Wat ik er mee bedoel ?  Het is de enige manier om het kluwen in mijn hoofd te ontwarren.  De hele dag was ik zo emotioneel.  Ik piekerde, over waar ik heen wil in het leven. 

Meer dan ooit besef ik dat m'n huwelijk uitzichtloos is.  Zelfs nu, eigenlijk.  Want misschien zou ik het mezelf wat makkelijker maken als ik mezelf zou kunnen laten terugvallen op m'n man.  Maar dat gaat niet, dat wil ik niet.  Ik wil niet meer de controle afgeven.  Hij heeft lang genoeg de touwtjes in handen gehad. 

En nu ?  Praktisch gezien : centen sparen.  Om weg te kunnen.  Maar waarheen, in godsnaam ?  Een apartementje met hooguit een piepklein tuintje ?  Ik zal dan wel m'n zelfstandigheid en vrijheid hebben, maar zal ik me werkelijk vrij kunnen voelen ?  Zal ik kunnen aarden in een dergelijke omgeving, terwijl ik zo hongerig ben naar een andere manier van leven ?  Wat doe ik in geval ik er niet zal aarden ? 

Een "ons" zal er nooit komen met P. Dat besef ik ondertussen ten volle.  En daaruit vloeien verschillende mogelijkheden.  Ofwel ga ik hiermee verder, met de gedachte dat er nooit meer zal zijn.  Ofwel zet ik er nu een punt achter.  Is er echt geen derde mogelijkheid ? 

Enkele dingen die hij vertelde, spoken nog rond in m'n gedachten.  Over z'n vorige relatie.  Dat hij wekelijks op de lotto speelde toen.  Had hij gewonnen, dan had hij voor haar kunnen kiezen.  Het is zo ontzettend jammer dat iemand z'n geluk gaat laten bepalen door een spelletje waarvan hij best wel wist dat hij het nooit zou winnen.  Wil ik een relatie met slaagkansen die afhankelijk zijn van de lotto-winstkansen ?  Hoeveel kans heb je om de Lotto te winnen ?  Eén op hoeveel miljoen ?  Het is inderdaad jammer, maar zo menselijk.  Mensen wil natuurlijk hun gevoel wel volgen, mits het feit dat er geen verdere gevolgen zijn.  Geef honderd koppels tien miljoen en wacht af hoeveel er uit elkaar gaan.  Je zou er versteld van staan.  En dat terwijl je geen geluk kan kopen.  En wat zijn de winstkansen op het vinden van je soulmate ?  Eén, hooguit twee, en waarschijnlijk niet eens drie, op een mensenleven.  Vermenigvuldig die twee winstkansen met elkaar en je weet : je verliest geheid.  Terwijl je aan de andere kant net zoveel winnen kan. 

Ach, het is zinloos.  Het leven is nu eenmaal zinloos.  Ik probeerde mezelf te dwingen tot het maken van een keuze.  Maar dat kan ik niet.  Ik zie hem te graag voor beide opties.  Het zijn géén opties.  

Waardoor er mij maar één mogelijkheid rest.  En die wordt gesterkt door zoveel factoren.  De emotionele vereenvoudiging, dus.  Waarmee ik bedoel dat ik het hem zo makkelijk mogelijk wil maken, en meteen ook mezelf.  Maar niet meteen.  Niet vandaag en ook niet morgen.  Maar snel.  Ik moet eerst nog een aantal dingen in orde brengen.  En daarna zal alles goed komen.