Het wordt donker. Ik word bang. Ik zie niks meer. Daar komt een wolf aan. Daar nog één. Ze zijn overal. Ineens komt mijn redder in nood tevoorschijn. Ik zie hem amper staan. Komt dat door de duisternis buiten of door de duisternis in mijn hoofd? De wolven zijn weg. Ik kus hem zacht en dan zie ik het. Hij is het. De man van mijn leven. De man die heel die weg bij me was. Die man die mee over die hindernissen ging. Waarom zag ik het niet eerder? Was ik verblind door de zon? Was de duisternis te groot?

Overal zijn wolven. Wolven zijn overal. We zien ze niet altijd maar we merken het wel. De grote liefde van ons leven vinden, is iets dat iedereen zoekt. Vinden we dat ook? Soms weet je het echt zeker en dan gebeurt er iets onwaarschijnlijk. Er komt iemand tussen of erger. Het leven zit vol verrassingen. Je wordt dagelijks verrast. Wij laten veel toe. Meer dan we zouden moeten toelaten. Pijn in het hart bijvoorbeeld. Waarom doe je dat? Waarom laat je iemand die pijn voelen? Waarom laten wij het toe? Dat zou toch anders moeten zijn. Dan zou het een andere wandeling zijn. Misschien zelfs een trektocht opzoek naar avontuur? Wie weet? Laat gewoon wolven jou niet op eten en vecht er tegen! Je komt jouw wandeling wel door.

Die woorden doen zo'n pijn. "Het zijn mijn vrienden eh!" Mooie vrienden heeft ze. Drie leuke maar toch schijnheilige leugenaars. Ik heb het allemaal gezien. Die kanten van hun maar ze gelooft het niet. Ze komt er ooit wel achter. Ze weet dat ik me gekwetst voel. Toch doet ze niks. Ze stuurt niet. Ze belt niet. Het wordt nog een leuke zomer zo te horen. Ze is zo hard veranderd. 'k Had het nooit verwacht. Had zij gedacht dat ik wenend uit het café zou gaan? Waarschijnlijk niet. Ze wist wel dat ik er niet akkoord mee zou zijn. Ze deed het toch want het zijn haar vrienden.

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb haar graag. Ik mis haar. Ik mis onze momenten samen. Komt het goed? Ik weet het niet. Zoveel vragen met twijfelachtige antwoorden. Ik hoop dat ze spoedig zal sturen of bellen. Het maakt niet uit al is het Facetime. Dit moet goed komen. Ik heb haar echt graag. Ik wil haar niet kwijt door haar fout. Ik zet in ieder geval niet de eerste stap. Zij had ons allemaal uitgenodigd. Ze wist hoe ik ging zijn. Toch ging ze door. Ik begrijp het niet. Zoiets doe je toch niet?

Wat zijn vrienden? Zijn het die mensen die van je houden maar toch messen in jouw rug steken? Ik weet echt niet meer wat dat woord betekent. Ik was vroeger alleen door tegenslagen. Nu voelt het aan alsof ik gebroken door het leven moet omdat mensen fouten maken. Ik moet misschien toch mijn eigen weg gaan. De weg die ik alleen kan bewandelen. De weg die ik alleen afleg. Helemaal alleen. Wie heeft vrienden nodig? Ze steken enkel messen in jouw rug. Ik ben het beu om zo door het leven te gaan. Vaarwel 'vrienden'.

Wat als ik aangeworven ben? Ben ik dan tevreden? De hele week weg. Niet zeker of ik mijn opleiding kan doen. Wat moet ik dan doen? Deeltijds en minder loon krijgen? Dacht het niet maar ik heb wel dringend werk nodig. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn gezin. Vroeger ging ik meer weg en nu gaat dat niet meer.

Werk hebben en loon krijgen voor wat je presteert. Zo zalig maar zo fictief voor mij op dit moment. Ik kan er alleen van dromen tot het werkelijkheid wordt. Tot die tijd moet ik blijven zoeken. Blijven proberen en vooral in mijzelf blijven geloven. Geloven dat ik dit kan. Dat ik werk zal hebben en goed werk. 

