26-03-2009, 00:00 geschreven door K.

Bijlagen:
Erwin_Olaf_-_SISSI__1898.jpg (113.7 KB)   

26-03-2009, 23:23 geschreven door K.

We gingen volledig op in het relaxte sfeertje dat in de uitverkochte Vooruit hing.  Het optreden was voorzien om rond negen te beginnen.  Balthazar dook op om half negen, en om half tien kwam Mike Ladd het podium opgewandeld.  Het liep dus flink uit.  Gelukkig maakte de muziek die tussen de optredens in werd gedraaid veel goed.  Pas even na elf deed Arsenal de zaal ontploffen.  En hoe ! 

http://www.youtube.com/watch?v=ooWqGfqPlaE&feature=related
 
Nog uitgelaten zaten T. en ik op de terugweg nog een heel eind mee te zingen met de meest foute muziek.  Think, think, think, you think ! Boomshackalack ! 

Vreemd toch, hoe dan plots zoiets kan overslaan.  We hadden even genoeg van het gedreun, en ik zette een andere CD op.  Ray Lamontagne.  T. en ik begonnen te praten, want dat kunnen we als de beste.    Nog een tussenstop in een oubollig cafeetje voor een koffie en een colaatje voor ik haar thuis afdropte.  Net na tweeën sloop ik stil de trap op en kroop in m'n bed in.  

Maar van slapen was geen sprake.  Ik piekerde me suf, zonder ophouden.  Om drie uur dacht ik : laat ik al praktisch doen, en alle klokken al even op het zomeruur gaan zetten.  Dus was het plots een uur later.  Ik heb me nog een uurlang op de sofa geïnstalleerd, zoekend naar rust, naar wijsheid en misschien wel naar oplossingen in Toon Tellegen's "Misschien wisten zij alles".  Korte dierenverhalen die ik vaak voorlees aan m'n meisjes.  Je houdt het niet voor mogelijk hoe rijk aan wijsheid dat boek wel is.  

De realiteit die me om de oren sloeg, dus.  Die realiteit is in feite héél eenvoudig.  In twee woorden beschrijfbaar : 40 maanden.  

Uiteindelijk komt het daar op neer.  Ik had mezelf eerst voorgenomen weg te kunnen als ik zo'n 5000 euro gespaard zou hebben.  Maar als ik écht begin te tellen, heb ik minstens het dubbele nodig.  10000 euro dus.  En de afgelopen maanden heb ik zo'n 250 euro per maand opzij kunnen zetten naar m'n geheime rekening.  Een eenvoudig rekensommetje resulteert in 40 maanden, waarvan er nu vier voorbij zijn.  36 maanden dus.  In godsnaam, dat is drie jaar !!  Het maakt me zo moedeloos.  Alsof het alle fut, alle wilskracht om de stap te zetten stilletjes uit me wegzuigt.  Een rubberbandje met een lek, stilaan loop ik leeg, en ik vind geen manier het lek te dichten.  

Alsof ik weg wil, me een uitweg zoek uit een brandend huis waarvan de rook me zo verstikt, maar dat ik geen enkel deur vind die niet op slot is. 

Te meer omdat m'n man het me moeilijk maakt.  Hij vertikt het bijvoorbeeld plotseling om een paardenvan te kopen.  "Waarom zou ik zo'n bedrag gaan besteden als jij mogelijk van me weg gaat ? Zolang ik niet zeker ben dat jij bij me blijft, koop ik er geen."  Zijn manier om de controle terug in handen te krijgen.  Ik antwoordde dat ik er zelf dan wel voor zou zorgen, waardoor hij me onrechtstreeks dwingt om mezelf nog krapper te gaan zetten.    

Terwijl ik zulke sterke weken achter de rug heb, voel ik momenteel alleen maar angst.  Omdat ik geen idee heb waar het leven me zal brengen.  of net niet.  Ik hou het telefoonnummer van m'n professor dat ik laatst kreeg "in geval van nood" in de buurt, wetende dat als puntje bij paaltje komt, ik het toch niet gebruiken zal.  

M'n hoofd is een warboel, maar ach, dat is het al zo vaak geweest.  Morgen is mega K. er misschien weer...  
 

29-03-2009, 00:00 geschreven door K.

