 |
|
|
| |
| Gruwelijk dwaas ben ik. Kom maar niet dichter, heb geen vertrouwen in mij. Dit is het verhaal van mijn leven. Dit is het verhaal van mijn dwaasheden. |
|
| 05-07-2008 |
 Morning Theft |
http://www.youtube.com/watch?v=MtAUj0_xxYw&feature=related
Time takes care of the wound, so I can believe.
You had so much to give, you thought I couldn't see.
Gifts for boot heels to crush, promises deceived
I had to send it away to bring us back again.
Your eyes and body brighten silent waters, deep.
Your precious daughter in the other room, asleep.
A kiss "Goodnight" from every stranger that I meet.
I had to send it away to bring us back again.
Morning theft, and pretender left, ungrateful.
True Self is what brought you here, to me.
A place where we can accept this love.
Friendship battered down by useless history,
Unexamined failure.
What am I still to you?
Some thief who stole from you?
Or some fool drama queen whose chances were few?
Love brings us to who we need,
a place where we can save
A heart that beats as both siphon and reservoir.
You're a woman, I'm a calf.
You're a window, I'm a knife.
We come together making chance into starlight.
Meet me tomorrow night, or any day you want.
I have no right to wonder just how, or when.
And though the meaning fits, there's no relief in this.
I miss my beautiful friend.
I had to send it away to bring her back again.
05-07-2008, 23:25 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 06-07-2008 |
| Vergeet me |
|
Blij boos bang verdrietig. Ik heb ze wel al eerder vermeld. Elk gevoel is gelinkt aan een bepaald soort muziek. Mensen die dat eenmaal weten zouden er veel uit kunnen opmaken. Met dat in het achterhoofd hoeven ze enkel nog te vragen welke plaat ik beluister om te weten hoe ik me voel. Ik heb zelfs een aantal "ultieme" gevoelsplaten.
Sidney O'Connor's "troy", bijvoorbeeld. Mijn ultieme "boze" plaat. Als ik die aan het beluisteren ben, blijf je maar beter uit de buurt want dan ben ik in geen al te beste stemming. Maar ik moet nuanceren dat het een boosheid betreft uit verdriet in dat geval. Een boosheid omdat ik pijn werd gedaan.
Red Right Hand, van Nick Cave staat met stip op nummer één in het lijstje van blije plaatjes. Vreemd genoeg zal je me in blije buien ook vaak horen luisteren naar "killing in the name" van Rage against the Machine, terwijl velen vast dit als een boze plaat horen. "Fuck you, I won't do what you tell me !" maakt de blije, sterke, rebelse K. in me wakker.
Vreemd genoeg heb ik niet echt een angst-liedje. Het klinkt misschien opschepperig, maar ik denk dat ik voor maar weinig dingen écht bang ben. Ok, ik ben bang voor kippen, en vaak ook voor het donker. Maar verder ben ik een echte lefgozer. Vroeger maakte "Diane" (Therapy) me wel eens ongemakkelijk, maar mijn angst voor de dood heb ik al lang laten varen. Als je éénmaal die angst achter je laat, dan kom je uiteindelijk op een punt dat je beseft dat je nagenoeg nergens meer bang voor hoeft te zijn. Angst heeft vrijwel altijd met de angst om te sterven te maken. Maar, om het lijstje volledig te hebben, moet ik natuurlijk ook een angst-plaat hebben. Laat ik het dan maar op het hele oeuvre van Laura Lynn houden : het jaagt me enorm angst aan dat mensen hiervan kunnen genieten ! 
Over mijn ultieme verdriet plaat hoef ik zelfs niet na te denken. Als ik ze aan iemand doorstuur, dan weet die persoon dat het niet goed met me gaat. En als ik me niet goed voel, speel ik dan ook het liedje opnieuw en opnieuw en opnieuw. Alleen, ik hoor de plaat anders. Jeff Buckley's "Forget her" hoor ik als het ware als een "Forget me". Vergeet me, want ik breng louter hartzeer.
http://www.youtube.com/watch?v=noQH6lyu0sA
while this town is busy sleeping
all the noise has died away
i walk the streets to stop my weeping
cause she'll never change her ways
don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart feels so still
as i try to find the will to forget her somehow
oh i think i've forgotten her now
her love is a rose pale and dying
dropping her petals and man I known
all full of wine the world before her
was sober with no place to go
don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
my heart is frozen still
cause i try to find the will to forget her somehow
she's somewhere out there now
oh my tears are falling down as i try to forget
her love was a joke from the day that we met
all of the words all of the men
all of my pain when i think back to when
remember her hair as it shone in the sun
the smell of the bed when i knew what she'd done
tell yourself over and over you wont ever need her again
But don't fool yourself
she was heartache from the moment that you met her
oh my heart is frozen still
as i try to find the will to forget her somehow
she's out there somewhere now
oh she was heartache from the day that i first met her
my heart is frozen still
as i try to find the will to forget you somehow
cause i know you're somewhere out there right now
06-07-2008, 01:06 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| miss you |
Dit is en blijft één van mijn favoriete nummers. Het brengt weemoed en verlangen in me teweeg, zonder al te zwaar te gaan wegen. Verlangen naar iets onbestaands, vast, want dit prachtlied heb ik nooit aan een persoon gelinkt. Misschien vond ik het daar te mooi voor. Elke keer weer doet deze prachtversie me kippevel krijgen, en word ik er helemaal stil van...
http://www.youtube.com/watch?v=U4kwVmA073Y
Still in my heart after all these years
Separated by time, now by distance
I couldn't allow myself to feel
The loss that I feel right now
As I put this song down
You're far away and happy I know
It's a little bit late... twenty years or so
It's a little bit cold for all those concerned
But I'd sell my soul and your souls for a song
So I'll pour my heart out
I miss you
I miss you
I miss you
And I wanted you to know
I miss you
I miss you
I miss you
I'm sorry but I do
I want to thank you for the good years
And apologize for the rough ones
You must be laughing yourself sick
Up there and I know
But I wanted to write you one before I quit
And this one's it
I miss you
I miss you
And I wanted you to know
I miss you
I miss you
I miss you
And I still love you so.
And I
And I
Still love you so
And I
I wanted you to know
And I
Still love you so ... so
And I wanted you know
I wanted you to know
I wanted you to know
That I
That I
Still love you so ... so
I wanted you to know
I wanted you to know
I wanted you to know
That I still love you so
That I still love you so
06-07-2008, 23:33 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-07-2008 |
| De feitelijke reden |
|
De feitelijke reden van het heropstarten van mijn blog, dus. Of beter, de mokerslag waarvan ik sprak enkele berichten geleden.
Een idioot griepje een aantal weken geleden leidde tot een keelontsteking waar ik maar niet vanaf leek te geraken, en een vreemd soort vermoeidheid. M'n arm deed ook wat raar, dus besloot ik mijn huisdokter te vereren met een bezoekje. De keelontsteking bleek van de hardnekkige, volhoudende soort die je blijkbaar enkel met penicilline verjagen kan. Niets erg dus. De arm bleken ontstoken spieren ter hoogte van m'n schouderblad te zijn. Niets ergs dus. En dan gebeurt er plots iets waardoor je van "niets ergs" in luttele seconden overgaat naar "laten we ons even heel erg zorgen maken". Mijn huisarts wou exact weten welke spieren gevoelig waren, en tijdens die zoektocht vond hij een knobbeltje onder m'n oksel, en drie in mijn borst. Twee minuten later zit je daar dan, een beetje verdoofd en verweesd te luisteren naar wat je te doen staat. Mammografie, RX, echo, en liever gisteren dan vandaag.
Thuisgekomen vertelde ik het m'n man. Hij probeerde erg positief te blijven, "het is vast niks", maar zijn ogen verraadden de schrik die hem om de oren sloeg. "Jij gaat nergens heen hoor, dat gaat niet, de kinderen en ik kunnen niet zonder je." Ik vroeg 'm het niemand anders te vertellen, alvast tot ik iets meer weten zal. De dag erna, op bezoek bij m'n moeder, die ik net had opgehaald van het ziekenhuis, nam hij me even apart. Mijn moeder had me op haar typische manier zitten gade te slaan. Ze vond dat ik er moe en bleek uit zag, en vroeg verschillende keren wat er scheelde met me. Ik antwoordde verschillende keren dat het vast aan die keelontsteking lag, maar ik merkte aan haar reactie dat ze de waarheid van mijn antwoord betwijfelde. "Zou jij als moeder niet willen dat je dochters je zoiets zouden komen vertellen ? Je moet het haar zeggen."
Hij had gelijk. Als een onbeduidende tussendoortje gooide ik het gegeven de ring in. "O ja, ik moet dinsdag onderzoeken laten uitvoeren aan m'n borst, want de huisarts heeft er wat knobbeltjes in gevonden."
Ik bekijk het hele gegeven erg nuchter, met een bijna wetenschappelijke visie. Het is een dubbeltje op zijn kant. Er zit daar iets, en ofwel hoort het daar thuis, ofwel niet.
Ofwel zijn het klieren. Alsof ik al niet genoeg klieren ken. Als je dagdagelijks beroepshalve enkele uren in je auto spendeert, dan kom je er wel een aantal tegen. De meesten rijden trouwens in een BMW, maar dit geheel terzijde.
Ofwel is het iets anders. En zelfs dan zijn er nog verschillende mogelijkheden. Goed- of kwaadaardig, uitgezaaid of niet. Het is afwachten geblazen.