Het was leeg. Alsof mijn kamer niet bemeubeld was. Een lege ruimte. Ik zat in zak en as. Ik kon alleen aan jou denken. Aan de grootste mislukking van mijn leven. Ik maakte je kapot. Het spijt me zoveel. Ik hield je een laatste keer vast. Je zag me wenen en kon het niet helpen. Het was het hardste dat ik ooit had meegemaakt. Weet dat ik nog steeds zielsveel om je geef. Ik zal altijd aan je denken. Je bent voor altijd in mijn hart en gedachten. Mijn kleine meid. Voor eeuwig en altijd.

Volgend jaar ga ik een grote stap zetten. Ik wou dat je dat kon zien. Dat je kon zien waar ik ging wonen. Waar ik ging leven. Ik hoopte altijd dat ik jou ging meenemen. Niet dus. God sprak anders. Misschien zelfs niet Hij. Het was raar. Eigenlijk enorm raar. Dit was iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Twee maanden later was het zover. Botkanker. Zelfs met een tumor. Hoe kon ik het niet zien? Waarom zag ik het zo laat? Zoveel pijn. Waarom? Omdat jij mijn kleine meid bent. Dat zal je altijd blijven. Hoe dan ook. Ik hou van je.

Als mannen over ons befaamd weegschaal probleempje praten, hebben ze het meestal over vrouwen met overgewicht. Dat is ook wat er ons wordt voorgeschoteld. Soms extreem ondergewicht maar meestal overgewicht. De mensen die streven naar een normaal gewicht komen nooit in beeld. Dat past niet in de maatschappij. Er zijn mensen die heel moeilijk bijkomen. Net zoals ik bijvoorbeeld. "Dat is toch makkelijk? Gewoon veel eten." Dat is een typische reactie. Het werkt gewoon niet. Wat we ook doen, het gaat niet. Ik heb een lange tijd een normaal gewicht gehad maar zit nu terug aan de grens. Nog één kilogram verwijdert van mijn doel. Even doorbijten. Binnen een maand is het toch terug weg.

De boodschap hierin is dat er meer is dan alleen overgewicht en extreem ondergewicht. Namelijk de grens tussen ondergewicht en normaal gewicht. Deze komt amper in beeld. Vandaag ondergewicht, morgen normaal. Vrouwen wees blij met wie je bent. Hoe je eruit ziet. Jij bent wie jij bent. Da's toch zalig. Vindt iemand jou niet mooi door jouw rondingen? Of misschien vindt hij jouw botten toch niet zo aantrekkelijk? Laat hem! Jij bent mooi op jouw eigen manier! Hou jij van salades? Doe maar! Heb je liever hamburgers? Doe maar! Het is jouw leven en niet dat van een ander!

Er is zeker en vast een last van mij gevallen sinds school wegviel. Dit had misschien eerder moeten gebeuren. Misschien had ik toch het zevende jaar niet moeten starten. Uiteindelijk weet ik nu wel hoe het is. Als ik het niet deed, wist ik dat niet natuurlijk. Nu moet ik natuurlijk werk zoeken en liefst zo snel mogelijk. Mijn lief is volgende maand jarig. Wie weet? Weekendje aan de zee? Misschien toch maar de efteling? Wie weet?

Volwassenen die al een tijdje van school zijn, zeggen altijd dat ze de schoolbanken missen. Ik kan nog steeds niet inzien waarom. Het gras is nu groener. Ik doe dingen dat ik vroeger minder deed. Ik heb zelfs mijn haar verandert. Niemand kan er nog iets over zeggen. Zelfs niet over mijn kleren. Zalig gewoon.

Ik zie wel in dat ik mijn eigen stekje wil. Wie weet? Bij mijn liefje zijn, elke dag. Wakker worden in zijn armen bij het eerste zonnestraaltje. Wie weet? Ik droom van zoveel dingen waar ik nooit aan had gedacht als ik op school bleef. Dit is echt vrijheid. Vrijheid van mening. Vrijheid van zoveel dingen. Ik heb wel verplichtingen maar dat is iets helemaal anders. Vrijheid heerst vanaf je van de school gebannen bent. De volwassenheid komt dan wel heel dichtbij. De werkwereld, een huisje, jouw man en misschien zelfs een kind. Ouder worden is echt niet simpel.

