Je hebt van die dagen dat de realiteit je om de oren lijkt te slaan. In mijn geval haalt het me uit m'n evenwicht.
Gisteren trok ik met T. richting Vooruit in Gent, voor een geweldig optreden van Arsenal, geflankeerd door onder meer Gabriel Rios, Baloji en Mike Ladd. Balthazar en Mike Ladd mochten het publiek opwarmen, en dat deden ze voortreffelijk:
http://www.youtube.com/watch?v=ALU7CiaPCzc
http://www.youtube.com/watch?v=vU2jja3iQxA
We gingen volledig op in het relaxte sfeertje dat in de uitverkochte Vooruit hing. Het optreden was voorzien om rond negen te beginnen. Balthazar dook op om half negen, en om half tien kwam Mike Ladd het podium opgewandeld. Het liep dus flink uit. Gelukkig maakte de muziek die tussen de optredens in werd gedraaid veel goed. Pas even na elf deed Arsenal de zaal ontploffen. En hoe !
http://www.youtube.com/watch?v=ooWqGfqPlaE&feature=related
Nog uitgelaten zaten T. en ik op de terugweg nog een heel eind mee te zingen met de meest foute muziek. Think, think, think, you think ! Boomshackalack !
Vreemd toch, hoe dan plots zoiets kan overslaan. We hadden even genoeg van het gedreun, en ik zette een andere CD op. Ray Lamontagne. T. en ik begonnen te praten, want dat kunnen we als de beste. :wink: Nog een tussenstop in een oubollig cafeetje voor een koffie en een colaatje voor ik haar thuis afdropte. Net na tweeën sloop ik stil de trap op en kroop in m'n bed in.
Maar van slapen was geen sprake. Ik piekerde me suf, zonder ophouden. Om drie uur dacht ik : laat ik al praktisch doen, en alle klokken al even op het zomeruur gaan zetten. Dus was het plots een uur later. Ik heb me nog een uurlang op de sofa geïnstalleerd, zoekend naar rust, naar wijsheid en misschien wel naar oplossingen in Toon Tellegen's "Misschien wisten zij alles". Korte dierenverhalen die ik vaak voorlees aan m'n meisjes. Je houdt het niet voor mogelijk hoe rijk aan wijsheid dat boek wel is.
De realiteit die me om de oren sloeg, dus. Die realiteit is in feite héél eenvoudig. In twee woorden beschrijfbaar : 40 maanden.
Uiteindelijk komt het daar op neer. Ik had mezelf eerst voorgenomen weg te kunnen als ik zo'n 5000 euro gespaard zou hebben. Maar als ik écht begin te tellen, heb ik minstens het dubbele nodig. 10000 euro dus. En de afgelopen maanden heb ik zo'n 250 euro per maand opzij kunnen zetten naar m'n geheime rekening. Een eenvoudig rekensommetje resulteert in 40 maanden, waarvan er nu vier voorbij zijn. 36 maanden dus. In godsnaam, dat is drie jaar !! Het maakt me zo moedeloos. Alsof het alle fut, alle wilskracht om de stap te zetten stilletjes uit me wegzuigt. Een rubberbandje met een lek, stilaan loop ik leeg, en ik vind geen manier het lek te dichten.
Alsof ik weg wil, me een uitweg zoek uit een brandend huis waarvan de rook me zo verstikt, maar dat ik geen enkel deur vind die niet op slot is.
Te meer omdat m'n man het me moeilijk maakt. Hij vertikt het bijvoorbeeld plotseling om een paardenvan te kopen. "Waarom zou ik zo'n bedrag gaan besteden als jij mogelijk van me weg gaat ? Zolang ik niet zeker ben dat jij bij me blijft, koop ik er geen." Zijn manier om de controle terug in handen te krijgen. Ik antwoordde dat ik er zelf dan wel voor zou zorgen, waardoor hij me onrechtstreeks dwingt om mezelf nog krapper te gaan zetten.
Terwijl ik zulke sterke weken achter de rug heb, voel ik momenteel alleen maar angst. Omdat ik geen idee heb waar het leven me zal brengen. of net niet. Ik hou het telefoonnummer van m'n professor dat ik laatst kreeg "in geval van nood" in de buurt, wetende dat als puntje bij paaltje komt, ik het toch niet gebruiken zal.
M'n hoofd is een warboel, maar ach, dat is het al zo vaak geweest. Morgen is mega K. er misschien weer...
|