Schrik heb ik niet echt. Ik heb al eerder vermeld dat ik geen schrik heb om te sterven. Lichamelijk kwalen doen me niet veel. Trouwens, heden ten dage sterf je al niet te gauw van kanker. Waar ik wel bezorgd om ben is hoe het een plaats zal geven in mijn leven als het toch negatief uitdraait. Hoe combineer ik het gegeven met mijn job en mijn huishouden ? Hoe zullen de mensen die me dierbaar zijn reageren ? Ik pieker me er suf over. Niet zozeer over mezelf. Wat er me ook zal gebeuren zal, ik sla mezelf er wel doorheen. Ik herrijs wel, je zou bijna gaan denken dat ik een ware feniks ben, maar ach, zelfs een eenvoudige huismus heeft het soms zwaar te verduren. Laat ik het dus maar op een mus houden.
Ik maak me zorgen over hoe ik alles moet inpassen en inplannen. Stel dat bestraling of chemo toch nodig zou zijn, op welke dag doe ik dat dan het beste om zo weinig mogelijk verzuim te moeten geven op mijn werk, en tegelijk niet het hele weekend aan diggelen te helpen wat dan weer ten koste van mijn gezin zou zijn. Het zijn vooral die dingen waar ik me zorgen over maak.
Ik voel wel behoorlijk wat ergernis jegens de reacties van mijn omgeving, althans van het merendeel van hen. Iedereen lijkt het te banaliseren, en vrijwel niemand is gewoon realistisch tegen me. Denken ze misschien dat ik ietwat achterlijk ben, of dat ik de realiteit niet aankan ? Als ik iemand, nagenoeg eender wie, op de hoogte breng van wat er gaande is, krijg ik meteen alle verhalen te horen van mensen die hetzelfde doormaakten, met de nuance dat het enkel die verhalen zijn met een goede afloop. "Oh, het is vast niets." of "Maak je maar geen zorgen."
Die reactie is vast wel goed bedoeld, maar maakt me enigszins nijdig. Lijkt er dan niemand behalve ikzelf de realiteit aan te kunnen ? Want uiteindelijk, als ik alleen maar het positieve hoor, zal in geval van het negatieve me dat eens te meer om de oren slaan.
Ongemakkelijke stiltes, of licht terechtwijzen voor dingen die ik voorheen ook al deed, zoals muziek luisteren. Het valt me zwaar, dat geef ik grif toe. Terwijl ik al zolang ik leef afstand voel tussen de massa en ik, lijk ik nu ook afstand te voelen tussen degenen die me na aan het hart liggen en ik. Wees gewoon eerlijk tegen me, ik kan het best aan. Stel dat het positief uitdraait, dan zeggen ze geheid : "zie je wel, ik heb het je nog gezegd hé.", wat naar mij toe als een vingerwijzen zal aankomen.
Het kan alle richtingen uitgaan. Het is afwachten. Morgen voormiddag de onderzoeken, morgen avond de resultaten. Nog één dagje kan er wel bij. Met dank aan Jeff Buckley, die me vandaag doorheen mijn dag loodste...
07-07-2008, 22:09 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| De aanhouder wint |
Ik leerde L. kennen rond de jaarwisseling. We werden vrienden, maar al gauw werd onze vriendschap verstoord door het feit dat zijn gevoelens dieper gingen dat de mijne. Hij legde zich neer bij het feit dat ik niet meer te bieden had dan vriendschap, maar al gauw bleek dat dit moeilijker was dan we dachten. Het ene misverstand volgde het andere op, en we belandden in een situatie dat de ene enorme ruzie de andere opvolgde.
Vriendschap leek maar niet te lukken, en ik besloot de knoop door te hakken. Ik wiste hem volledig uit mijn leven en zorgde ervoor dat hij me niet kon contacteren. Dat was dat, dacht ik.
Dacht ik, dus. Want hij bleef volharden. Hij vond altijd wel een manier om me te contacteren, ofwel lokte hij me simpelweg uit mijn tent.
Onze laatste ruzie was er één van jewelste, vol ongehoorde verwijten. Een hele tijd hebben we elkaar gemeden, de geslagen wonden waren te diep en het duurde lang eer ze herstelden, zowel bij hem als bij mij. Maar hij contacteerde me weer, en we probeerden de ragfijne draad tot vriendschap weer op te nemen, na een heleboel afspraken. Want we hadden beiden behoorlijk wat fouten gemaakt, en we wilden niet meer in herhaling vallen. De eerste contacten verliepen wat stroef, toegegeven. Maar ondertussen kennen we elkaar heel wat beter, en appreciëren we elkaar voor wat we zijn. Vrienden. De gemaakte afspraken zijn vergeten en zijn verliefdheid is over. De laatste oorlog die we voerden, lijkt ondertussen een eeuwigheid geleden.
Af en toe verbaast hij me, en doet of zegt hij iets wat ik totaal niet zou verwachten van hem. Toen ik hem mijn onrustbarende nieuws vertelde bijvoorbeeld. Hij was één van de enige die oprecht en eerlijk reageerde, en dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht van 'm.
Vandaag, tussen twee klanten in, ging ik lunchen met hem en zijn driejarig dochtertje. Alles verliep heel ontspannen, en dat kon ik écht gebruiken. Ik hoefde niet te veel te zeggen opdat hij me begrijpen zou. En ondanks het feit dat we elkaar nauwelijks zien, vond hij het toch niet erg dat dit groot kind het merendeel van de tijd met zijn dochtertje aan het spelen was. Gewoon, omdat hij aanvoelde dat de dag me niet goed afging, en dat ik het moeilijk zou hebben om over koetjes en kalfjes te moeten praten. Hij sneed even het onderwerp aan, kort, of net lang genoeg.
Toen ik in mijn wagen zat, vertrekkensklaar, zei hij nog vlug door het raampje : "Het gaat niet zo goed met je hé." Ik vroeg hem waarom hij dat dacht, en hij antwoordde eenvoudigweg : "Omdat je cd van Jeff Buckley opstaat." Hij beoordeelde of veroordeelde me niet, hij liet het me toe en toonde er zelfs begrip voor. Op gebied van muziek zijn we dan ook twee handen op één buik, hij en ik.
Wegrijdend uit Oostende besefte ik dat ik 'm dankbaar ben dat hij is blijven volhouden, blijven volharden om zijn verliefdheid om te buigen tot vriendschap. Ik ben blij dat hij erin geslaagd is, want ik heb er een erg goede vriend aan.
07-07-2008, 22:42 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Wat pijnstillers met mijn verstand doen... deel 1 |
Een tijdje geleden werd ik lastig gevallen door een zomergriepje... Dit is wat ik neerpende op een koortsachtige avond....
Gaan werken met een zomergriepje was blijkbaar toch niet zo'n goed idee...Het onding neemt momenteel z'n wraak met een koortsaanval van zo'n 40°... ik wou dat ik het over de weersvooruitzichten had, maar helaas. Hier zit ik dan, rillend en gewikkeld in mijn winteroutfit : een dikke roze "ik figureerde in the return of the jedi" flanellen pyama, in schril contast met het niemendalletje van eerder deze week, een warm dekentje van winnie de Pooh om me heen, en niet te vergeten natuurlijk mijn heerlijk roze bedsokken waarmee m'n voeten wel berepootjes lijken. Een hele reeks medicatie die me "prepareert" voor de werkdag van morgen... Tom Boonen is er niks vergeleken mee.
De enige reden dat ik me vandaag staande hield blijkt nu de zware pijnstiller die de dokter me voorschreef, mét cafeine, om mezelf wakker te houden, aangezien ik van de minste perdolan, aspro bruis of dafalgan als een blok in slaap val... Rohypnol of hoe heet dat goedje heb je bij mij niet eens nodig.
Of misschien is het zomergriepje een beetje in de war... niet onwaarschijnlijk met dit weer. Momenteel gooien ze het hier als het ware met bakken uit de hemel. De hevigheid ervan overtuigt me dat het vast voor eeuwig en altijd zal blijven regenen. Ik ben er nog niet uit of ik een ark bouwen zal, of zal ik het rode kruis vragen voedselpakketten te droppen in m'n tuin in afwachting van de opkomende vloed ? Als je niet meer van me hoort weet je dat ik gestrand ben. En als Bob Geldoff een benefiet concert voor me organiseert, laat dan alsjeblief U2 geen cover versie brengen van "Here come the rain again."
Normaal zou ik vandaag het gras afrijden. Terwijl ik er daarnet door het raam naar stond te kijken, was ik er bijna zeker van dat het ondertussen een paar centimeter groeide. Mijn zomergriepje en het regenweer spelen helaas onder één hoedje. Misschien is het hippie-gras en wil het echt wel lang zijn... als ik het dan kortwiek, zou ik mogelijk kunnen vervolgd worden voor genocide, of in dit geval grassocide ? Het probleem is natuurlijk dat de waslijn elke dag meer en meer verdwijnt in de jungle die zich eronder lijkt te ontwikkelen. Zelfs de hond wil er niet meer door, uit angst een aantal verdwaalde japanse soldaten die zich er in verstoppen, denkende dat de oorlog nog niet over is, tegen te komen.... De wind laat het gras heen en weer waaien, bijna lijkt het me uit te lachen dat het de massamoord die ik vandaag plande heeft overleefd. Toen ik thuiskwam daarnet, was ik het nogthans wel van plan, bijna was ik er mee doorgegaan. Ik stond aan de rand van het woud van gras dat voorheen mijn tuin was, klaar me een weg richting grasmachine te banen, toen ik beweging hoorde in het gras. Toegegeven, dat jaagde me enigzins angst aan. Ik probeerde de hond aan te porren even ter verkenning te gaan, maar hij keek me aan met een blik van "fuck you, als jij denkt dat ik me dààr in m'n eentje in waag, vergeet het dan maar. Je hebt hier gewoon Jurassic Park laten terugkeren. Jij hebt geen grasmachine nodig, jij hebt een exorcist nodig." Hij draaide zich op, en wandelde z'n hok in. Maar ik ben vastberaden: ik ga m'n krachten opsparen en dit weekend terugvechten ! Het is uiteindelijk voor de tuin z'n eigen goed. Het oogt verschrikkelijk onnet, vreselijk gewoon. Hoe gaat die anders een andere tuin kunnen leren kennen, trouwen en baby-tuintjes krijgen ? In deze staat alvast niet ! May the force be with me...