Dinsdag was ik één mooi jaartje met mijn ventje samen. Het was zo'n prachtige dag. Ik ging eigenlijk nog tekstjes voorlezen maar ik durfde niet echt. Dus heb ik dat maar niet gedaan. Hij weet het zelfs niet. We zijn zeer laat opgestaan. Dan zijn we naar Antwerpen vertrokken en hebben we daar zeer smakelijk gegeten. Ik proef het nog steeds. Zo lekker was het. We waren zeer dicht bij de kaai dus zijn we nog even daarlangs geweest. Het was zo zalig. De zon scheen, de lucht was blauw. Wat wil een mens nog meer? Een kus aan de kaai? Daar had ik er zoveel van maar ééntje was op foto. Mooi gelukt van de eerste keer. Dat was nog nooit gebeurt. De zon kwam er een beetje tussen maar dat maakte niet uit. Het was zo'n mooie dag.

Toen we thuis kwamen was het zeer laat. 's Nachts hebben we dan nog even een parel van een film gezien. Star Wars episode 1. Zot zalig om die met hem te zien. Lekker knus in de zetel met een dekentje over ons. Ik viel wel in slaap maar dat moeten we er maar bijnemen. Ik heb mij echt geweldig goed geamuseerd. Ik hou zoveel van hem. Dat er maar vele jaartjes mogen bijkomen.

Volgende week ben ik een jaar samen met mijn ware liefde. Degene waar ik naar de toekomst kan zien. Natuurlijk gaat dat alleen over ons. Ons huisje, tuintje, boompje en ja ook beestje. Ik wil een hamster, hij een vogel. Wat zijn we toch schattig samen. Nee, ik wil niemand anders. Dit moet ik ook duidelijk maken aan hem. Hoe, is echter het probleem. Ik weet het niet. Hoe dan ook, we steken de beek samen over. Elke beek dat we tegen komen zal wel iets zijn waar we over geraken. Dat is wat ik geloof en aan hem beloof. Ik hou enorm veel van hem en dat mag nooit stuk.

Ik zorg er wel voor dat wij samen blijven. Mijn kracht is blijvend en pakkend. Ware liefde kom je niet vaak tegen. Daarom moet je het koesteren. 'k zeg daarom gedag aan mijn verleden. Ook al is mijn verleden mijn heden en zelfs mijn toekomst. Alhoewel ik die toekomst nog deftig kan veranderen. Het komt allemaal wel goed.

We gaan naar de zoo in Antwerpen. Tussen de diertjes lopen met hem gaat echt leuk worden. Ik heb er al zin in. Er is echter één ding. Wat als ik hem toch niet zo leuk vind? Wat als hij mij niet leuk vindt? We keken er zo naar uit en dan is er niets meer. Er is ook een kans dat dat niet zo is. Een kleine kans waarschijnlijk.

Ik ben enorm benieuwd.

Ik werk thuis voor Forever. Dat is een internationaal bedrijf dat zich specialliseerd in beauty en welness. 's Zondags werk ik in Club Pazzo als toilet medewerkster. Het is iets natuurlijk. Ik verdien er genoeg mee en kan mijn broer al eens meenemen naar de cinema of mijn ventje trakteren.

Qua relatie gaat het ook goed. Ik ben nog steeds gelukkig met mijn lief. Ik voel me veel minder schuldig tegenover in het begin. Ik ben zeer blij dat ik samen ben met hem. We denken nu ook al aan kinderen. Als dat maar goed komt. Dit is niet de eerste keer dat zoiets mij overkomt. Vorige keer ging echter kapot daaraan. Dit zal wel goed komen. Alleen nog even de shock verwerken.

Dat is er zoal in de voorbije maanden gebeurt. Ik had het enorm druk. School en dergelijke. Het was een hel. Nu heb ik tijd zat. Tot volgende keer. 

Hij is perfect. Totaal niet van deze wereld. Lief, charmant alles dat een meisje wilt. Waarom lijkt het dan nog steeds dat ik ongelukkig ben? Waarschijnlijk gewoon omdat ik het nooit heb gekend. Ik hou van hem daar niet van. Ik vertrouw hem ook meer dan hard. Ik kan hem alles zeggen buiten sommige onderwerpen. Het eist echt wel zijn tol. Namelijk mijn vrijheid. Ik mag veel minder. Ik heb echter geen spijt dat ik toch iets met hem begonnen ben. 'k Heb echter wel spijt van Augustus.