Bijlagen:
Photo 084.jpg (1.3 MB)   

29-03-2009, 00:00 geschreven door K.

31-03-2009, 00:00 geschreven door K.

02-04-2009, 00:00 geschreven door K.

Ik probeer het gevoel dat in me heerst een beetje onder controle te houden, de hele handel te relativeren, want uiteindelijk heb ik de afgelopen week behoorlijk ondervonden dat ik enorm wisselvallig ben, gevoelsmatig.  Toen ik gisteren ging slapen, bijvoorbeeld, was ik ongeveer aan bui nummer 487 van die dag.  Een constant geswitch.  De ene moment denk ik dat het vast allemaal wel goed zal komen met me, dat er hier of daar wel een toekomst te vinden zal zijn voor me.  Twee minuten later voel ik alleen maar schrik voor wat er me te wachten staat. 

Momenteel heerst er één en al verwarring en pijn in me.  Mogelijk zit m'n slapeloosheid van de afgelopen nacht er voor iets tussen.  Geen oog deed ik dicht, ik maakte koorts en m'n keel speelde me enorm parten.  Ik voel me moe, écht moe, maar m'n constante gepieker houdt m'n lichaam wakker.     

Nochthans, in de vooravond ging het me nog redelijk.  Niet denderend, redelijk.  M'n moeder had m'n meisjes van school gehaald, zodat ik naar het oudercontact van m'n man z'n zoon gaan kon.  Het was een heerlijk weertje, en ik besloot met hen te picknicken voor we naar de manège vertrokken.  Maar zelfs daar, zittend op een dekentje in het gras, voelde ik me al belaagd door een neerwaarts gaande gedachtengang. 

Waar zat ik in godsnaam met m'n gedachten om te gaan geloven in dingen die eenvoudigweg niet haalbaar zijn.  Waar haalde ik, complete idioot, het lef vandaan om te denken dat ik iemand anders iets te bieden heb ? Wat ben ik uiteindelijk ?  Fuck all, niks, nada, niente, rien, nothing, helemaal niks.  Klotewereld.   Oen dat ik ben.  Compleet debiel, zo kan je wel stellen. 

Misschien heeft de korte lunchpauze met M. vanmiddag er iets mee te maken.  Hij speelt het klaar me de dingen helderder te laten zien.  Ik hoor mezelf dingen tegen hem zeggen waar ik een hekel aan heb. 

Ik sluit m'n ogen, en vervloek mezelf.  Verdomme, K., geniet er nou gewoon van, denk niet aan de dag van morgen.  Je weet niet wat de tijd zal brengen, fixeer je op de positieve dingen.  

Morgen misschien.  Misschien is dit hele gevoel van vanavond gewoon een dipje.  Misschien moet ik het maar zo goed als mogelijk negeren. 

Plots zie ik de toekomst heel helder, en het staat me geenszins aan.  Mannen zien me doodeenvoudig als een aanvulling.  Een leuk tussendoortje.  Bij mij zullen ze vinden wat ze missen in hun huwelijk.  Maar daar houdt het op, en daar zal het altijd bij ophouden.  Ik ben gewoon op momenten zo belachelijk en naïef dat ik ga geloven in een waterkansje.  Want wat is uiteindelijk de kans dat er iemand ooit meer wil met me, wat is in godsnaam de kans dat iemand kiest voor me, kiest om samen dromen waar te maken ?  Die kans is onbestaande.  En ik zou me er beter maar gewoon bij neerleggen.  Maar wil ik dat ?  Wil ik een leven op die manier ? Op wachtstatus ?   

Want uiteindelijk, als ik écht al de dingen zou zijn die ik te horen krijg, waarom ben ik dan in godsnaam zo ongelukkig en eenzaam ?  Als ik écht knap en verstandig en grappig en wat dan ook zou zijn, met de charmes die ze me valselijk aanmeten, wel, kan er dan één persoon, één persoon maar, meer hoef ik niet, kan er dan iemand, eender wie, me uitleggen waarom ik binnenkort elke dag alleen zal wakker worden ?  

03-04-2009, 00:00 geschreven door K.

05-04-2009, 00:00 geschreven door K.