Ok, die koorts doet me klaarblijkelijk écht wel ijlen... ik duik lekker de zetel op, onder m'n dekentje, met verstand op nul om tv te kunnen kijken.... alhoewel... die "verstand op nul" lijkt al eerder gestart te zijn...
07-07-2008, 23:34 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Wat pijnstillers met mijn verstand doen... deel 2 |
Ik heb zo'n vermoeden dat de hond aan het puberen is. Ik ben er bijna zeker van dat wanneer ik uit werken ben, hij zijn vrienden uitnodigt bij ons thuis. Z'n vrienden zijn niet meteen van het soort waar je je hond graag in gezelschap mee ziet... Het is een ware bende stratiers en ze brengen hem op het verkeerde pad.
Ik begin het gevoel te krijgen dat hij mij bezit in plaats van ik hem... We hebben de laatste tijd enorme discussies, we zijn als kat en hond. Als ik muziek aanzet, je kent m'n voorkeur, dan gooit hij er zijn favoriete rappers tussen... dog eat dog, snoop dog en andere. Hij houdt ook biezonder veel van reggae wat me enigzins verontrust. Niet alleen omdat hij écht lastig wordt wanneer ik 'm borstelen wil (hij wil dreadlocks), maar vooral omdat zijn gsm rekening tegenwoordig fenomenale hoogten bereikt. Zijn gsm rinkelt zonder ophouden, en ik zou er niet van schrikken als hij of zijn vriendin drugs dealt. Zijn vriendin... nog zo iets, een poedel, en een échte teef, en natuurlijk loopt hij er als een hondje achteraan. Vorige week kwam hij op aandringen van haar thuis met enkele piercings én een tattoo.
Toen ik deze namiddag van m'n werk kwam, zo ziek als een hond, en de auto de oprit wou oprijden, stond zijn Lexus behoorlijk in de weg, en was ik genoodzaakt me op de markt te gaan parkeren. Ik maakte hotdogs voor de kinderen, en hij werd lastig. Later schold hij me de huid vol omdat ik naar een cd van Cat Power aan het luisteren was, hij sloeg grommend de deur achter zich dicht en ik hoorde hem wegrijden. Hij is nog steeds niet terug, en ik maak me zorgen. Hij komt vast weer erg laat thuis, en slaapt dan tot na de middag. En zoals je weet : je moet geen slapende honden wakker maken. Ik heb met hem er al over proberen praten, maar met onwillige honden is het kwaad hazen vangen.
Ik kruip in m'n bed, ik ben zo moe als een hond.
Nog een fijn afsluitertje... http://www.youtube.com/watch?v=SDFiCLNhM8k&feature=related
Jaja, I know, ik moet met die pijnstillers stoppen...
07-07-2008, 23:36 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-07-2008 |
| Ook zonder pijnstillers speel ik het klaar... |
Net niet halverwege de week, iets na negen uur s'avonds. Het begint te schemeren en een ietwat zachtrode gloed neemt het over van de grauwgrijze lucht van eerder die dag. Ze zijn vast weer een Ford Escort aan het opstoken in het nabije park. Eerlijk gezegd verveel ik me wat. Nou ja, "wat" is een understatement. Het betreft dat soort verveling waardoor mensen zich rebels willen gedragen. Het soort rebelsheid waarbij je iets idioots wil doen. Iets dat grenst aan het gevaarlijke. Een achterlijke man een spermabank binnensmokkelen, bijvoorbeeld.
Ik heb net mijn online bankieren achter de rug, en mijn rekening ziet er gelukkig en gezond uit. Dat was vroeger wel eens anders : dan durfde het wel eens gebeuren dat mijn rekening eruit zag als de binnenkant van het darmstelsel van een Taliban-strijder die in een zanderig straatje wordt nagejaagd door een Tomahawk kruisraket waarop in grote letters USA prijkt: leeg en met geen al te aangenaam kleurtje.
Dat even terzijde gelaten. Ik heb namelijk beslist dat ik rijk wil worden, en misschien zelfs ook beroemd. Maar niet van dat soort beroemdheid waardoor vijftienjarige met acné overladen pummeltjes zich in mijn achtertuin verschransen, voorzien van verrekijkers met nachtvisie ten einde door het raam van mijn slaapkamer te kunnen gluren. Neen, ik doel op dat soort beroemdheid dat een element van respect met zich meebrengt. Men zegt wel eens dat geld de wortel is van alle kwaad, wel mijn drietand staat al in de aanslag, geef me enkel nog tien minuten om de hoorns op mijn hoofd op te blinken en sta me toe de bokkenpoten en pijlstaart achterwege te laten. Het is namelijk behoorlijk lastig lopen op bokkenpoten en spreek me niet van de pijlstaart die zich overal tussen wurmt, vaak zelfs op zeer ongehoorde plaatsen.
De beslissing is dus gevallen. Ik word rijk en beroemd. Rest er me natuurlijk nog de vraag hoe. Hoe zorg ik ervoor dat Bill Gates in vergelijking met mij een watje lijkt ? Wat heb ik nodig om een emperium op te bouwen waarvan Richard Branson zou gaan blozen ? Na lang beraad en een behoorlijke deliberatie (toch ruim tien minuten) ben ik er toe gekomen dat ik een produkt op de markt moet brengen. Aangezien alles in de wereld al uitgevonden lijkt, rest me alleen nog hetgeen God me gegeven heeft. Ik start een éénmanszaak: een éénkoppig escorte agentschap. Ik verkoos in eerste instantie een "top of the bill" versie, maar aangezien ik er niet jonger op word, vrees ik dat ik genoodzaakt ben me te beperken tot de Aldi weekaanbieding versie.
Bij dezer gaat nu officieel het K's Escorte Agentschap van start. Ik heb een grondige onkostenraming en financieel plan gemaakt, en ook het motto en de prijslijst is reeds klaar.
Het motto dat ik hanteer is : "geen job die te klein is."
De prijslijst :
Vervoersonkosten : 0,10 euro per km. De prijs van de benzine zou deze kost ietwat kunnen opdrijven aangezien het nu goedkoper lijkt mijn wagen te vullen met kryptoniet in plaats van diesel
Gezelschap bij maaltijden : 5 euro per uur, met surplus in geval van maaltijd bij MacDonalds.
Klant vergezellen tot aan voordeur : vaste prijs van 3 euro. Indien echtgenote aan voordeur staat te wachten kan deze prijs vlug stijgen.
Accepteren van uitnodiging tot koffie bij klant thuis : 1 euro. Prijs onderhevig aan inflatie in geval van goedkoop koffiemerk.
Overnachten : vaste prijs van 15 euro per nacht, mits supplement kan roze flanellen pyama en bijhorende bedsokken voorzien worden.
Natuurlijk dient er ook sex voorzien te worden, dit komt in verschillende pakketten:
Het Bronzen pakket met 15 seconden voorspel gevolgd door korte interactie, met garantie binnen de tien minuten in slaap te zijn.
Het Zilveren pakket is ietwat verfijnder met een energieke twee uur durende beurt, inclusief gehijg en gekreun voor drie.
Het Gouden pakket is een meer luxueuzere beurt waarbij ik dingen doe die een hoer zouden doen blozen.
Het Platina pakket tot slot is enkel beschikbaar na reservatie. Hierbij kan een geit en een camera worden voorzien. Er kan een extra kost van 10 euro worden aangerekend bij al te bizarre verzoeken, en Rohypnol dient te worden voorzien zodat ik dit in mijn drankje kan doen ten einde me achteraf niets meer te herinneren.
De prijzen voor de diverse pakketten zijn op aanvraag verkrijgbaar.
En dan plots merk ik dat ik niet per sé een zware pijnstiller dien te nemen om onzin te beginnen uitkramen...
08-07-2008, 21:47 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 09-07-2008 |
| Het resultaat |
|
In schril contrast met mijn anders zo grote mond zat ik gisteren avond wel erg stilletjes in de wachtzaal van m'n huisarts. Het was iets voor acht uur toen ik er binnen wandelde, en ik had geluk : er zaten slechts twee mensen voor me. Ik ging zitten, en legde de enveloppe op de vrije stoel naast me. Een grote lichtbruine enveloppe, m'n verdict. M'n maag leek in een knoop te zitten. Ik haalde "De kleine prins" uit m'n handtas, en vroeg me af hoeveel keer ik het ondertussen zou gelezen hebben.