Had ik toen maar mijn ogen geopend. Zag ik het toen maar al in dat Roeland totaal niks voor mij was. Dat niet alleen. Hij was de grootste klootzak (sorry voor mijn woorden) uit mijn leven (op relatie vlak). Ik had al zo lang met hem kunnen zijn. Ik had gewoon mijn nieuwe bril moeten opzetten. Ik had moeten durven afspreken. Dan zat ik nu niet met dat schuldgevoel. Het spijt me nog steeds dat ik hem in de steek liet voor de slechtste persoon ooit. "Het hart wilt wat het hart wilt." Wat was ik aan het denken toen. Oké het hart wilt wat het hart wilt maar dat betekent niet dat je hart de beste keuze zou maken. Jij maakt zelf je keuze.

Mijn keuze is al bijna twee maanden geleden gemaakt. Mijn gevoelens zijn meer en meer naar boven gekomen. Ik heb al die tijd van hem gehouden. Hij is degene waarvoor mijn hart slaagt. Hij en niemand anders meer. Het verleden ligt achter mij. Ik schijn mijn kracht en persoonlijkheid nu meer dan uit. Dit ben ik en jullie mogen het allemaal weten. Wie Annita is. Het verleden boeit niet meer. Daarom is het ook verleden. Het zal wel op een dag weer allemaal eens naar boven komen maar ik ben er klaar voor. Kom maar op! Niemand verslaagt Annita mentaal!

Het begon allemaal toen ik medelijden had met dat ene meisje dat aan de kant stond. Ik kende haar al zeer lang want zij was familie. Was omdat ik dat nu niet meer over mijn lippen krijg. Ik vond het zielig omdat zij familie was. Dus nodigde ik haar uit om in mijn groepje te komen. Wist ik toen maar wat ik deed. Ik wist dat mijn vrienden haar niet zo goed konden hebben. Totdat zij erbij kwam. Ze spreidde al snel haar leugens en voor ik het wist, kon ik mijn biezen pakken. Mijn fout die ik jarenlang heb gedragen in mijn hoofd en in mijn hart. Later ook aan mijn armen. Zo is heel mijn leven gegaan vanaf dat moment. Alleen in de kou. Ik vond wel eens vrienden maar die bleven niet echt lang. Toen kwamen ze achter mijn verleden en stond ik weer aan de kant.

Mijn leven heeft vorig jaar een plotse wending gemaakt. Ik bleef zitten en ik had een diagnose voor het leven. Ik zag een meisje bij lichamelijke opvoeding die niet wou lopen. Ik wist niet goed waarom en vroeg het aan haar. Voor ik het besefte had ik een vriendin gemaakt. Daarna kwamen erbij. Zelfs mensen die ik van heel lang geleden kende. Van altijd vriendengroepen dat na één jaar mijn vrienden niet meer waren, ben ik naar een vaste vriendengroep gegaan. Ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik mis wel nog iedere dag mijn oude vrienden. Die zitten nog steeds in mijn hart. Zij zullen daar nooit uit gaan.

Nu kan ik er redelijk goed over praten over mijn verleden op school. Vroeger was dat anders. Gelukkig is dat allemaal voorbij. Dit deel van mijn boek kan ik nu afsluiten. Ik ben langs een kant gelukkig dat dit hoofdstuk in mijn boek staat geschreven. Gewoon omdat ik er enorm uit geleerd heb. Vooral hoe mensen je hulp in je rug steken. Stank voor dank dus. Beetje letterlijk bij mij. Dat is echter weer een ander verhaal. Soms moet je dingen gewoon in het verleden laten. Daarom noemt het ook verleden.