Ik heb me twee dagen verlof genomen.  Morgen en overmorgen ben ik nog thuis.  Een lekker lang weekend, dacht ik, heel even.  Maar ach, zo eenvoudig zit het niet in elkaar.  In feite had ik beter gewoonweg gaan werken, bezig zijn geeft me minder kans te denken, te piekeren.  Ach, zelfs bezig zijn weerhoudt me daar niet van de laatste tijd. 

Ik had besloten eens flink te genieten van een viertal dagen "rust".  Gewoon doen waar ik zin in had.  Maar plannen maken doet plannen in duigen vallen. 

Ik was vastberaden zaterdag richting markt Antwerpen te gaan.  Ik hou ontzettend van die markt, zeker op een zonnige dag, want dan waan je je zowat in een ander land.  Lanen die geuren naar allerhande kruiden.  Kramen met olijven in wel honderd verschillende soorten.  Echte griekse feta kaas, of italiaanse salami.  Franse kazen.  Fruit en groenten die je nergens anders vindt.  Mango's, papaya's, meloenen, verse dadels en vijgen, ze liggen aangesneden, proevensklaar, want proeven doet kopen. 

Helaas was het weer niet helemaal overtuigend, en m'n bui van de avond ervoor hing nog rond in m'n systeem.  Dus besloot ik maar thuis te blijven.  De kinderen vonden het niet erg, ze wilden de tuin in, ravotten, spelen met de eenden, en moddersoep maken met alle verschillende kleuren van bloemblaadjes die ze maar vinden kunnen.  "Mamaaaah, je moet komen eten."  Dan laat ik met plezier even m'n werk voor wat het is, wurm ik mezelf hun huisje in om te pretenderen dat het de meest geweldige soep is die ik ooit dronk.  "Maar, je mag er wel niet écht van drinken hé, of je wordt ziek."  Het zijn schatjes.  "Het is goed weer,", opper ik, "kan ik op het terras zitten ?"  Waarna ze het krukje en tafeltje naar buiten sleuren, en ik de soep in piepkleine porseleinen kopjes over m'n rug kan kieperen, tot groot jolijt van de jongste.   

Lenteschoonmaak, dan maar.  Tijd de dikke winterkleren te laten voor wat ze zijn, en de zomer- en tussenseizoenspullen boven te halen.  Om een uur of negen was ik in de weer in de kamer van m'n meisjes.  Kasten leegmaken, uitwassen en weer inladen. Spullen die te klein zijn, wat is ook alweer van de ene, en wat is voor de andere ?  Daarna idem dito voor mijn kleerkast. Ondertussen belde m'n moeder op met de vraag of we kwamen eten, hetgeen ontzettend goed uitkwam.  De kinderen speelden buiten, en m'n man was wat in de tuin aan het ploeteren.  Ik ging af en toe even naar beneden, sigaretje roken en kijken of de meisjes iets nodig hadden.  

Tijdens één van die momenten viel m'n man me plots zwaar aan.  Ik denk dat het 'm duidelijk begint te worden dat het me menens is.  Hij verweet me onder meer dat ik het leven van hem en de vier kinderen vernietig door m'n beslissing.

In feite moet ik nu enkele dagen in de tijd terugspoelen.  Ik had het wat moeilijk met het feit dat ik nog zo lang aan hem zou vastzitten.  M'n vriendin T. belde me net die dag.  Nadat ze naar m'n gezeur had zitten luisteren, zei ze me een aantal dingen die me zijn bijgebleven.  Dat ik nog steeds veel te veel vertelde aan m'n moeder en G.  Dat ik moest proberen de huidige situatie om te keren.  Ze kent m'n man, en ze weet dat hij het niet lang zou volhouden op die manier.  Z'n noden, z'n driften, z'n controlezucht over me.  De kans is groot dat op die manier de zaak in een stroomversnelling komt.  Misschien beslist hij wel dat dit niet zo'n goed idee is, en dat we beter maar doorbijten en uit elkaar gaan.  En als hij die beslissing zou nemen, zou hij het mij gemakkelijker maken. 