Eerder die dag, in de wachtzaal van het ziekenhuis had ik er ruim een uurlang in zitten lezen alvorens ik mijn naam hoorde afroepen en ik gedwee de verpleegster van dienst volgde. Ze loodste me een piepklein kamertje binnen, waar een imposante machine me stond op te wachten. Ik ontkleedde me en onderging wat ik moest ondergaan. Tien minuten later lag ik in een ander kamertje op een tafel. Een dokter met net iets te veel "ER-gehalte" wandelde binnen, en begon zijn onderzoek, z'n blik onafwendbaar aan het scherm gekluisterd. Hij gaf me een complimentje, misschien om me ietwat om m'n gemak te stellen, maar hij merkte al gauw dat het me eerder ongemakkelijk maakte. Ik en complimenten. Dus nuanceerde hij zijn opmerking door te stellen dat het een aangename afwisseling was, "want je moest eens weten wat me hier soms ligt op te wachten, en dan heb ik het nog niet eens over hygiëne, of het tekort eraan."
Ik counterde zijn opmerking. "Je hebt geluk dat we begin van de maand zijn, hoor, want ik was me maar één maal per maand, de eerste vrijdag van de maand eigenlijk. Al een geluk dat je me niet een aantal weken later hier aantrof."
Hij grinnikte, en ik verontschuldigde me. "Tja, zenuwen, hé."
"Dat is ook normaal," zei hij, "niemand ligt hier voor z'n plezier zichzelf te laten betasten door iemand die ze nooit eerder zagen. Het is vrijwel onmogelijk een gesprek aan te knopen."
"Die gel maakt nogthans veel goed hoor, en inderdaad, je kan hier moeilijk iemand aanspreken met 'kom je hier vaak?'."
Hij had op geen enkel moment weggekeken van het scherm, en deed traag en nauwkeurig zijn werk. Na een tijdje overhandigde hij me een handdoek. "Ziezo, wees maar niet te bezorgd. Op de echo is niks te zien, het is nu nog alleen de resultaten van de mammografie afwachten. Ik ben bijna geneigd het niet te zeggen, maar hopelijk kom ik je hier niet meer tegen."
"Neen, ze zijn ook wel erg traag in de bestellingen hier, ik heb me zo'n uur geleden een drankje besteld, maar ik denk dat ze me vergeten zijn."
Hij lachte, wenste me nog het allerbeste toe, en verdween. Ik kleedde me aan nadat ik de gel zorgvuldig had verwijderd, wandelde het ziekenhuis uit, stapte m'n wagen in en reed naar m'n werk.
"K., kom maar binnen." Ik keek op van mijn boekje en merkte dat mijn voorgangers ondertussen al hun grieven hadden kunnen meedelen. Ik stond op, nam de enveloppe en overhandigde deze zodra ik de spreekkamer was binnengestapt. Mijn huisarts opende hem, las de brief en bekeek grondig mijn binnenkant op de lichtkast. "Je kan op beide oren slapen. Je hebt blijkbaar last van klierzwellingen. Niks om je zorgen over te maken, ik schrijf je een zalfje voor om dit te verhelpen. Het is wel aanbevolen dat je vanaf nu elke zes maanden een mammografie en een echo laat nemen, want je bent wel een risicogeval met al die klieren."
Toen ik huiswaarts reed leek het alsof ik dan pas de impact van alles begon te merken. Ik voelde me schuldig dat ik een aantal mensen ongerust had gemaakt zonder reden, nog steeds trouwens. En ik besloot dat, als er me ooit nog iets dergelijks overkomen zou, ik het niet vertellen zal tot ik meer weet.
Je beseft pas hoe fijn het is te ademen als je neus verstopt zit....
09-07-2008, 23:01 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Functioneel naakt |
Functioneel naakt, één van de stand up comedy shows van Theo Maassen. Geniaal vind ik hem. Hij lacht met maatschappelijke problemen terwijl hij ondertussen spijkers met koppen slaat. Met z'n nieuwe show bezoekt hij naar gewoonte ook heel kort ons landje. Je mag er zeker van zijn dat ik er in februari of maart volgend jaar bij zal zijn, zij het in de Capitole in Gent, zij het in de stadsschouwburg van Antwerpen.
Een kort fragmentje...
http://www.youtube.com/watch?v=85ecAPjNAkI&feature=related
09-07-2008, 23:08 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 12-07-2008 |
| Gekke wereld |
Gary Jules beschrijft perfect hoe ik me voel ten opzichte van "de Anderen". Het clipje is zeker het bekijken waard... héél origineel...
http://www.youtube.com/watch?v=4N3N1MlvVc4
All around me are familiar faces
worn out places, worn out faces
Bright and early for the daily races
Going nowhere, going nowhere
Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I wanna drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very very, mad world, mad world
Children waiting for the day they feel good
Happy Birthday, Happy Birthday
And I feel the way that every child should
Sit and listen, sit and listen
Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me
Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me, look right through me
And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
I find it hard to take
When people run in circles
It's a very very, mad world, mad world
Enlarging your world, mad world
12-07-2008, 22:20 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 14-07-2008 |
| Jean... |
Ik was een jaar of achttien toen ik stopte met paardrijden. Ook al was ik volgens sommigen één van de "beloften", ik had net m'n eerste "serieuze" relatie, en gezien m'n vriends carrière in de eerste klasse van het voetbal, bleef hij me maar aanmanen te stoppen met paardrijden. "Dat wereldje ligt me niet." Ik bezweek, blind van verliefdheid en idioot als geen ander, en stapte in een ander wereldje, dat mij dan weer niet lag. Toen na een aantal jaar onze relatie eindigde vond ik niet meer de energie het paardrijden terug op te starten. Mijn paard was ondertussen voor flink wat geld naar het buitenland verkocht, en ik had geen zin meer een jong paard helemaal van in den beginne terug op te leiden.
Jàren later, kreeg ik de microbe toch weer te pakken, en kocht ik mijn allereerste pony terug. M'n man's dochtertje leerde ik rijden, en niet veel later kocht ik samen met m'n zus een Ierse Tinker van drie jaar. Tara, noemden we haar, op z'n iers uitgesproken want het dier was opgegroeid op de Ierse heuvels, Guinness drinkend. Wilde paarden zijn het, maar met een ingoed karakter. Halfbloeden, om eerlijk te zijn, vrij klein, gevlekt, en met haar op hun poten, te vergelijken met dat bij boerenpaarden. Terwijl je maandenlang met een driejaar bezig moest zijn alvorens het te kunnen bestijgen, zadelde ik haar eenvoudigweg op, in afwachting wat ze doen zou. Ze keek even naar dat ding dat om haar buik spande, maar verzette geen poot. Een half uur later stapte ik rond met haar, me stevig aan het zadel vasthoudend in geval ze zou beginnen bokken. Maar niks daarvan. Héél even dacht ze eraan, maar ze schrok er zelf nog meer van dan ik, en dus hield ze dat gedoe maar voor bekeken. Na een training van ongeveer een maand, was ze al zo vergevorderd dat ik zonder probleem met haar de polders in kon trekken.... urenlang wandelend. Ik genoot ontzettend van het niet-competitief omgaan met paarden, hoefde me niet meer bezig te houden met juiste voeding voor die en die wedstrijd, met uitgestippelde trainingen en met paarden die onverwacht uit de hoek konden komen omdat ze zo getraind stonden, als een atleet een week voor de olympische spelen,als het ware ontploffensklaar.
Mijn schoonbroer begon helaas meer en meer m'n man voor "zijn kar te spannen". We betaalden maandelijks een afgesproken som, maar hij kwam altijd nog wel met een extra rekening. Hij mocht m'n pony gebruiken om z'n zoon te leren rijden, maar uiteindelijk kreeg onze dochter niet meer de kans te rijden. Want elke zondag was er wel een jumping, en de dag voordien was verplichte rust voor het beest. M'n man hielp met het afmaken van weiden, het inrichten van de zadelkamer, het zetten van een schuilhok, en terwijl de ene taak nog niet klaar was, stonden al drie andere dingen te wachten, want "hey, jullie stallen hier wel anderhalf paard hé." Discussie kon niet uitblijven, en dit resulteerde dat de pony weg moest en de tinker verkocht werd. We hebben m'n pony een aantal jaren op een weide laten genieten van een welverdiende rust, hij was ondertussen al behoorlijk oud. En toen ik zwanger was werd hij vooral wegens tijdsgebrek van onzentwege, officieel op pensioen gestuurd naar een natuurlijk begrazingsgebied waar oude paarden welkom waren.
Het was dus héél wat jaren geleden dat ik nog gereden had. En dan laat ik me weer vangen door het feit dat ik vlugger iets zeg dan dat ik iets denk. Zoek in een woordenboek het woordje "ad rem" op, en je ziet een foto van mij eronder prijken. Kortom, voor er ook maar even behoorlijk over na te denken beloofde ondergetekende haar zesjarige dochter eens een keertje mee paard te rijden met haar, wat eerst groot enthousiasme opleverde, vrijwel meteen gevolgd door : "Maar je gaat er toch niet afvallen of zo hé.", bezorgd dat ik haar reputatie schenden zou.
Thuisgekomen daagde me het praktische aspect van alles : ik wurmde me in een van onder het stof gehaalde rijbroek, en begon mijn ouwe getrouwe "jodpurs" te poetsen. M'n haren op een staartje, een petje, en klaar was ik. M., de puber van het gezin, zag haar kans schoon en dook mee de auto in : "Dit moet ik zien".
