|
In schril contrast met mijn anders zo grote mond zat ik gisteren avond wel erg stilletjes in de wachtzaal van m'n huisarts. Het was iets voor acht uur toen ik er binnen wandelde, en ik had geluk : er zaten slechts twee mensen voor me. Ik ging zitten, en legde de enveloppe op de vrije stoel naast me. Een grote lichtbruine enveloppe, m'n verdict. M'n maag leek in een knoop te zitten. Ik haalde "De kleine prins" uit m'n handtas, en vroeg me af hoeveel keer ik het ondertussen zou gelezen hebben.
Eerder die dag, in de wachtzaal van het ziekenhuis had ik er ruim een uurlang in zitten lezen alvorens ik mijn naam hoorde afroepen en ik gedwee de verpleegster van dienst volgde. Ze loodste me een piepklein kamertje binnen, waar een imposante machine me stond op te wachten. Ik ontkleedde me en onderging wat ik moest ondergaan. Tien minuten later lag ik in een ander kamertje op een tafel. Een dokter met net iets te veel "ER-gehalte" wandelde binnen, en begon zijn onderzoek, z'n blik onafwendbaar aan het scherm gekluisterd. Hij gaf me een complimentje, misschien om me ietwat om m'n gemak te stellen, maar hij merkte al gauw dat het me eerder ongemakkelijk maakte. Ik en complimenten. Dus nuanceerde hij zijn opmerking door te stellen dat het een aangename afwisseling was, "want je moest eens weten wat me hier soms ligt op te wachten, en dan heb ik het nog niet eens over hygiëne, of het tekort eraan."
Ik counterde zijn opmerking. "Je hebt geluk dat we begin van de maand zijn, hoor, want ik was me maar één maal per maand, de eerste vrijdag van de maand eigenlijk. Al een geluk dat je me niet een aantal weken later hier aantrof."
Hij grinnikte, en ik verontschuldigde me. "Tja, zenuwen, hé."
"Dat is ook normaal," zei hij, "niemand ligt hier voor z'n plezier zichzelf te laten betasten door iemand die ze nooit eerder zagen. Het is vrijwel onmogelijk een gesprek aan te knopen."
"Die gel maakt nogthans veel goed hoor, en inderdaad, je kan hier moeilijk iemand aanspreken met 'kom je hier vaak?'."
Hij had op geen enkel moment weggekeken van het scherm, en deed traag en nauwkeurig zijn werk. Na een tijdje overhandigde hij me een handdoek. "Ziezo, wees maar niet te bezorgd. Op de echo is niks te zien, het is nu nog alleen de resultaten van de mammografie afwachten. Ik ben bijna geneigd het niet te zeggen, maar hopelijk kom ik je hier niet meer tegen."
"Neen, ze zijn ook wel erg traag in de bestellingen hier, ik heb me zo'n uur geleden een drankje besteld, maar ik denk dat ze me vergeten zijn."
Hij lachte, wenste me nog het allerbeste toe, en verdween. Ik kleedde me aan nadat ik de gel zorgvuldig had verwijderd, wandelde het ziekenhuis uit, stapte m'n wagen in en reed naar m'n werk.
"K., kom maar binnen." Ik keek op van mijn boekje en merkte dat mijn voorgangers ondertussen al hun grieven hadden kunnen meedelen. Ik stond op, nam de enveloppe en overhandigde deze zodra ik de spreekkamer was binnengestapt. Mijn huisarts opende hem, las de brief en bekeek grondig mijn binnenkant op de lichtkast. "Je kan op beide oren slapen. Je hebt blijkbaar last van klierzwellingen. Niks om je zorgen over te maken, ik schrijf je een zalfje voor om dit te verhelpen. Het is wel aanbevolen dat je vanaf nu elke zes maanden een mammografie en een echo laat nemen, want je bent wel een risicogeval met al die klieren."
Toen ik huiswaarts reed leek het alsof ik dan pas de impact van alles begon te merken. Ik voelde me schuldig dat ik een aantal mensen ongerust had gemaakt zonder reden, nog steeds trouwens. En ik besloot dat, als er me ooit nog iets dergelijks overkomen zou, ik het niet vertellen zal tot ik meer weet.
Je beseft pas hoe fijn het is te ademen als je neus verstopt zit....
|
