de teksten werkte op me in. Tegelijk passeerden allerhande flarden van de voorbije weken de revue van m'n gedachten. De gesprekken met G., de verwijten die ik te horen kreeg van m'n zussen, m'n moeder die zich achter hen schaarde, en vandaag zelfs tot tweemaal toe de telefoon neergooide omdat ze het "schandalig" vond dat je met een huishouden met een man en kinderen zomaar bijna twee dagen op rij s'avonds naar een optreden gaat. En dat terwijl ik haar al verschillende malen had gezegd dat dit puur toeval was, en dat er de komende weken helemaal niks meer op het programma staat. Is het werkelijk zo ? Denk ik alleen maar aan mezelf ?
Ik was omringd door een select groepje mensen die me écht na aan het hart liggen: T., en m'n maatjes R. en M. Drie mensen die het o zo goed met me voor hebben. Na het optreden gingen we samen nog iets drinken, en uiteraard was het gespreksonderwerp al snel m'n huwelijksleven, en het feit dat ik nu moet doorbijten. Alle drie merkten ze blijkbaar dat de twijfel me om de oren had geslagen, dat ik niet meer wist van welk hout pijlen te maken, dat ik oorzaken bij mezelf aan het zoeken was en mezelf terug in m'n ouwe getrouwe rolletje van underdog aan het positionneren was. Alle drie probeerden ze me terug op het juiste pad te brengen. En ergens maar goed ook, want ondanks mijn beslissing om nog even in dit huwelijk te blijven, onder het mom het nog een keer te proberen, maar louter omwille van het financiële aspect, zodat ik nog een tijd kan sparen, was m'n gedachtengang een wirwar van gevoelens die ik niet meer geordend kreeg.
Het was een fijne avond, een avond in m'n "tweede wereld", want T. deed me beseffen dat ik twee parallelle werelden heb gecreeërd. M'n eerste wereld, een wereld zoals m'n nabije omgeving hem ziet : kinderen, man, familie. En daarnaast een wereld waarvan zij niks afweten: een wereld waarin ik kan terugvallen of uithuilen bij M. of R., een wereld die, in tegenstelling tot de andere, volledig op de hoogte is van wat er reilt en zeilt in m'n eerste wereld. Alleen T. behoort tot beide werelden. En ik kan alleen maar afwachten tot het moment er is om m'n twee werelden te laten samenvloeien in één wereld waarbinnen ik leven kan.
Een fijne avond dus, ondanks het akkefietje op de terugweg. T. en ik waren nog niet eens Brussel uit toen we werden aangereden. In Schaarbeek of all places ! Ik ben in geen geval racist, maar ze kwamen er als het ware uit de riool gekropen. Een kruispunt waarvan de lichten niet werkten en een idioot die zo nodig vanop een verkeerd rijvak tegen een rotvaart de straat wou oversteken. Gevolg : zijn wagen perte total, de mijne zwaar gehavend en twee minuten later leken we ons in centrum Marrakech te bevinden. Ach, ook al was het op die moment hoogst onaangenaam en leek het alsof m'n lichaam in shock zou gaan, achteraf bekeken viel alles nog best mee. De politie kwam ter plaatse, de leasingmaatschappij van m'n wagen stuurde een takelwagen die eerst m'n wagen in Grimbergen moest deponeren om ons vervolgens naar Mechelen te brengen alwaar een vervangwagen klaar stond. Als iemand me nu vraagt waarom ik nu wéér met een andere wagen rijd, moetdan ga ik dus kunnen stellen dat ik momenteel rijdt met : een vervangwagen van een vervangwagen van de vervangwagen van mijn wagen ! En néé, ik heb hierin géén vervangwagen te veel getypt !
Niemand gekwetst, en net na vier uur lagen we alweer veilig in ons bedje. M'n man, die anders vast als een razende te keer had gegaan ("Zie je nou wel waarom ik niet wil dat je naar Brussel trekt voor een stom optreden? Dit is de laatste keer geweest, hoor je me!"), durfde gezien de beloften die hij me maakte in een verwoede poging m'n hart terug te winnen, niet te reageren. Hij uitte z'n ongerustheid, en zei verder alleen nog dat hij blij was dat ik uiteindelijk heelhuids terug thuis was. Ik hijste mezelf in m'n flanellen pyama, wenste hem een goede nacht, en ging op m'n zij liggen. M'n spieren, pijnlijk gevoelig van alle stress van de afgelopen weken, hielden me nog even wakker.
Will I always feel this way ? So empty, so estranged ?
http://www.youtube.com/watch?v=5LWpw3CMCEg
There comes a time,
a time in everyones life
Where nothing seems to go your way
Where nothing seems to turn out right
There may come a time,
you just cant seem to find your place
For every door you open,
seems like it gets slammed in your face
Thats when you need someone,
someone that you can call.
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If it's a friend that you need
Let it be me
Let it be me
Feels like your always coming up last
Pockets full of nothing and you got no cash
No matter where you turn you aint got no place to stand
Reach out for something and they slap your hand
Now i remember all to well
Just how it feels to be all alone
You feel like you'd give anything
For just a little place you can call your own
Thats when you need someone,
someone that you can call
And when all your faith is gone
Feels like you cant go on
Let it be me
Let it be me
If its a friend you need
Let it be me
Let it be me
|