Wat later, zo'n vijf minuten voor de les van start ging, stonden we te wachten in de stallen tot we een paard kregen toevertrouwd. "Ok, als ik dàt paard moet rijden, dan moet ik eerst de halve piste op een bergje gooien, anders raak ik daar in geen geval op." fluisterde ik M. toe. "Als jij die kleine knol ernaast krijgt, lach ik me een kriek." Ze keerde zich om, en begaf zich naar de kantine, zodat ze van daaruit de les kon aanschouwen.
Even later kwamen we de piste ingewandeld... F., m'n zesjarig dochtertje, op het gigantisch grote paard, en ik, ja tuurlijk op het kleine knolletje. M. verslikte zich in haar cola zodra ze ons zag. Toen F. er nog maar pas les kreeg, kwam op een keer de trainer naar me toe. "Hey, heb jij vroeger ook niet paard gereden ?" Ik ging in op zijn vragenvuur, en hij besloot met "Jammer dat je toen gestopt bent, je had het ver kunnen schoppen, hopelijk heeft F. het talent van jou." Slijmbal, dacht ik meteen.
Toen hij vandaag me in rijbroek zag aankomen, lachte hij meteen : "ik schat dat het zo'n zes maanden duren zal, alvorens jij terug een eigen paard hebt." "Vergeet het maar", antwoordde ik. Hij vertelde dat hij net een nieuw paard had binnengekregen, maar dat het flink met de beginners' voeten aan het spelen was, waardoor vrijwel niemand nog met 'm wou rijden. "Iets te veel bloed om manegepaard te worden, denk ik, wil jij hem even uitproberen voor me ?" "Hey, het is wel al meer dan acht jaar geleden dat ik nog op een paard gezeten heb, hé" "Ach, paardrijden is als fietsen, je verleert het nooit." De relschopper van dienst bleek dus dat klein ding te zijn. Nu ja, klein, het was niet dat ik met m'n benen rondom z'n buik kon of zo. "O nee, die gaat op Jean rijden", hoorde ik fluisteren. Jean had dus blijkbaar zijn reputatie.
"Zet jij je maar vooraan, en F., ga jij maar achter je mama aan rijden. De anderen sluiten aan." De les was begonnen.
Ondertussen zit ik terug thuis. Het is behoorlijk moeilijk zitten met de blaren op m'n achterste, en met m'n benen in het gips. Hetzelfde verhaal met m'n armen, dus ben ik dit hele relaas noodgedwongen aan het typen met m'n neus. Over vastberadenheid gesproken ! Ik heb trouwens geen flauw idee wat ik hier neergetypt hebt, want gezien mijn zware hersenschudding ben ik gedwongen tot het spenderen van afzienbare tijd in een donkere kamer, mét zonnebril die enig zicht op het computerscherm netjes in de kiem smoort.
Niks van aan natuurlijk. In het begin van de les deed "Jean" een poging tot een verkorte les, zodat hij lekker terug de stal in kon, maar niks daarvan. Ik maakte 'm tot m'n eigen verbazing duidelijk wie er de baas was, en hij veranderde in een lammetje. Zat ik daar, natuurlijk, belachelijk te wezen bovenop een bijna-schaap. Ik dwong hem netjes tot het gebruiken van z'n rug door hem voorwaarts neerwaarts te rijden, en hij gehoorzaamde na enig verzet. Geen gips dus, geen hersenschudding, en net geen blaren op m'n achterste. Je moet weten dat ik altijd gewend was te rijden op springzadels, met een erg lage boom. Dit was helaas een prehistorisch gevalletje en een echt, nou ja, een echt kutzadel. M'n maagdelijkheid werd net niet aangetast, om het zo te stellen.
F. was ongelovelijk fier op me, achteraf. Ze had natuurlijk allerlei doemscenario's voor ogen waarbij mams haar ongelovelijk belachelijk zou maken en haar zesjarige maar o zo grote geloofwaardigheid flink zou schaden. Maar in plaats daarvan zei ze héél enthousiast dat ik volgende keer maar weer mee moet rijden.... dus dan doen we dat maar.
14-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 16-07-2008 |
| Een leven lang. |
|
Mensen verlangen van anderen dat ze hetzelfde dan hen denken en voelen. Ze voelen zich gekwetst wanneer anderen niet aan hun verlangen voldoen. Ze zijn boos want de anderen hebben hun gekwetst en daarenboven voldeden ze niet aan hun verwachtingen, en dit terwijl ze meestal zichzelf gekwetst hebben door eindeloos alles in vraag te stellen en onzekerheid te laten overnemen van rede. Ze doen er alles aan om de anderen om te buigen of bewust te maken van wat er verwacht wordt, vaak door het zenden van tegenstrijdige signalen, waarmee ze de gecreeërde afstand nog vergroten. Dit leidt dan weer traag maar gestaag tot een onoverbrugbare situatie vol meningsverschillen.
Hoe vaak heb ik niet gezegd : "Laat me maar wat alleen.", terwijl ik bedoelde "Blijf bij me." Ik heb het ondertussen afgeleerd, want het deed me in het verleden maar al te vaak de das om.
Het leven is vaak een zootje van tegenstrijdigheden en discussies waar geen einde aan lijkt te komen. Het maakt me soms moedeloos. Waarom kunnen mensen niet gewoon genieten van de dingen zoals de dag deze brengt, zonder hun ongenoegen te profileren op de mensen waar ze meestal veel om geven ? Ik weet natuurlijk wel dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan : je voelt je niet lekker, en legt daardoor druk op de mensen rondom je. Tot ze bezwijken onder de druk en je er alleen voor komt te staan.
Vaak stond ik alleen. Maar ik probeerde er de juiste lessen uit te trekken. Alleen is lang nog niet zo erg als eenzaam. Dat leerde ik, uit ervaring. Het is niet omdat de andere er niet is dat er geen verbondenheid is.
Het duurt vast een leven lang vooraleer ik het leven onder de knie krijg...
16-07-2008, 22:27 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 18-07-2008 |
| Onder één hoedje |
Op dit eigenste moment is het vrijdagavond, net geen half elf. M'n man had nachtshift, dus ben ik alleen, met m'n meisjes. Het gevoel van eenzaamheid loert alweer om de hoek, dus heb ik ze rustig in slaap laten vallen op de zetel. Van hieruit kan ik naar ze kijken, terwijl ze vredig liggen te slapen. Het is muisstil, en ik vind het luisteren naar hun ademhaling ontzettend rustgevend. De hond ligt naast me, met z'n snuit op m'n voeten, hetgeen hij altijd doet. Vast uit onzekerheid, want zo kan hij rustig in slaap vallen zonder dat ik weg kan. Als ik m'n voeten even beweeg, tilt hij z'n hoofd op, vragend en zodra hij merkt dat ik niet van plan ben weg te gaan, plaatst hij weer netjes z'n kop op m'n voeten. M'n roze bedsokken kunnen de concurrentie met hem geenszins aan.
Het gevoel dat reeds sinds gisteren in me huist is moeilijk beschrijfbaar. Ik weet niet echt wat er aan de gang is met me. Heb ik dat ooit eigenlijk geweten ? Vast niet.
Een vreemd soort vermoeidheid teistert al een tijdje m'n lichaam. Je zou bijna gaan denken dat ik ergens een lekje heb waaruit zachtjes de energie uit me weg vloeit. M'n verkoudheid is er eentje van een vreemde soort. De keelontsteking is wel weg, maar m'n neus blijft moeilijk doen, en ik merkte vandaag nog maar eens op dat ik totaal niks meer ruik.
Naast de vermoeidheid merk ik dat ook een gevoel van angst probeert grip te krijgen over me. Ik vecht er tegen, maar het valt me zwaar, omdat ik de angst, en de onrust die deze met zich meebrengt, niet echt een plaats, laat staan een reden, kan geven. Er staat me niks te gebeuren, er is niks op til, van waar komt dan dat gevoel ?
De vermoeidheid en het angstgevoel lijken wel onder één hoedje te spelen. Vroeger zette ik namelijk mijn angsten buitenspel door mezelf te concentreren op andere dingen, door actief bezig te zijn, maar de vermoeidheid is natuurlijk spelbreker deze keer.
18-07-2008, 22:43 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
| Piano |
Hoe lang denk ik er al aan om pianolessen te gaan volgen ? Een aantal jaren, dat staat vast. Maar elke keer ik de stap zetten wou, kwam er wel iets anders op de proppen.
Je zou bijna gaan denken dat vrouwen naast hun carrière slechts één hobby toegelaten worden : hun huishouden. Want naast onze job buitenshuis hebben we nog meer dan een parttime job in de vorm van het voorzien van de (basis)behoeften voor echtgenoot en kinderen. En als je dan net als ik ietwat "pietje perfect" bent in de zin van elke dag lekker vers eten en ten alle tijde een huis dat netjes aan de kant ligt, dan rest er niet veel tijd om er nog een hobby bij te nemen. Zelfontplooiing, vergeet het maar. Misschien nadat de kinderen proper gewassen in hun bedje liggen en er met de hond gewandeld is. Als je dàn nog voorbij de gigantische berg strijk geraakt, dan kom je er wel. En geloof me : met een man en drie kinderen in huis, kortom met vier kinderen in huis, wordt dat heuveltje strijk van weleer gauw een Mount Everest.
M'n man, die in shiften werkt, in een systeem van zes dagen werken, vier dagen thuis, wijst me vaak op het feit dat ik een luxeleventje heb, want tenslotte werk ik maar van maandag tot vrijdag, en kan ik het hele weekend m'n zin doen en uitrusten.