Ik wou niet wenen in zijn bijzijn. Ik verloor alle controle toen ik zijn broer zag. Alles dat ik achterlaat. Ik mis alles nu zelfs al en het is nog maar een dag geleden. Ik heb niet kunnen slapen deze nacht omdat ik lag te wenen in mijn bed. Toen stond ik op en keek in de spiegel. Ik haat mezelf voor wat ik heb gedaan. Mijn ogen zijn opgezwollen en prikken niet normaal. Overal in mijn omgeving vind ik nog dingen van hem. Links van mij staat er nog een pralinedoosje van toen we een half jaar samen waren. Rechts van mij liggen alle cd's die hij mij gaf en ook nog de verpakking die rond het pralinedoosje zat. Achter mij ligt het lintje dat rond een snoepverpakking zat. Dat is nog van Valentijn. Ik wil hem niet vergeten en ik wil hem ook niet kwijt.

Ik heb sinds gisteren door dat wij veel meer gemeen hebben dan ik dacht. Onze schoolsituatie is heel erg hetzelfde geweest. Al weet ik niet alles, dat hoeft voor mij ook niet. Ik ben al blij dat hij er iets over zei. Dat is echt niet gemakkelijk. Dat weet ik uit ervaring. Zeven jaar geleden heb ik alles verloren. Allemaal dankzij mijn nicht. Ik mis hem zo hard nu. Ik kan alleen aan hem denken. Ik wil gewoon een tweede kans. Ik weet dat ik kan veranderen en ik weet ook dat het nu voor niets uit is. Het is gewoon één groot misverstand. Ik wil zo graag zeggen dat ik niemand anders wil.

Voor eeuwig slapen is nu mijn grootste wens. Geen gedoe meer en vooral geen liefde meer. Met liefde heb je toch alleen maar pech. Ik was blij dat ik hem leerde kennen. Hij hielp mij om mijzelf meer open te zetten. Om mijn muren af te breken. Ik wil in mijn bedje kruipen. Lekker onder de wol. Afgeschermt van de wereld. Volledig in mijn eigen schelp. Zo ben ik en zo zal het hopelijk nooit meer zijn.

Kon ik maar alles gewoon vergeten. Vooral wat er allemaal aan de gang gaat. Mijn oma haar huis gaat verkocht worden. Ik denk niet eens dat ze het beseft of zelfs weet. Er is iets niet pluis. De dode familie doet zeer vriendelijk in de ogen van mijn moeder. Ik denk dat ik weet waarom. Dit is wat zij wilden. Het huis verkopen en geld opstrijken. En hun moeder/oma wegsteken in een kot. Dat is wat er één jaar geleden gebeurde alleen door de andere zus. Hun broer begint het echter allemaal helder te zien. Helaas is dat te laat. Ik hoop dat als het wordt verkocht, het toch een goede koper is. Iemand die wel voor het huis zal zorgen en het zeker en vast niet afbreekt.

Dat laat mij echt voelen dat alles voorbij is. De tijden veranderen. Vorig jaar kon ik mijn oma nog zien. Dit jaar niet meer. Logisch die ene vrouw weet dat ik weet wat zij van plan is. Net zoals de vorige. Zussen voor iets misschien? Al zijn ze al jaren niet meer zo close. Ze hadden wel hetzelfde plan. Waarom vinden ze niks? Waarom zijn mensen zo dom om zoiets door te hebben? De sporen zijn zeer duidelijk. Gerechtigheid is wat ik wil. Dat ze het gewoonweg onderhanden nemen. Deze zaak moet worden opgelost. Liefst voor onze dood.

Degene die het mogen weten zijn mijn vrienden. Omdat ik er mij nog steeds over schaam. Ik schaam me voor heel weinig maar wel voor zoiets blijkbaar. Logisch, ik wist niet wat het was. Ik wil niet dat mijn klas het te weten komt. Ze stonden echter zeer dicht tegen de waarheid vrijdag. Nogmaals dank u daarvoor. Hij heeft mijn vertrouwen serieus hard geschonden. Ik dacht dat het niet erger kon dan vorig jaar. Hij zei op mijn school dat ik was blijven slapen bij mijn toenmalig lief. Nu zei hij dat ik iemand anders heb. Dat zijn mijn leerkrachten hun zaken niet. Als ze iets willen weten, moeten ze dat maar aan mij vragen. Mijn gon-begeleider moet dat niet zeggen zonder mijn toestemming.