Een dag later had ik een lange babbel met G.  Hij wou weten waar dit alles heen zou gaan.  En ik heb hem toen voor de laatste keer heel duidelijk uitgelegd hoe de situatie naar mijn mening is : het gevoel is weg, en komt niet meer terug.  Ik benadrukte dat hij geen hoop meer koesteren moest.  M'n financiële toestand staat me niet toe om te kunnen vertrekken, en ik kan in m'n eentje de afbetaling van het huis niet aan, indien hij zou vertrekken.  Ik stelde hem voor dat ik zou blijven, maar dat ik onze "relatie" louter op vriendschappelijke basis wou verderzetten. Ik weet net zo goed als iedereen dat m'n voorstel een utopie is, dat zoiets eenvoudigweg niet haalbaar is.  Maar hij ging akkoord.  Uiteraard in de veronderstelling dat wanneer ik blijf hij er ondertussen zou voor kunnen zorgen dat ik terug van hem zou gaan houden.  

Het is hem dus stilaan doorgedrongen, of aan het doordringen, omdat ik effectief alles op vriendschappelijke basis aanpak.  "Waarom zoen je me niet meer op de mond als ik werken ga ?"  "Omdat ik dat bij vrienden niet doe."  Let op, het lijkt makkelijk, maar ik geef grif toe dat het me zwaarder valt dat ik doe uitschijnen.  Het is niet makkelijk de harde tante te spelen als je in feite een watje bent.   

Hij had gisteren dus voor de eerste keer sinds ons gesprek een "boze bui".  Uiteindelijk deed hij me een voorstel.  Hij wil alles op papier laten zetten.  Het huis voor hem, maar hij betaalt me mijn deel uit, door de lening te laten herzien.  Niet vandaag, niet morgen, maar binnen vijf jaar.  Ik ging akkoord, gewoonweg omdat ik wist dat, gezien zijn bui, hij anders door het lint zou kunnen gaan, en dat wou ik vermijden.  "En je blijft hier, op vriendschappelijk basis, maar ik wil niet dat iemand dat weet."  Iedereen in de waan dat het koek en ei is, dus.  Ik ontweek hem zo vaak ik kon de rest van de dag.  

Rond half zes kwam hij terug binnen.  "Jij hebt nog niet gepoetst."  Ik was te moe om hierop te reageren.  Ik had geen minuut stilgezeten, de hele godganse dag.  En inderdaad, je zag er niets van.  Maar alle kasten waren op orde, fris en uitgewassen.  Natuurlijk zegt hem dat niks.  We vertrokken naar m'n moeder, en toen we thuiskwamen, uren later, had ik nog ruim twee uur werk om alles af te ronden.  

Zondag.   M'n schoonbroer had me gevraagd te komen kijken naar het vrijspringen.  Z'n tweejaar was ingeschreven.  Maar "ik had nog niet gepoetst", dus belde ik hem, en vertelde ik dat ik er niet zou raken.  M'n zus belde even later met de vraag wanneer ik de communiefoto's van haar dochter kwam maken.  Ik beloofde haar in de namiddag hiervoor langs te komen.  Dus ging ik maar meteen aan de slag, om tijdig klaar te zijn.  Het was half negen, en ik werkte aan een dusdanig tempo dat ik omstreeks twee uur in m'n wagen kon stappen om naar m'n zus te vertrekken, de deur van een tiptop proper huis achter me dicht slaand.  Alles gepoetst, alles op z'n plaats, vers beddengoed op alle bedden.  Zelfs de varkenstal die ik ontdekte in de oudste haar kleerkast ruimde ik op, want zij vertikte het.  "Ik moet leren voor m'n examens, en heb daar nu geen tijd voor."  Derde keer, dit schooljaar.  Wekenlang is ze in een rotbui, wekenlang is ze niet aan te spreken, wekenlang loopt ze arrogant te wezen.  Elke keer als de examens eraan komen.  Ze is totaal niet stressbestendig, panikeert onmiddellijk, en reageert haar frustratie af op alles en iedereen.  De helft van de kleren waren zo in de kast gegooid dat je niet meer kon zien dat ze gestreken waren.  Ach, de volgende keer dat ik strijk, strijk ik flink wat plooien in haar spullen... Ik had vandaag gewoon géén zin er tegen in te gaan.  Dus schepte ik orde in de chaos die zij maakte, zonder er al te veel woorden aan vuil te maken.  