Onder het hele weekend m'n zin doen en uitrusten begrijpt hij dus :
- het als een gek te keer gaan om het hele huis van boven tot onder gepoetst te krijgen, inclusief het verschonen van alle bedden, het wassen van al dat beddegoed met de bijbehorende strijk
- het inslaan van boodschappen voor de komende week
- het koken en invriezen van maaltijden voor een aantal dagen van de komende week; spaghettisaus, ovenschotels, soepen, en ga zo maar door.
- het bakken van een cake of twee of ander gebak want "schat, er gaat toch niks boven die cake van jou", of die krentenbollen, of die apfelstrudel, enz.
- het strijken van hetgeen de week vooraf niet gestrijkt is geraakt, en het feit dat ik dagelijks één tot twee volle wasmachines heb, draagt bij tot het vormen van een beeld van de enorme hoeveelheid strijk die me rest.
- het gaan zwemmen met de jongste
- het gaan paardrijden met de oudste
- het gras afrijden en onkruid wieden en het schrobben van de loopren van de hond.
En wees maar gerust dat er hier of daar nog iets tussenin gegooid wordt.
En wees maar gerust dat ik behoorlijk ben afgeweken van hetgeen ik wou neertypen. 
Wat ik dus zeggen wilde, is dat ik eindelijk al mijn moed heb bijeen geraapt, dat ik een pianoleraar heb gecontacteerd, en dat ik aanstaande dinsdag (namiddag) mijn allereerste pianoles zal genieten. We hebben een hele tijd aan de telefoon gepraat, en hij staat achter mijn keuze op meer jazzy en bluesy nummers te willen leren, maar meteen stelde hij daarbij als voorwaarde dat ik eerst een korte kennismaking met het klassieke pianogegeven dien te maken. Normaal natuurlijk, aangezien dit de basis tot alles is. Een hele waslijst dingen die ik alvast eens een keertje moest beluisteren zei hij. Wat ik ondertussen ook gedaan heb. Een stukje Haydn door Alfred Brendel en een nocture van Chopin heb ik ondertussen al een aantal keren achter de kiezen, en vreemd genoeg smaakt het naar meer. Momenteel luister ik naar een hemels stukje Mozart door Maria João Pires.
Maar toch lijk ik meteen ook weer te willen terugkeren naar mijn favorieten. Hank Jones bijvoorbeeld. Of het stukje "the piano" wat me hemels in de oren klinkt...
Ik ben ontzettend benieuwd wat dinsdag brengen zal...
http://www.youtube.com/watch?v=Sr64NI33qUo
http://www.youtube.com/watch?v=BUWZzj0TU1s&feature=related
18-07-2008, 23:29 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 27-07-2008 |
| Tweestrijd |
|
Het is zondagavond, m'n meisjes liggen veilig in hun bedje, en m'n man heeft nachtshift, dus heb ik zo'n beetje het hele huis voor mezelf. Het is kwart na tien, en nog steeds bloedheet, naar mijn normen althans. Ik heb het niet zo begrepen op dit soort warmte. Maar mij hoor je niet klagen, alles is beter dan regenweer.
Een frisse douche bracht kortstondig de nodige koelte. Ik draag een wit katoenen slaapkleed, met hier en daar minuscule bloemetjes op geborduurd in feibel roze en blauwe tinten, een ouderwets los geval, heerlijk lang, dat nét niet op de grond hangt. Als ik te dicht bij het licht sta kijk je er zo doorheen. Vandaar dat ik het draag vandaag : als het licht er zo doorheen kan, zal elk zuchtje wind dat ook wel kunnen...
Ik heb plaatsgenomen op het terras. Mijn laptop voor me op de teaken tafel. Het is nog nét niet helemaal donker. Ik kan de contouren van mijn tuin nog vaag waarnemen. De tuinverlichting heb ik gelaten voor wat het is; de enige verlichting die ik heb is het witte licht van mijn tekstverwerker waarin ik nu mijn gedachten probeer te ordenen. Op de achtergrond hoor ik de televisie. M. ligt te kijken. Ik bedenk net dat ik meer naar televisie luister dan dat ik er naar kijk. Misschien creëer ik er onbewust wel m'n eigen beelden bij.
Geen weer voor Witse. Dus heb ik ondertussen mijn hoofdtelefoontje op. 26°C, op dit uur, dan kan je niet anders dan een streepje Beirut beluisteren. Ik opteer voor het heerlijke A Sunday smile, toepasselijker kan niet. En natuurlijk hoort daar een glaasje Sangria bij...
http://www.youtube.com/watch?v=dbGiDxg8kwM&feature=related
Een deuntje waarbij ik de tuin rond zou willen walsen, in mijn eentje. Zou, want de buren verklaren me dan vast voor gek... En misschien hebben ze dan nog wel gelijk ook. Dus besluit ik wijselijk braafjes te blijven zitten.
Hier zit ik dus: 32 jaar oud, getrouwd, mama van twee meisjes en "o zo boze" stiefmama van nog eens twee waarvan er ééntje bij ons woont. Hier zit ik dan, op het terras, op mijn terras van mijn huis. Even heb ik het gevoel dat ik hier zomaar "neer geplant" ben. Alsof al de jaren die vooraf gingen aan dit eigenste moment nooit bestonden. Alsof ik recht vanuit de schoot van mijn moeder hier op dit terras werd geworpen. Alsof er hiervoor niks was. Behalve één grote leegte.
Ik besef dat ik het vaak niet zo begrepen heb op de sneltrein die het leven is. Ik ben iemand die wel eens vaker van de trein af sprong, gewoon omdat alles te snel ging. Of omdat ik nood had om alles even aan me voorbij te laten gaan, om alles vanop afstand te kunnen bekijken. Ach, ik sprong dan wel weer op de volgende trein die passeerde, en arriveerde uiteindelijk ook waar ik diende te arriveren, mits wat vertraging.
Nu lijkt mijn sneltrein echter zo'n rotvaart te hebben dat ik er niet meer af kan springen. Het één volgt het ander razendsnel op, en ik voel dat ik nu niet kan afhaken, dat ik wel mee moét.
Toch heb ik het gevoel dat als er me vandaag iets zou overkomen, ik zou sterven met een gevoel van voldoening. Nu ja, die kans is natuurlijk ontzettend klein, ik zit hier momenteel veilig op mijn terras. Maar je weet maar nooit, het gras zou bijvoorbeeld wraak kunnen nemen, of ik zou kunnen geraakt worden door een verdwaalde kogel van een nog meer verdwaalde Japanse soldaat...
Eigenlijk, als ik het zo bekijk, kan ik dadelijk me maar beter binnenshuis begeven...
Op mijn sneltrein zitten :
- Mijn echtgenoot alias de machinist die constant lijkt te roepen : "Kan dat niet een beetje snélleuuuuur ?!?"
- Twee schatten van dochters, die ik met véél liefde enorm veel aandacht schenk, eindeloos véél verhaaltjes dien te vertellen (met plezier), en van de ene activiteit naar de volgende moet rondrijden ter bevordering van hun "ontplooiing"
- Een tienerdochter van achttien die me constant vraagt wat ze in september nu in godsnaam moet gaan studeren, die ik dadelijk zal moeten leren autorijden, en die het nodig acht dat ik haar vergezel bij zowat alles, wat ik graag doe. Maar als je haar wegstuurt met de boodschap "je hebt een effen zwart spannend t-shirtje met korte mouwen nodig" en als ze dan na drie uur terug aan je deur staat en zegt : "Ik heb er twee verschillende gevonden, kan je even met mij terug rijden om me te helpen kiezen?", wel geloof me, dan ben je soms wel even geneigd even te zuchten...
- Een zootje ongeregeld dat zich familie waant, zonder bewijsmateriaal zal ik hen echter hardhandig van mijn trein verwijderen.
- Een full-time job ter ontspanning
- Een hond die er een sport van lijkt te maken me op de hondenschool ronduit voor aap te zetten, en me daarmee de indruk geeft dat alle andere honden daar aanwezig me eenvoudigweg uitlachen.
- Een huis dat ik constant moet "verschonen", omdat het onding maar niet zelfstandig wil leren proper blijven.
- Een tuin met gras dat me vals bekijkt en onkruid dat constant ligt te loeren
- Een keuken die "koken, koken, koken, ..." zingt en begint te gillen als ik diepvriesspullen bovenhaal.
- Een spiegel die zodra ik erin kijk "vermager, jij dikke koe!" fluistert
- Een hoofd vol hersenkronkels die me soms dagenlang teisteren en me s'nachts urenlang wakkerhouden
- Een opdracht van de machinist die maar wat graag een "boerenhof" zou bezitten om uit te kijken naar interessante immo-aanbiedingen in de buurt, dus zit de kans er dik in dat er ooit op dit lijstje nog een aantal andere dieren staan die hun stallen volschijten, zadels die gepoetst moeten worden, en ga zo maar door. Ik zie het zo voor me : K., kom naar huis want de koeien staan op springen, de varkens moeten vreten en het hooi moet van het land..." Neen, ik ben natuurlijk flink aan het overdrijven, ik sta natuurlijk ook wel achter het idee om een hoeve te bezitten met voldoende grond en stallen om enkele paarden op te houden, en ruimte voor een eigen moestuin, enz... maar toch ben ik iets meer terughoudend dan mijn man... we hebben nu een prachtig huis met dito tuin, en ik wil niet van de klaveren naar de biezen lopen.... Ach, onzin natuurlijk...want tuurlijk wil ik al die dingen. Ik weet alleen dat ik die niet wil met G. En zelfs dan nog. Het materiële is bijzaak geworden. Beirut achterna... rondreizen, de wereld verder ontdekken, mensen ontmoeten... Vertrekken zonder einddoel, dat zijn de mooiste...