Ik ben zo teleurgesteld in hem. Moet iemand met die functie niet iemand helpen? Mensen zouden beter persoonlijke dingen voor zich houden. Ik wil net meer uit mijn hart spreken. Het is toch maar beter dat ik in mijn schelp blijf en niks zeg. Net zoals voorheen. Ik werkte totaal niet mee omdat ik geen gon wou. Nu wil ik het nog steeds niet. Toen hij mij vorig jaar vroeg of ik nog gon wou, had ik beter nee gezegd. Ik had gewoon moeten zeggen wat ik voelde. Nu weet ik dat ik beter alleen over voetbal praat in plaats van over mijn gevoelens. Je ziet wel wat er van komt.

Mensen willen helpen maar kunnen het niet altijd. Ik zal mijn eigen wel helpen. Al is dat het laatste dat ik kan doen. Ik hoop dat vrijdag de laatste dag gon is want op deze manier kan het gewoon niet meer. Ik moet er tegen kunnen praten. Ik kan hem echter blijkbaar niet vertrouwen. Ik ben nogal wantrouwig maar hij maakt mij wantrouwiger. Ik kijk helemaal niet meer uit naar onze gesprekken. De hulp dat ik krijg. Wat je hulp kunt noemen natuurlijk. Het is mijn tijd niet waard. Toch maak ik mij zorgen. Hoe moet ik ervoor zorgen dat ik geen gon meer krijg? Ik weet het echt niet. Misschien moet ik gewoon niet meer meewerken. Persoonlijke dingen hou ik nu zeker voor mijzelf. Sommige mensen moeten echt niet in mijn hart kijken. Vooral de mensen die het verder zullen vertellen zijn daar niet op hun plaats. Hun ogen zouden beter op iets anders gericht zijn.

Van een ware fantasie naar een ware relatie gaan is redelijk raar maar het is gelukt. Eigenlijk is het beter dan gelukt. Ik mag bloggen over wat ik wil en wanneer ik wil. Hij is geweldig! Hij is wow! Hij is alles dat ik wil. Hij is iemand waar ik niet meer zonder wil leven. Ik hou echt zoveel van hem. Ik heb dit gevoel nog nooit eerder gehad. Het is zo intens. Helemaal anders dan bij de andere. Was ik toen wel verliefd? Waarschijnlijk wel maar toen ik net meer begon te voelen, was het gedaan. Ik kon niets meer doen maar ik kwam er altijd heel uit. Soms zelfs beter. Ik weet niet hoe ik het doe maar ik doe het wel goed.

De vorige relaties startten allemaal met dezelfde gedachte. Verliefd zijn maar op wie?. Was het de vorige keer Jens of Roeland? In het begin dacht ik inderdaad aan mijn ex maar daarna wou ik mij focussen op hem. Toen was het te laat en begon de hel. Nu heb ik dat allemaal achter mij gelaten. Ik ben zelfs blij dat Jens met een vriendin van mij is. Ze zijn super schattig samen.

De laatste tijd duurden mijn relaties niet erg lang. Ik hoop wel dat deze relatie stand houdt. Ik ben zo verliefd op hem. Waarschijnlijk ook omdat hij alles weet van mij. Zelfs meer dan andere mensen. Ik zei zelfs niet zoveel tegen Roeland. Misschien werd het toch een beetje tijd om mijn muren af te breken. Al is het voor hem alleen. Dat zou al een hele vooruitgang zijn. De grootste vooruitgang zal waarschijnlijk openlijk over mijn ding praten zijn maar dat blijft moeilijk. Vooral tegen mijn klas. Soms wil ik het zeggen tegen iemand van mijn klas maar dan denk ik dat ze dat door gaat zeggen tegen iedereen. Op dit moment weten alleen mijn vrienden dit. Zij zijn ook degene die het mogen weten en degene die ik vertrouw.

Mensen verwachten vooruitgang van iedereen. Gewoonweg van alles. Relaties, applicaties, technologie en zoveel meer. Vooruitgang boeken is niet altijd slecht. In de meeste gevallen is het redelijk goed. Van fantasie naar realiteit. Van relaties beginnen met de gedachte aan jouw ex naar een relatie beginnen met maar één gedachte, hij. Van een slechte applicatie tot een betere. Van een slechte pc naar een veel betere. Mensen boeken dagelijks vooruitgang zonder dat ze het zelf beseffen.