De feitelijke reden van het heropstarten van mijn blog, dus.  Of beter, de mokerslag waarvan ik sprak enkele berichten geleden.   

Een idioot griepje een aantal weken geleden leidde tot een keelontsteking waar ik maar niet vanaf leek te geraken, en een vreemd soort vermoeidheid.  M'n arm deed ook wat raar, dus besloot ik mijn huisdokter te vereren met een bezoekje.  De keelontsteking bleek van de hardnekkige, volhoudende soort die je blijkbaar enkel met penicilline verjagen kan.  Niets erg dus.  De arm bleken ontstoken spieren ter hoogte van m'n schouderblad te zijn.  Niets ergs dus.  En dan gebeurt er plots iets waardoor je van "niets ergs" in luttele seconden overgaat naar "laten we ons even heel erg zorgen maken".  Mijn huisarts wou exact weten welke spieren gevoelig waren, en tijdens die zoektocht vond hij een knobbeltje onder m'n oksel, en drie in mijn borst.  Twee minuten later zit je daar dan, een beetje verdoofd en verweesd te luisteren naar wat je te doen staat.  Mammografie, RX, echo, en liever gisteren dan vandaag.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Thuisgekomen vertelde ik het m'n man.  Hij probeerde erg positief te blijven, "het is vast niks", maar zijn ogen verraadden de schrik die hem om de oren sloeg.  "Jij gaat nergens heen hoor, dat gaat niet, de kinderen en ik kunnen niet zonder je."  Ik vroeg 'm het niemand anders te vertellen, alvast tot ik iets meer weten zal.  De dag erna, op bezoek bij m'n moeder, die ik net had opgehaald van het ziekenhuis, nam hij me even apart.  Mijn moeder had me op haar typische manier zitten gade te slaan.  Ze vond dat ik er moe en bleek uit zag, en vroeg verschillende keren wat er scheelde met me.  Ik antwoordde verschillende keren dat het vast aan die keelontsteking lag, maar ik merkte aan haar reactie dat ze de waarheid van mijn antwoord betwijfelde.   "Zou jij als moeder niet willen dat je dochters je zoiets zouden komen vertellen ?  Je moet het haar zeggen." 

Hij had gelijk.  Als een onbeduidende tussendoortje gooide ik het gegeven de ring in.  "O ja, ik moet dinsdag onderzoeken laten uitvoeren aan m'n borst, want de huisarts heeft er wat knobbeltjes in gevonden."
 
Ik bekijk het hele gegeven erg nuchter, met een bijna wetenschappelijke visie.  Het is een dubbeltje op zijn kant.  Er zit daar iets, en ofwel hoort het daar thuis, ofwel niet. 
Ofwel zijn het klieren.  Alsof ik al niet genoeg klieren ken.  Als je dagdagelijks beroepshalve enkele uren in je auto spendeert, dan kom je er wel een aantal tegen.  De meesten rijden trouwens in een BMW, maar dit geheel terzijde.
Ofwel is het iets anders.  En zelfs dan zijn er nog verschillende mogelijkheden.  Goed- of kwaadaardig, uitgezaaid of niet.  Het is afwachten geblazen. 

Schrik heb ik niet echt.  Ik heb al eerder vermeld dat ik geen schrik heb om te sterven.  Lichamelijk kwalen doen me niet veel.  Trouwens, heden ten dage sterf je al niet te gauw van kanker.  Waar ik wel bezorgd om ben is hoe het een plaats zal geven in mijn leven als het toch negatief uitdraait.  Hoe combineer ik het gegeven met mijn job en mijn huishouden ?  Hoe zullen de mensen die me dierbaar zijn reageren ? Ik pieker me er suf over.  Niet zozeer over mezelf.  Wat er me ook zal gebeuren zal, ik sla mezelf er wel doorheen.  Ik herrijs wel, je zou bijna gaan denken dat ik een ware feniks ben, maar ach, zelfs een eenvoudige huismus heeft het soms zwaar te verduren.  Laat ik het dus maar op een mus houden.  
Ik maak me zorgen over hoe ik alles moet inpassen en inplannen.  Stel dat bestraling of chemo toch nodig zou zijn, op welke dag doe ik dat dan het beste om zo weinig mogelijk verzuim te moeten geven op mijn werk, en tegelijk niet het hele weekend aan diggelen te helpen wat dan weer ten koste van mijn gezin zou zijn.  Het zijn vooral die dingen waar ik me zorgen over maak.  

Ik voel wel behoorlijk wat ergernis jegens de reacties van mijn omgeving, althans van het merendeel van hen.  Iedereen lijkt het te banaliseren, en vrijwel niemand is gewoon realistisch tegen me.  Denken ze misschien dat ik ietwat achterlijk ben, of dat ik de realiteit niet aankan ?  Als ik iemand, nagenoeg eender wie, op de hoogte breng van wat er gaande is, krijg ik meteen alle verhalen te horen van mensen die hetzelfde doormaakten, met de nuance dat het enkel die verhalen zijn met een goede afloop.  "Oh, het is vast niets." of  "Maak je maar geen zorgen." 
Die reactie is vast wel goed bedoeld, maar maakt me enigszins nijdig.  Lijkt er dan niemand behalve ikzelf de realiteit aan te kunnen ?  Want uiteindelijk, als ik alleen maar het positieve hoor, zal in geval van het negatieve me dat eens te meer om de oren slaan.  
Ongemakkelijke stiltes, of licht terechtwijzen voor dingen die ik voorheen ook al deed, zoals muziek luisteren.  Het valt me zwaar, dat geef ik grif toe.  Terwijl ik al zolang ik leef afstand voel tussen de massa en ik, lijk ik nu ook afstand te voelen tussen degenen die me na aan het hart liggen en ik.  Wees gewoon eerlijk tegen me, ik kan het best aan.  Stel dat het positief uitdraait, dan zeggen ze geheid :  "zie je wel, ik heb het je nog gezegd hé.", wat naar mij toe als een vingerwijzen zal aankomen.

Het kan alle richtingen uitgaan.  Het is afwachten.  Morgen voormiddag de onderzoeken, morgen avond de resultaten.  Nog één dagje kan er wel bij.  Met dank aan Jeff Buckley, die me vandaag doorheen mijn dag loodste...