De pianolessen heb ik van mijn sneltrein afgegooid. Vreemdgenoeg iets waar ik ontzettend naar uit keek. Toch bleef ik kampen met een dubbel gevoel eromtrent. De persoon die ik had gecontacteerd om me lessen te geven, drukte enorm op het klassieke gegeven. En ik weet dat hij gelijk heeft. Maar ik weet ook dat ik erg hard geprobeerd heb de smaak te pakken te krijgen van dat soort muziek. Dat ik eindeloos lang stukken van Chopin, Bach, Haydn en weet ik veel wie nog zat te beluisteren, maar dat ik mezelf meteen betrapte op het feit dat mijn aandacht meteen verzwakte. Zo gauw ik de kans zag, greep ik weer naar de pianostukken die me écht bekoren : Yann Tiersen, met zijn wondermooie soundtrack van "Le Fabuleux destin d'Amélie Poulain", of de soundtrack van "The Piano" door Michael Nyman...
http://www.youtube.com/watch?v=0dPS-EHl-FE&feature=related
Misschien is het zwakte, maar ik hakte de knoop door, en belde mijn afspraak af... omdat ik geen zin had me eindeloos te verdiepen in dingen waarvan ik géén kippevel krijg... En ik had geen zin hieromtrent stiekem te moeten zitten wezen, want met dergelijke dingen hoef ik thuis niet te komen. Hij had het me sowieso met een smoesje geweigerd.
Ik ben er nog niet uit of ik het stoppen met roken van mijn sneltrein gooi. Bij mijn laatste doktersbezoek had ik er mijn huisarts over gesproken en kreeg ik een voorschriftje mee. "Champix", noemt het goedje dat me zou moeten helpen met stoppen met roken. Uiteindelijk ben ik afgelopen dinsdag het voorschriftje gaan inruilen. Woensdagochtend nam ik het allereerste pilletje (met tegenzin, want o wee mijn verschrikkelijke band met medicatie!), en meteen diende ik een dag in de daaropvolgende week uit te kiezen wanneer ik effectief zou stoppen. Ik koos voor woensdag, en gaf mezelf daarmee dus nog één week rookgenot. Ik had de bijsluiter grondig gelezen, en slechts één neveneffect is me bijgebleven : tussen maagproblemen, slaapstoornissen en weet ik veel nog wat bleef maar één ding in mijn hoofd rondspoken : gewichtstoename. Steeds maar opnieuw en opnieuw en opnieuw. GEWICHTSTOENAME. Het woordje overspoelde mijn hoofd als een ware tsoenami. Gewichtsoenami... Dus besloot ik mezelf wat gerust te stellen door op het internet wat rond te surfen. Géén goed idee, want wat blijkt ? Als je langdurig gerookt hebt en besloot te stoppen verdik je sowieso. Eenvoudigweg omdat je spijsvertering verandert. Hoe kan nu in godsnaam je spijsvertering veranderen, dacht ik. Wel blijkbaar neemt nicotine een aantal voedingsstoffen uit je lichaam weg. Stopt de nicotine, dan blijven er meer voedingsstoffen in je lichaam, waardoor je verdikt. Gemiddeld vijf (lees VIJF!!!) kilo.
Nu, ik ben al drie kilo bijgekomen, en geloof me, mijn man herinnert me er vaak genoeg aan. Drie kilo wegwerken lukt me nog wel, maar dan nog eens vijf kilo moeten bevechten ? Dinsdagavond moet ik beslissen, maar ik leef momenteel in tweestrijd : stoppen met roken én verdikken staat in fel contrast met blijven roken én niet verdikken... Voor sommigen lijkt dit vast erg banaal, maar vijf kilo bij is voor mij vijf kilo onzekerheid die erbij zal komen...
Advies is natuurlijk altijd welkom, want ik weet het even niet meer.
27-07-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 03-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 1 |
|
Ik had me in een impulsieve bui twee abonnementen van de Lokerse Feesten laten meebrengen. De eerste dag van de festiviteiten dacht ik dat ik een kostelijke vergissing had gemaakt; m'n man wou persé gaan trainen, en ik bleef thuis. Niet echt een ramp gezien het feit dat Milk inc. als hoofdact écht niet m'n ding is.
Daags nadien, op zaterdag trok ik, vergezeld van m'n vriendin en stiefdochter richting Grote Kaai. The kids speelden hun laatste nummertjes, en in afwachting van The Sex Pistols waarvoor we in feite gekomen waren, kregen we Buzzcocks en the New York Dolls voorgeschoteld.
Buzzcocks deden erg hun best om hun leeftijd weg te stoppen, met het moeizaam afbreken van het drumstel als triestig einde. De muziek viel erg mee, maar dat detail deed me alleen maar achterblijven met een gevoel van medelijden.
De leadzanger van the sex pistols, het nog lelijkere broertje van Mick Jagger, bleek dezelfde moeite te hebben met het natuurlijk verouderingsproces : een fel roze fluwelen truitje, spannend en bedolven onder véél bling bling over een erg spannende broek die véél te laag hing. Bij elke beweging vreesde ik dat z'n kroonjuwelen tevoorschijn zouden komen, en als die even verschrompeld zouden zijn als z'n gezicht dan had dit écht rampzalig kunnen zijn voor de kraampjes net buiten het festivalterrein die naarstig hamburgers en frieten stonden te verkopen. Toen onze oudste dochter nog turnde en ik een catalogus had toegestuurd gekregen om een maillot uit te kiezen, stond dat truitje van hem in de aanbieding...daar ben ik bijna zeker van. Neen, ze konden me niet bekoren, zoveel is zeker. Ach, het gaf mij en m'n gezelschap de gelegenheid plaatjes te nemen van onze directe omgeving. Plaatjes nemen, zo noemen we het. "Kijk wat die aan heeft", of "Hmm die ziet er wel lekker uit."
Het was overduidelijk dat de Sex Pistols uit een ander tijdperk kwamen: een groot aantal bezoekers hadden hun punk plunje vanonder het stof gehaald voor deze gelegenheid. En gezien de tand des tijds niet altijd even vriendelijk is, resulteert dat in best hilarische plaatjes. Een dikke kont geplet in een veel te spannende luipaard-print broek. Haren die doordeweeks erg deftig dienen te liggen gezien het werk, de partner of weet ik veel, waren nu in hopeloze pogingen tot een punk kapsel omgevormd. We leken wel watjes, maar vreemd genoeg stoorde me dat geenszins.
En daar was hij dan, een icoon uit de punktijd: Johnny Rotten met zijn Sex Pistols. Andere proberen stoer te doen maar tegelijk blijven ze inhoudsloos. Geven hun songs een mening waarmee echte mensen iets kunnen doen ? Op z'n eigen vreemde manier geven de zijne dat wel. Voor hem is er geen bevel geldig. Hij doet en zegt wat hij wil doen en zeggen. En terwijl de meningen erg verdeeld waren, vond ik dat vreemde mannetje in dat vreemde pak enorm sterk performen...
http://www.youtube.com/watch?v=4bM_l443VV4
03-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 05-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 2 |
Samen met vriendin T. en haar man D. trokken we maandag opnieuw richting Lokeren. Je houdt het nauwelijks voor mogelijk hoe anders het publiek wel was die avond, in vergelijking met zaterdag. Het merendeel was gekomen om Status Quo aan het werk te zien. Iets oudere mensen voornamelijk, die zichzelf wel redelijk ruig lijken te vinden omdat ze van Status Quo houden. Ik prefereerde het sfeertje van zaterdag, een sfeertje van een allegaartje van mensen die een mening hebben, maar niemand anders zouden aankijken indien die hun mening niet deelden. Terwijl ik zaterdag een watje leek, kreeg ik nu af en toe blikken als ware ik een "ruig" geval.
We hoorden op de achtergrond nog de laatste plaatjes van de coverband Voices of Rock Radio. Helaas waren dat naar mijn mening plaatjes die zwaar aan hun geloofwaardigheid knaagden. Status Quo maakte vervolgens tot tweemaal toe een valse start: de electriciteit viel uit. Genoeg om personen als een Nick Cave of Johny Rotten ertoe te drijven het podium te laten voor wat het is en in een furie te laten vertrekken terwijl de menigte op hun honger zou blijven zitten. Maar da's natuurlijk niets voor de brave jongens van Status Quo. Het witte hemdje met overvestje van de leadzanger had ook deze keer zijn weg naar hem gevonden, en ik vroeg me af of ik hem al ooit in iets anders gezien had. Tja, het publiek genoot, en zong luidkeels mee met onder meer "whatever you want". Ik maakte van de gelegenheid gebruik om ervoor te zorgen dat T. het liefst van al door de grond had gezakt van schaamte door uitbundig mee te doen. Wegens gebrek aan vervoering besloten we dan maar een pakje friet te gaan eten in één van de nabije kraampjes. Het werd een pak zout met friet, en na vier frieten hield ik deze vlaamse degustatie voor bekeken en kieperde ik het pakje achter me. We besloten wat te blijven rondhangen tot Status Quo aan z'n einde toe was, en geloof me, dat waren ze zowat vanaf hun eerste song. Terwijl T. normaal erg gesloten is omtrent één onderwerp, zijnde sex, was het deze keer het enige gespreksonderwerp.