Foto's nemen, opladen, bijknippen, hier en daar wat "retoucheren".  Als je m'n zus kent begrijp je al snel dat ik hiermee een paar uur zoet was.  M'n meisjes waren meegekomen, en spendeerden de hele tijd bij hun pony.  Ik legde m'n fototoestelletje terug in de wagen, en begon op te zadelen, gaf de oudste wat les, en leerde haar hoe ze een parcours moet rijden door balken op de grond te leggen, en met haar "te voet het parcours te verkennen".  Ik liet haar terug opstappen, en riep :  "En dan krijgen we nu als laatste in piste, F., met haar pony F.  Graag uw applaus. (waarna ik als een idioot stond te juichen en in m'n handen te klappen, samen met de jongste)  Spanning alom, want bij een foutloos parcours wint zij de gouden medaille."  Terwijl ze netjes met haar pony over de balkjes draafde, gaf ik professionele commentaar. "En ze is nog drie sprongen verwijderd van de eerste plaats. Stilte graag."  Tja, het publiek naast me, in de vorm van m'n jongste dochter, begon ongeduldig te worden.  Fier als een gieter kwam ze over het laatste balkje gedraafd.  "Jaaaaaaaaah, jaaaah, ongelovelijk !!  F. is kampioen geworden."  Ik stapte op haar toe, wenste haar officieel proficiat en deed haar een denkbeeldige medaille om, waarna ik haar helemaal van haar pony  kriebelde.  "Petattenzak, het is aan jou."  De jongste smeekte me al langer om haar te leren rijden, dus elke keer als haar zus gereden heeft, laat ik haar even rijden, aan het longeertouw.  Op neer op neer op neer.  Maar terwijl haar zus alles te zeer au serieus neemt, neemt zij helemaal niks au serieus.  Ze krijgt meteen de slappe lach, en schudt van links naar rechts, als een lappenpop.  Hilarisch om te zien, die malle meid van me. 
 
Nog vlug de bestelling afhalen bij de bakker en de slager, en terug naar huis.  

Tafel dekken, eten, afruimen.  Een Mount Everest aan strijk.  En een toekomstige ex-man die dan plots weer overdreven vriendelijk doet.  "Je blijft toch bij me, hé.  Ik zie je zo graag.  Krijg ik een zoen ?  Krijg ik een knuffel."  Pfffff...    
   
Morgen ga ik een dagje weg.  Normaal gezien ging ik in m'n eentje een dagje naar zee, alleen met m'n meisjes.  Schelpjes zoeken, een heerlijk visschoteltje afhalen aan één van de kraampjes daar, om ze vervolgens op te smikkelen in de duinen, lekker op het supergrote deken dat al in de koffer klaarligt.  Misschien zelfs zo'n idiote giga-gocart huren en de meisjes de dijk ermee laten afrijden.   M'n man moet gelukkig werken.   Ik had T. gebeld of ze mee wou, maar ze had andere verplichtingen, jammer genoeg.  M'n zus had via haar dochter er iets van opgevangen en ze belde me vanavond.  "Ik ga mee."  Ik maakte haar klaar en duidelijk dat ik niet van plan was terrasjes te gaan afdweilen en winkels in te kruipen, maar ze liet zich niet afwimpelen.  Morgen om negen uur ga ik haar en haar dochter afhalen, enigszins met tegenzin.  Dit had ik liever in m'n eentje gedaan, met de kids.  

Ik vertoef graag in het gezelschap van kinderen.  Misschien omdat ik zelf nog een groot kind ben.  Kinderen nemen je zoals je bent.  Ik voel me vaak meer op m'n gemak bij kinderen.  

Ach, het zal vast wel meevallen, morgen... Toch ?    
     

05-04-2009, 00:00 geschreven door K.

06-04-2009, 00:00 geschreven door K.

06-04-2009, 00:00 geschreven door K.

07-04-2009, 00:00 geschreven door K.

08-04-2009, 00:00 geschreven door K.

09-04-2009, 00:00 geschreven door K.

11-04-2009, 00:00 geschreven door K.

14-04-2009, 00:00 geschreven door K.

18-04-2009, 00:00 geschreven door K.

22-04-2009, 00:00 geschreven door K.