Teruggekeerd was het afwachten tot The Australian Pink Floyd Show zijn intrede deed. Pink Floyd is eigenlijk iets van ver voor m'n tijd, maar toen ik ooit rondneusde tussen de platen van m'n broer, viste ik The Wall uit de stapel. Later haalde ik er ook Atom Heart Mother en Wish You Were Here uit. Hemelse muziek om lekker languit naar te liggen luisteren, soms met een onbehaaglijk gevoel vanwege het duistere dat me enigszins angst aanjaagde toen ik jonger was. Bij dergelijke muziek wil ik met rust gelaten worden, en dat lukte me niet echt op het optreden. Er zijn zoveel verschillende dingen die je horen kan als je écht luistert, en de beelden lijken soms recht uit mijn droomwereld te komen, zo exact gekozen zijn ze. Het was vaak adembenemend, te meer omdat de muziek zo precies was, nauwelijks te onderscheiden van het origineel. Ik miste alleen een gemakkelijke zetel om languit te kunnen liggen luisteren... Heerlijk... Toen we op de terugweg waren weerklonk Another Brick In The Wall, en natuurlijk lijkt dan plots iedereen tot leven te komen, terwijl er naar mijn mening een aantal andere nummers net zo mooi, zij het niet nog mooier zijn... "Als je kan moet je eens naar de tekst van dit nummer luisteren...", want op mijn leeftijd heb je natuurlijk geen besef van het begrip Pink Floyd... Ik zweeg dus maar netjes over het feit dat die tekst me als het ware in het geheugen gegrift staat...
http://www.youtube.com/watch?v=sGpnP0LYfjM&feature=related
So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skies from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
Did you exchange
A walk on part in the war,
For a lead role in a cage?
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found
The same old fears.
Wish you were here.
05-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 07-08-2008 |
| Lokerse Feesten... deel 3 |
|
Ik was niet echt meer van plan te gaan. T. en haar man waren al vroeg richting Lokeren vertrokken, want T. heeft een vreemde band met Siouxsie, terwijl het niet écht mijn kopje thee is.
Ik moest in de vooravond nog met m'n oudste gaan paardrijden. We waren pas thuis om half negen, mijn man moest nachtshift doen en hij had al van de avond ervoor geen woord meer gesproken. Maar ik hoorde hem bellen naar mijn moeder om te vragen of ik de meisjes mocht brengen om te komen logeren, omdat ik alwéér naar de Lokerse Feesten wou, met de nadruk op alwéér. Ik was wat nijdig omwille van zijn enorme capaciteit om me volledig weg te denken. Het lijkt soms alsof hij me niet eens meer ziet. Dus reed ik toch.
Na een helse zoektocht naar parkeerplaats vond ik T. en D. rond half elf terug. Siouxsie was aan haar laatste nummers toe, en erg vond ik dat niet. Het was wachten op Massive Attack, en wel, ik kan alleen maar zeggen dat ik tijdens hun performance even helemaal alleen leek te zijn. Triphop die je meevoert naar hogere sferen. Adembenemend. Meer kan ik er niet over kwijt.
De DJ die erna z'n opwachting gaf bleef voortdrijven op hetzelfde sfeertje, en al dansend vergat ik de wereld even.
http://www.youtube.com/watch?v=aZ1cACrPHdc&feature=related
07-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
| 08-08-2008 |
| Voorbode... |
|
Eerst dacht ik dat het wat aan m'n slaaptekort lag, het me niet lekker voelen. Maar in feite viel dat slaaptekort best wel mee, en nu ik erbij stil sta besef ik dat het gevoel voorheen al zachtjes aan het aankloppen was aan de deur van m'n lichaam. Ik dacht dat ik sterk genoeg was, dat ik de deur dicht kon houden, maar ondertussen merk ik dat het via de achterdeur is binnengeslopen.
Daarnaast is er alweer maar eens het fysische ongemak: m'n derde griepje op evenveel maanden tijd. Ik maak alweer wat koorts, en mijn hele lichaam gaat gebukt onder alweer die ellendige spierpijnen en die vreemde vermoeidheid die me ervoor ook parten speelde. M'n keel zit dicht, en ik weet dat het niet hoort om zoiets te zeggen, maar ik hoest dingen op die niet bepaald koosjer zijn. Het daagt me ook dat ik nu al meer dan drie maanden nauwelijks nog iets ruik. Gisteren merkte ik ook dat ik plots drie kilo ben afgevallen. Zoiets valt me op, meteen, want ik beken schuld: dagelijks bezoek ik met tegenzin m'n weegschaal. Drie kilo, normaal een zegen, want ik zit nogal goed in het vlees, maar deze keer baart het me zorgen, want ik heb niet echt veel gedaan om die kilo's kwijt te raken. Toen ik me deze morgen ter bevestiging nog maar eens woog, en ik inderdaad nog steeds drie kilo minder woog, dacht ik even ironisch om al mijn berichten op dit blog te starten met de stand van mijn gewicht, maar het is me net iets te Bridget Jones-achtig. Toen ik de kinderen bij mijn moeder afzette om te gaan werken, kreeg ik meteen te horen dat ik nodig de dokter maar weer eens moet bezoeken om een bloedtest af te laten nemen. Misschien doe ik dat kortelings wel eens, want eerlijk gezegd mis ik geur, en baart vooral die vermoeidheid me enigszins zorgen.
Het me niet lekker voelen staat echter volledig los van die griepjes. Mijn onzekerheid is weer behoorlijk aan het proberen het over te nemen. Van mijn vriendin en haar man kreeg ik tijdens een gesprek tussen optredens in plots te horen dat ik een mannenverleidster zou zijn. Ik ?? Een mannenverleidster ?? Komaan !! Heb je me al eens goed bekeken ? Maar ze gingen erover door, dat ik het onbewust zou doen, dat het naturel is en ga zo maar door. Het wringt bij me, want zo ben ik helemaal niet. Ik weet dat ik uit onzekerheid wel eens een grote mond durf op te zetten, en veel mensen vinden me erg zelfzeker overkomen, wat me altijd pleziert want dan is de opzet van het beschermende muurtje om me heen een geslaagde onderneming. Maar de negatieve geladenheid die rond "mannenverleidster" hangt, nou, het brengt me eerlijk gezegd een beetje in verwarring.
Er lijkt momenteel te veel op me af te komen, en ik lijk géén tijd meer te vinden om alles door mijn filtertje te halen.
Maar waar ik momenteel het ergst van baal is de honger naar pijn. Het badwater was daarnet misschien weer net iets te warm. Ik kwam tot dat besef terwijl ik vandaag huiswaarts reed. Ik reed op het linkse vak, en betrapte mezelf dat ik onder meer Buckley's Forget Her weer net iets te veel aan het beluisteren was. Ik reed 150, en merkte hoe de wind met de struiken op de tussenberm speelde. De struiken werden over de betonblokken geduwd, en het deed me denken aan joelende fans achter dranghekkens die hun wielerheld aanmoedigen terwijl hij voorbij raast. De struiken leken me aan te moedigen... harder harder harder, komaan plak je auto even tegen die betonblokken aan, en alle pijn is weg... De verleiding was zo ontzettend groot, dus dwingde ik mezelf te denken aan die twee meisjes van me die thuis zaten te wachten tot mama thuis zou zijn. Dezelfde drang naar pijn zorgt ervoor dat mijn dagdromerij overstelpt is met duisterheid. Want terwijl ik er misschien uit zie als een zelfzekere vrouw ben ik veel meer het kleine meisje van weleer. Duistere fantasieën, duister en tegelijk op een vreemde manier opwindend. Niet bepaald iets dat ik hier hoor neer te schrijven, dat weet ik, maar het is nu eenmaal zo.
Daarenboven vervloek ik mezelf dat ik ooit begonnen ben over stoppen met roken. Want nu ik beslist heb te blijven roken tot ik voldoende ben vermagert, krijg ik natuurlijk van overal de opmerking "Ging jij niet stoppen met roken ?" De reden die ik opgeef, het feit dat het wetenschappelijk is aangetoond dat je ervan verdikt, wordt niet echt positief ontvangen, maar voor mij ligt dit anders... het is dubbele onzekerheid...Roken is soms een houvast wanneer ik me ongemakkelijk voel, en m'n gewicht staat recht evenredig met m'n onzekerheid... Niet roken en verdikken is dus pure zelfmoord voor me.
Een constant heen en weer gaan van gedachten resulteerden gisteren in het feit dat ik mezelf even in het ziekenhuis waande, stervend. Een dagdroom die me tot rust brengt. Ik zie de mensen die me dierbaar zijn één voor één passeren aan m'n sterfbed. De ene neemt m'n hand vast, en hoe hard ik ook probeer een teken van leven te geven door met m'n hand te knijpen, het lukt me niet...
Is dit gevoel een voorbode ? Hangt er een storm boven m'n hoofd, of gaat het over louter een dipje, een kleine terugval zoals iedereen wel eens heeft ? Afwachten...
Of hoe het leven toch steeds een pretje is...
http://www.youtube.com/watch?v=8ThuXEDvCZk
08-08-2008, 00:00 geschreven door K.
|
|
|
|
|
|
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
